Οι Διακοπές Ρεύματος Θα Πυροδοτήσουν Μια Λαϊκή Εξέγερση Ενάντια Στη Νέα Οικολογική Τυραννία

14 Δεκεμβρίου, 2022

0 167 5 minutes read

Μετάφραση: Απολλόδωρος Allister Heath | Διαβάστε το εδώ

Η άμεση αιτία της σημερινής μας κρίσης είναι η κατάπτυστη εισβολή του Βλαντιμίρ Πούτιν στην Ουκρανία και η επακόλουθη μείωση των παγκόσμιων προμηθειών φυσικού αερίου.

Ωστόσο, η κυβέρνηση πρέπει να αναλάβει το μερίδιο ευθύνης που της αναλογεί: έδωσε προτεραιότητα στη μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα πάνω απ’ όλα και αμέλησε να διατηρήσει τις τιμές σε χαμηλά επίπεδα ή να διασφαλίσει τη διαθεσιμότητα και την ασφάλεια των προμηθειών.

Ο φετινός χειμώνας μπορεί να αποδειχθεί μια πρόγευση μιας πολύ μεγαλύτερης, αυτοπροκαλούμενης καταστροφής, ένας προάγγελος μιας νέας κανονικότητας μόνιμα ανεπαρκών, δαπανηρών ενεργειακών προμηθειών που θα μπορούσαν να θέσουν σε κίνδυνο τον τρόπο ζωής μας, να ανατρέψουν την πολιτική μας και να προκαλέσουν μια λαϊκή εξέγερση.

Πλησιάζουμε σε ένα σημείο καμπής για τη δημοκρατική υποστήριξη του περιβαλλοντισμού. Ο νόμος του Gordon Brown για την κλιματική αλλαγή του 2008 νομοθέτησε τη μείωση των εκπομπών CO2 κατά 80% έως το 2050, μια σεισμική αλλαγή που προωθήθηκε με ελάχιστη συζήτηση αλλά με μεγάλη επιφανειακή δημόσια έγκριση.

Η Theresa May το ενίσχυσε αυτό στο 100% μέχρι το 2050, τον στόχο “καθαρό μηδέν”- και πάλι, το κοινό συμπάθησε τον ήχο αυτού, αν όχι την κα May.

Η Κίνα θα συνεχίσει να αυξάνει τις εκπομπές της περισσότερο από ό,τι εμείς θα μειώσουμε τις δικές μας, αλλά ολόκληρη η άρχουσα τάξη μας έχει υπογράψει αυτό το σιδερένιο νομικό πλαίσιο, χωρίς να γίνεται ανεκτή καμία διαφωνία.

Χάρη στην τεχνολογία και τις αγορές, θα έπρεπε να είναι δυνατή η απεξάρτηση από τον άνθρακα χωρίς να καταστραφεί η κοινωνία και η οικονομία μας, αλλά 14 χρόνια μετά η επανάσταση εξελίσσεται περίπου τόσο καταστροφικά όσο θα μπορούσε κανείς να φανταστεί.

Κατά τον τυπικό βρετανικό τρόπο, η πολιτική μας τάξη πήρε πρώτα όλες τις εύκολες αποφάσεις και καμία από τις δύσκολες.

Οι γκάφες, η ομαδική σκέψη, ο παρανοϊκός βραχυπρόθεσμος σχεδιασμός και η απίστευτη γραφειοκρατική ανικανότητα έχουν καταλήξει σε ένα από τα μεγαλύτερα εθνικά σκάνδαλα των τελευταίων δεκαετιών.

Είναι εύκολο να σταματήσουμε την εξόρυξη ορυκτών καυσίμων ή να καυχηθούμε για την πτώση του μεταποιητικού μας τομέα που εκπέμπει διοξείδιο του άνθρακα, ειδικά όταν απλά μεταβαίνουμε στην εισαγωγή αγαθών, πετρελαίου και φυσικού αερίου από το εξωτερικό, συγχαίροντας τους εαυτούς μας για την ευφυΐα μας.

