Πως η Ευρώπη ρισκάρει το μέλλον της μεσω Οικονομικής Σφαγής και Πολεμικής κρίσης

Αυτό που συμβαίνει στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή είναι κάτι πραγματικά τραγικό για το μέλλον των πολιτών της. Πολλές κυβερνήσεις, αφού συμφώνησαν στην πολιτική Τραμπ-Πούτιν για τον τερματισμό του πολέμου, επιλέγουν να αναλάβουν το κόστος μίας επιθετικής στήριξης προς την Ουκρανία, προκειμένου να συνεχίσει τον πόλεμο με τη Ρωσία, και να εμποδίσουν μελλοντικές επιθέσεις του Πούτιν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Ο Πούτιν καταστρέφει τον ειδυλλιακό μας κόσμο;Κι άλλο σκληρό μνημόνιο;

Και αυτό συμβαίνει ενώ οι Ευρωπαίοι τολμούν να απειλούν τη Ρωσία, όχι μόνο χωρίς τη στήριξη των ΗΠΑ, αλλά και ενάντια στα σχέδια του νέου Αμερικανού προέδρου, ο οποίος ανατρέπει ριζικά την παγκόσμια ισορροπία, προσπαθώντας να αποφύγει τις οικονομικές συνέπειες της υπερχρέωσης της αμερικανικής οικονομίας.

Το δημόσιο χρέος των ΗΠΑ έχει ξεπεράσει το 130% του ΑΕΠ, με ετήσιους τόκους που αγγίζουν το ένα τρισεκατομμύριο δολάρια. Παράλληλα, αγνοούν επιδεικτικά το γεγονός ότι ο Ζελένσκι συμφώνησε με τον Τραμπ για τον τερματισμό του πολέμου, αναγνωρίζοντας ότι η διαρκής ειρήνη μπορεί να επιτευχθεί σύντομα, κάτι που φανερώνει τις αντιφάσεις των υπερφίαλων Ευρωπαίων ηγετών.

Αντίθετα, η Ευρώπη συνεχίζει να ακολουθεί μια εντελώς διαφορετική πορεία, με εξαγγελίες στρατιωτικών δαπανών που αυξάνονται καθημερινά, και με την ηττημένη Γερμανία του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου να προσπαθεί να στρατιωτικοποιήσει ξανά την οικονομία της, όπως έκανε ο Χίτλερ. Αυτές οι δαπάνες χρηματοδοτούνται μέσω δανείων, παραγνωρίζοντας τις σοβαρές οικονομικές δυσχέρειες των κρατών.

Στον πίνακα των χωρών με τα μεγαλύτερα χρέη για το 2022, οι ΗΠΑ κατέχουν την πρωτοκαθεδρία με 34 τρισεκατομμύρια δολάρια, ακολουθούμενες από τη Βρετανία, τη Γαλλία, την Ιταλία, τη Γερμανία και την Ολλανδία. Ποιοι είναι οι λόγοι πίσω από αυτή την παράλογη στάση;

Γιατί να ρισκάρουν την ευημερία δημοκρατικών κρατών όπως η Σουηδία, η Δανία, η Φινλανδία, η Ολλανδία ή η Πορτογαλία, που βρίσκονται στη σταθερότερη και ασφαλέστερη πλευρά της Ευρώπης, να μπλέκονται σε καταστάσεις που δεν θα μπορούν να ελέγξουν;

Η προοπτική της παραγωγής στρατιωτικών συστημάτων στην Ευρώπη είναι εντυπωσιακή, με τις γερμανικές βιομηχανίες να πανηγυρίζουν για τα κέρδη τους λόγω του πολέμου στην Ουκρανία.

Ο Άρμιν Πάπενγκερ, CEO της Rheinmetall, της μεγαλύτερης γερμανικής βιομηχανίας οπλικών συστημάτων, δήλωσε ότι η εταιρεία του αντιμετωπίζει εξαιρετικές προοπτικές ανάπτυξης.

