Οι Μελέτες Απόδοσης Έχουν Μετατρέψει Την Επιστήμη Του Κλίματος Σε Παράσταση Κλόουν

“Το κλίμα αλλάζει, και εμείς είμαστε η αιτία”. Αυτή είναι μια δήλωση που επαναλαμβάνεται και επιβεβαιώνεται τόσο συχνά που ξεπερνά κατά πολύ την απλή συμβατική σοφία. Πιθανότατα συναντάτε κάποια εκδοχή αυτής της δήλωσης πολλές φορές την εβδομάδα- ίσως δεκάδες φορές.

Όλοι γνωρίζουν ότι είναι αλήθεια! Και το να εκφράσετε τη διαφωνία σας με αυτή τη δήλωση, ίσως περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο στοιχείο της τρέχουσας προοδευτικής ορθοδοξίας, είναι ένας σίγουρος τρόπος για να χαρακτηριστείτε “αρνητής της επιστήμης”, να απολυθείτε από μια ακαδημαϊκή θέση εργασίας ή ακόμη και να εξοριστείτε από το διαδίκτυο.

Η πρόσφατη έκτη έκθεση αξιολόγησης της IPCC (Διακυβερνητική Επιτροπή για την Κλιματική Αλλαγή του ΟΗΕ) για το κλίμα (Sixth Assessment Report) είναι γεμάτη από τη μία εκδοχή μετά την άλλη της εμβληματικής δήλωσης, σε κάθε περίπτωση βέβαια τονίζοντας ότι οι κλιματικές αλλαγές που προκαλούνται από τον άνθρωπο είναι επιβλαβείς και ακόμη και καταστροφικές. Παραδείγματα:

•    Η ανθρώπινη επιρροή έχει πιθανότατα αυξήσει την πιθανότητα σύνθετων ακραίων φαινομένων από τη δεκαετία του 1950. Αυτό περιλαμβάνει αυξήσεις στη συχνότητα ταυτόχρονων κυμάτων καύσωνα και ξηρασίας σε παγκόσμια κλίμακα (υψηλή εμπιστοσύνη), καύσωνες σε ορισμένες περιοχές όλων των κατοικημένων ηπείρων (μέτρια εμπιστοσύνη) και σύνθετες πλημμύρες σε ορισμένες περιοχές (μέτρια εμπιστοσύνη). (Σελίδα Α.3.5)
•    Οι μελέτες απόδοσης γεγονότων και η φυσική κατανόηση δείχνουν ότι η ανθρωπογενής κλιματική αλλαγή αυξάνει τις βαριές βροχοπτώσεις που συνδέονται με τους τροπικούς κυκλώνες (υψηλή εμπιστοσύνη), αλλά οι περιορισμοί των δεδομένων εμποδίζουν τη σαφή ανίχνευση παρελθουσών τάσεων σε παγκόσμια κλίμακα. (Σελίδα A.3.4, πλαίσιο TS.10)
•    Ορισμένα πρόσφατα θερμά ακραία φαινόμενα θα ήταν εξαιρετικά απίθανο να εμφανιστούν χωρίς την ανθρώπινη επίδραση στο κλιματικό σύστημα. (Σελίδα A.3.4, Πλαίσιο TX.10)

Έτσι, ξανά και ξανά, είναι ότι έχουμε “μεγάλη εμπιστοσύνη” ότι η ανθρώπινη επιρροή είναι η αιτία, ή ότι τα γεγονότα θα ήταν “εξαιρετικά απίθανα” χωρίς την ανθρώπινη επιρροή. Αλλά πώς, πραγματικά, το ξέρουμε αυτό; Ποια είναι η απόδειξη;

Αυτό μου φαίνεται να είναι μάλλον ένα σημαντικό ερώτημα. Εξάλλου, διάφοροι παγκόσμιοι ηγέτες προτείνουν να δαπανήσουν μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες τρισεκατομμύρια δολάρια για να αναιρέσουν αυτό που θεωρείται ως η σημαντικότερη ανθρώπινη επιρροή στο κλίμα (χρήση ορυκτών καυσίμων).

