Το κακόγουστο Δαιμονικό Πανηγύρι της Γιουροβίζιον με την ματιά του Φ.Κόντογλου.

Οι Νεοεποχίτες κοσμοκράτορες της Δύσης που δύει … με το «πανηγύρι» τους…την Γιουροβίζιον 2024 … ανέδειξε τον Νέμο, το πρότυπο του τρανσέξουαλ … τρανσανθρώπου που έρχεται … από το μέλλον … το Universal Androgyne των ψυχοπαθών … των αρχαίων Γνωστικών και των σύγχρονων νεοσατανιστών του δυτικού κόσμου, το άφυλο … το εκφυλο … το ασέξουαλ … το ουδετέρου γένους πλάσμα (το Αυτό το «IT»)…

Αυτό είναι το πρότυπο … του «ανθρώπου» του Μέλλοντος … έτσι μας θέλουν να γίνουμε όλοι … άνδρες & γυναίκες Trans-σέξουαλ & Trans-άνθρωποι (2.0)… και όποιος δεν δεχθεί … αλίμονο του … το τι τον περιμένει … Έλαμψε δια της απουσίας της από αυτό το κακόγουστο πανηγύρι … η Αγία Ρωσία, το τελευταίο προπύργιο τους Χριστιανισμού και του Πολιτισμού.

Οι Στίχοι του τραγουδιού Νικητή Νέμο: «ο Κωδικός»

Το ασέξουαλ πλάσμα Νέμο τραγούδησε το τραγούδι που είχε σαν τίτλο «ο Κωδικός» οι στίχοι του οποίου συμβολικά προαναγγέλλουν το ψηφιακό μετανθρωπιστικό (2.0) βασίλειο του Αντί που είναι πλέον … προ των θυρών: «… Εγώ, πήγα στην κόλαση και πίσω για να βρω τον εαυτό μου … Έσπασα τον κώδικα … Όπως οι Αμμωνίτες, μόλις του έδωσα λίγο χρόνο… Έσπασα τον κώδικα. Κάπου μεταξύ του 0 και του 1 (ψηφιακός κωδικός) … Εκεί βρήκα το βασίλειό μου να έρχεται … Η καρδιά μου χτυπά σαν τύμπανο…»

Αλλά ποιος νοιάζεται για τους στίχους του τραγουδιού και το μήνυμα που μεταδίδει ούτε οι … τηλεχειριζόμενοι μαριονέτες κριτές που του έδωσαν τους ψήφους … όταν όλα ήταν προκάτ … και από πριν προαποφασισμένα.

Το Ευρωπαϊκό Βασίλειο του Ψέματος & της Υποκρισίας

Σε κλίμα απόλυτης λογοκρισίας διεξήχθη ο διαγωνισμός της Γιουροβίζιον για να επιβληθεί η ευρωατλαντική προπαγάνδα που στηρίζει το κράτος – δολοφόνο του Ισραήλ.

Ωστόσο, η παρουσία της τραγουδίστριας του Ισραήλ Έντεν Γκολάν στον φετινό διαγωνισμό, σε μια περίοδο που κλιμακώνεται η σφαγή του Παλαιστινιακού λαού, και κυρίως η προσπάθεια των διοργανωτών (EBU) να επιβάλει σιγή (έστω και με βία) για τα ισραηλινά εγκλήματα έχει προκαλέσει αντιδράσεις.

Μάλιστα, έφτασε στο σημείο, να … ντύσει ηχητικά με ψεύτικα χειροκροτήματα την εμφάνιση του Ισραήλ, για να κρύψει τα γιουχαρίσματα. «Η μουσική ενώνει» είναι το σύνθημα της φετινής διοργάνωσης που χωράει την προβολή κάθε συνθήματος ατομικού δικαιωματισμού, κάθε ψυχοπάθειας και διαστροφής, αλλά όχι το δικαίωμα των Παλαιστινίων, ενός ολόκληρου λαού να έχει την δική του πατρίδα.

Από αυτή την άποψη, πόσο επίκαιρος είναι ο βράχος-γρανίτης της Ορθοδοξίας ο Φώτης Κόντογλου και τα σταράτα λόγια του.

“Το Μέγα Πορνοστάσιο της Οικουμένης καίγεται …

και δεν θ’ απομείνει μηδέ στάχτη … για να καθαριστεί με τη φωτιά η βρώμα της ασέλγειας.”

Βαρύν αγέρα ανασαίνουμε οι σημερινοί άνθρωποι. Όλη η οικουμένη βρίσκεται σε ταραχή και ακαταστασία, ο ένας φοβερίζει τον άλλον και τρίζει τα δόντια του μην τύχει και χάσει την ψεύτικη ευτυχία του και τη σαρκική καλοπέραση.

