Τα Τέμπη και η Διαχρονική “Γύμνια” του Ελληνικού Κράτους..
Έχουν περάσει 20 μέρες από το φοβερό δυστύχημα στα Τέμπη, με πολύ βαρύ φόρο σε ανθρώπινες ζωές. Όλες αυτές τις μέρες έχουν γίνει τόσες συζητήσεις, που μπρος στην τραγωδία, φαντάζουν, το λιγότερο κουραστικές. Πολιτικοί τσακώνονται (μέγιστη ασέβεια), «ειδικοί» εκθέτουν τις αντίθετες γνώμες τους, δικηγόροι αυτοδιαφημίζονται (έχει ξεκινήσει ο ΔΣΑ πειθαρχικό έλεγχο για τις συμπεριφορές αυτές), ενώ κάποιοι δημοσιογράφοι, δίνουν τα ρέστα τους ως οι αιώνιοι τιμητές.Ένα είναι το συμπέρασμα.
Ναι, μπορεί όντως το ατύχημα να ήταν αποτέλεσμα ενός ανθρώπινου λάθους. Του σταθμάρχη που δεν γύρισε ένα κλειδί η δεν πάτησε ένα κουμπί.
Όμως εδώ μπαίνει και ένα άλλο ζήτημα. Είναι δυνατόν το 2023 που μπορείς να δεις από το κινητο σου σε ποιο σημείο είναι η πτήση σου που έρχεται πχ από το Λονδίνο, να έχεις ένα Κράτος που απασχολεί προσωπικό στους σιδηροδρόμους του, για να σηκώνει μια μπάρα η να γυρνάει ένα κλειδί;;;
Απαράδεκτο…
Εκεί είναι η γύμνια του Ελληνικού κράτους. Ότι με αφορμή ένα δυστύχημα, διαπιστώνεις ότι σε ένα τομέα είσαι 100 χρόνια πίσω.
Θα ήταν καλό το ηλεκτρονικό σύστημα των τρένων να μην είχε πάρει 7 παρατάσεις, επι 9 χρόνια (!!!) και να μην έχει στοιχίσει το διπλάσιο από τον αρχικό προϋπολογισμό.
Έγινε όμως…
Και το 2023 είμαστε ακόμα σε χειροκίνητη κατάσταση.
Προσωπικά, έχοντας ζήσει και σπουδάσει σε μια χώρα, την Ιταλία, η οποία έχει μια απίστευτη κουλτούρα τρένων, όπου δρα η περιβόητη «frecce rossa» (κόκκινο βέλος) που ενώνει τις μεγάλες πόλεις της Ιταλίας και αναπτύσσει ταχύτητα 360 – 400 χλμ/ω (φωτό), πραγματικά μου φαίνεται πολύ περίεργο να μην έχουμε καταφέρει να φτιάξουμε μια γραμμή της προκοπης που να ενώνει την πρωτεύουσα του Ελληνικού κράτους με την συμπρωτεύουσα του, ενώ στο μεγαλύτερο λιμάνι της δυτικής Ελλάδος και «πύλη» της Ελλάδας στη Δύση, την Ηγουμενιτσα, να μην υπάρχει σιδηρόδρομος!!!
Μου φαίνεται περίεργο επίσης να μένουν οι εγκαταστάσεις αφύλακτες και να κλέβονται καλώδια και εξαρτήματα από τα βαγόνια.
Περίεργο, ακόμα πιο πολύ, η ασφαλεια χιλιάδων πολιτών, να εξαρτάται από έναν τύπο που πρέπει να γυρίσει η να μη γυρίσει ένα κλειδί!
Γιατί πρέπει για να κάνουμε ένα βήμα μπρος, να υφιστάμεθα πρώτα απώλεια ζωών; Έχει πολυτέλεια η μικρή μας χώρα, που δεν έχει πχ τα 83.000.000 της Τουρκίας, για ένα λάθος να χάνει 57 (αν δεν είναι περισσότερα…) άτομα; Δεν μπορεί να προβλέψει η πολιτεία της αυτονόητα πράγματα;
Σίγουρα διαχρονικές είναι οι ευθύνες.
Δεν υπάρχουν χρώματα και κόμματα στις δυστυχίες.
Υπάρχει, δυστυχώς, μια διαχρονική, παθογενής νοοτροπία, την οποία πρέπει κάποια στιγμή, σαν Κράτος και σαν λαός, να αντιπαλέψουμε, όσο και αν έχει εισχωρήσει βαθιά στο DNA μας.
Γιάννης Μ. Κοντός
Δικηγόρος Κέρκυρας
