Η διάλυση του ΝΑΤΟ προϋπόθεση για την Παγκόσμια Ειρήνη

Του  καθηγητή Michel Chossudovsky Global Research, 17 Απριλίου 2022

Μετάφραση επιλεγμένων αποσπασμάτων από τη Μαρία Σεφέρου

Αυτό το άρθρο εξετάζει τους κινδύνους και τις συνέπειες ενός Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου καθώς και τη φύση των προηγμένων οπλικών συστημάτων που αναπτύσσονται από τον ευρύτερο συνασπισμό ΗΠΑ-ΝΑΤΟ.

Εκτεταμένα εγκλήματα πολέμου έχουν διαπραχθεί από κράτη μέλη του ΝΑΤΟ.

(…) (…)

Ο σιωπηρός ηγεμονικός στόχος της Ουάσιγκτον είναι η παγκόσμια στρατιωτικοποίηση και η οικονομική κυριαρχία. Αυτός ο ιμπεριαλιστικός σχεδιασμός πραγματοποιείται μέσω πολεμικών πράξεων, στρατιωτικών παρεμβάσεων, πραξικοπημάτων, αλλαγής καθεστώτος, εξεγέρσεων που χρηματοδοτούνται από τις ΗΠΑ, κυβερνοπολέμου, οικονομικού σαμποτάζ και αποσταθεροποίησης. «Όλες οι επιλογές είναι στο τραπέζι».

Βρισκόμαστε σε ένα σημαντικό κατώφλι της ιστορίας μας

Σε σχέση με όλους τους προηγούμενους πολέμους, το προηγμένο στρατιωτικό οπλοστάσιο του σήμερα περιλαμβάνει πυρηνικά, βιολογικά, χημικά και ηλεκτρομαγνητικά όπλα που έχουν την ικανότητα να καταστρέφουν την ανθρώπινη ζωή σε παγκόσμια κλίμακα.

Πολεμική Προπαγάνδα

Αυτή η στρατιωτική ατζέντα υποστηρίζεται από έναν εκτεταμένο μηχανισμό προπαγάνδας.

(…)

Η προπαγάνδα συντηρεί την πολεμική ατζέντα

Παρέχει ένα ανθρώπινο πρόσωπο σε εγκληματίες πολέμου σε ανώτατα αξιώματα. Χωρίς την παραπληροφόρηση των μέσων ενημέρωσης που υποστηρίζει τον πόλεμο ως ειρηνευτική προσπάθεια, η στρατιωτική ατζέντα της Αμερικής θα κατέρρεε σαν ένα χάρτινο σπίτι.

Οι επικείμενοι κίνδυνοι του σύγχρονου πολέμου δεν είναι πρωτοσέλιδα στις ειδήσεις.

Ο πόλεμος απεικονίζεται ως μια ειρηνευτική προσπάθεια. Ο πόλεμος γίνεται ειρήνη, οι πραγματικότητες ανατρέπονται.

Όταν το Ψέμα γίνεται Αλήθεια, δεν υπάρχει γυρισμός προς τα πίσω. Οι εγκληματίες πολέμου παρουσιάζονται ως ειρηνοποιοί.

Πόλεμος και παγκοσμιοποίηση – Η Νεοφιλελεύθερη Ατζέντα 

Πόλεμος και παγκοσμιοποίηση πάνε χέρι-χέρι. Η στρατιωτικοποίηση υποστηρίζει την επιβολή μακροοικονομικής αναδιάρθρωσης στις στοχευμένες χώρες. Επιβάλλει στρατιωτικές δαπάνες για την υποστήριξη της πολεμικής οικονομίας σε βάρος της πολιτικής οικονομίας. Οδηγεί σε οικονομική αποσταθεροποίηση και κατάρρευση των εθνικών θεσμών.

Οι στρατιωτικές επεμβάσεις συνδυάζονται με ταυτόχρονες πράξεις οικονομικού σαμποτάζ και χρηματοοικονομικής χειραγώγησης. Απώτερος στόχος είναι η κατάκτηση τόσο των ανθρώπινων και φυσικών πόρων όσο και των πολιτικών θεσμών.

Πράξεις πολέμου υποστηρίζουν μια διαδικασία απόλυτης οικονομικής κατάκτησης. Το ηγεμονικό σχέδιο της Αμερικής είναι να μετατρέψει κυρίαρχες χώρες σε ανοιχτά εδάφη. Οι όροι χρέους επιβάλλονται από ξένους πιστωτές. Με τη σειρά τους, περισσότεροι τομείς του παγκόσμιου πληθυσμού εξαθλιώνονται μέσω της ταυτόχρονης επιβολής θανατηφόρων μακροοικονομικών μεταρρυθμίσεων.

(…) (…)

Σε ολόκληρη την ΕΕ, οι εκτεταμένες στρατιωτικές δαπάνες σε συνδυασμό με τα μέτρα λιτότητας οδηγούν στην κατάρρευση αυτού που ονομαζόταν «Κράτος Πρόνοιας».

Το ΝΑΤΟ έχει δεσμευτεί να αυξήσει τις στρατιωτικές δαπάνες. Είναι το σωστό για να «κρατήσουμε τον λαό μας ασφαλή», σύμφωνα με τον Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ Jens Stoltenberg.

(…) (…)

Παγκοσμιοποίηση και Δομές Εταιρικής Εξουσίας

Ο παγκόσμιος πόλεμος συντηρεί τη Νεοφιλελεύθερη Ατζέντα και το αντίστροφο.

Ο ευρέως ορισμένος νεοφιλελευθερισμός δεν περιορίζεται σε ένα σύνολο οικονομικών προτύπων και δομικών μεταρρυθμίσεων. Αυτό με το οποίο έχουμε να κάνουμε είναι ένα ιμπεριαλιστικό έργο που εξυπηρετεί ευρέως ισχυρά παγκόσμια αλληλοεπικαλυπτόμενα συμφέροντα:

• Η Wall Street και ο Παγκόσμιος Τραπεζικός Μηχανισμός
• Το Στρατιωτικό Βιομηχανικό Συγκρότημα, 
• Big Oil, 
• Οι όμιλοι Biotech, Bayer-Monsanto κλπ.
• Big Pharma,
• Η παγκόσμια οικονομία των ναρκωτικών και το οργανωμένο έγκλημα,
• Οι Όμιλοι των ΜΜΕ και οι γίγαντες της τεχνολογίας της πληροφορίας και των επικοινωνιών.

Η στρατιωτική ατζέντα είναι προσανατολισμένη προς την έγκριση και την υποστήριξη αυτών των ισχυρών ομάδων συμφερόντων. Σε αυτούς τους τομείς, φυσικά, υπάρχει αυξανόμενη σύγκρουση μεταξύ παγκόσμιων ομίλων ετερογενών δραστηριοτήτων, καθένας από τους οποίους έχει τις ομάδες λόμπι του.

Ο Οργανισμός Βορειοατλαντικού Συμφώνου (ΝΑΤΟ) 

Το ΝΑΤΟ και η De Facto Στρατιωτική Κατοχή της Δυτικής Ευρώπης από τις ΗΠΑ

Πριν από 70 χρόνια γεννήθηκε το ΝΑΤΟ. Τον Απρίλιο του 1949, ο Οργανισμός του Βορειοατλαντικού Συμφώνου (ΝΑΤΟ) καθιέρωσε αυτό που ορίστηκε ως το δόγμα της «Συλλογικής Ασφάλειας» σύμφωνα με το άρθρο. 5 της Συνθήκης της Ουάσιγκτον.

