Η πολιτική ως μετάλλαξη και η φρανκεσταϊνική δημοκρατία μας.

Aρθρο απο τον Απόστολο Αποστόλου.

Είναι καιρός να αντιληφθούμε ότι η διαφθορά έχει πάρει τη θέση της δημοκρατίας και η προδοσία έχει οργανωθεί σε κόμμα, όπως υπογράμμιζε ο Τόνι  Νέγκρι. Η πολιτική πλέον ορίζεται μέσα από τη διαδικτυακή εξουσία, τίποτε δεν την ξεπερνά, τίποτε δεν την υποκαθιστά.

Αυτή όμως η κοινωνικό-πολιτική συνθήκη απαιτεί την απώλεια του παρελθόντος και μαζί όλων των αξιών του. Το τεχνικό πεπρωμένο της νέας εποχής είναι εκείνο που μας περιμένει για να μας περπατήσει τους καινούργιους ορίζοντες.

Οι «χώροι εξαίρεσης» όπως έγραφε ο Τζ. Αγκάμπεν  φαίνεται να είναι η κοινωνικό-πολιτική συνθήκη μας η έννοια του ρωμαϊκού habeas corpus, δηλαδή η προστασία της ελευθερίας έχει πέταξε μαζί με τα αποδημητικά πουλιά. Έγινε μια νοσταλγία που στην μετωνυμία της, αποχρωματισμένη πια μυρίζει μόνο φορμόλη από τη σήψη της.

Σήμερα εκεί όπου τα πάντα είναι δυνατά είναι εκεί όπου υπάρχει η απαγόρευση. Η απαγόρευση ως χώρος καταστολής του νόμου γίνεται το κέντρο της νέας πολιτικής μας ένταξης.  Ζούμε την απογύμνωση μιας συνήθειας που είχαμε για αιώνες, εκείνης της ιδιότητας του πολίτη.

Οι πολίτες  γίνονται στόχοι βίας, τα γεγονότα στη Ν. Σμύρνη προμηνύουν το μέλλον της φρανκεσταϊνικής δημοκρατίας που στο εξής θα είναι σε πλήρη εφαρμογή  η συγκεκριμένη  τακτική.

Η βιοεξουσία, η τεχνοεξουσία, η νεκροπολιτικλή ως συγκεκαλυμμένες μορφές εξουσίας μας είναι ήδη γνωστές από τον Ζαμιάτιν με το έργο του (Εμείς 1921), από τον Όργουελ με το (1984) και τη (Φάρμα των Ζώων), αλλά και από τον Χάξλεϋ με τον (Θαυμαστό Κόσμο), τον Γουέλς με το (Ξύπνημα των Κοιμισμένων), καθώς και τον Λόντον με τη (Σιδερένια Φτέρνα), τον Μπάρναμ (Η Επανάσταση των Διευθυντών), τον Φίτζι, τον Τζίλας και άλλους.

Δεν περιμέναμε τους χρονικογράφους της εξουσιοφιλολογίας του Γαλλικού Μάη του 1968 να μας ανοίξουν τα μάτια, εκείνοι έκαναν μια καλή ερμηνεία για το πέρασμα από τις πειθαρχικές κοινωνίες στις κοινωνίες ελέγχου.

Ναι περάσαμε από το σλόγκαν (μο ντ’ορ) των πειθαρχικών κοινωνιών με το αριθμό μητρώου και την υπογραφή του πολίτη στις κοινωνίες ελέγχου όπου όλα πλέον ψηφιοποιούνται στη λέξη κλειδί (μο ντε πασέ) στο κωδικό πρόσβασης password.

Όμως η εποχή έτρεξε ακόμη περισσότερο  προχωρήσαμε στη νέα διαχείριση που καλείται governantmentalité και παντρεύεται με τον υπερανθρωπισμό trashumanism, δηλαδή με τη φουτουριστική φιλοσοφία της καλιφορνέζικης  ιντελιγκέτσιας, εκεί όπου το σώμα του ανθρώπου γίνεται ξενιστής της τεχνολογίας, γίνεται moveavatar.

Στον ιστορικό χρόνο όπου η τεχνική η πιο πλήρης εξουσιαστική δύναμη εννοεί τον  άνθρωπό  μόνο όταν εκείνος  αφομοιώνεται   στη συστράτευση του  σύστημα και όταν οι ίδιες οι πολιτικές εξουσίες δεν είναι παρά η σκιά της λειτουργίας τους.

Είναι το σημείο καμπής όπου η ιατρική αντικαθίσταται από την ευγονική με τους εν δυνάμει ασθενείς και τους εν δυνάμει υποκείμενους σε κίνδυνο, εκεί όπου το ατομικό σώμα γίνεται αριθμητικό ψηφίο προς ένα έλεγχο διαιρεμένης ύλης και ιικού φορτίου. Εκεί όπου ο πολίτης γίνεται ο επετειακά εορταζόμενος των κενών και αδιάφορων δικαιωμάτων.

Είναι αυτή η υπερανθρωπική (trashumanism) συνθήκη όπου η δια-ανθρωπιστική στάση ζωής συναντά τη δια-παθολογία και εκείνη τη δια-ιατρική, τη δια-οικονομία και δια-σεξουαλικότητα. Εκεί όπου όλα έχουν παραδοθεί στο τεχνικό πεπρωμένο μιας σωματικής και σημειουργικής επέμβασης που είτε πρόκειται για σημείο ή για όργανο θα  υπάρχει πάντα μια μετάλλαξη που θα μας «λυτρώνει» από τα ερωτήματα και τις αναζητήσεις και θα υπακούμε σ’ ένα ριζικό αγνωστικισμό και σε μια εξουσία που δεν θα λογοδοτεί αλλά θα γίνεται ο αυθέντης της εξέλιξης μας.

Απόστολος Αποστόλου. Δρ Φιλοσοφίας.