Το προδιαγεγραμμένο τέλος του ΣΥΡΙΖΑ.

Κάρλ Μάρξ: «Καλύτερα ένα άθλιο τέλος, παρά μια αθλιότητα χωρίς τέλος!»
——–
Όλα αυτά τα ευτράπελα που συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ είναι τα απόνερα της προσωπικής ήττας του Α. Τσίπρα στις  διπλές εθνικές εκλογές του 2023 και σηματοδότησαν ουσιαστικά το οριστικό κλείσιμο του πολιτικού κύκλου και του ιδίου αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα είναι ένας ετοιμοθάνατος οργανισμός που τα στελέχη του προσπαθούν να τον κρατήσουν στην ζωή κάνοντάς του ΚΑΡΠΑ.
Μόνο που αυτή η τεχνική δυστυχώς δεν μπορεί να φέρει αποτελέσματα σε έναν βαριά πάσχοντα ασθενή όπως είναι σήμερα το κόμμα που πριν λίγα χρόνια κυβέρνησε την χώρα.
Και όπως συμβαίνει πάντα μαζί με κάθε τέλος, έρχεται και ο απολογισμός.
Ένας απολογισμός για  όλη την διαδρομή που οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι εδώ, αλλά και γιατί το τέλος του είναι αναπόφευκτο.

Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένας γίγαντας με ξύλινα ποδάρια.
Ήταν ένα κόμμα γέννημα θρέμμα της κρίσης, ένα κόμμα χωρίς βάσεις και γερά θεμέλια, ένα κόμμα διαμαρτυρίας που γιγαντώθηκε πολύ γρήγορα και αυτό είχε σαν συνέπεια τα στελέχη του να μην αποκτήσουν πολιτική εμπειρία και να μην είναι έτοιμα όταν κλήθηκαν να υπηρετήσουν κυβερνητικές θέσεις.

Ν. Βούτσης: «Το 2015 δεν ήμασταν έτοιμοι να κυβερνήσουμε»

Ήταν ένα κόμμα που δεν κατάφερε ποτέ να αποκτήσει ικανά στελέχη που θα είχαν ερείσματα στην κοινωνία και αυτό φάνηκε ξεκάθαρα όχι μόνο στις πρόσφατες δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, αλλά και στις εκλογές για να την ανάδειξη αρχηγού.
Είδαμε πρωτοκλασάτα στελέχη να αποδοκιμάζονται από την βάση και αντίθετα να στηρίζεται η υποψηφιότητα ενός ανθρώπου «ξένου» με το ιδεολογικά χαρακτηριστικά του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή η επιλογή από μόνη της έδειξε την γύμνια και την έλλειψη σοβαρότητας στο κόμμα.
Άλλωστε εμμέσως πλην σαφώς αυτή την έλλειψη άφησε να εννοηθεί και ο Σ. Κασσελάκης με την δήλωσή του .
«Αν οι δομές του ΣΥΡΙΖΑ λειτουργούσαν σωστά, δεν θα έπρεπε να είμαι πρόεδρος»