Το ΝΑΤΟ έχει μια βρώμικη ιστορία επιθετικότητας και εγκλημάτων πολέμου:

Από την ίδρυσή του τον Απρίλιο του 1949, το ΝΑΤΟ χρησίμευσε ως το όχημα προώθησης της κούρσας των εξοπλισμών στο όνομα της «ειρήνης μέσω της ισχύος». Την ίδια ακριβώς χρονιά, η διοίκηση Τρούμαν στις Ηνωμένες Πολιτείες ανέπτυξε κρυφά την «Επιχείρηση Dropshot» για να εξαπολύσει ένα καταστροφικό «πρώτο χτύπημα» εναντίον της πρώην Σοβιετικής Ένωσης για να εξαλείψει εντελώς αυτή τη χώρα. Κατά τη διάρκεια των ετών του «ψυχρού πολέμου», οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους στο ΝΑΤΟ διατηρούσαν πάντα μια συντριπτική στρατιωτική υπεροχή έναντι της ΕΣΣΔ και του Συμφώνου της Βαρσοβίας – γεγονός που απέκρυβαν κυνικά από την κοινή γνώμη εκείνη την εποχή, αλλά τώρα παραδέχονται πρόθυμα. (Καναδικό Συνέδριο Ειρήνης)

Ο σιωπηρός στόχος του ΝΑΤΟ (…) ήταν να διατηρήσει κάτω από μια διαφορετική ετικέτα, την de facto «στρατιωτική κατοχή» της Δυτικής Ευρώπης. Οι ΗΠΑ όχι μόνο συνεχίζουν να «κατέχουν» τις «χώρες του άξονα» του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (Ιταλία, Γερμανία), αλλά έχουν χρησιμοποιήσει το έμβλημα του ΝΑΤΟ για να εγκαταστήσουν αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις σε όλη τη Δυτική Ευρώπη, καθώς και στην Ανατολική Ευρώπη στον απόηχο του Ψυχρού Πολέμου, που επεκτείνεται στα Βαλκάνια στον απόηχο του πολέμου του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία.

Σήμερα, το ΝΑΤΟ αποτελείται από 29 κράτη μέλη, τα περισσότερα από τα οποία διαθέτουν αμερικανικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις στο έδαφός τους, με τις μεγαλύτερες αναπτύξεις αμερικανικών δυνάμεων στη Γερμανία και την Ιταλία. (…)

Ορισμένες άλλες χώρες έχουν συνάψει συμφωνίες εταιρικής σχέσης με το ΝΑΤΟ. Το Ισραήλ είναι de facto μέλος του ΝΑΤΟ, βάσει συμφωνίας που επιτεύχθηκε το 2003. Με τη σειρά τους, οι ΗΠΑ έχουν δημιουργήσει μια σειρά από στρατιωτικές συμμαχίες σε περιφερειακή βάση.

Κάτω από την εικόνα μιας πολυεθνικής στρατιωτικής συμμαχίας, το Πεντάγωνο κυριαρχεί στη λήψη αποφάσεων του ΝΑΤΟ. Οι ΗΠΑ ελέγχουν τις δομές διοίκησης του ΝΑΤΟ, οι οποίες είναι ενσωματωμένες σε αυτές των ΗΠΑ. Ο Ανώτατος Συμμαχικός Διοικητής στην Ευρώπη (SACEUR) καθώς και ο Ανώτατος Συμμαχικός Διοικητής του Ατλαντικού (SACLANT) είναι Αμερικανοί διορισμένοι από την Ουάσιγκτον. Ο σημερινός Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Jens Stoltenberg είναι ουσιαστικά γραφειοκράτης. Δεν κάνει κουμάντο.

Δύο άλλες βασικές δομές-κλειδιά της διοίκησης, οι Allied Command Transformation (ACT) και Allied Command Operations (ACO), «υπεύθυνες για τον σχεδιασμό και την εκτέλεση όλων των στρατιωτικών επιχειρήσεων του ΝΑΤΟ» προστέθηκαν το 2002.

Σύμφωνα με τους όρους της στρατιωτικής συμμαχίας, τα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ δεσμεύονται να υποστηρίζουν τον ιμπεριαλιστικό σχεδιασμό της Ουάσιγκτον για την παγκόσμια κυριαρχία υπό το δόγμα της συλλογικής ασφάλειας.

Το 1949, το ΝΑΤΟ έγινε όργανο του Ψυχρού Πολέμου που απέτρεψε και υπονόμευσε την ανάπτυξη των εμπορικών, πολιτικών, κοινωνικών και πολιτιστικών σχέσεων μεταξύ της Δυτικής Ευρώπης και του Σοβιετικού μπλοκ, συμπεριλαμβανομένης της Ανατολικής Ευρώπης.

Για την Ουάσιγκτον, με το Πεντάγωνο να κινεί τα νήματα, το ΝΑΤΟ έχει γίνει ένας βολικός στρατιωτικός «πολυκρατικός πληρεξούσιος».

Οι στρατηγικοί στόχοι των ΗΠΑ σε σχέση με το ΝΑΤΟ είναι:

1. Η de facto στρατιωτική κυριαρχία των ΗΠΑ στη Δυτική, Ανατολική Ευρώπη και Καναδάμέσω της εγκατάστασης αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων στα περισσότερα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ.
2. Η επιβολή της Εξωτερικής Πολιτικής των ΗΠΑ, που απαιτεί την αποδοχή (υπό το δόγμα της συλλογικής ασφάλειας) όλων των πολεμικών σχεδίων των ΗΠΑ από τα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ (συμπεριλαμβανομένων των στρατιωτικών αναπτύξεων στο κατώφλι της Ρωσίας)
3. Ένας μηχανισμός με τον οποίο το Πεντάγωνο χρηματοδοτεί τους πολέμους και τις στρατιωτικές του επιχειρήσεις μέσω συνεισφορών από κάθε κράτος-μέλος του ΝΑΤΟ, σε βάρος των φορολογουμένων.
4. Η διεξαγωγή πολέμων υπό την ηγεσία των ΗΠΑ υπό το έμβλημα της στρατιωτικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ, υποχρεώνοντας έτσι τα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ να αναπτύξουν τις στρατιωτικές τους δυνατότητες καθώς και να «κάνουν τη βρώμικη δουλειά για εμάς»,δηλαδή να σκοτώνουν και να καταστρέφουν για λογαριασμό της Ουάσιγκτον.
5. Η επέκταση της επιρροής των ΗΠΑ στη μεταπολεμική περίοδο στις πρώην αποικίες των χωρών της Δυτικής Ευρώπης (Γαλλία, Βέλγιο, Ιταλία, Βρετανία)

Η Στρατιωτική Κατοχή χαρακτηρίζεται ως «Προστασία» και οι κυβερνήσεις των κρατών μελών του ΝΑΤΟ στην πραγματικότητα «Πληρώνουν τις ΗΠΑ για να κάνουν κατάληψη στις χώρες τους». Όλα είναι για καλό σκοπό. «Κάντε τον κόσμο πιο ασφαλή»:

«Η μεγαλύτερη αναξιοπρέπεια ήταν η γελοία απαίτηση να πληρώνουν οι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ για να φιλοξενούν τα αμερικανικά στρατεύματα που βρίσκονται μόνιμα εκεί φρουρά – ουσιαστικά να χρηματοδοτούν την κατοχή τους. Την περασμένη εβδομάδα, αναφέρθηκε ότι οι ΗΠΑ θα άρχιζαν να ζητούν από μερικούς από τους πιο φιλόξενους συμμάχους τους – αυτά τα έθνη που φιλοξενούν εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες– να πληρώσουν τον λογαριασμό για το κόστος της προστασίας τους σε “ασφάλεια”»…

Πρέπει να αναφέρω ότι εκτός από την εισήγηση να προταθεί το ΝΑΤΟ για το Νόμπελ Ειρήνης, τα μέσα ενημέρωσης παρουσιάζουν ανελέητα το ΝΑΤΟ ως όργανο ειρήνης.

(…) (…)

Στρατιωτικές Βάσεις των ΗΠΑ και Παγκόσμιες Στρατιωτικές Συμμαχίες 

Ο έλεγχος του Πενταγώνου εκτείνεται πολύ πέρα ​​από τα 29 κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ. Περιλαμβάνει επίσης χώρες εταίρους καθώς και ένα ευρύ σύστημα στρατιωτικών συμμαχιών σε όλες τις μεγάλες περιοχές του κόσμου, συμπεριλαμβανομένης της Λατινικής Αμερικής, της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, της υποσαχάριας Αφρικής, της Νότιας Ασίας, της Νοτιοανατολικής Ασίας, της Ανατολικής Ασίας (Ιαπωνία, Νότια Κορέα) και Ωκεανίας. Το Ισραήλ είναι de facto κράτος-μέλος του ΝΑΤΟ.

Οι στρατιωτικές συμμαχίες και η στρατιωτική κατοχή πάνε χέρι-χέρι.

