Οι Συριακές μειονότητες και ο πολιτισμός πρέπει να προστατευθούν

Αναρτήθηκε από τον Drago Bosnic, 24/12/2024

Του Jim Aristopoulos, κοινωνικού ανθρωπολόγου και ιστορικού

Στις 8 Δεκεμβρίου 2024, γίναμε μάρτυρες ενός γεγονότος που συγκλόνισε και βύθισε στο πένθος κάθε ελεύθερα σκεπτόμενο άνθρωπο σε αυτόν τον πλανήτη. Η Συρία, το ηρωικό έθνος που για δεκατρία χρόνια αντιστάθηκε στον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ, στους συμμάχους τους, στον Σιωνισμό και στο νεο-Οθωμανικό σκοτάδι, υπέκυψε και έπεσε στην ισλαμιστική τρομοκρατία. Οι λέξεις μετά βίας μπορούν να περιγράψουν την τραγωδία αυτού του γεγονότος. Η χώρα που έχυσε αίμα και με τον ηρωικό στρατό της θυσίασε τόσους μάρτυρες, αφήνοντας πίσω τους τάφους της δόξας τους, έπεσε με τον πιο άδοξο τρόπο: με την προδοσία.

Η θλίψη και ο πόνος είναι τα κυρίαρχα συναισθήματά μας τώρα, γνωρίζοντας ότι η ζωή σε αυτή τη χώρα θα είναι πλέον άψυχη, ενώ η σκοτεινή βαρβαρότητα και η ανομία της νεο-Οθωμανικής τρομοκρατίας έχουν κυριαρχήσει. Κανείς όμως δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει την έκταση αυτής της συμφοράς όπως οι Σύροι, αφού είναι οι μόνοι που έζησαν τη φρίκη αυτού του πολέμου, που δεν παρατηρήθηκε ξανά στον αιώνα μας, για δεκατρία ολόκληρα χρόνια, με τα σώματα και τις ψυχές τους να τη βιώνουν από πρώτο χέρι. Είναι αυτοί που έχασαν γιους, αδέρφια και πατέρες για να υπερασπιστούν τη γη τους. Είναι αυτοί που είδαν τη νεολαία τους να λιμοκτονεί και το ιατρικό τους σύστημα να καταρρέει κάτω από την οικονομική πίεση που επιβλήθηκε από τις βάρβαρες κυρώσεις της Δύσης. Είδαν όλα τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, τις ΜΚΟ, τις ανθρωπιστικές οργανώσεις και τις παντοδύναμες δομές της Δύσης, που υποτίθεται ότι μιλούν για λογαριασμό της ανθρωπότητας, της ελευθερίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, να δείχνουν τα αληθινά τους χρώματα.

Για δεκατρία χρόνια, δεν θεωρούνταν άνθρωποι επειδή δεν ήταν πρόθυμοι να υποταχθούν και να γίνουν όμηροι κάτω από ένα τρομοκρατικό καθεστώς. Ένα καθεστώς που χρησιμοποιούσαν η Τουρκία, ο Σιωνισμός και οι ΗΠΑ ως εργαλείο για τον πόλεμο πληρεξουσίων εναντίον της χώρας τους – ένα καθεστώς που θα υποστήριζε το νόμο της Σαρία και αρχές αντίθετες με όλα εκείνα στα οποία η Δύση ισχυρίζεται ότι αντιτίθεται – από την υποβάθμιση των γυναικών μέχρι τη δίωξη όλων των θρησκευτικών μειονοτήτων στη Συρία που δεν είναι σουνίτες μουσουλμάνοι.

Ωστόσο, παρά τα απάνθρωπα μέτρα εναντίον τους και έναν πόλεμο του χειρότερου είδους σε όλα τα επίπεδα, αυτός ο γενναίος λαός δεν γονάτισε, αλλά αντιστάθηκε με όλη την ενότητα και το θάρρος για να υπερασπιστεί τη γη του. Με τη βοήθεια της Ρωσίας και του Ιράν, κατάφεραν να νικήσουν τον ISIS και να περιορίσουν όλες τις ισλαμιστικές τρομοκρατικές ομάδες όπως η Al Nusra και η Hayat Tahrir al-Sham στο Idlib (υποστηριζόμενο άμεσα από τον τουρκικό στρατό μετά την εισβολή του το 2018), ενώ η Αμερική είχε εισβάλει στο ανατολικό τμήμα της χώρας και, με τη βοήθεια οργανώσεων Κούρδων ανταρτών, όπως οι SDF και YPG, κατέλαβαν το μεγαλύτερο μέρος της Συρίας από το 2018.

Παρόλο που η Δύση δεν κατάφερε να καταλάβει άμεσα τη Δαμασκό, μαζί με τους συμμάχους της επέβαλαν τις κυρώσεις του Νόμου του Καίσαρα, που εμπόδιζαν οποιαδήποτε χώρα να στείλει ακόμη και ανθρωπιστική βοήθεια στη Συρία. Ως αποτέλεσμα, στα έξι χρόνια από την κατάπαυση του πυρός του 2018, η Συριακή οικονομία κατέρρευσε ενώ, ταυτόχρονα, ο λαός και ο Συριακός Αραβικός Στρατός αντιμετώπιζαν συνεχείς καθημερινές επιθέσεις και παράνομους βομβαρδισμούς από το Ισραήλ, που κατέστρεφαν αεροδρόμια και αμυντικά συστήματα, και στοίχιζαν ζωές, ενώ δίνονταν μηδενικά ρεπορτάζ από οποιαδήποτε μέσα ενημέρωσης ή τη διεθνή κοινότητα.