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα κόμμα χωρίς νεολαία, χωρίς κορμό, χωρίς συνδικαλιστικό και φοιτητικό κίνημα.
Στον μόνο χώρο που είχε και έχει ακόμα στηρίγματα, είναι αυτός των «ανήσυχων παιδιών των Εξαρχείων», των μπαχαλάκηδων και του Ρουβίκωνα.
Ήταν ένας αχταρμάς κομματικών αποχρώσεων και τάσεων, αλλοτριωμένες μορφές μιας γκρίζας πολιτικής συνείδησης που έγινε ιδεολογία.
Ένα κόμμα χωρίς οπαδούς, με έναν αδιαμφισβήτητο αρχηγό που είχε ο ίδιος προσωπικούς ψηφοφόρους.
Ψηφοφόρους όμως αμφιβόλου πολιτικής συνείδησης και κομματικής ιδεολογίας, αν σκεφτεί κανείς ότι είναι οι ίδιοι ψηφοφόροι που ψήφισαν τον ίδιο άνθρωπο τρεις φορές για αντικρουόμενες θέσεις και πολιτικά προγράμματα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα.
Το Γενάρη του 2015 ψήφισαν ένα κόμμα που σαν κύριο πολιτικό χαρακτηριστικό είχε την ρήξη με τους θεσμούς, την κατάργηση των μνημονίων με «ένα νόμο ένα άρθρο» και την διαγραφή του «επονείδιστου» χρέους.
Τον Ιούλιο του 2015 στο δημοψήφισμα παρωδία ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Α. Τσίπρα να ψηφίσουν ΟΧΙ σε πρόγραμμα με τους θεσμούς.
Και τον Σεπτέμβριο του 2015, αφού ο Α. Τσίπρας είχε υπογράψει ήδη το τρίτο και πιο επαχθές μνημόνιο, τους ζήτησε να προσέλθουν στις κάλπες και να του δώσουν την δυνατότητα με την ψήφο τους να το υλοποιήσει.
Και εκείνοι του την έδωσαν απλόχερα και χωρίς κανένα απολύτως ενδοιασμό.

Όλοι αυτοί που κατηγορούσαν τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που δεν ψήφισαν ΠΟΤΕ μνημόνιο,{για να είμαι πιο ακριβής δεν ανέδειξαν στην εξουσία κόμμα που στο πρόγραμμά του είχε μνημόνιο}ως «προδότες», «Μερκελιστές» και «Γερμανοτσολιάδες» είναι οι μόνοι που ψήφισαν μνημόνιο.
Οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ είναι οι μόνοι ψηφοφόροι στην πολιτική ιστορία της χώρας, που ανέδειξαν στην εξουσία κόμμα  που στο προεκλογικό του πρόγραμμα περιελάμβανε μνημόνιο.
Το πρότεινε στους θεσμούς ο Α. Τσίπρας στις 20 Ιουλίου του 2015 λίγες μέρες μετά το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, το έφερε στην Ελληνική Βουλή στις 14 Αυγούστου που το ενέκρινε με 222 ψήφους και τον Σεπτέμβριο ζήτησε από τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ την ψήφο τους να το εφαρμόσει και αυτοί αντί να τον μαυρίσουν του έδωσαν την θετική τους ψήφο.
Δεν πρέπει να τα ξεχνάμε όλα αυτά.

Η ισοπεδωτική ήττα στις διπλές εθνικές εκλογές του 2023 ήταν η φυσιολογική κατάληξη για έναν πρώην πρωθυπουργό που ήταν Συμπαθητικός αλλά ψεύτης.
Δολοπλόκος αλλά όχι εμπνευστής.
Αλαζόνας και όχι ταπεινός.
Πονηρός αλλά με έλλειψη ευθυκρισίας και με τεράστια αδυναμία να ξεχωρίσει την σκληρή πολιτική πραγματικότητα.
Δημαγωγός με σαχλές «μπουρδολογίες» που είχαν ένα σαθρό υπόβαθρο αλήθειας για να γίνονται πιστευτές, από έναν κόσμο που είχε ανάγκη να ακούσει καλά νέα, να πιαστεί από κάπου, να ελπίζει σε κάτι.
Ένας πρώην πρωθυπουργός που είχε εκείνο το ύφος του δικαστικού επιμελητή, που σου μιλά με οίκτο, συμπόνια και κατανόηση, ενώ συγχρόνως σου κατάσχει το σπίτι με ότι υπάρχει μέσα σε αυτό.
Έπιπλα, καρέκλες, κρεβάτια, προσδοκίες, αγώνες, όνειρα.
Όλα αυτά τα απλά πράγματα έχουν οδηγήσει τον ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό το τέλμα και όχι οι βαθυστόχαστες αναλύσεις των στελεχών του.