Γενικότερα, η δημιουργία στρατιωτικών συμμαχιών έχει γίνει ένα μέσο εγκατάστασης αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων σε μεγάλο αριθμό χωρών, συμπεριλαμβανομένων χωρών που υπήρξαν θύματα πολέμων και στρατιωτικών επεμβάσεων υπό την ηγεσία των ΗΠΑ. (π.χ. Βιετνάμ, Καμπότζη, Ινδονησία, Αφγανιστάν, Ιράκ)

Με εξαίρεση τη Στρατηγική Διοίκηση του ΝΑΤΟ και τις βάσεις Επιμελητείας της, δεν υπάρχουν στρατιωτικές βάσεις του ΝΑΤΟ.

Υπάρχουν βάσεις των ΗΠΑ που βρίσκονται σε χώρες υποδοχής (συμπεριλαμβανομένων των κρατών-μελών του ΝΑΤΟ), καθώς και εθνικές στρατιωτικές βάσεις υπό τη δικαιοδοσία των κρατών μελών του ΝΑΤΟ, συχνά σε κοινή συμφωνία με τις ΗΠΑ.

Σήμερα υπάρχουν περίπου 39 στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ στη Γερμανία (με βάση επίσημες πηγές), πολλές από τις οποίες βρίσκονται υπό σύστημα κοινής διοίκησης με τη Γερμανία και το ΝΑΤΟ.

Στην Ιταλία, οι κύριες στρατιωτικές βάσεις είναι:

• Αεροπορική βάση Aviano, Pordenone
• Caserma Ederle, Vicenza
• Αεροπορικός Σταθμός San Vito Dei Normanni, κοντά στο Μπρίντιζι
• Ναυτικός Αεροπορικός Σταθμός Sigonella, κοντά στην Κατάνια, Σικελία
• Camp Darby, κοντά στην Πίζα και το Λιβόρνο.
• Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτη πηγή, στην Ιταλία, υπάρχουν περίπου 100 στρατιωτικές βάσεις και εγκαταστάσεις των ΗΠΑ.

(…) (…)

Οι Ηνωμένες Πολιτείες διαθέτουν σήμερα περισσότερες από 800 επίσημες στρατιωτικές βάσεις σε 80 χώρες. Με τη σειρά τους, οι στρατιωτικές και οικονομικές συμμαχίες υπό την ηγεσία των ΗΠΑ έχουν παίξει βασικό ρόλο στην επέκταση της σφαίρας επιρροής της Αμερικής. Μόλις εγκατασταθούν αυτές οι στρατιωτικές βάσεις σε χώρες, παραμένουν. Η χώρα υποδοχής γίνεται de facto σύμμαχος των ΗΠΑ.

(…) (…)

Υπογράφονται συμφωνίες διοίκησης κοινών δυνάμεων μεταξύ των ΗΠΑ και των συμμάχων τους. Οι χώρες υποδοχής δεν πρέπει μόνο να εγκρίνουν το στρατιωτικό δόγμα των ΗΠΑ, αλλά συνεισφέρουν επίσης σημαντικούς οικονομικούς πόρους που χρησιμοποιούνται για τη χρηματοδότηση στρατιωτικών επιχειρήσεων των ΗΠΑ. Από αυτή την άποψη, τα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ συμβάλλουν οικονομικά στη διατήρηση του στρατιωτικού μηχανισμού υπό την ηγεσία των ΗΠΑ. (…)

Οι σύμμαχοι της Αμερικής έχουν επίσης παγιδευτεί στο δίκτυο της διατήρησης της αμερικανικής βιομηχανίας όπλων («αμυντικοί εργολάβοι») μέσω αγοράς πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων. (…)

Στρατιωτικοί Εργολάβοι των ΗΠΑ ορίζουν τη σκηνή

Οι παρεμβάσεις ΗΠΑ-ΝΑΤΟ παρουσιάζονται ως ειρηνευτικές προσπάθειες. Μια νέα γενιά πυρηνικών όπλων «πιο χρησιμοποιήσιμων» «χαμηλής απόδοσης» κατηγοριοποιούνται ως «ακίνδυνα για τους αμάχους». Αυτή η πρωτοβουλία διατυπώθηκε για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης του Τζορτζ Μπους. Οι έννοιες περιέχονται στην Ανασκόπηση της Πυρηνικής Θέσης του 2001, που εγκρίθηκε από τη Γερουσία το 2002.

(…) (…)

Επικίνδυνο σταυροδρόμι: Το μέλλον της ανθρωπότητας απειλείται

Περιττό να πούμε ότι ο κόσμος βρίσκεται σε ένα επικίνδυνο σταυροδρόμι. Το μέλλον της ανθρωπότητας απειλείται. Ψέματα και σκευωρίες διαποτίζουν το στρατιωτικό δόγμα ΗΠΑ-ΝΑΤΟ. Αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις πιστεύουν στη δική τους προπαγάνδα. Όχι μόνο πιστεύουν ότι τα τακτικά πυρηνικά όπλα είναι ειρηνευτικές βόμβες, αλλά τώρα προβάλλουν την ιδέα ενός «Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου που μπορεί να κερδηθεί». Το να βγάλουν από τη μέση την Κίνα και τη Ρωσία βρίσκεται στο σχέδιο του Πενταγώνου.

Βρισκόμαστε στη συγκυρία της πιο σοβαρής κρίσης στην παγκόσμια ιστορία. Ένας Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος που χρησιμοποιεί πυρηνικά όπλα είναι τερματικός. Αυτό δεν είναι υποεκτίμηση.

Οι στρατιωτικές επεμβάσεις δεν περιορίζονται στον συμβατικό πόλεμο. Αυτό που διακυβεύεται είναι μια διαδικασία παγκόσμιου πολέμου με χρήση προηγμένων οπλικών συστημάτων. Οι διασφαλίσεις της εποχής του Ψυχρού Πολέμου έχουν καταργηθεί. Η έννοια της «Αμοιβαίας Εξασφαλισμένης Καταστροφής» που σχετίζεται με τη χρήση πυρηνικών όπλων έχει αντικατασταθεί από το δόγμα του προληπτικού πυρηνικού πολέμου.

Η Συνθήκη INF δεν λειτουργεί. Τα πυρηνικά όπλα παρουσιάζονται από τα μέσα ενημέρωσης ως ειρηνευτικές βόμβες. Δεν επισημαίνονται πλέον ως Όπλα Μαζικής Καταστροφής. Θα χρησιμοποιηθούν σε αυτό που το Πεντάγωνο αποκαλεί επιχειρήσεις «ματωμένη μύτη».

Στην αναθεώρηση της πυρηνικής στάσης του 2001 (NPR) υπό την κυβέρνηση Μπους, το Πεντάγωνο εισήγαγε την έννοια του προληπτικού πυρηνικού πολέμου, δηλαδή τη χρήση πυρηνικών όπλων σε βάση πρώτου χτυπήματος ως μέσου «αυτοάμυνας».

Η νέα γενιά των λεγόμενων στρατηγικών πυρηνικών όπλων (mininukes) έχει κατηγοριοποιηθεί ως «χαμηλής απόδοσης» και «πιο εύχρηστα». Η Γερουσία των ΗΠΑ το 2002 ενέκρινε τη χρήση τους στο συμβατικό πολεμικό θέατρο. Προβλέπεται να χρησιμοποιηθούν εναντίον της Βόρειας Κορέας και του Ιράν.

Έχουν χαρακτηριστεί ως “ασφαλείς για τον γύρω άμαχο πληθυσμό επειδή η έκρηξη είναι υπόγεια”. Αυτές οι τακτικές πυρηνικές βόμβες «χαμηλής απόδοσης» έχουν εκρηκτική ικανότητα από το ένα τρίτο έως δώδεκα φορές τη βόμβα της Χιροσίμα.

«Πιο εύχρηστα» – «Πυρηνικά όπλα χαμηλής απόδοσης που αναπτύσσονται σε πέντε κράτη που δεν διαθέτουν πυρηνικά όπλα: Γερμανία, Ιταλία, Βέλγιο, Ολλανδία, Τουρκία.