Δισεκατομμύρια άνθρωποι πρόκειται να παραμείνουν ή να οδηγηθούν σε ενεργειακή φτώχεια για να εξευμενίσουν τους θεούς της κλιματικής αλλαγής. Πολιτικοί ηγέτες από κάθε χώρα του κόσμου πρόκειται να συνέλθουν στη Σκωτία για να συμφωνήσουν σε μια σειρά εντολών που θα μεταμορφώσουν τη ζωή σχεδόν όλων.

Θα πίστευε κάποιος ότι κανένας δεν θα ξεκινούσε καν αυτόν τον δρόμο χωρίς οριστικές αποδείξεις ότι γνωρίζουμε την αιτία του προβλήματος και ότι οι προτεινόμενες λύσεις είναι βέβαιο ότι θα λειτουργήσουν.

Αν απευθύνετε το ερώτημά μου – ποια είναι η απόδειξη; – στον ΟΗΕ, φαίνεται εκ πρώτης όψεως να έχουν μια απάντηση. Η απάντησή τους είναι: “μελέτες ανίχνευσης και απόδοσης”.

Πρόκειται για “επιστημονικές” εργασίες που υποτίθεται ότι εξετάζουν τα στοιχεία και καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι τα υπό εξέταση γεγονότα, είτε πρόκειται για άνοδο της θερμοκρασίας, είτε για τυφώνες, ανεμοστρόβιλους, καύσωνες ή οτιδήποτε άλλο, έχουν προσδιοριστεί ότι “αποδίδονται” σε ανθρώπινες επιδράσεις.

Αλλά ο λόγος που βάζω τη λέξη “επιστημονική” σε εισαγωγικά είναι ότι το γεγονός ότι μια συγκεκριμένη εργασία δημοσιεύεται σε ένα “επιστημονικό” περιοδικό δεν σημαίνει ότι έχει ακολουθήσει την επιστημονική μέθοδο.

Η τελευταία έκθεση της IPCC του ΟΗΕ, γνωστή ως: “Έκθεση Αξιολόγησης 6” ή “AR6”, κυκλοφόρησε στις αρχές Αυγούστου φορτωμένη, όπως ήδη σημειώθηκε, με τη μία δήλωση μετά την άλλη για “υψηλή εμπιστοσύνη” στην απόδοση των κλιματικών αλλαγών και καταστροφών στις ανθρώπινες επιδράσεις.

Στους δύο μήνες που μεσολάβησαν από τότε, μερικοί στατιστικολόγοι που πραγματικά ξέρουν τι κάνουν απάντησαν. Στις 10 Αυγούστου, αμέσως μετά την IPCC, ο Ross McKitrick – οικονομολόγος και στατιστικολόγος στο Πανεπιστήμιο του Guelph στον Καναδά – κυκλοφόρησε μια εργασία στο Climate Dynamics με τίτλο “Checking for model consistency in optimal fingerprinting: a comment.” (“Έλεγχος της συνέπειας του μοντέλου στο βέλτιστο δακτυλικό αποτύπωμα: ένα σχόλιο”.)

Στις 22 Οκτωβρίου, το Ίδρυμα Πολιτικής για την Παγκόσμια Θέρμανση δημοσίευσε στη συνέχεια δύο Εκθέσεις για το ίδιο θέμα, η πρώτη από τον McKitrick με τίτλο “Suboptimal Fingerprinting?” (“Υποβέλτιστο δακτυλικό αποτύπωμα;”) και η δεύτερη από τον στατιστικολόγο William Briggs με τίτλο “How the IPCC Sees What Isn’t There.” (“Πώς η IPCC βλέπει αυτό που δεν υπάρχει”.)

(Πλήρης γνωστοποίηση: είμαι μέλος του διοικητικού συμβουλίου της αμερικανικής θυγατρικής οργάνωσης του GWPF).