Απελπισία και αγωνία πνίγει όλη την ανθρωπότητα, που με κάνει να θυμηθώ τα παρακάτω λόγια του Χριστού: «Και έσται σημεία εν ηλίω και σελήνη και άστροις και επί της γης συνοχή εθνών εν απορία ηχούσης θαλάσσης και σάλου, αποψυχούντων ανθρώπων από φόβου και προσδοκίας των επερχομένων τη οικουμένη». (Κατά Λουκάν 21:25 – 26)

Τα έθνη λέγει θα βρίσκονται σε απορία τι θα απογίνουν, κι οι άνθρωποι θα ξεψυχάνε από τον φόβο τους κι από την ανησυχία που θα ’χουνε τι βάσανα και τι καταστροφή έρχουνται καταπάνω στην οικουμένη. Λέγει δηλαδή ο Κύριος αυτό που βλέπουμε σήμερα.

Άκουσε και τα παρακάτω λόγια της προφητείας: «Και θα κλάψουνε γι’ αυτή την πόρνη* οι βασιλείς (οι μεγιστάνες -ισχυροί) της γης που πορνέψανε και οργιάσανε μαζί της, στεκόμενοι από μακριά και κυττάζοντας με φόβο το βάσανό τους και φωνάζοντας: Αλλοίμονο, αλλοίμονο! Ώ πάμπλουτη πολιτεία, μέσα σε μια ώρα έφταξε η κρίση σου! … Ο καρπός της επιθυμίας της ψυχής σου χάθηκε και όλα τα πλούσια και λαμπερά φύγανε από σένα. Οι έμποροι που εμπορευόντανε τα πλούτη σου και πλουτίσανε από σένα, από μακριά θα σταθούνε και θα βλέπουνε να καίγεσαι κλαίγοντας και δερνόμενοι και λέγοντας: Αλλοίμονο, η πλούσια πολιτεία που ήτανε στολισμένη με μεταξωτά και με πολύτιμα πετράδια, μέσα σε μια ώρα ρήμαξε και χαθήκανε τα πλούτη της!».

Ωστόσο, τα προμηνύματα που δείχνουνε πως ο κόσμος κατρακυλά στον γκρεμνό με μια γρηγοράδα φριχτή, αντί να μας κάνουμε να μετανοήσουμε, μας κάνουνε πιο άπιστους. Σε καιρό που τρέμουμε από τον φόβο μας, βρίζουμε τον Θεό. Τον Θεό δεν τον λογαριάζουμε πια ολότελα, γιατί κάναμε κάποιες μηχανές να πετάξουμε στ’ άστρα και δεν βλέπουμε πως κατάντησε η γη κοιλάδα του κλαυθμώνος.

Όσο πιο σκληρά πέφτει απάνω μας το ραβδί που κρατά το αόρατο χέρι, τόσο εμείς βουλιάζουμε στην αμαρτία, κατά τα λόγια που λέγει ο Θεός με το στόμα του προφήτη: «Σας έδειρα και δεν πονέσατε». Όσο πληθαίνουνε τα σημεία που δείχνουν πως έρχεται η τιμωρία, τόσο μεγαλώνει το πείσμα και η αναισθησία μας. Το μέγα πορνοστάσιο της οικουμένης καίγεται και δεν θ’ απομείνει μηδέ στάχτη, για να καθαριστεί με τη φωτιά η βρώμα της ασέλγειας. Ύστερα από τόσα φοβερά προμηνύματα οι άνθρωποι δεν αλλάζουνε τον πονηρό δρόμο τους. Δεν αλλάζουν, γιατί δεν πιστεύουν στον Θεό, γιατί είναι άθεοι. Το σκοτάδι της απιστίας πλακώνει τον κόσμο και κάνει τους ανθρώπους κτήνη αναίσθητα.

Η μεγαλύτερη απιστία δέρνει τους νέους. Στην αρχή τους τρώγει το σαράκι της αμφιβολίας, που το θρέφουνε οι αδιάκοπες καυχησιές της επιστήμης, που φανερώνει με τυμπανοκρουσίες πως εξουσιάζει τον κόσμο και πως αυτή είναι Θεός παντοδύναμος. Την αμφιβολία στις ψυχές των νέων τη δυναμώνουνε και οι άνθρωποι της θρησκείας, κληρικοί και θεολόγοι, με τις χλιαρές διδασκαλίες τους και με τη ζωή τους, που δείχνει πως κατά βάθος πολλοί λίγοι απ’ αυτούς έχουνε μέσα στην καρδιά τους την αληθινή φωτιά της πίστης και πως μ’ όλα που λένε: «ουκ επιζητούσι την μέλλουσαν πόλιν, αλλά την μένουσαν». Από την αμφιβολία, καταντάνε στην αθεΐα.