Παράλληλα, παρακάμφθηκε ο δημοσιονομικός κανόνας που περιορίζει το δημόσιο χρέος, με την υποστήριξη των Πρασίνων και άλλων πολιτικών δυνάμεων στη Γερμανία, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η βιομηχανική ύφεση.

Ακόμα και με την κρίση, οι μεγάλοι γερμανικοί όμιλοι, όπως η VW και η BASF, μεταφέρουν τη δραστηριότητά τους στην Ασία, ενώ οι γερμανικές και γαλλικές αυτοκινητοβιομηχανίες αντιμετωπίζουν σοβαρές δυσκολίες.

Οι μεγάλες εταιρείες, όπως η BMW, η Mercedes και η Opel, πώς θα συνεχίσουν την παραγωγή και τις πωλήσεις τους; Πώς θα ανταγωνιστούν άλλες χώρες και αγορές;

Ποιος θα αγοράσει τα προϊόντα τους, όταν το βάρος του στρατιωτικού προϋπολογισμού καταπίνει τους πόρους των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων; Και ποιος είναι ο πραγματικός αντίκτυπος όλων αυτών στις ευρωπαϊκές κοινωνίες και στην καθημερινότητα των πολιτών;

Ο επανεξοπλισμός της Ευρώπης σηματοδοτεί την επιβολή πολεμικής οικονομίας υπό την αυταρχική διακυβέρνηση ενός ανεξέλεγκτου διευθυντηρίου. Αντιπροσωπεύει την επιβολή ενός ακόμα πιο αυστηρού μνημονίου, που θα οδηγήσει σε μεγαλύτερη εξαθλίωση των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων.

Η πραγματικότητα αυτής της πορείας σημαίνει κυριολεκτικά καταστροφή για τις δυτικές κοινωνίες και την αναγκαστική επιβολή αυστηρών και αυταρχικών πολιτικών μέτρων.

Ο Μακρόν, στο πλαίσιο μιας εκστρατείας τρομοκράτησης των Γάλλων πολιτών, προετοιμάζεται να διανείμει σε κάθε νοικοκυριό έναν οδηγό επιβίωσης, παρέχοντας κατευθύνσεις για το πώς να αντιδράσουν οι πολίτες σε περίπτωση εισβολής ή άλλων άμεσων απειλών.

Εντυπωσιακή είναι η αντίδραση του Λευκού Οίκου στις δηλώσεις του Γάλλου ευρωβουλευτή Ραφαέλ Γκλικσμάν, ο οποίος ζήτησε την επιστροφή του Αγάλματος της Ελευθερίας στις ΗΠΑ.

Η εκπρόσωπος Τύπου της αμερικανικής κυβέρνησης, Καρολάιν Λίβιτ, απάντησε: «Θα ήθελα να υπενθυμίσω στους Γάλλους ότι, χάρη στις Ηνωμένες Πολιτείες, δεν μιλούν γερμανικά και ότι οφείλουν να είναι ευγνώμονες για την υπέροχη χώρα μας.»

Η απάντηση του Πούτιν ήταν άμεση και σαφής: «Μόνο οι χώρες που έχουν την πραγματική και πλήρη εθνική κυριαρχία θα είναι σε θέση να αντέξουν τις εξωτερικές πιέσεις και να προχωρήσουν σε δυναμική ανάπτυξη προς όφελος των λαών τους».

Επιπλέον, έδωσε παραδείγματα με αριθμούς: «Μέχρι σήμερα, οι δυτικές χώρες έχουν επιβάλει στη Ρωσία 28.595 κυρώσεις. Το 2024, η ανάπτυξη της Ευρωζώνης ήταν μόλις 0,9% του ΑΕΠ, ενώ στη Ρωσία αυξήθηκε στο 4,1%. Επίσης, στις χώρες του G7 η ανάπτυξη ήταν 1,9%, ενώ στις χώρες του BRICS αυτή έφτασε το 4,9%.»

