Προσωπικός αριθμός για καθολική ψηφιακή επιτήρηση χωρίς περιθώρια εναλλακτικής & Δημόσιο Διάλογο.

Η εισαγωγή του Προσωπικού Αριθμού παρουσιάζεται ως μια αναγκαία και αυτονόητη ψηφιακή μεταρρύθμιση. Η κυβέρνηση τον περιγράφει ως «εργαλείο διευκόλυνσης» της καθημερινότητας των πολιτών και «διόρθωση ψηφιακής ανορθογραφίας».

 Όμως η ουσία βρίσκεται αλλού: η καθιέρωση ενός ενιαίου αριθμού που θα μας ακολουθεί παντού δεν είναι απλώς αλλαγή τεχνικής φύσης – είναι θεσμική μετατόπιση προς έναν πολίτη-δεδομένο.

Δεν ζητήθηκε γνώμη. Δεν υπήρξε συζήτηση. Δεν τέθηκε θέμα επιλογής. Όλα έγιναν «για το καλό μας», όπως γίνεται συνήθως όταν το κράτος αποφασίζει από μόνο του τι είναι καλύτερο για όλους.

Μέσα από την πλατφόρμα gov.gr, κάθε νέος αριθμός ταυτότητας θα φέρει και έναν μοναδικό Προσωπικό Αριθμό. Όποιος έχει ΑΦΜ ή ΑΜΚΑ, θα τον αποκτήσει υποχρεωτικά. Χωρίς περιθώρια εναλλακτικής.

Το επιχείρημα «αν ξεκινούσαμε από την αρχή, θα είχαμε μόνο έναν αριθμό» ακούγεται λογικό. Αλλά δεν ξεκινάμε από την αρχή. Και δεν μπορούμε να αγνοούμε τις συνέπειες αυτής της απόφασης.

Ένας αριθμός που ενώνει όλα τα δεδομένα σου –υγειονομικά, φορολογικά, ασφαλιστικά, ποινικά, περιουσιακά– δεν είναι απλώς τεχνικό βήμα. Είναι η θεμελίωση μιας πλήρους καταγραφής. Και το πιο ανησυχητικό; Ούτε που το συζητήσαμε.

Και ρωτάμε ευθέως: τι είναι προτιμότερο; Να έχεις το δικαίωμα της επιλογής ή να ξεσπάς άσκοπα όταν το φακέλωμα έχει ήδη θεσμοθετηθεί και εφαρμόζεται ως τετελεσμένο; Η κρατική αφήγηση είναι ότι δεν θα υπάρξει ταλαιπωρία για τους πολίτες, ακόμη και αν αλλάξουν ταυτότητα.

Όλα θα γίνουν αυτόματα. Αλλά αυτό ακριβώς είναι που προβληματίζει: η απουσία εμπλοκής του ίδιου του πολίτη από τη διαδικασία λήψης απόφασης. Η συναίνεση αντικαθίσταται από την παθητική αποδοχή.

Ο Προσωπικός Αριθμός δεν είναι κατ’ ανάγκην αρνητική εξέλιξη. Μπορεί να αποτελέσει χρήσιμο εργαλείο, υπό μία βασική προϋπόθεση: να συνοδεύεται από ισχυρές εγγυήσεις προστασίας των προσωπικών δεδομένων, ουσιαστικό έλεγχο στη χρήση τους και, πάνω απ’ όλα, δημόσιο διάλογο.

 Όταν όλα αυτά απουσιάζουν, τότε η τεχνολογική πρόοδος παύει να είναι ελευθερία. Γίνεται έλεγχος – απλώς πιο κομψός.

Και τώρα κάποιες ερωτήσεις σε κάποιους Ρομπέν των Δασών επί της ελληνικής επικράτειας

Είναι προτιμότερο να έχεις το δικαίωμα της επιλογής ή να ξεσπάς άσκοπα, όταν το φακέλωμα των πολιτών μέσω του Προσωπικού Αριθμού έχει ήδη επιβληθεί ως τετελεσμένο γεγονός;

Πόσο δημοκρατική είναι μια μεταρρύθμιση όταν εφαρμόζεται καθολικά χωρίς διάλογο, χωρίς συναίνεση και χωρίς δυνατότητα άρνησης;

Αν ο πολίτης γίνεται αριθμός, ποιος εγγυάται ότι δεν θα μετατραπεί απλώς σε καταχώρηση χωρίς φωνή και χωρίς δικαιώματα;

Μπορεί να λέγεται “προσωπικός” ένας αριθμός που είναι υποχρεωτικός και διασυνδέεται με κάθε πτυχή της ζωής σου;

Αν αύριο αλλάξει η κυβέρνηση, ποιος ελέγχει πώς θα χρησιμοποιηθεί ο αριθμός και τα δεδομένα που συγκεντρώνονται σήμερα;

Ποιος ορίζει τα όρια ανάμεσα στην ψηφιακή εξυπηρέτηση και την ψηφιακή επιτήρηση – και ποιος τα ελέγχει;

Είναι άραγε εξέλιξη να έχεις πιο εύκολες συναλλαγές, όταν χάνεις τον έλεγχο της προσωπικής σου πληροφορίας;

Όταν όλα τα δεδομένα ενώνονται σε έναν κωδικό, πόσο απέχουμε από το να γίνουμε διαφανείς για το κράτος και αόρατοι για τον εαυτό μας?