Η επιστήμη πονήρεψε τους ανθρώπους και τους έμαθε να ζητούν αποδείξεις για κάθε πράγμα. Πράγματα που δεν βλέπονται και δεν ακούγονται, μ’ έναν λόγο που δεν παίρνουνε είδηση οι αισθήσεις, τέτοια πράγματα πως μπορεί να τα ελέγξει η επιστήμη και ν’ αποδείξει πως υπάρχουν; Αυτό είναι το μεγάλο μυστήριο που δεν θα το πάρουνε είδηση ποτέ οι σπουδαίοι και οι τετραπέρατοι του κόσμου τούτου, επειδή τους τυφλώνει η περηφάνεια. Ο Θεός δεν βρίσκεται με το μυαλό, αλλά νιώθεται με την καρδιά. Η επιστήμη και η επίγεια γνώση δεν έχουνε καμιά σχέση με την καρδιά. Με την πίστη μαθαίνουμε εκείνα τα ακατανόητα κι όχι με την εξέταση και με τη δύναμη της γνώσης. Για την ίδια αιτία είπε ο Χριστός στους μαθητές του: «Τα δικά σας τα μάτια είναι καλότυχα, γιατί βλέπουνε, και τ’ αυτιά σας το ίδιο, γιατί ακούνε. Σας λέγω αληθινά πως πολλοί σπουδαίοι και σοφοί άνθρωποι επιθυμήσανε να δούνε αυτά που βλέπετε και δεν τα είδανε, και ν’ ακούσουνε και δεν τ’ ακούσανε».

Τέτοια αθάνατα και φρικτά νοήματα πώς να τα νιώσει ο άνθρωπος, που κάνει μηχανές για να πετάξει, μη νιώθοντας πως στ’ αλήθεια στα πνευματικά είναι χελώνα και σκουλήκι κολλημένο στη λάσπη της ύλης; Αυτός είναι ο σημερινός άνθρωπος που δεν είναι σε θέση να πιστέψει στον Θεό παραζαλισμένος από την αλαζονεία του και νομίζοντας πως τα ξέρει όλα, ενώ δεν ξέρει τίποτα από την παραμέσα ουσία του κόσμου κι από τα βαθιά μυστήριά της, που είναι ακατανόητα για το μυαλό του.

Αν διάβαζε το Ευαγγέλιο, δεν θα καταλάβαινε τίποτα από τα λόγια που είπε ο Χριστός στον νέο που ήθελε να πάγει να θάψει τον πατέρα του: «Άφες τους νεκρούς θάπτειν τους εαυτών νεκρούς». Δεν θα καταλάβαινε, γιατί τάχα είπε ο Χριστός πως οι άνθρωποι που ζούνε με τον τρόπο που ζει αυτός, δηλαδή μακριά από τον Θεό, είναι πεθαμένοι που θαρρούν πως ζούνε. Ακόμα δεν θα καταλάβαινε τα λόγια το αγίου Κυρίλλου που λέγει: «Θάνατος δεν είναι ο χωρισμός της ψυχής από το σώμα, αλλά ο χωρισμός της ψυχής από τον Θεό.» Μήτε τα παρακάτω λόγια ενός άλλου Αγίου που λέγει: «Όποιος δεν ζει και δεν αισθάνεται πνευματικά, είναι πεθαμένος».

* Αναφέρεται στην Βαβυλώνα της αμαρτίας, δηλαδή την Αμερική και το Χόλλυγουντ.

[Το παρόν κείμενο προέρχεται από ανθολογημένα αποσπάσματα και επιλεγμένες φράσεις από το βιβλίο του Φώτη Κόντογλου «Μυστικά Άνθη», εκδόσεις Παπαδημητρίου, και συγκεκριμένα από το άρθρο του «Αγωνία και Απιστία. Η Πονηρή Επιστήμη».

Φώτης Κόντογλου (1895-1965) γεννημένος στο Αϊβαλί της Μικράς Ασίας, ο Φώτης Κόντογλου αναδείχθηκε σε έναν από τους κορυφαίους Έλληνες ζωγράφους, αγιογράφος και συγγραφέας και από τους κορυφαίους πνευματικούς δημιουργούς της νεότερης Ελλάδας. Αναζήτησε την «ελληνικότητα», δηλαδή μία αυθεντική έκφραση, επιστρέφοντας στην ελληνική παράδοση, τόσο στο λογοτεχνικό όσο και στο ζωγραφικό του έργο. Μαθητές του ήταν ο Γιάννης Τσαρούχης, ο Νίκος Εγγονόπουλος, κ.ά.]