Τα ληγμένα πολιτικά πρόσωπα διεκδικούν και πάλι αρχηγία.

Οι δυσαρεστημένοι ολιγάρχες που δε συμμετείχαν στο μεγάλο φαγοπότι της τελευταίας κυβέρνησης θέλουν να ανατρέψουν τις πολιτικές ισορροπίες. Είναι εκείνοι που παρότρυναν τον ΓΑΠ (Γιώργο Παπανδρέου) να αναλάβει πρωτοβουλίες για την ηγεσία του προέδρου στο ΚΙΝΑΛ.

Και έτσι ο πρώην πρωθυπουργός ανακοίνωσε  την υποψηφιότητά του με φόντο την Ακρόπολη (η είσοδος της χώρας  στα μνημόνια έγινε από τον ίδιο άνθρωπο με φόντο το Καστελόριζο)   για την ηγεσία του Κινήματος Αλλαγής, με στόχο όπως ανέφερε  “η Προοδευτική Παράταξη να ξαναγίνει μεγάλη και ισχυρή” και να υπάρξει μία πρόταση “Προοδευτικής διακυβέρνησης ενάντια στη Συντηρητική”.

Με τα παραπάνω, καταλαβαίνει κανείς ότι ο ΓΑΠ (ο άνθρωπος που έβαλε τη χώρα στα μνημόνια και όπως τον προσομοιάζουν οι κακές γλώσσες ως Φόρεστ Γκάμπ) αφήνει όλα τα περιθώρια  συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Βλέπετε το κοστούμι του προοδευτισμού ράβεται, ξηλώνεται και ξαναράβεται, κάθε φορά  με μεγάλη χαρά από τα γκλάμουρους πολιτικά μηδενικά της τζογαδόρικης  σοσιαλοδημοκρατικής πρωτοβουλίας που εμφανίζονται να έχουν πάρει εδώ και πολλά χρόνια τα πνευματικά δικαιώματα της προοδευτικότητας.

Η ρητορική του προοδευτισμού κρατάει χρόνια σ’ αυτή τη χώρα από τους οικότροφους του συστήματος και κάθε φορά που ο ελληνικός λαός τους εμπιστεύεται ξαναζεί  τον παράλογο αυτοσχεδιασμό της πολιτικής.

Χορταίνουμε από λεκτικές αναφορές περί κοινωνικής ευαισθησίας, περί ανθρωπίνων  δικαιωμάτων και περί λαϊκής προστασίας, αλλά όλα αυτά βιώνονται στη διαχείριση της πολιτικής τους όταν γίνονται εξουσία ως παρανόηση.

Ο Ζαν Γρενιέ έγραφε ότι η εμπειρία του προοδευτισμού φρόντισε να δώσει τις πιο αιματηρές διαψεύσεις και τις πιο μοιραίες κατευθύνσεις στην ιστορική πολιτική εξέλιξη. Βέβαια στην ιδεολογία της πολιτικής προόδου όπως μας έχει πει ο Ζωρζ Φρίντμαν δεν υπάρχει τελευταία λέξη, γιατί κάθε φορά ανανεώνει τη «φρουρά» της και το λεκτικό της αφήγημα.

Έτσι στην εγχώρια πολιτική διαδρομή υπάρχει πάντα ένα παρασιτικό φάσμα του πολιτικού προοδευτισμού με τη μεγάλη του υποκρισία περί της μεγάλης ελπίδας που θα απελευθερώσει τη βαλλόμενη και πολιορκημένη κοινωνία που περιθωριοποιείται, αλλά στην ουσία πρόκειται για αριστεροδεξιούς και κατ’ επίφαση προοδευτικούς  οι οποίοι με προειλημμένες αποφάσεις  όχι μόνο δεν πριμοδοτούν την προοδευτικότητα, αλλά μας σπρώχνουν πιο βαθιά στον Μεσαίωνα.