Δεν μπήκαμε στον κόπο να κατασκευάσουμε εγκαταστάσεις αποθήκευσης φυσικού αερίου ή να δοκιμάσουμε τις αλυσίδες εφοδιασμού για γεωπολιτικούς κινδύνους. Κατασκευάσαμε υπεράκτια αιολικά πάρκα και ηλιακά, αλλά η Βρετανία χρειαζόταν επίσης τον δικό της Πιερ Μεσμέρ, τον γκωλικό που ξεκίνησε το τεράστιο πυρηνικό πρόγραμμα της Γαλλίας.

Αντ’ αυτού, πήραμε τον Nick Clegg: σε ένα εξευτελιστικό βίντεο από το 2010, απορρίπτει την αύξηση της πυρηνικής ισχύος επειδή θα χρειαζόταν μέχρι το 2021 ή το 2022 για να τεθεί σε λειτουργία.

Οι συνέπειες στον πραγματικό κόσμο είναι καταστροφικές. Όταν ο άνεμος σταματήσει να φυσάει και οι ηλιακοί συλλέκτες καλυφθούν από το χιόνι, όταν όλα τα αυτοκίνητά μας θα είναι ηλεκτρικά και οι λέβητες θα αντικατασταθούν από αντλίες θερμότητας, από πού θα προέλθει η ενέργεια;

Η ζήτηση ηλεκτρικής ενέργειας θα αυξηθεί κατακόρυφα, αλλά δεν θα υπάρχει αρκετή προσφορά. Το δίκτυο θα καταρρεύσει. Μπορεί μια μέρα να είναι δυνατή η αποθήκευση της ηλεκτρικής ενέργειας σε γιγαντιαίες μπαταρίες, αλλά όχι σήμερα. Η δημόσια οργή αν και όταν όλα πάνε στραβά θα κάνει το Brexit να μοιάζει με περίπατο στο πάρκο.

Τα σχέδια του Rishi Sunak είναι για γέλια μετριοπαθή: είμαστε σήμερα τόσο πολύ πίσω από κάθε λογικό χρονοδιάγραμμα μετάβασης που μόνο μια ακραία προσπάθεια, ένα σχέδιο Μανχάταν για την πυρηνική ενέργεια, μπορεί ενδεχομένως να μας σώσει από την καταστροφή. Το HS2 πρέπει να σταματήσει και τα δισεκατομμύρια του να κατευθυνθούν επειγόντως στην κατασκευή πυρηνικών εργοστασίων.

Τα πολιτικά κόμματα έχουν παρασυρθεί σε μια ψευδή αίσθηση εφησυχασμού: το κοινό θέλει να γίνει πιο πράσινο, αλλά όχι με το κόστος της ακραίας υλικής οπισθοδρόμησης.

Οι ψηφοφόροι ανησυχούν για την κλιματική αλλαγή και επιθυμούν την απεξάρτηση από τον άνθρακα, αλλά μόνο μια μικρή μειοψηφία έχει πληρώσει πλήρως την πιο ακραία, φανατική, αντι-ανθρώπινη, αντικαπιταλιστική εκδοχή του περιβαλλοντικού δόγματος.

Η ανθρώπινη φύση δεν έχει ξαφνικά αλλάξει: εξακολουθούμε να θέλουμε να απολαμβάνουμε την οικονομική ανάπτυξη, να ζούμε καλύτερα, περισσότερο, πλουσιότερα. Θέλουμε να κατέχουμε αγαθά και να ταξιδεύουμε ελεύθερα. Λίγοι από εμάς θέλουν να είναι φτωχοί, κρύοι και δυστυχισμένοι. Δεν φιλοδοξούμε να επιστρέψουμε σε έναν φεουδαρχικό τρόπο ζωής, με τους επικυρίαρχους μας να μας υπαγορεύουν πώς μπορούμε να ζήσουμε τη ζωή μας.

Μέχρι τώρα, η πράσινη αρετή ερχόταν εύκολα και φτηνά. Όλοι μισούν τα σκουπίδια και τα απόβλητα. Δεν είναι δύσκολο να ανακυκλώσουμε ή να στραφούμε σε επαναχρησιμοποιούμενες τσάντες.

