Ιατροπολιτική και κρατισμός

Ο Αμερικανός κοινωνιολόγος Τσαρλς Ράιτ Μίλλς έγραφε πως κάποτε θα δουλέψουμε ή για το κράτος (κρατισμός) ή για τα αφεντικά (φιλελευθερισμός). Η περιπέτεια με την πανδημία απέδειξε ότι συγχωνεύονται κρατισμός και ιδιωτικό κεφάλαιο. Για να είμαστε ακριβείς θα λέγαμε ότι το κεφάλαιο έγινε τόσο πολύ κρατικοδίαιτο όσο ποτέ άλλοτε.

Ζούμε στην απόλυτη ειδωλολατρία του κράτους όπως θα έλεγε ο Πρελό. Το κράτος γίνεται η μεγάλη σύνθεση στην πολιτική κοινωνία όπου όλα θα ενορχηστρώνονται  από την κρατική διεύθυνση.

Αρκεί να δει κανείς τα δίκτυα της δεσποτικής μαζικής παραπληροφόρησης στα οποία μοιράζονται εκατομμύρια με σκοπό την προώθηση της νέας κοινωνίας και την εισαγωγή του μοντέλου που ακούει στο όνομα  μετα-άνθρωπος.

Ο μετα-άνθρωπος προσωρινά φαίνεται να είναι  ο φάιζερ-άνθρωπος ή φάιζερ-πολίτης  που θα κινείται σε μια φάιζερ-κοινωνία. Και λέμε φαίνεται, γιατί αύριο θα είναι ο νέος θεραπευτής της όποιας νόσου, ή του νέου κακού που θα  διαχειρίζεται ανθρώπους και κοινωνίες  και το πρόθεμα μπροστά από τη λέξη άνθρωπος θα φέρει το όνομα του. Έχουμε ήδη υποταχθεί στις χίμαιρες ενός μέλλοντος που διαθέτει μια ψυχρή σύλληψη των γεγονότων.

  Οι  γλώσσες του νέου κρατισμού και των  αφεντικών αλλά και των  δούλων   αποτελούν  σήμερα  γλώσσες ιατροπολιτικής διαχείρισης. Και θα είναι γλώσσες αλαζονικές και εκφοβιστικές από τον ιατροπολιτικό κρατισμό και δουλοπρεπείς, ενδοτικές και υποκριτικές από την πλευρά των νεόδουλων.

Στην παρούσα φάση που διανύουμε το ιατροπολιτικό στερεότυπο που αποτελεί και  το πολιτικό γεγονός της κυρίαρχης μορφής και εξουσίας    είναι ο «κλινικοποιημένος» κόσμος που έχει εγκαταστήσει τα υπόγεια ρεύματα της αλαζονείας, της αυθαιρεσίας, της κατακτητικής χυδαιότητας.

Η ασύλληπτη φανέρωση του δαιμονικού νέου κόσμου, είναι ουσιαστικά η πανδημία που διασχίζει τους λαούς και είναι η λογοκρισία, η τιμωρία, η περιθωριοποίηση, η καταστολή. Όλα αυτά διασχίζουν σήμερα τον πλανήτη σαν συνάχι της νεογέννητης κλινικοποιημένης κοινωνίας. Ο Τόμας Σαζ μας είχε προειδοποιήσει λέγοντας μας ότι «ο θεραπευτισμός θα είναι ο διάδοχος του πατριωτισμού, το τελευταίο (ή το πρώτο, ανάλογα με το ποια αυθεντία θα ρωτήσουμε) καταφύγιο των πρόστυχων…»

Το κράτος (μηχανή- θεραπεία-θέαμα), που άρχισε εδώ και πολλά χρόνια πριν και η σύγχυση που προκαλούσε ήταν φοβερή για τότε, σήμερα έτσι όπως εγείρεται και  οι κοινωνίες καθώς έχουν ενδοβληθεί στη μοιρολατρία του νέου πνεύματος, είναι έτοιμες να αποδεχτούν ακόμη και τις πιο ακραίες  εκδοχές του.

Ο μαζάνθρωπος-πολίτης της μετανεωτερικότητας έχει πλήρως συνθηκολογήσει με το κράτος του τρόμου και του φόβου. Ο Γκράχαμ Γκρήν με το έργο του το «Υπουργείο του Φόβου» απέδειξε  με ακρίβεια τον πυρήνα και το νόημα της διαρκούς κυριαρχίας του παγκόσμιου συστήματος που θα καθολικοποιηθεί μέσω μιας καλλιεργημένης βαρβαρότητας.  Πρόκειται για διαπεραστικές αλήθειες που είχε χρόνια επισημάνει επίσης  η Χάννα Άρεντ.