Όπως ακριβώς και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, όπου στο προηγούμενό μας άρθρο σχολιάσαμε τοποθέτηση του, πρώην υπουργός στην κυβέρνηση “πρώτη φορά αριστερό μνημόνιο” υπήρξε και ο Γιώργος Σταθάκης. Αυτός, λοιπόν, δημοσίευσε άρθρο με τον τίτλο “Ο Πούτιν στο Οβάλ Γραφείο του Λευκού Οίκου”.

Θέμα του οι “υπερβολικά πολλές” ομοιότητες μεταξύ Τραμπ και Πούτιν. Ένα κείμενο που θα μπορούσε να το έχει γράψει ένα στέλεχος του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ. Δεν θα διαφωνούσε κανείς εύκολα, ο χαρακτήρας των ηγετών δεν είναι αμελητέας σημασίας στην ιστορία. Μπορεί να λειτουργήσει καταλυτικά στο παιχνίδι βαθύτερων δυνάμεων.

Ωστόσο, η εμφάνιση ορισμένων προσωπικοτήτων και η ανάληψη ηγετικών ρόλων από αυτές, δεν πραγματοποιούνται εξαίφνης, ούτε σε ιστορικό κενό. Και όσο δίνουμε προσοχή στις ιστορικές προϋποθέσεις, τόσο κλονίζονται τα “αυτονόητα” στα οποία βασίζεται η επιχειρηματολογία του Σταθάκη. Ποια είναι αυτά τα “αυτονόητα”;

Ο αυταρχισμός του Τραμπ που αναφέρουν προετοιμάστηκε δεκαετίες με την αποσάθρωση και διάλυση της κοινωνίας που πέτυχε η επέλαση του νεοφιλελευθερισμού.

Η κατάλυση των κοινωνικών δεσμών και αναγωγή των πάντων σε χρηματική συναλλαγή οδήγησε σε απομόνωση των ατόμων. Αυτό ήταν όχι μόνον μη ηθελημένη συνέπεια, αλλά και εμπρόθετη πολιτική του νεοφιλελευθερισμού.

Ο νεοφιλελευθερισμός είναι εξ ορισμού αντίθετος σε όποια δημοκρατική αρχή. Αυτό το γνωρίζουν και το θεμελιώνουν στα έργα τους οι θεωρητικοί γκουρού της αγοράς, τύπου Hayek και Ayn Rand.

Τα απομονωμένα άτομα αντιδρούν στα δεινά που τους επιφέρουν οι πολιτικές του σοκ, αναζητώντας μεσσιανικές λύσεις, ακριβώς επειδή οι δεσμοί αλληλεγγύης μεταξύ τους έχουν διαρραγεί, καθώς έχουν εθιστεί να βλέπουν τους εαυτούς τους όχι ως μέλη εκμεταλλευόμενων τάξεων, αλλά ως αποτυχημένους καπιταλιστές.

Αυτό είναι το κατάλληλο έδαφος για τον χειρότερο απολυταρχισμό. Και ο τελευταίος έχει θέσει τα θεμέλιά του πριν εμφανιστούν έξαλλες και θεατρικές προσωπικότητες τύπου Τραμπ. Στην ΕΕ ειδικά, τα κλειδιά τα κρατάει μια κλίκα μη εκλεγμένων, μη υποκείμενων σε λογοδοσία και ανεξέλεγκτων στελεχών δήθεν “τεχνοκρατών”.

Αυτή η ίδια η ΕΕ, χωρίς κανέναν Τραμπ και εναντίον του Τραμπ μάλιστα, έδειξε στην περίπτωση της Ρουμανίας πώς αντιλαμβάνεται την “δημοκρατία”. Επίσης έδειξε στην περίπτωση της Συρίας πώς αντιλαμβάνεται την τρομοκρατία, ξεπλένοντας επικηρυγμένους τζιχαντιστές, αναγνωρίζοντάς τους ως πολιτικούς εγγυητές της “δημοκρατικής σταθερότητας”.

Για να μην γίνει λόγος για την ιδεοληπτική και άνευ όρων στήριξη στην γενοκτονία που πραγματοποιεί το Ισραήλ. Καταστολή και διώξεις εναντίον όποιου εκφέρει άλλο λόγο για το Παλαιστινιακό (στην Γερμανία άνθρωποι έχουν χάσει τη δουλειά τους επειδή άσκησαν κριτική στο Ισραήλ).