Τα «Επίσημα» Κράτη Πυρηνικών Όπλων

Πέντε χώρες, οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γαλλία, η Κίνα και η Ρωσία θεωρούνται «κράτη πυρηνικών όπλων» (NWS), «ένα διεθνώς αναγνωρισμένο καθεστώς που παρέχεται από τη Συνθήκη Μη Διάδοσης των Πυρηνικών Όπλων (NPT)». Τρεις άλλες «χώρες μη NPT» (δηλαδή κράτη που δεν έχουν υπογράψει τη NPT), συμπεριλαμβανομένης της Ινδίας, του Πακιστάν και της Βόρειας Κορέας, έχουν παραδεχτεί την κατοχή πυρηνικών όπλων.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η Βόρεια Κορέα ήταν το μόνο δηλωμένο κράτος πυρηνικών όπλων που ψήφισε ΝΑΙ στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, υπέρ της απαγόρευσης των πυρηνικών όπλων βάσει του Ψηφίσματος L.41.

Κανείς δεν γνωρίζει γι’ αυτό. ΓΙΑΤΙ: Επειδή τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης δεν το ανέφεραν (“Fake News” μέσω Παράλειψης) ή όπως στην περίπτωση του The Guardian και του Bloomberg, η ΛΔΚ συγκεντρώθηκε τυχαία μαζί με τα άλλα κράτη πυρηνικών όπλων που ψήφισαν ΟΧΙ (κατά του ψηφίσματος).

«Ουπς Ειδήσεις». «Κάναμε λάθος». Δεν ελέγξαμε πραγματικά τα έγγραφα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ.

Ισραήλ: «Μη δηλωμένο πυρηνικό κράτος»

Το Ισραήλ χαρακτηρίζεται ως «αδήλωτο πυρηνικό κράτος». Παράγει και αναπτύσσει πυρηνικές κεφαλές εναντίον στρατιωτικών και πολιτικών στόχων στη Μέση Ανατολή, συμπεριλαμβανομένης της Τεχεράνης.

Βέλγιο, Γερμανία, Ολλανδία, Ιταλία και Τουρκία: λανθασμένα κατηγοριοποιήθηκαν ως κράτη που δεν διαθέτουν πυρηνικά όπλα.

Οι δυνατότητες πυρηνικών όπλων αυτών των πέντε χωρών, συμπεριλαμβανομένων των διαδικασιών χρησιμοποίησης, αναγνωρίζονται επίσημα. Οι ΗΠΑ έχουν προμηθεύσει περίπου 480 B61 θερμοπυρηνικές βόμβες σε πέντε αποκαλούμενα «μη πυρηνικά κράτη», συμπεριλαμβανομένων του Βελγίου, της Γερμανίας, της Ιταλίας, της Ολλανδίας και της Τουρκίας. Στις πρόσφατες εξελίξεις, τα μίνι πυρηνικά B61.11 πρόκειται να αντικατασταθούν από τα πρόσφατα αναπτυγμένα B61.12. Με βάση τα δεδομένα του 2014, η Ιταλία διαθέτει 50 στρατηγικά πυρηνικά όπλα B61 στη βάση της Aviano. Δεν είναι σαφές εάν αυτές οι βόμβες βρίσκονται υπό αμερικανική ή εθνική διοίκηση.

Οι ΗΠΑ, που αγνοήθηκαν επιπόλαια από τον Οργανισμό Πυρηνικής Παρακολούθησης του ΟΗΕ (ΔΟΑΕ) που εδρεύει στη Βιέννη, συνέβαλαν ενεργά στη διάδοση των πυρηνικών όπλων στη Δυτική Ευρώπη. Ως μέρος αυτού του ευρωπαϊκού αποθέματος, η Τουρκία, η οποία είναι εταίρος του υπό την ηγεσία των ΗΠΑ συνασπισμού κατά του Ιράν μαζί με το Ισραήλ, κατέχει περίπου 90 θερμοπυρηνικές βόμβες καταστροφής B61 στην πυρηνική αεροπορική βάση Ιντσιρλίκ. (Εθνικό Συμβούλιο Άμυνας Πόρων, Πυρηνικά Όπλα στην Ευρώπη, Φεβρουάριος 2005) Σύμφωνα με τον αναγνωρισμένο ορισμό, αυτές οι πέντε χώρες είναι «μη δηλωμένα κράτη πυρηνικών όπλων».

Η αποθήκευση και η ανάπτυξη του στρατηγικού B61 σε αυτά τα πέντε «μη πυρηνικά κράτη» προορίζονται για στόχους στη Μέση Ανατολή. Επιπλέον, σύμφωνα με τα «σχέδια κρούσης του ΝΑΤΟ», αυτές οι θερμοπυρηνικές βόμβες καταφυγίου B61 (που αποθηκεύονται από τα «μη πυρηνικά κράτη») θα μπορούσαν να εκτοξευθούν «κατά στόχων στη Ρωσία ή σε χώρες της Μέσης Ανατολής όπως η Συρία και το Ιράν» (αναφέρεται στο National Resources Defense Council, Nuclear Weapons in Europe , Φεβρουάριος 2005)

(…) (…)

Γερμανία: Παραγωγός πυρηνικών όπλων 

Μεταξύ των πέντε «αδήλωτων πυρηνικών κρατών», «η Γερμανία παραμένει η πιο βαριά πυρηνικοποιημένη χώρα με τρεις πυρηνικές βάσεις (δύο από τις οποίες είναι πλήρως λειτουργικές) και μπορεί να αποθηκεύσει έως και 150 βόμβες [B61 buster buster]». Σύμφωνα με τα «σχέδια κρούσης του ΝΑΤΟ» (που αναφέρονται παραπάνω) αυτά τα στρατηγικά πυρηνικά όπλα στοχεύουν επίσης στη Μέση Ανατολή. Ενώ η Γερμανία δεν κατηγοριοποιείται επίσημα ως πυρηνική δύναμη, παράγει πυρηνικές κεφαλές για το Γαλλικό Ναυτικό. Αποθηκεύει πυρηνικές κεφαλές (κατασκευάζονται στην Αμερική) και έχει τις δυνατότητες να μεταφέρει πυρηνικά όπλα.

Επιπλέον, η European Aeronautic Defense and Space Company – EADS, μια γαλλογερμανο-ισπανική κοινοπραξία, που ελέγχεται από την Deutsche Aerospace και τον ισχυρό όμιλο Daimler, είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος στρατιωτικός παραγωγός της Ευρώπης, προμηθεύοντας τον πυρηνικό πύραυλο M51 της Γαλλίας. Η Γερμανία εισάγει και αναπτύσσει πυρηνικά όπλα από τις ΗΠΑ. Παράγει επίσης πυρηνικές κεφαλές οι οποίες εξάγονται στη Γαλλία. Ωστόσο, ταξινομείται ως μη πυρηνικό κράτος.

Το μήνυμα του Φιντέλ για τους κινδύνους του πυρηνικού πολέμου

Το 2010, 12 έως 15 Οκτωβρίου 2010, είχα εκτενείς και λεπτομερείς συζητήσεις με τον Φιντέλ Κάστρο στην Αβάνα, σχετικά με τους κινδύνους του πυρηνικού πολέμου, την παγκόσμια οικονομική κρίση και τη φύση της Νέας Παγκόσμιας Τάξης.

Fidel Castro και Michel Chossudovsky, Αβάνα, Οκτώβριος 2010

Αυτές οι συναντήσεις κατέληξαν σε μια ευρεία και γόνιμη συνέντευξη που δημοσιεύτηκε στη συνέχεια από την Global Research.

Ηχογραφημένο την τελευταία ημέρα των Συνομιλιών, 15 Οκτωβρίου 2010, ο Φιντέλ Κάστρο έκανε την ακόλουθη δήλωση:

Σε έναν πυρηνικό πόλεμο η «παράπλευρη ζημιά» θα ήταν η ζωή όλης της ανθρωπότητας.

Ας έχουμε το θάρρος να διακηρύξουμε ότι όλα τα πυρηνικά ή συμβατικά όπλα, ό,τι χρησιμοποιείται για τον πόλεμο, πρέπει να εξαφανιστεί! 

«Η χρήση πυρηνικών όπλων σε έναν νέο πόλεμο θα σήμαινε το τέλος της ανθρωπότητας. Αυτό είχε προβλεφθεί ειλικρινά από τον επιστήμονα Άλμπερτ Αϊνστάιν, ο οποίος ήταν σε θέση να μετρήσει την καταστροφική τους ικανότητα να παράγουν εκατομμύρια βαθμούς θερμότητας, η οποία θα εξατμίσει τα πάντα σε μια ευρεία ακτίνα δράσης. Αυτός ο λαμπρός ερευνητής είχε προωθήσει την ανάπτυξη αυτού του όπλου ώστε να μην γίνει διαθέσιμο στο γενοκτονικό ναζιστικό καθεστώς.