Τι ενώνει όμως τον ΓΑΠ με τον Αλ. Τσίπρα; Η υπακοή και η εμπέδωση σε εντολές  αφεντικών του παλαιού ιερατείου της μασκαρεμένης  προοδευτικής παγκοσμιοποίησης. Αρκεί να θυμηθεί κανείς τον Σεπτέμβριο του 2015 στο  Ίδρυμα Κλίντον (Clinton Global Initiative) την πρόσκληση του πρώην Έλληνα πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα με τη βοήθεια της Γιάννας Αγγελοπούλου και του ΓΑΠ που ουσιαστικά προανήγγειλε ο Τσίπρας την υποχώρηση του και τη στράτευση του με τα μεγάλα παγκοσμιοποιημένα συμφέροντα. Τι είχε πει τότε ο Αλέξης Τσίπρας: «Το Grexit έχει τελειώσει​» και ότι «η συμφωνία με τους πιστωτές δημιουργεί μία σταθερότητα για τα επόμενα χρόνια» δηλώνοντας την αποφασιστικότητά του για μεταρρυθμίσεις που θα του υποδείκνυαν  οι  δανειστές.

Τσίπρας και ΓΑΠ   δευτεροτριτοβάθμιοι μαθητές και  μικροί δεκανείς  της νέας τάξης πραγμάτων  εξυπηρετούν τα συμφέροντα της «αριστερής παγκοσμιοποιημένης χωρίστρας», δηλαδή του Homo ergaster της παγκοσμιοποίησης, ενώ ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανήκει στη «δεξιά παγκοσμιοποιημένη  χωρίστρα» και εργάζεται για  την εκδοχή του Homo erectus  της παγκοσμιοποίησης.

Και όπως λένε και οι  παλαιοανθρωπολόγοι,  ο Homo Ergaster είναι απλώς η Αφρικανική έκδοση του Homo Erectus και  δεν υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές μεταξύ των δύο, το ίδιο συμβαίνει  και στην περίπτωση της πολιτικής παγκοσμιοποιημένης  μας  παλαιοανθρωπολογίας.

Έτσι ληγμένα πολιτικά πρόσωπα, καμένα υλικά της πολιτικής μας, επανεμφανίζονται ως ζόμπι εξουσίας και διεκδικούν να παίξουν ρόλο στις μετεκλογικές εξελίξεις ως μαχητές ρωμαλέοι του πολιτικού στίβου.

Όλα αυτά αποτελούν παγίδες της πολιτικής σταυροφορίας για να διατηρηθεί το συνταγολόγι της υποταγής στον ψοφοδεή νεοέλληνα και να αλλάξουν οι συνδαιτυμόνες στο τραπέζι  με το μεγάλο φαγοπότι. Θυμόμαστε πως ο ΣΥΡΙΖΑ με την αλλαγή του Ποινικού Κώδικα  προστάτευσε τον ολιγάρχη.

Τα κλειστά κυκλώματα συμφερόντων ξαναεμφανίζουν τις πολιτικές οικογένειες στο πολιτικό παζάρι για να αναλάβουν ρόλους. Έτσι λοιπόν για μια ακόμη φορά  μας μπουκώνουν επαναληπτικά και ακατάπαυστα με «βασιλιάδες από κοπριά» όπως έλεγε ο Σαίξπηρ που είναι στραμμένοι στο άνισο και στο άδικο. Και όλο αυτό με γελοίο ύφος κάποιοι το αποκαλούν πρόοδο.

Έρχεται  η συμφωνία στο Αιγαίο, έρχονται να επικυρωθούν τα μνημόνια με τα Σκόπια, έρχεται  ενεργειακή κρίση και πληθωρισμός, έρχονται νέες διαπραγματεύσεις επίλυσης του Κυπριακού, η αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου  κατόπιν απαίτησης των ΗΠΑ και της Γερμανίας,   η πράσινη οικονομία, η συνέχιση της υγειονομικής κρίσης, κοντολογίς ένας μεταμορφωμένος κόσμος που απαιτεί  πολιτικούς με συμβόλαια σε προτεραιότητες αυτής της απόπειρας. Και ένας  Παπανδρέου είναι μια υπολογισμένη δύναμη στο ελληνικό κοινοβούλιο.

Απόστολος Αποστόλου. Καθηγητής φιλοσοφίας.