Οι τρεις αναφερόμενες εργασίες είναι διαφορετικού βαθμού τεχνικής δυσκολίας, με την εργασία του McKitrick τον Αύγουστο στο Climate Dynamics να είναι ιδιαίτερα τεχνική και να μην είναι για τους αδύναμους. (Παρόλο που μελέτησα κι εγώ ο ίδιος αυτά τα πράγματα στο κολέγιο, αυτό ήταν πριν από 50 χρόνια, και δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι παρακολουθώ όλες τις λεπτομέρειες σήμερα).

Αλλά και οι δύο εργασίες του McKitrick και του Briggs τον Οκτώβριο είναι προσιτές στον απλό άνθρωπο. Και σε κάθε περίπτωση, το θεμελιώδες ελάττωμα όλων των προσπαθειών της IPCC για την υποτιθέμενη “απόδοση” δεν είναι δύσκολο να κατανοηθεί.

Με απλά λόγια, η [IPCC] έχει υποθέσει το συμπέρασμα και στη συνέχεια προσπάθησε να θάψει αυτό το γεγονός σε μια χιονοθύελλα από εξαιρετικά τεχνικές στατιστικές ασυναρτησίες.

Πρώτα, επιτρέψτε μου να εκφράσω το ελάττωμα στη δική μου γλώσσα- και στη συνέχεια θα συζητήσω τις προσεγγίσεις των άλλων δύο συγγραφέων. Ακούστε πώς θα το έθετα εγώ: στην πραγματική επιστήμη, η αιτιώδης συνάφεια τεκμηριώνεται με τη διάψευση μιας μηδενικής υπόθεσης.

Προκύπτει ότι ο βαθμός στον οποίο μπορεί να έχετε αποδείξει κάποιο επίπεδο αιτιότητας εξαρτάται εξ ολοκλήρου από τη σημασία της συγκεκριμένης μηδενικής υπόθεσης που έχετε διαψεύσει, και την οριστικότητα της διάψευσής σας- και περαιτέρω προκύπτει ότι καμία απόδειξη αιτιότητας δεν είναι ποτέ απολύτως οριστική, και ο ισχυρισμός σας περί αιτιότητας θα μπορούσε να απαιτήσει τροποποίηση ανά πάσα στιγμή, εάν προκύψει μια άλλη μηδενική υπόθεση που δεν μπορεί να αποκλειστεί.

Οι μελέτες “απόδοσης” του ΟΗΕ ασχολούνται καθολικά με την εξέταση μηδενικών υποθέσεων που είναι επινοημένες και χωρίς νόημα, και των οποίων η διάψευση (ακόμη και αν αποδειχθεί έγκυρα) δεν τεκμηριώνει επομένως τίποτα.

Από τα τρία έγγραφα που συνδέονται, το έγγραφο του Briggs είναι το πιο εύκολο να το κατανοήσει ένας απλός άνθρωπος, και αν πρόκειται να διαβάσετε ένα από τα τρία, θα το συνιστούσα. Ακολουθεί ο τρόπος με τον οποίο ο Briggs εκφράζει την ίδια έννοια που μόλις περιέγραψα:

Με άλλα λόγια, η μελέτη “απόδοσης” συνίσταται στην ακύρωση μιας μηδενικής υπόθεσης που είναι η ίδια ένα αντιφατικό μοντέλο χωρίς αποδεδειγμένη σχέση με τον πραγματικό κόσμο, όπως αυτός θα υπήρχε αν δεν υπήρχαν οι ανθρώπινες επιδράσεις.

Οι άνθρωποι που δημιουργούν αυτά τα αντιπραγματικά μοντέλα μπορούν φυσικά να ενσωματώσουν σε αυτά οποιαδήποτε χαρακτηριστικά θέλουν, ώστε το αποτέλεσμα της μελέτης τους να αποδειχθεί “απόδοση” των δεδομένων του πραγματικού κόσμου στις ανθρώπινες επιρροές.

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιος θα έδινε βάση σε κάτι τέτοιο.