Η δύναμη και η απόφαση της εξουσίας με τον «θεσμικό εξαναγκασμό» μεταπλάθεται σε απολυταρχία της εξουσιαστικής μειοψηφίας. Οι μειοψηφίες πλέον βεβαιώνουν τη νομιμότητα (légitimité) τους και απονομιμοποιούνται  οι πλειοψηφίες. Ο διάλογος εξοστρακίζεται, η συμμετοχή γίνεται τηλεοπτική απάθεια (εξαιρετικά ο Μάλκομ Μάγκεριτζ μας τόνιζε ότι οι φορείς της ειδησεογραφίας είναι εκείνοι που προσφέρουν τώρα το όπιο στις μάζες) και η μονοφωνία υψώνεται σε απόλυτη βεβαιότητα.

Το γλυκανάλατο σήριαλ της «τεχνολογικής επανάστασης» και της επανεκκίνησης, επιθυμεί την υποχώρηση του ελεύθερου ανθρώπου και προβάλλει τον υποτακτικό άνθρωπο που τον θέλει να είναι απογυμνωμένος από τις προσωπικές ελευθερίες του και να υποθηκεύεται πλήρως και αμετάκλητα  στις εξουσίες της νέας κανονικότητας.

Ο μύθος της  τεχνητής μας εποχής γίνεται έννοια και σκοπιμότητα, αγώνας νεύρωσης και βαρβαρότητας. Από κοντά και η επιστήμη στο μαραθώνιο του τεχνοποιημένου κόσμου που με το φραγγέλιο και όχι με τον διάλογο (θα τρίζουν τα οστά του Φεγεράμπεντ και του Πόπερ, όταν έλεγαν ότι η επιστήμη χωρίς διάλογο με το αντίθετο γίνεται προπαγάνδα, ενώ ο Γιουτζήν Σόλνικοφ μιλούσε για το «γόητρο της προπαγάνδας» μέσω της επιστήμης) με το αλάθητο και όχι με την «αρχή της διαψευσιμότητας» η επιστήμη τίθεται στην υπηρεσία της εξουσίας.

Όσο όμως και αν προσπαθήσουν οι εξουσίες και οι παντοδυναμίες με τις υπηρετικές τους  «αυθεντίες» να κτίσουν το μύθο της νέας εποχής με τα προπαγανδιστικά τους αφηγήματα (ο Κόνραντ Λόρεντζ έλεγε ότι η προπαγάνδα έχει το σπόρο της αποτυχίας γιατί στηρίζεται στην ευκολία) κάτι τρεκλίζει και αυτό που τρεκλίζει  είναι το παρκινσονικό κράτος  με τις διαβρωτικές  και αυτοκαταστροφικές του δομές.

Ο Μαξ Φρίς στο έργο του «Ο Μπίντερμαν και οι εμπρηστές» περιέγραψε τους εμπρηστές της Δύσης αν ζούσε σήμερα θα είχε την ευκαιρία να καταλάβει καλύτερα τη δράση τους. Η ακαμψία του αλάνθαστου, τα γιγαντωμένα συμφέροντα, η νεφελώδης σωτηριολογία που κονταίνει τη λογική και στομώνει τους κρουνούς της βούλησης, καθώς και «η οκνηρία του μυαλού και ο πόνος του σκέπτεσθαι»  σύμφωνα με τον  Τοκεβίλ, όλα εκείνα δηλαδή, που δρουν ως ένας χημικός καταλύτης και αποκαλύπτουν την ασθένεια της εποχής μας  αποτελούν τη νέα πολιτική θυσιαστική. Ο πολίτης έχει βολευτεί  στην απόλυτη αταραξία του. Είναι ο πολίτης του ΝΑΙ ΣΕ ΌΛΑ. Είναι ο  πριν μερικά χρόνια απελεύθερος, κουλ  και νευρωσικός, ναρκισσιστικός καταναλωτής, που γίνεται τώρα πια οπαδός της διευθυνόμενης ιατροπολιτικής κρατικοποίησης.

 Ας ελπίσουμε ότι στο τέλος της μεγάλης ερήμου θα μπορέσει να δικαιωθεί ο Γάλλος καθηγητής βιολογίας και νομπελίστας Φρανσουά Ζακόμπ όταν έλεγε ότι «ο άνθρωπος είναι η μόνη βιολογική οργάνωση που παράγει μέλλον». 

Απόστολος Αποστόλου. Καθηγητής φιλοσοφίας.