Θα ζήσουμε το απόλυτο κραχ

Ο Γάλλος φιλόσοφος Ζαν Φρανσουά Λυοτάρ, είχε προβλέψει το τέλος των μεγάλων αφηγήσεων (Μαρξισμός, Φροϋδισμός, Χριστιανισμός, κλπ) δεν έζησε για να δει τη μετα-αφήγηση του τρόμου και του φόβου.

Είμαστε παγιδευμένοι στην εικόνα αλλά και στη ρητορική του φόβου και του τρόμο. Η εποχή μας εξευγενίζει το χρονικό του τρόμου, θερμαίνει τον φόβο ως αφομοιωτική δυναμική του συνόλου.

Ο φόβος και ο τρόμος επαναφέρουν μια μοναδικότητα στον πυρήνα του συστήματος και της συναλλαγής.

Φόβος και τρόμος γίνονται η συμβολική στρατηγική και η επανεπινόηση της ζωής, έτσι ώστε όλες οι άλλες σημασίες καταρρέουν κάτω από την πίεση της νέας μετα-αφηγηματικής.

Τα μέσα της παρα-ενημέρωσης και παρα-πληροφόρησης μπούκωσαν από εικόνες νοσοκομείων, οι εκφωνητές βρίσκονται σε ακατάσχετη λογοδιάρροια εξαρτημένου που δεν έχει πάρει τη δόση του. Δεν υπάρχουν άλλες έλξεις και βαρύτητες γεγονότων μόνο οι εικόνες από ασθενείς, και εντατικές, από θαλάμους νοσοκομείων και ασθενοφόρων. Αυτές οι εικόνες είναι έτοιμες να κάνουν το μεγάλο κραχ.

Το ίδιο συμβαίνει και με τις αφηγήσεις. Ειδικοί που κάνουν εκτιμήσεις για την πανδημία και εκτιμούν για κάτι που δεν γνωρίζουν αλλά αναμασούν θνητές φλυαρίες, ρητορικές νεκροθεραπείας, βαφτίζοντας το μαύρο άσπρο, αλλά η πανδημία προελαύνει, τίποτε δεν της αντιστέκεται και οι ειδικοί με τις αφηγήσεις τους καταπίνουν τον σίελο τους με τα ἄνιπτα καί πλεῖστα περί θεραπευτικού κόσμου. Εδώ θα συντελεστεί το δεύτερο κραχ της πολυλογούς γλώσσης.

Και θα ακολουθήσει η οικονομία ως υπερπροστασία και δανεισμός και ως αφανής και ύποπτη χειραγώγηση των πεποιθήσεων. Θα ακούσουμε τα προσεχή έτη τον υπόκωφο γδούπο της και εδώ θα είναι το τρίτο κατά σειρά κραχ.

Στην πανδημία δείξαμε τη στρατηγική του χειρότερου, τίποτα δεν μας προστατεύει. Ο κορωνοϊός έξω από τις φετιχοποιημένες λογικές, πέρα από τις πολικότητες και τις στρατηγικές μπαίνει στην υπόγεια ειρωνεία του πεπρωμένου μας, ανοίγει τη σκοτεινή σκιά της χρεωκοπίας μας.

Γιατί πρέπει να το καταλάβουμε έχουμε χρεοκοπήσει παντού.

Το ανθρώπινο σώμα, δεν είναι μόνο ένα βιοαντιδραστήριο ούτε ένα δίκτυο πληροφοριών και μια αιτιακή εκδήλωση καταστάσεων, αλλά είναι και κάτι παραπάνω. Και επιπλέον αδυνατεί να εννοήσει ο άνθρωπος τον εαυτό του στη συστράτευση με το σύστημα εντολών.

Το κραχ έρχεται γιατί το απαίτησε η αξιωματική μας παραδοχή. Δηλαδή το απαίτησε το παρανοϊκό μας ντελίριο και η εργαλειοποίηση μας, που πότε έρχεται ως γλώσσα-φλυαρία που παράγεται και διαδίδεται, που άλλοτε φθάνει ως εικόνα-θέαμα και δίκτυο και συμπληρώνεται ως άϋλη οικονομία σε χρόνο ρευστό και ά-χωρο.

Τελικά είμαστε μια μεγάλη φούσκα από μεθοδευτές υποσχέσεις, που μας κάνουν ευέλπιδες της καταστροφής μας;

Ωστόσο κάποιοι που επενδύουν στα παραπάνω και κάνουν όλες τις κρίσεις ευκαιρίες, ας γνωρίζουν ότι όσο η ζωή απομακρύνεται από συγκεκριμένες μορφές της, τόσο της γίνεται ανάγκη να ξανατρέχει στα απωλεσμένα της και να αναφέρεται σ’ αυτά. Στην καλύτερη των περιπτώσεων επιστρέφει ως ανάγκη επαναφοράς, άλλοτε ως σημείο διαλόγου και άλλοτε πάλι ως επανάληψη παρωδίας και ακόμη επιστρέφει ως βαθιά νοσταλγία. Συνεπώς τίποτα δεν χάνεται οριστικά. Μετά τα κραχ θα τα ξανα-αναζητήσουμε προς το παρόν ας ζήσουμε το κενό μεσοδιάστημα της χρεοκοπίας. Η αιώνια επιστροφή όπως θα έλεγε και ο Νίτσε δεν απεργεί ποτέ, δουλεύει.

Απόστολος Αποστόλου. Δρ. Φιλοσοφίας.