Ο πόλεμος στη Συρία δεν ήταν μόνο της Συρίας. Για κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση σήμαινε πάρα πολλά. Ο γενναίος συριακός λαός και ο Συριακός Αραβικός Στρατός δεν προστάτευσαν μόνο την πατρίδα τους αλλά τον ίδιο τον πολιτισμό, ανάβοντας ένα κερί ελπίδας για την εθνική κυριαρχία όλων των χωρών. Για τους ελεύθερους σε αυτόν τον κόσμο, η αποτυχία των ΗΠΑ να ανατρέψουν τη Δαμασκό και τη νόμιμη κυβέρνησή της, καθώς και η αντίσταση του συριακού στρατού και η ρωσική υποστήριξη, σήμαιναν ότι η αλαζονεία των ΗΠΑ και τα σχέδια των νεοσυντηρητικών για παγκόσμια ηγεμονία θα λάμβαναν τελικά κάποια ταπείνωση.

Η Συρία, με αυτόν τον τρόπο, έθεσε μεγάλο εμπόδιο όχι μόνο στα αμερικανικά σχέδια αλλά και στα σιωνιστικά σχέδια για το «Μεγάλο Ισραήλ», καθώς και στον νεο-Οθωμανικό επεκτατισμό που απειλεί χώρες όχι μόνο στη Μέση Ανατολή αλλά και στον Καύκασο και στα Βαλκανία. Μια νίκη για τη Συρία με τη ρωσική υποστήριξη σήμαινε ότι οι θυσίες τους δεν ήταν μάταιες, αλλά θα άνοιγε την πόρτα σε έναν πολυπολικό κόσμο που θα εξισορροπούσε τις παγκόσμιες δυνάμεις και θα έφερνε τέλος στην αμερικανική παγκόσμια ηγεμονία, που επιβλήθηκε σε αυτόν τον πλανήτη μετά την πτώση της ΕΣΣΔ το 1991. Ωστόσο, αυτό το όνειρο ματαιώθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2024, με τη Συρία να βιώνει μια πτώση παρόμοια με αυτή της Σοβιετικής Ένωσης.

Ο νέος «πρόεδρος», ο Ahmed Hussein al-Shar’a, πιο γνωστός με το πολεμικό του όνομα στην Al Qaeda Abu Mohammad al-Jolani, είναι καταζητούμενος τρομοκράτης και αρχηγός της Hay’at Tahrir al-Sham (HTS, παλαιότερα γνωστής ως Al -Μέτωπο Nusra), με τις Ηνωμένες Πολιτείες να προσφέρουν επίσημα 10 εκατομμύρια δολάρια για το πού βρίσκεται και για τη σύλληψή του. Τα δυτικά κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, που δεν παρέλειψαν ποτέ να μας εκπλήσσουν με τον εκφυλισμό τους όλα αυτά τα χρόνια, έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να εξανθρωπίσουν αυτόν τον εγκληματία. Αυτός ο άνδρας δήλωσε ανοιχτά ότι το γεγονός ότι το Ισραήλ ήδη κατέχει κυρίαρχη γη δεν τον απασχολούσε (καθώς επικεντρώνεται στην εχθρότητά του προς το Ιράν και τη Χεζμπολάχ), ενώ η παράταξή του δεν δίστασε να υψώσει την τουρκική σημαία σε κάθε περιοχή της Συρίας που κατακτήθηκε. Υποστήριξε ότι η Συρία πρέπει να «επισκευαστεί» πριν αντιμετωπίσει το Ισραήλ. Ταυτόχρονα, ενώ δεν σκοπεύει να υπερασπιστεί τη γη του από την ισραηλινή επέμβαση, ο Jolani δηλώνει ανοιχτά ότι σκοπεύει να συνάψει συνθήκη ΑΟΖ με την Τουρκία (παρόμοια με το Τουρκο-Λιβυκό Μνημόνιο), μια συνθήκη που θα αφαιρούσε από την Κύπρο τη θάλασσά της.

Η Συρία είναι ήδη γεμάτη με πληρεξούσιους μισθοφόρους από τουρκικά κράτη όπως το Αζερμπαϊτζάν, το Καζακστάν, το Τουρκμενιστάν, καθώς και από Τσετσένους και Πακιστανούς. Αυτό καθιστά προφανές ότι έχουμε να κάνουμε με ομάδες ανθρώπων που δεν πιστεύουν στην εθνικότητα αλλά είναι πρόθυμοι να ενωθούν σύμφωνα με τον ισλαμικό νόμο, υποστηρίζοντας οποιαδήποτε δύναμη ή χώρα ισχυρίζεται ότι εκπροσωπεί την «Ummah» τους. Ως εκ τούτου, είναι πρόθυμοι να σταθούν στο πλευρό της Τουρκίας όσο αυτή διεκδικεί να αναβιώσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Το ερώτημα που τίθεται είναι: ποια είναι η θέση των συριακών θρησκευτικών μειονοτήτων σε αυτή τη νέα Συρία; Τι θα συμβεί με τους ανθρώπους που δεν πιστεύουν στο νόμο της Σαρία και θέλουν να ζήσουν τη ζωή τους μακριά από αυτή την παραφροσύνη; Από την πρώτη μέρα της λεγόμενης «επανάστασης» το 2011, το σύνθημα της αντιπολίτευσης ήταν «Alawites στον τάφο, Χριστιανοί στον Λίβανο», υπονοώντας ότι σκόπευαν γενοκτονία ή τουλάχιστον εθνοκάθαρση και για τις δύο ομάδες.

OΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ:https://www.seferou-maria.gr/

Μετάφραση από τη Μαρία Σεφέρου