Ο Α. Τσίπρας ήταν ένας πρώην πρωθυπουργός που πάντα ήθελε να πιστώνεται ο ίδιος τις όποιες επιτυχίες του ΣΥΡΙΖΑ και έψαχνε αποδιοπομπαίους τράγους να φορτώνει τις δικές του αποτυχίες.
Δειλός, που προτιμούσε να πεθάνει πάρα να αναλάβει τις ευθύνες των λόγων και των πράξεών του.
Τρανό παράδειγμα η άρνησή του να ζητήσει συγνώμη για το ψευδές περιστατικό της «Μικρής Μαρίας» στον Έβρο που με δική του ευθύνη έβλαψε την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό.
Κανείς φυσικά δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο Α. Τσίπρας ήταν αυτός που πήρε ένα κόμμα του 3.5% το πήγε στο 36,34% και στην εξουσία.
Είναι αναμφίβολα και αυτό αναγνωρίζεται από όλους, εχθρούς και φίλους, ότι είναι δική του επιτυχία που ο ΣΥΡΙΖΑ από το τίποτα έγινε σε λίγα χρόνια κόμμα εξουσίας.
Με την ίδια όμως λογική, όπως πιστώνεται ο ίδιος τις επιτυχίες του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει και να χρεωθεί και τις αποτυχίες του.
Δεν γίνεται σε μια ομάδα όλα τα καλά να τα πιστώνεται ο ένας και για όλα τα κακά να φταίνε οι άλλοι.
Για αυτές τις ήττες ακόμα πιστεύει ότι δεν έφταιγε ίδιος, η αδυναμία του να αντιληφθεί την σκληρή πραγματικότητα και η καταστροφική πολιτική του στα χρόνια της διακυβέρνησής του, αλλά οι στενοί του συνεργάτες.
Για το καταστροφικό εξάμηνο της «πρώτης φοράς αριστεράς» το 2015 και το κλείσιμο των τραπεζών, δεν είχε καμία ευθύνη ο ίδιος ως πρωθυπουργός, αλλά ο Γιάνης Βαρουφάκης που έγινε το εξιλαστήριο θύμα του.
Για την ήττα του στις εκλογές του 2019 δεν φέρει αυτός την ευθύνη, αλλά οι δημοσκόποι του ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά ο Χριστόφορος Βερναρδάκης που κατά την κρίση του τον παγίδευσαν με τις άστοχες προβλέψεις τους και δεν μπόρεσε να αφουγκραστεί σωστά τις προθέσεις της κοινής γνώμης.
Όσο αφορά το σοκ από το εκλογικό πατατράκ των τριών επαναλαμβανόμενων ηττών του το 2023 ας είναι καλά ο Κατρούγκαλος, ο Τσακαλώτος, ο Πολάκης κτλ κτλ.
Η λέξη φταίω υπάρχει στην ελληνική γλώσσα αλλά απουσιάζει από το λεξιλόγιο του Έλληνα.
Την λέμε την λεξούλα Αλέξη. Φταίω. Εγώ φταίω.

Σε αυτόν τον άνθρωπο στρέφουν ικετευτικά το βλέμμα τους τα πανικοβλημένα στελέχη που ανήκουν σε ότι έχει απομείνει από τον ΣΥΡΙΖΑ, για να πάρει θέση στα κωμικοτραγικά που συμβαίνουν στο κόμμα τους, ακόμα και να ηγηθεί στην τέταρτη κατά σειρά μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ.
Μόνο που ξεχνούν τα στελέχη αυτά ότι το νέο δεν μπορεί να κτιστεί με υλικά που προέρχονται από κατεδαφίσεις.
Το «νέο» για να δημιουργηθεί θέλει καινούριους ανθρώπους, και όχι άτομα του «παλιού» που δημιούργησαν τα προβλήματα, ανθρώπους με φρέσκες ιδέες που έχουν κάτι ελκυστικό να προτείνουν και έχουν την ικανότητα να εμπνεύσουν τον κόσμο.
Και ο Α. Τσίπρας δεν έχει τίποτα από όλα αυτά, η για να είμαι πιο ακριβής τα έχει «κάψει» κατά την κυβερνητική του θητεία.

      Χρήστος Μπουσιούτας.