Είναι διαφορετικό θέμα όταν οι άνθρωποι αρχίζουν να ταλαιπωρούνται πραγματικά (ηλίθιοι που κάθονται στους αυτοκινητόδρομους) ή αναγκάζονται να αγοράζουν ακριβά νέα αυτοκίνητα: η οργή είναι άμεση.

Περιμένετε μέχρι να ειπωθεί στους ψηφοφόρους ότι δεν μπορούν να πετάξουν στην Ισπανία, ότι το κρέας θα φορολογηθεί ή ότι οι διακοπές ρεύματος θα είναι η νέα κανονικότητα για να συμμορφωθούν με το net zero: θα υπάρξει λαϊκιστική έκρηξη.

Οι πολιτικοί παντού υπερβάλλουν, έχοντας αντλήσει ένα λανθασμένο μάθημα από το Covid, ότι δηλαδή θα είμαστε πρόθυμοι να εγκαταλείψουμε τις θέσεις εργασίας, την ευημερία και τις ελευθερίες μας στο όνομα μιας έκτακτης ανάγκης για το κλίμα.

Η Γερμανία βρίσκεται αντιμέτωπη με την εξουθενωτική αποβιομηχάνιση, προκαλώντας μεγάλη αγωνία. Οι Ολλανδοί κρατικοποιούν και κλείνουν “ρυπογόνα” αγροκτήματα, προκαλώντας ευρεία οργή.

Τα σχέδια έκτακτης ανάγκης της Ελβετίας για το χειμώνα έχουν ως πρότυπο τα λουκέτα. Τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα θα απαγορευτούν για μη απαραίτητες μετακινήσεις, οι ώρες λειτουργίας των καταστημάτων θα μειωθούν και οι υπηρεσίες ροής θα υποβαθμιστούν– αθλητικοί αγώνες, συναυλίες και θέατρα θα μπορούσαν να ακυρωθούν.

Το κοινό μπορεί να το “φορέσει” αυτό μια φορά εξαιτίας της Ουκρανίας, αλλά δεν θα ανεχτεί να γίνει κανόνας η διακοπτόμενη ενέργεια.

Με τυπικά συγκαταβατικό τρόπο, τα σχέδια της Γαλλίας περιγράφονται ως délestage -αποκοπή φορτίου, απαλλαγή από έρματα, από “μη απαραίτητους” χρήστες ενέργειας- σαν να ήταν προφανώς απαραίτητη η πτώχευση επιχειρήσεων για το κοινό καλό. Βρισκόμαστε στα μισά του δρόμου προς την υποτέλεια του F A Hayek (Road to Serfdom).

Γιατί λοιπόν αυτός ο νέος σνομπισμός; Μια απάντηση μπορεί να αντληθεί από ένα άλλο οραματικό δυστοπικό κλασικό βιβλίο, το βιβλίο του Michael Young “Η άνοδος της αξιοκρατίας”. Μια παρενέργεια της ατομικιστικής αξιοκρατίας, την οποία κατά τα άλλα υποστηρίζω, είναι ότι εκείνοι που ανεβαίνουν στην κορυφή αποκτούν δικαιώματα και βλέπουν από ψηλά όλους τους άλλους.

Όπως το έθεσε ο Young, “με ανεπαίσθητους βαθμούς η αριστοκρατία της γέννησης έχει μετατραπεί σε αριστοκρατία του ταλέντου”. Το αποτέλεσμα είναι η επιστροφή αντικαπιταλιστικών, νεοφεουδαρχικών συμπεριφορών: οι ελίτ ωθούν και εξαναγκάζουν τις μάζες να κάνουν αυτό που είναι καλό γι’ αυτές, με τη σιγουριά ότι οι ισχυροί θα διατηρήσουν τα προνόμιά τους, τις αποκλειστικές λωρίδες κυκλοφορίας “Zil”, τα ιδιωτικά τους τζετ.