Κάθε κυβέρνηση στον κόσμο έχει την υποχρέωση να σέβεται το δικαίωμα στη ζωή κάθε έθνους και του συνόλου όλων των λαών στον πλανήτη.

Σήμερα υπάρχει άμεσος κίνδυνος πολέμου με τη χρήση αυτού του είδους όπλου και δεν τρέφω την παραμικρή αμφιβολία ότι μια επίθεση από τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ κατά της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν θα εξελισσόταν αναπόφευκτα σε μια παγκόσμια πυρηνική σύγκρουση.

Οι λαοί του κόσμου έχουν την υποχρέωση να απαιτούν από τους πολιτικούς ηγέτες τους το Δικαίωμά τους στη Ζωή. Όταν η ζωή της ανθρωπότητας, των λαών σας και των πιο αγαπημένων σας ανθρώπων διατρέχει τέτοιο κίνδυνο, κανείς δεν έχει την πολυτέλεια να είναι αδιάφορος. Δεν μπορεί να χαθεί ούτε ένα λεπτό από την απαίτηση σεβασμού αυτού του δικαιώματος. Αύριο θα είναι πολύ αργά.

Ο ίδιος ο Άλμπερτ Αϊνστάιν δήλωσε αδιαμφισβήτητα: “Δεν ξέρω με ποια όπλα θα γίνει ο Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος, αλλά ο Δ’ Παγκόσμιος Πόλεμος θα γίνει με ξύλα και πέτρες”. Καταλαβαίνουμε πλήρως τι ήθελε να μεταφέρει, και είχε απόλυτο δίκιο, ωστόσο στον απόηχο ενός παγκόσμιου πυρηνικού πολέμου, δεν θα υπήρχε κανείς τριγύρω να χρησιμοποιήσει αυτά τα ραβδιά και τις πέτρες.

Θα υπήρχε “παράπλευρη ζημιά”, όπως πάντα επιβεβαιώνουν οι Αμερικανοί πολιτικοί και στρατιωτικοί ηγέτες, για να δικαιολογήσουν τους θανάτους αθώων ανθρώπων.

Σε έναν πυρηνικό πόλεμο η “παράπλευρη ζημιά” θα ήταν η ζωή όλης της ανθρωπότητας.

Ας έχουμε το θάρρος να διακηρύξουμε ότι όλα τα πυρηνικά ή συμβατικά όπλα, ό,τι χρησιμοποιείται για τον πόλεμο, πρέπει να εξαφανιστεί!».

Fidel Castro Ruz, 15 Οκτωβρίου 2010

Αναδρομή: Η ανείπωτη ιστορία του πυρηνικού πολέμου

Το Manhattan Project που ιδρύθηκε το 1939 μαζί με τη Βρετανία και τον Καναδά ανέπτυξαν τις πρώτες ατομικές βόμβες που έπεσαν στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι. Ποιος ήταν ο σκοπός του Manhattan Project; Η επίσημη εξήγηση είναι ότι ήταν η απάντηση της Αμερικής στην πρόθεση της ναζιστικής Γερμανίας να αναπτύξει την ατομική βόμβα. Λάβετε υπόψη ότι το πρότζεκτ του Μανχάταν ξεκίνησε το 1939, δύο χρόνια πριν από τη συμμετοχή της Αμερικής στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Αυτό που δεν αναφέρεται ποτέ στην ιστορία των πυρηνικών όπλων είναι ότι το πρότζεκτ του Μανχάταν είχε διατυπώσει ένα σχέδιο για τη χρήση πυρηνικών όπλων εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης ήδη από το 1942. Με άλλα λόγια, ο αγώνας πυρηνικών όπλων δεν ήταν προϊόν του Ψυχρού Πολέμου. Ξεκίνησε κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν οι ΗΠΑ και η Σοβιετική Ένωση ήταν σύμμαχοι. Και το σημερινό στρατιωτικό δόγμα των ΗΠΑ είναι σε μεγάλο βαθμό μια συνέχεια του προγράμματος πυρηνικών όπλων που ξεκίνησε στο πλαίσιο του Πρότζεκτ Μανχάταν:

Σύμφωνα με ένα μυστικό έγγραφο της 15ης Σεπτεμβρίου 1945, «το Πεντάγωνο είχε οραματιστεί την ανατίναξη της Σοβιετικής Ένωσης με μια συντονισμένη πυρηνική επίθεση εναντίον μεγάλων αστικών περιοχών».

Όλες οι μεγάλες πόλεις της Σοβιετικής Ένωσης συμπεριλήφθηκαν στον κατάλογο των 66 «στρατηγικών» στόχων. Οι παρακάτω πίνακες κατηγοριοποιούν κάθε πόλη ως προς την έκταση σε τετραγωνικά μίλια και τον αντίστοιχο αριθμό ατομικών βομβών που απαιτούνται για την εξόντωση και τη θανάτωση των κατοίκων επιλεγμένων αστικών περιοχών.

Έξι ατομικές βόμβες επρόκειτο να χρησιμοποιηθούν για να καταστρέψουν κάθε μία από τις μεγαλύτερες πόλεις, όπως η Μόσχα, το Λένινγκραντ, η Τασκένδη, το Κίεβο, το Χάρκοβο, η Οδησσός.

Το Πεντάγωνο υπολόγισε ότι θα χρειαζόταν συνολικά 204 ατομικές βόμβες για να «σβήσει τη Σοβιετική Ένωση από τον χάρτη» . Οι στόχοι για μια πυρηνική επίθεση αποτελούνταν από εξήντα έξι μεγάλες πόλεις.

Για να πραγματοποιηθεί αυτή η επιχείρηση, ο «βέλτιστος» αριθμός βομβών που απαιτούνταν ήταν της τάξης των 466 (βλ. παρακάτω έγγραφο)

Μία ατομική βόμβα που έπεσε στη Χιροσίμα είχε ως αποτέλεσμα τον άμεσο θάνατο 100.000 ανθρώπων στα πρώτα επτά δευτερόλεπτα. Φανταστείτε τι θα είχε συμβεί αν 204 ατομικές βόμβες είχαν πέσει σε μεγάλες πόλεις της Σοβιετικής Ένωσης, όπως περιγράφεται σε ένα μυστικό σχέδιο των ΗΠΑ που διατυπώθηκε κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. (Michel Chossudovsky, «Σβήστε τη Σοβιετική Ένωση από τον χάρτη», 204 ατομικές βόμβες ενάντια σε 66 μεγάλες πόλεις, Πυρηνική επίθεση των ΗΠΑ κατά της ΕΣΣΔ που σχεδιάστηκε κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, Global Research, 27 Φεβρουαρίου, 2022).

Το έγγραφο που περιγράφει αυτή τη διαβολική στρατιωτική ατζέντα είχε δημοσιευτεί τον Σεπτέμβριο του 1945, μόλις ένα μήνα μετά τον βομβαρδισμό της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι (6 και 9 Αυγούστου 1945) και δύο χρόνια πριν από την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου (1947).

Το μυστικό σχέδιο με ημερομηνία 15 Σεπτεμβρίου 1945 (δύο εβδομάδες μετά την παράδοση της Ιαπωνίας στις 2 Σεπτεμβρίου 1945 στο USS Missouri, βλέπε εικόνα παρακάτω), ωστόσο, είχε διατυπωθεί σε παλαιότερη περίοδο, συγκεκριμένα στην κορύφωση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, σε μια εποχή που η Αμερική και η Σοβιετική Ένωση ήταν στενοί σύμμαχοι.

Πόλεμος με Ρωσία και Κίνα

Τα πυρηνικά όπλα σχεδιάζονταν να χρησιμοποιηθούν εναντίον της Ρωσίας από το 1942 και κατά της Κίνας από τον Οκτώβριο του 1949.

Επί του παρόντος, υπάρχουν λεπτομερή σχέδια από τον στρατό των ΗΠΑ (τα οποία βρίσκονται σε δημόσιο τομέα) για τη διεξαγωγή πολέμου εναντίον της Ρωσίας και της Κίνας.

