Στερεψε ο Εβρος Ποταμός..Κραυγή για την εγκατάλειψη της περιοχής
Η λειψυδρία, οι κραυγές αγροτών και κατοίκων και η εγκατάλειψη ενός τόπου , πριν εξαφανιστεί και η τελευταία σταγόνα..Στην άκρη της Ελλάδας, στον Έβρο, εκεί που εμείς θέλουμε να αρχίζει ο χάρτης της Ευρώπης, όπως όλα δείχνουν κάποιοι τον “τελειώνουν” και μαζί με αυτόν, σβήνεται σιγά σιγά και η μνήμη. Ο Έβρος, ο τέταρτος μεγαλύτερος ποταμός της χώρας, έχει κυριολεκτικά στερέψει . Το νερό λιγοστό, η κοίτη ξεραμένη. Οι αγρότες κοιτάζουν τον ουρανό, όχι για βροχή πια αλλά για απάντηση.
Η αλήθεια όμως πονά περισσότερο από τη δίψα γιατί δεν είναι μόνο η φύση που τους εγκατέλειψε, είναι και το κράτος.
Οι αρμόδιοι το θυμήθηκαν… όταν στέρεψε
Η λειψυδρία στον Έβρο δεν ήρθε ξαφνικά. Ξαφνικά όμως όλοι “έπεσαν από τα σύννεφα” ….
Η κρίση, ήρθε σταδιακά, με προειδοποιήσεις, με αναφορές, με φωνές κι όμως, η αντίδραση ήταν η κλασική
Το ποτάμι δεν έχει πια φωνή να φωνάξει, έμειναν μόνο οι άνθρωποι και η σκόνη και στο τέλος…. οι επιστολές προς τα Υπουργεία και οι ερωτήσεις στη Βουλή στους αρμόδιους υπουργούς, όταν το νερό πια είχε εξαφανιστεί.
Ο Άρδας – Μια συμφωνία στον αέρα
Όλοι γνώριζαν πως η παλιά διακρατική συμφωνία Ελλάδας–Βουλγαρίας για τον Άρδα έληγε. Όλοι. Κι όμως, κανένα σχέδιο. Τίποτα συγκεκριμένο. Ένας χρόνος πέρασε χωρίς σαφείς όρους, χωρίς διασφάλιση επάρκειας νερού. Μια πενταετής συμφωνία ανακοινώθηκε, αλλά με φράσεις αόριστες, χωρίς δεσμεύσεις. Οι αγρότες του Έβρου και τα χωράφια τους , δεν πίνουν από δελτία τύπου και δεσμεύσεις στον αέρα. Πίνουν αν έχουν νερό από ποτάμια.
Οι πυρόπληκτοι ζητούν δικαίωση, όχι υποσχέσεις
Τι να το κάνεις το νερό, αν δεν έχεις ούτε τα βασικά; Οι ελαιοπαραγωγοί της Αλεξανδρούπολης, δύο χρόνια μετά τις φωτιές του 2023, δεν έχουν αποζημιωθεί. Κάποιοι εξ αυτών, δεν έχουν πάρει ούτε ένα ευρώ. Οι καμένες ελιές δεν φυτρώνουν μόνες τους. Οι οικογένειες δεν ζουν με ευχές. Βγήκαν στους δρόμους, για να πουν το αυτονόητο, δώστε μας αυτά που μας χρωστάτε. Όχι παραπάνω. Αυτά που μας κάψατε.
Ο σιδηρόδρομος που δεν ήρθε ποτέ
Πόσες φορές έχουν υποσχεθεί ότι ο Έβρος θα αποκτήσει αξιοπρεπή σύνδεση με το σιδηροδρομικό δίκτυο; Πόσες φορές ακούσαμε για χρηματοδοτήσεις, αναβαθμίσεις, διεθνείς διασυνδέσεις και πόσες φορές μπήκαμε όσοι το τόλμησαν σε μια οτομοτρίς με ταχύτητα περασμένων δεκαετιών; Η Θράκη ακόμη περιμένει τρένο. Όχι μεταφορικά. Κυριολεκτικά.
Τα χωριά σιωπούν όχι γιατί δεν έχουν προβλήματα αλλά γιατί δεν έχουν φωνή.
Από το Πύθιο μέχρι το Κάτω Νευροκόπι, μικροί οικισμοί ερημώνουν, γιατί δεν τους μένει άλλη επιλογή. Νέοι φεύγουν. Σχολεία κλείνουν. Ιατρεία υπολειτουργούν και οι υπηρεσίες; Ένα τηλέφωνο μακριά που δεν απαντά ποτέ. Είναι τραγικό να ζητάς να μείνεις στον τόπο σου και να μη σε αφήνουν, όχι με λόγια, αλλά με την εγκατάλειψη.
Ένας τόπος, μια καρδιά που χτυπά ακόμα
Ο Έβρος δεν πέθανε. Αλλά αιμορραγεί. Από την κοίτη του ποταμού μέχρι τα χαντάκια της αδιαφορίας. Από τις καμένες ρίζες των ελαιόδεντρων μέχρι τις ξεχασμένες ράγες των υποσχέσεων. Από τους ψιθύρους των γερόντων στα χωριά μέχρι τις φωνές των παιδιών που δεν ακούγονται πια.
Η φράση «κραυγή απόγνωσης» δεν είναι σχήμα λόγου. Είναι καθημερινότητα κι αν δεν γίνει κραυγή αφύπνισης, δεν θα μείνει τίποτα να φωνάξει.