Η ιδεοληπτική ταύτιση της όποιας κριτικής στο Ισραήλ με τον αντισημιτισμό είναι μια μορφή ιδεολογικής τρομοκρατίας που καταργεί την ελευθερία του λόγου στην καρδιά της Ευρώπης των “ελευθεριών” του “διαφωτισμού” και άλλα ηχηρά παρόμοια. Αυτά χωρίς Τραμπ και χωρίς Πούτιν.

Όσον αφορά δε την πολιτική της ισχύος, από την εποχή του Θουκυδίδη, αιώνες πριν από τον Τραμπ και τον Πούτιν, δεν υπήρξε ποτέ άλλη αρχή που να διέπει τις διεθνείς σχέσεις.

Οι διεθνείς θεσμοί και κανόνες, το διεθνές δίκαιο κτλ. δεν είναι παρά προσωρινές και υπό όρους αποκρυσταλλώσεις συσχετισμών δυνάμεων. Ακόμα και η εφαρμογή τους υπερκαθορίζεται από την ισχύ. Δεν έχουν κάποια υπερβατική ισχύ και απέναντι στους πυραύλους δεν τα καταφέρνουν καλά.

Και πάλι όμως, δεν καταλαβαίνει κανείς πώς κατηγορείται μόνον ο Πούτιν για περιφρόνηση του διεθνούς δικαίου, όταν επανειλημμένα η αντίπαλη πλευρά τον έχει εξαπατήσει παραβιάζοντας συνθήκες ή έχει τορπιλίσει την κατάπαυση των εχθροπραξιών έναν μήνα μετά την έναρξή τους, στη συνάντηση της Κωνσταντινούπολης, δια του Μπόρις Τζόνσον;

Δηλαδή τα γεράκια του Μπλίνκεν σέβονταν το διεθνές δίκαιο και ήλθε ο Πούτιν να καταστρέψει τον ειδυλλιακό μας κόσμο; Αυτό συμβαίνει μόνον στο σύμπαν της προπαγάνδας των Δημοκρατικών γερακιών. Αλλά, ως φαίνεται όχι μόνον.

Και γιατί το καθεστώς Ζελένσκι, με 11 κόμματα εκτός νόμου, αλλά με τους ναζί νόμιμους και πρωταγωνιστές, είναι “δημοκρατικό”, ενώ του Πούτιν, “φασιστικό”; Και γιατί είναι “φασίστας” ο Τραμπ, που θέλει να μοιραστεί την Ουκρανία με τον Πούτιν, αλλά όχι ο Μπάιντεν, που επιχείρησε και απέτυχε να την έχει ολόκληρη;

 Όλο και περισσότεροι Αμερικανοί παραδέχονται σήμερα ότι ο πόλεμος δεν ξεκίνησε με την ρωσική στρατιωτική ειδική επιχείρηση, αλλά ήταν πόλεμος ΗΠΑ -Ρωσίας. Δικός τους ο πόλεμος, δική τους και η ειρήνη.

Η Ευρώπη δεν θα έβλεπε τίποτα το αξιόμεμπτο, αν μπορούσε να εξασφαλίσει ένα γενναίο μερίδιο για τα πιο επιφανή μέλη της. Αυτό άλλωστε ήταν πάντα και αυτό είναι και τώρα το νόημα της ευρωπαϊκής λογοδιάρροιας περί δικαιωμάτων, αρχών και αξιών.

Σήμερα υπάρχει η μεγάλη πρόκληση του επανεξοπλισμού της Ευρώπης. Ο κ. Σταθάκης, όπως όλοι οι “Ευρωπαϊστές” παρακάμπτει το ζήτημα πώς γίνεται μια οντότητα όπως η ΕΕ χωρίς πολιτική ενοποίηση να έχει κοινό νόμισμα και τώρα, ακόμα χειρότερα, “κοινή άμυνα”.