Τέσσερις μη συμμορφούμενες χώρες, που περιλαμβάνουν την Κίνας, την Ρωσία, το Ιράν και τη Βόρεια Κορέα έχουν ξεχωρίσει.

Τα σενάρια του Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου εξετάζονται από το Πεντάγωνο για περισσότερα από δέκα χρόνια. Αποτελούν αντικείμενο στρατιωτικών προσομοιώσεων (οι οποίες είναι ταξινομημένες). Διέρρευσε στην Washington Post το 2006, δείτε το σενάριο του παγκόσμιου πολέμου του Vigilant Shield χρησιμοποιώντας πυρηνικά όπλα κατά της Κίνας, της Ρωσίας, του Ιράν, της Βόρειας Κορέας.

Στην αρχή του 2019, ο Πόλεμος κατά της Κίνας και της Ρωσίας βρίσκεται στον πίνακα σχεδιασμού του Πενταγώνου. Η χρήση πυρηνικών όπλων εξετάζεται σε βάση προληπτικού πρώτου χτυπήματος.

Οι πρόσφατες εκθέσεις (2015-2018) που ανατέθηκαν από το Πεντάγωνο επιβεβαιώνουν τις λεπτομέρειες της στρατιωτικής ατζέντας της Ουάσιγκτον κατά της Κίνας και της Ρωσίας (βλ. εκθέσεις από το πρότζεκτ Πόλεμος Εναντίον Κίνας της Rand Corporation και της Επιτροπής Εθνικής Αμυντικής Στρατηγικής 2018, Πόλεμος κατά της Κίνας και της Ρωσίας).

Την 1η Μαρτίου 2018 ο πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν αποκάλυψε μια σειρά προηγμένων στρατιωτικών τεχνολογιών ως απάντηση στις ανανεωμένες απειλές των ΗΠΑ να εξαλείψουν τη Ρωσική Ομοσπονδία από τον χάρτη, όπως περιέχεται στην Ανασκόπηση της Πυρηνικής Θέσης του Τραμπ για το 2018.

Παρακάτω ακολουθεί μια ανασκόπηση λεπτομερών πολεμικών σχεδίων εναντίον της Ρωσίας και της Κίνας. Αυτά τα σχέδια βρίσκονται σε δημόσια κυριότητα. Βασίζονται στην υπόθεση ότι οι ΗΠΑ μπορούν να κερδίσουν έναν πυρηνικό πόλεμο.

Τον Μάιο του 2014, εισήχθη στη Γερουσία των ΗΠΑ (S 2277) ο νόμος για την πρόληψη της επίθεσης της Ρωσίας (RAPA ), που ζητούσε τη στρατιωτικοποίηση της Ανατολικής Ευρώπης και των κρατών της Βαλτικής και τη στάθμευση στρατευμάτων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στο κατώφλι της Ρωσίας:

S.2277 – Ρωσικός νόμος για την πρόληψη της επίθεσης του 2014

Αναθέτει στον Πρόεδρο:

(1) να εφαρμόσει ένα σχέδιο για την αύξηση της υποστήριξης των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στις ένοπλες δυνάμεις της Πολωνίας, της Εσθονίας, της Λιθουανίας και της Λετονίας και άλλων κρατών-μελών του ΝΑΤΟ ·

και (2) κατευθύνει τον Μόνιμο Αντιπρόσωπο των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ να ζητήσει τη μόνιμη βάση των δυνάμεων του ΝΑΤΟ σε τέτοιες χώρες.

Το 2018: η έκθεση της Επιτροπής Εθνικής Αμυντικής Στρατηγικής των ΗΠΑ με τίτλο «Παρέχοντας την Κοινή Άμυνα» σκιαγραφεί τα περιγράμματα ενός πολέμου με τη Ρωσία.

Η ουσία της έκθεσης είναι ότι η «παγκόσμια ειρήνη και σταθερότητα» και «η ασφάλεια, η ευημερία και η παγκόσμια ηγεσία της ίδιας της Αμερικής» απειλούνται από τη Ρωσία και την Κίνα.

Σε ολόκληρη την Ευρασία, η επιθετικότητα της γκρίζας ζώνης υπονομεύει σταθερά την ασφάλεια των συμμάχων και εταίρων των ΗΠΑ και διαβρώνει την αμερικανική επιρροή. Οι περιφερειακές στρατιωτικές ισορροπίες στην Ανατολική Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και τον Δυτικό Ειρηνικό έχουν αλλάξει με αναμφισβήτητα δυσμενείς τρόπους.

Αυτό που προτείνει η έκθεση είναι η διεξαγωγή «προληπτικής» δράσης τόσο κατά της Κίνας όσο και της Ρωσίας, με σκοπό τη διατήρηση της στρατιωτικής υπεροχής των ΗΠΑ.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες χρειάζονται κάτι περισσότερο από νέες δυνατότητες. Απαιτούν επειγόντως νέες επιχειρησιακές ιδέες που διευρύνουν τις επιλογές των ΗΠΑ και περιορίζουν αυτές της Κίνας, της Ρωσίας και άλλων παραγόντων.

Ενώ η έκθεση περιγράφει ένα πιθανό σενάριο πολέμου με τη Ρωσία ή την Κίνα, συνιστά μια σημαντική αύξηση του στρατιωτικού προϋπολογισμού των ΗΠΑ. (…)

Σενάριο πολέμου με την Κίνα

Το 2015, μια λεπτομερής έκθεση της Rand Corporation που ανατέθηκε από τον αμερικανικό στρατό περιγράφει ένα σενάριο πολέμου με την Κίνα.

(…) (…)

Επίθεση στην Κίνα προληπτικά (“In Self Defense”)

Η έκθεση είναι εμφανώς διφορούμενη. Εστιάζει στο πώς μπορεί να αποφευχθεί ένας πόλεμος, ενώ αναλύει τις συνθήκες υπό τις οποίες ένας προληπτικός πόλεμος εναντίον της Κίνας είναι μια νίκη για τις ΗΠΑ.

Το τεκμήριο αυτής της έκθεσης είναι ότι η Κίνα μας απειλεί, γεγονός που δικαιολογεί τον προληπτικό πόλεμο. Δεν υπάρχουν στοιχεία για κινεζική στρατιωτική απειλή. Ο σκοπός της έκθεσης RAND είναι να τη διαβάσουν οι Κινέζοι φορείς χάραξης πολιτικής. Αυτό με το οποίο έχουμε να κάνουμε είναι μια διαδικασία στρατιωτικού εκφοβισμού που περιλαμβάνει συγκαλυμμένες απειλές:

Αν και το κύριο κοινό αυτής της μελέτης είναι η κοινότητα πολιτικής των ΗΠΑ, ελπίζουμε ότι οι Κινέζοι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής θα σκεφτούν επίσης πιθανές πορείες και συνέπειες του πολέμου με τις Ηνωμένες Πολιτείες, συμπεριλαμβανομένης της πιθανής ζημίας στην οικονομική ανάπτυξη της Κίνας και των απειλών για την ισορροπία και τη συνοχή της Κίνας. Βρίσκουμε ελάχιστα στον δημόσιο τομέα που να δείχνουν ότι η κινεζική πολιτική ηγεσία έχει δώσει σε αυτό το θέμα την προσοχή που της αξίζει.

Η Έκθεση περιγράφει «Τέσσερα αναλυτικά σενάρια» σχετικά με το πώς θα μπορούσε να διεξαχθεί ένας πόλεμος με την Κίνα:

Η διαδρομή του πολέμου μπορεί να οριστεί κυρίως από δύο μεταβλητές: την ένταση (από ήπια σε σοβαρή) και τη διάρκεια (από λίγες ημέρες έως ένα έτος ή περισσότερο). Έτσι, αναλύουμε τέσσερις περιπτώσεις: σύντομη και σοβαρή, μακρά και σοβαρή, σύντομη και ήπια και μεγάλη και ήπια. Ο κύριος καθοριστικός παράγοντας της έντασης είναι εάν, εξαρχής, οι πολιτικοί ηγέτες των ΗΠΑ και της Κίνας χορηγούν ή αρνούνται στους αντίστοιχους στρατούς την άδεια να εκτελέσουν τα σχέδιά τους να επιτεθούν χωρίς δισταγμό σε αντίπαλες δυνάμεις.