Παρεμπιπτόντως, υπάρχουν εκατοντάδες και εκατοντάδες τέτοιες μελέτες “απόδοσης”, όλες ακολουθώντας την ίδια άχρηστη φόρμουλα. Θα μπορούσε πραγματικά να είναι ότι οι εκατοντάδες “επιστήμονες” που παράγουν αυτά τα πράγματα αγνοούν ή/και δεν μπορούν να αντιληφθούν το θεμελιώδες λογικό σφάλμα;

Το έγγραφο του Ross McKitrick στις 10 Αυγούστου είναι, όπως σημειώθηκε, εξαιρετικά τεχνικό. Αν δεν είστε εξοικειωμένοι με την ορολογία και τους συμβολισμούς των οικονομετρικών μελετών, μπορεί να μην έχετε κανένα νόημα.

Αλλά η εργασία του Οκτωβρίου για το GWPF θέτει τα κύρια σημεία σε όρους πολύ πιο προσιτούς για τον απλό άνθρωπο. Θα μπορούσα να συνοψίσω τα κύρια σημεία ως εξής.

Το πρώτο είναι ότι η μεθοδολογία αυτών των πολλών, πολλών μελετών “απόδοσης” ανάγεται πάντα σε μια σημαντική εργασία του 1999 από τους Allen και Tett, που αναφέρεται ως AT99.

Το δεύτερο είναι ότι η μεθοδολογία AT99 θα ήταν έγκυρη σε μια συγκεκριμένη μελέτη μόνο εάν μπορούσε να αποδειχθεί ότι πληρούται μια σειρά από προϋποθέσεις για κάτι που είναι γνωστό ως Θεώρημα Gauss-Markov.

Και το τρίτο είναι ότι η εκπλήρωση των προϋποθέσεων του θεωρήματος Gauss-Markov δεν μπορεί να αποδειχθεί σε καμία από τις μελέτες “απόδοσης” του κλίματος. Πράγματι, οι μελέτες “απόδοσης” του κλίματος δεν κάνουν καμία προσπάθεια να εντοπίσουν ή να αντιμετωπίσουν αυτό το πρόβλημα. Συνεπώς, όλες είναι χωρίς νόημα.

Το τελευταίο βήμα της μεθοδολογίας της AT99 που υποτίθεται ότι υποστηρίζει την “απόδοση” είναι κάτι που ονομάζεται “Residual Consistency Test” ή “RCT”. Από το έγγραφο του McKitrick τον Αύγουστο:

Νομίζω ότι ο McKitrick διατυπώνει εκεί ουσιαστικά το ίδιο σημείο σχετικά με τις ανούσιες, αχυράνθρωπες μηδενικές υποθέσεις που διατυπώνω εγώ εδώ- αλλά από την άλλη δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι κατανοώ πλήρως όλη την ορολογία.

Εν πάση περιπτώσει, όταν διαβάζετε, για παράδειγμα, ότι οι επιστήμονες απέδειξαν ότι η σοβαρότητα της περιόδου τυφώνων του περασμένου έτους οφείλεται στις ανθρώπινες εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου, μπορεί να αναρωτηθείτε, πώς είναι δυνατόν να το γνωρίζουν αυτό;

Εξάλλου, δεν υπάρχει κανένας τρόπος να γνωρίζουν πόσοι και πόσο σφοδροί θα ήταν οι τυφώνες χωρίς τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου.

Λοιπόν, τώρα ξέρετε πώς γίνεται: απλά επινοούν τον αντιφατικό κόσμο προκειμένου να δημιουργήσουν μια αχυράνθρωπη μηδενική υπόθεση που θα φέρει το αποτέλεσμα που θέλουν από τη μεθοδολογία “απόδοσης” ΑΤ99.

Εκατοντάδες επί εκατοντάδων “επιστημόνων” του κλίματος ακολουθούν αυτή τη μεθοδολογία με παρωπίδες, και με κάποιο τρόπο κανείς δεν παρατηρεί ποτέ ότι η όλη άσκηση είναι ανούσια, ακόμη και όταν παρέχει ολόκληρη τη βάση για μια κομμουνιστική κατάληψη της παγκόσμιας οικονομίας.

***********

Δικτυογραφία:

Attribution Studies Have Turned Climate Science Into A Clown Show – Climate Change Dispatch

https://climatechangedispatch.com/attribution-studies-have-turned-climate-science-into-a-clown-show/