Ποιο είναι το πολίτευμα της ΕΕ που πρέπει να εξοπλιστεί; Και εναντίον ποίου πρέπει να εξοπλιστεί; Δεν βγαίνει νόημα χωρίς την δαιμονοποίηση της Ρωσίας, την οποία έχουν καλλιεργήσει τα συστημικά ΜΜΕ;

Απειλεί την ελευθερία της Ευρώπης μια χώρα που αντιπροσωπεύει – κατ’ ομολογία του ιδίου – λιγότερο από το 2% της παγκόσμιας οικονομίας! Μάλλον, διότι διαβάζουμε για την “τριπλή εισβολή στην Ουκρανία”, αλλά δεν ακούμε τίποτα για την περικύκλωση, παρά τις συμφωνίες, της Ρωσίας, ούτε για τις ψεύτικες υποσχέσεις μη επέκτασης του ΝΑΤΟ, ούτε για το πραξικόπημα του 2014 ούτε για την ομολογημένη πλέον εξαπάτηση στο Μινσκ.

Θα αποτελούσε ασφαλώς έκπληξη πρώτου μεγέθους αν υπήρχε ίχνος προβληματισμού επί του ζητήματος: γιατί η Ελλάδα θα πρέπει να κάνει εχθρούς της εκείνους που το ευρωπαϊκό κόμμα του πολέμου έχει ορίσει ως εχθρούς του;

Τι σημαίνει για την Ελλάδα επανεξοπλισμός της ΕΕ και δη συμβατικός, ο οποίος θα στηριχθεί αναγκαστικά σε πολύ μεγάλο βαθμό στην Τουρκία; Τι σημαίνει για την Ελλάδα, η οποία ήδη δαπανά το 3% του ΑΕΠ για την άμυνα, να ανεβάσει το ποσοστό στο 5% για μια άμυνα όχι έναντι των εχθρών της, αλλά υπό την εποπτεία των εχθρών της; Αλλά με τέτοια ασχολούνται οι “εθνικιστές”. Οι “προοδευτικοί” τους γυρνάνε την πλάτη, όπως και η USAID άλλωστε.

Αν «μια στοιχειώδης Συμφωνία Αμοιβαίας Ασφαλείας Ευρώπης και Ρωσίας» είναι η καλύτερη λύση, όπως γράφει ο κ. Σταθάκης, αυτό προϋποθέτει πως το “κόμμα του πολέμου” στην Ευρώπη πρέπει να ηττηθεί. Το κόμμα αυτό και μαζί την υπονόμευση της Ευρώπης, το έθρεψε η προηγούμενη διοίκηση και όχι ο Τραμπ.

Ο επανεξοπλισμός της Ευρώπης σημαίνει πολεμική οικονομία υπό την δικτατορική εξουσία του ανεξέλεγκτου διευθυντηρίου. Ισοδυναμεί με επιβολή σκληρού μνημονίου, με ακόμα μεγαλύτερη εξαθλίωση των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων.

Αυτό σημαίνει απλώς καταστροφή για τις δυτικές κοινωνίες και δρομολόγηση ακόμα πιο αυταρχικών πολιτικών λύσεων.

Τότε δεν θα έχουν σημασία τα θεατρικά “μουσολινικά” χαρακτηριστικά του Τραμπ. Η αντιδημοκρατία μπορεί να λειτουργήσει μια χαρά και υπό την βιτρίνα της από κάθε άποψη ασήμαντης κ. Κάγια Κάλας.

Ακόμα μικρότερη σημασία θα έχουν οι ανέξοδες επιδείξεις κοινωνικού “προοδευτισμού”, όπως αυτή που αποτυπώνεται σε πρόσφατη ανακοίνωση της Νεολαίας (sic) της Νέας Αριστεράς, όπου γίνεται αναφορά σε “φορείς μήτρας” και καταβάλλεται μεγάλη προσπάθεια να αποφευχθεί η λογοκριμένη ως “συντηρητική” και “πολιτικά μη ορθή” λέξη γυναίκα.