Τα καταληκτικά σχόλια της έκθεσης υπογραμμίζουν την πιθανή αδυναμία της Κίνας σε σχέση με τις συμμαχικές δυνάμεις των ΗΠΑ «…δεν δείχνουν σε  κινεζική επικράτηση ή νίκη».

Η έκθεση δημιουργεί μια ιδεολογική πολεμική αφήγηση. Είναι ελαττωματική όσον αφορά την κατανόηση του σύγχρονου πολέμου και των οπλικών συστημάτων. Είναι σε μεγάλο βαθμό ένα προπαγανδιστικό τέχνασμα που στρέφεται κατά της κινεζικής ηγεσίας. Αγνοεί εντελώς την κινεζική ιστορία και τις στρατιωτικές αντιλήψεις της Κίνας που βασίζονται σε μεγάλο βαθμό στην υπεράσπιση των ιστορικών εθνικών συνόρων του Έθνους.

Ενώ οι ΗΠΑ, σύμφωνα με την έκθεση, δεν σκέπτονται τη χρήση πυρηνικών όπλων, η έκθεση εξετάζει τις συνθήκες υπό τις οποίες η Κίνα μπορεί να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα εναντίον των ΗΠΑ για να αποφύγει την ήττα. Η ανάλυση είναι διαβολική:

Έτσι, δεν μπορεί να αποκλειστεί εντελώς ότι η κινεζική ηγεσία θα αποφάσιζε ότι μόνο η χρήση πυρηνικών όπλων θα αποτρέψει την ολοκληρωτική ήττα και την καταστροφή του κράτους. Ωστόσο, ακόμη και κάτω από τέτοιες απελπιστικές συνθήκες, η προσφυγή στα πυρηνικά όπλα δεν θα ήταν η μόνη επιλογή της Κίνας: Αντίθετα, θα μπορούσε να δεχτεί την ήττα. Πράγματι, επειδή τα πυρηνικά αντίποινα των ΗΠΑ θα έκαναν την καταστροφή του κράτους και την κατάρρευση της χώρας ακόμη πιο βέβαιη, η αποδοχή της ήττας θα ήταν καλύτερη επιλογή (ανάλογα με τη σοβαρότητα των αμερικανικών όρων) από την πυρηνική κλιμάκωση. Αυτή η λογική, μαζί με την εδραιωμένη πολιτική της Κίνας για μη πρώτη χρήση, υποδηλώνει ότι η πρώτη χρήση από την Κίνα είναι πολύ απίθανη. (σελ. 30)

Με άλλα λόγια, η Κίνα έχει την επιλογή να καταστραφεί ολοκληρωτικά ή να παραδοθεί στις ΗΠΑ. Η έκθεση καταλήγει ως εξής:

Με λίγα λόγια, παρά τις στρατιωτικές τάσεις που την ευνοούν, η Κίνα δεν θα μπορούσε να κερδίσει, και μπορεί να χάσει, έναν σοβαρό πόλεμο με τις Ηνωμένες Πολιτείες το 2025, ειδικά αν παραταθεί. Επιπλέον, το οικονομικό κόστος και οι πολιτικοί κίνδυνοι ενός τέτοιου πολέμου θα μπορούσαν να θέσουν σε κίνδυνο τη σταθερότητα της Κίνας, να τερματίσουν την ανάπτυξή της και να υπονομεύσουν τη νομιμότητα του κράτους. (σελ. 68)

Μη συμβατικός πόλεμος (UW)

Στο οπλοστάσιο του Πενταγώνου περιλαμβάνεται η χρήση διαφόρων οργάνων ανατροπής, συμπεριλαμβανομένης της υποστήριξης τρομοκρατικών εξεγέρσεων, όπως περιγράφεται στο εγχειρίδιο Army Special Operations Forces Unconventional Warfare (που διέρρευσε από το Wikileaks).

Η έμφαση δίνεται στη χρήση «υποκατάστατων», δηλαδή παράτυπων δυνάμεων, μη κρατικών και παραστρατιωτικών τρομοκρατικών οντοτήτων που θα κάνουν τη βρώμικη δουλειά για εμάς:

Το UW [Μη συμβατικός πόλεμος] πρέπει να διεξάγεται από, με ή μέσω υποκατάστατων και τέτοια υποκατάστατα πρέπει να είναι ακανόνιστες δυνάμεις. Επιπλέον, αυτός ο ορισμός είναι συνεπής με τους ιστορικούς λόγους που οι Ηνωμένες Πολιτείες διεξήγαγαν UW. Η UW έχει διεξαχθεί για την υποστήριξη τόσο μιας εξέγερσης, όπως οι Κόντρας στη Νικαράγουα της δεκαετίας του 1980, όσο και σε κινήματα αντίστασης για να νικήσει μια κατοχική δύναμη, όπως οι Μουτζαχεντίν στο Αφγανιστάν της δεκαετίας του 1980. Η UW έχει επίσης διεξαχθεί για την υποστήριξη συμβατικών στρατιωτικών επιχειρήσεων που εκκρεμούν ή βρίσκονται σε εξέλιξη (σελ. 1-2)

Ο δηλωμένος σκοπός που περιγράφεται στο Army Field Manual είναι η χρήση του UW για την υποστήριξη «εξεγέρσεων» και «κινημάτων αντίστασης». Ο «Πόλεμος κατά της Τρομοκρατίας» (WOT) ορίζεται επίσης ως μέρος του οπλοστασίου της UW:

«Το UW παραμένει ένα διαρκές και αποτελεσματικό μέσο πολεμικής μάχης και αναγνωρίζεται ως κεντρική προσπάθεια στον WOT…

Ο ARSOF, δηλαδή οι Ειδικές Δυνάμεις του Στρατού «υποστηρίζουν το WOT (War On Terrorism) παρέχοντας δυνάμεις εκπαιδευμένες και εξοπλισμένες».

Η έκθεση επικεντρώνεται στη χρήση ειδικών δυνάμεων που είναι ενσωματωμένες στον ιστό του Πολέμου κατά της Τρομοκρατίας (WOT). Αυτό σημαίνει στην πράξη η επεξεργασία της ενσωμάτωσης των δυνάμεων των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ σε τρομοκρατικές εξεγέρσεις που συνδέονται με την Αλ Κάιντα στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Συρία, τη Λιβύη κ.λπ.

Το Unconventional Warfare (UW) επεκτείνεται επίσης στη σφαίρα της οικονομικής χειραγώγησης, των πράξεων δολιοφθοράς, του κυβερνοπολέμου κ.λπ. Το Army Field Manual για μη συμβατικό πόλεμο παρέχει λεπτομέρειες και υιοθετεί τον Άτακτο Πόλεμο (IW) πράγμα το οποίο μπορεί να καταλήξει σε παράνομες δραστηριότητες όπως το σκάνδαλο Iran-Contra.

«Διεθνικές εγκληματικές δραστηριότητες, συμπεριλαμβανομένης της εμπορίας ναρκωτικών, της παράνομης εμπορίας όπλων και των παράνομων οικονομικών συναλλαγών, που υποστηρίζουν ή συντηρούν τον IW».

Το αντιπολεμικό κίνημα: Πώς να αντιστρέψουμε την παλίρροια 

Σύμφωνα με τη Διάσκεψη της Φλωρεντίας στις 7 Απριλίου 2019 Stop NATO, συγκεκριμένες ενέργειες θα συνίστανται στα εξής:

• Απαίτηση για αποχώρηση από το ΝΑΤΟ από τα 29 κράτη μέλη, πράγμα που οδηγεί στην κατάργηση του ΝΑΤΟ.
• Κλείσιμο βάσεων και στρατιωτικών εγκαταστάσεων των ΗΠΑ σε όλα τα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ.
• Αποχώρηση όλου του αμερικανικού στρατιωτικού προσωπικού από τις χώρες μέλη του ΝΑΤΟ.
• Κατάργηση των πληρωμών των χωρών μελών του ΝΑΤΟ για τη χρηματοδότηση στρατιωτικών βάσεων και εγκαταστάσεων των ΗΠΑ.
• Πάγωμα των στρατιωτικών προϋπολογισμών, ανακατανομή πόρων σε πολιτικά κοινωνικά προγράμματα.

Το μαζικό κίνημα θα ενσωματώσει την αντιπολεμική διαμαρτυρία με την εκστρατεία ενάντια στη γκάμα των νεοφιλελεύθερων οικονομικών μεταρρυθμίσεων.

Για να επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι, αυτό που απαιτείται είναι η ανάπτυξη ενός ευρείας βάσης λαϊκού δικτύου που επιδιώκει να απενεργοποιήσει πρότυπα εξουσίας και λήψης αποφάσεων που σχετίζονται με τον πόλεμο και την οικονομία. Αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο και απλό εγχείρημα. Οι ΜΚΟ που χρηματοδοτούνται από τη Wall Street ελέγχουν μια ποικιλία «κινημάτων διαμαρτυρίας». Από τον πόλεμο του Ιράκ (2003) το αντιπολεμικό κίνημα είναι ουσιαστικά ανύπαρκτο.

Αυτό το δίκτυο θα δημιουργηθεί σε εθνικό και διεθνές επίπεδο σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας, πόλεις και χωριά, χώρους εργασίας, ενορίες. Συνδικάτα, οργανώσεις αγροτών, επαγγελματικές ενώσεις, επιχειρηματικές ενώσεις, φοιτητικές ενώσεις, ενώσεις βετεράνων, εκκλησιαστικές ομάδες θα κληθούν να ενσωματώσουν την αντιπολεμική οργανωτική δομή. Κρίσιμης σημασίας, αυτό το κίνημα θα πρέπει να επεκταθεί στις Ένοπλες Δυνάμεις ως μέσο για να σπάσει τη νομιμότητα του πολέμου τόσο εντός της δομής διοίκησης όσο και μεταξύ ανδρών και γυναικών.

Ένα σχετικό καθήκον (κατά προτεραιότητα) θα ήταν η απενεργοποίηση της πολεμικής προπαγάνδας μέσω μιας αποτελεσματικής εκστρατείας κατά της παραπληροφόρησης των μέσων ενημέρωσης (συμπεριλαμβανομένης της υποστήριξης των διαδικτυακών ανεξάρτητων και εναλλακτικών μέσων ενημέρωσης). Αυτό δεν είναι εύκολο έργο δεδομένου του κύματος λογοκρισίας κατά της ελευθερίας του λόγου, καθώς και της διαδικτυακής χειραγώγησης των μηχανών αναζήτησης και των παραπομπών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Αυτό που πρέπει να επιτευχθεί ως πρώτη προτεραιότητα είναι η διάλυση του μηχανισμού προπαγάνδας που διατηρεί τη νομιμότητα του πολέμου και του νεοφιλελευθερισμού. Από αυτή την άποψη, τα ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης απέτυχαν. Οι δομές εξουσίας πίσω από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κ.λπ., πρέπει να αντιμετωπιστούν. Χωρίς αυτό το δίκτυο παραπληροφόρησης των μέσων ενημέρωσης, οι εγκληματίες πολέμου στα υψηλά αξιώματα δεν θα είχαν πόδι να σταθούν .

Ωστόσο, προσέξτε τη ροή των ιδεών που προέρχονται από πολλές υποτιθέμενες προοδευτικές ΜΚΟ και «αριστερούς διανοούμενους» που συχνά χρηματοδοτούνται από τα κατεστημένα ιδρύματα. Αυτές είναι οι οντότητες που οργανώνουν τα λεγόμενα κινήματα διαμαρτυρίας, που χρηματοδοτούνται γενναιόδωρα από εταιρικά ιδρύματα.

Οι διανοούμενοι δεν πρέπει να είναι η κινητήρια δύναμη ενός παγκόσμιου αντιπολεμικού κινήματος. Αυτό που απαιτείται είναι ένας εκδημοκρατισμός της έρευνας και της ανάλυσης, που εξυπηρετεί την υποστήριξη ενός μαζικού λαϊκού κινήματος. Η πολυπλοκότητα του παγκόσμιου συστήματος (οι στρατιωτικές, οικονομικές, πολιτικές διαστάσεις του) πρέπει να γίνει κατανοητή από τη βάση του κινήματος.

Απαιτούνται αλλαγές στους μηχανισμούς επιβολής του νόμου των Ενόπλων Δυνάμεων, της Ασφάλειας και των Πληροφοριών με σκοπό τον εκδημοκρατισμό των δομών διοίκησης. Ο εκδημοκρατισμός του μηχανισμού λήψης αποφάσεων της αστυνομίας και της επιβολής του νόμου είναι επίσης κάτι που πρέπει να εξεταστεί.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ενώ εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο έχουν συγκεντρωθεί κάτω από το λάβαρο της « Υπερθέρμανσης του Πλανήτη» και της Κλιματικής Αλλαγής, οι σημερινοί πόλεμοι που περιλαμβάνουν τη Συρία, την Υεμένη, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Βενεζουέλα δεν αναφέρονται. Ούτε οι κίνδυνοι ενός Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου.

Το ζήτημα της φτώχειας και της παγκόσμιας ανεργίας που προκύπτει από την επιβολή των νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων παραμερίζεται επίσης.

Και ο αστυνομικός μηχανισμός καταστέλλει το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων.

Υπάρχει επίσης το ανείπωτο ζήτημα που σχετίζεται με τους «αριστερούς διανοούμενους» που συχνά παρασύρονται στο να παίζουν με τα λόγια υπέρ των ανθρωπιστικών πολέμων ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, όπως η Γιουγκοσλαβία (1999), το Αφγανιστάν (2001), για να μην αναφέρουμε τη Συρία (2011) και τη Λιβύη (2011).

Ενώ η κλιματική αλλαγή είναι μια θεμιτή ανησυχία, γιατί αυτά τα κινήματα διαμαρτυρίας περιορίζονται στην υπερθέρμανση του πλανήτης Η απάντηση είναι ότι πολλοί από τους βασικούς οργανισμούς που εμπλέκονται χρηματοδοτούνται γενναιόδωρα από ιδρύματα της Wall Street, συμπεριλαμβανομένων των Rockefellers, Tides, Soros, κλπ.

Οι πρωταγωνιστές του πολέμου και του νεοφιλελευθερισμού της Wall Street χρηματοδοτούν τη διαφωνία κατά της Wall Street. Είναι αυτό που θα περιέγραφα ως «κατασκευασμένη διαφωνία».

Προκαλώντας τα εταιρικά Μέσα

Τα εταιρικά μέσα ενημέρωσης θα αντιμετωπιστούν άμεσα, συμπεριλαμβανομένων των μεγάλων ειδησεογραφικών πρακτορείων, τα οποία είναι υπεύθυνα για τη διοχέτευση παραπληροφόρησης στην αλυσίδα ειδήσεων. Αυτή η προσπάθεια θα απαιτούσε μια παράλληλη διαδικασία σε επίπεδο βάσης, ευαισθητοποίησης και εκπαίδευσης των συμπολιτών για τη φύση του πολέμου και της παγκόσμιας κρίσης, καθώς και αποτελεσματική «διάδοση του μηνύματος» μέσω προηγμένης δικτύωσης, μέσω εναλλακτικών μέσων ενημέρωσης στο διαδίκτυο, κ.λπ. Θα απαιτούσε επίσης μια ευρεία εκστρατεία κατά των μηχανών αναζήτησης που εμπλέκονται στη λογοκρισία των μέσων ενημέρωσης για λογαριασμό του Πενταγώνου.

Η δημιουργία ενός τέτοιου κινήματος, που αμφισβητεί σθεναρά τη νομιμότητα των δομών της πολιτικής εξουσίας, απαιτεί έναν βαθμό αλληλεγγύης, ενότητας και δέσμευσης απαράμιλλο στην Παγκόσμια Ιστορία. Θα απαιτούσε την κατάρριψη των πολιτικών και ιδεολογικών φραγμών εντός της κοινωνίας και τη δράση με μία φωνή. Θα απαιτούσε επίσης να ανατραπούν οι εγκληματίες πολέμου από τα ανώτατα αξιώματα και να κατηγορηθούν για εγκλήματα πολέμου.

(…) (…)

Συνεχίστε στην πηγή αυτού του άρθρου στα Αγγλικά που είναι η Global Research. 

Πνευματικά δικαιώματα © Καθηγητής Michel Chossudovsky, Global Research, 2022.