Ο Τζο Μπάϊντεν δε θα κυβερνήσει.

Ο Τζο Μπάϊντεν δεν θα κυβερνήσει, γιατί αφενός  η  υγεία του (εκκρεμεί και η αναγνώριση του με την καλπονοθεία)  και αφετέρου γιατί βρίσκεται κάτω από την επιτήρηση του Δημοκρατικού Κόμματος. Ο Τζο Μπάϊντεν ευγενής και καλόβουλος, πιστός στο Κόμμα των Δημοκρατικών, στη σκιά του Ομπάμα για χρόνια εκτελούσε ότι του ανέθεταν χωρίς να διαμαρτύρεται και  θα λέγαμε ότι λειτουργούσε πάντα  με μια κομματική «μεταφυσική» πίστη.

Πίσω από τον Τζο Μπάϊντεν υπάρχει βέβαια η Κάμαλα Χάρις, το «μέλλον» της χώρας  όπως εκτιμούν διάφοροι. Είναι εκείνη που θα κυβερνήσει τις ΗΠΑ  και είναι ένα πρόσωπο που έχει όλα τα εχέγγυα της παγκοσμιοποιημένης πολιτικής.

Η Κάμαλα Χάρις  είναι οπαδός της αντισσενσιαλιστικής κουλτούρας που υπακούει ή τελειώνει σ’ ένα ριζικό αγνωστικισμό. Υπερασπίστηκε την πολυπολιτισμικότητα με θέρμη. Γάμος  ομοφυλοφίλων, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη όπως εκείνες που είχε εκφράσει ο Ομπάμα, χρεώνοντας τα δημόσια ταμεία, η  θανατική ποινή, οι  μετανάστες, και άλλα αποτελεί τη πολιτική της φαρέτρα. Η Κάμαλα Χάρις  είναι θαυμάστρια της πολιτικής ταχυδακτυλουργικής, που λέει μη δίνεις προβάδισμα πουθενά κάνε μιξάρισμα σε ιδέες, απόψεις, θέσεις, δηλαδή, «μιγαδοποίησε» πολιτική και πολιτισμό, πες και τα δύο που αντιφάσκουν, χωρίς να διακρίνεις το ένα από το άλλο.

Είναι σαν και αυτό που έλεγε ο κοινωνιολόγος Ρίτσαρντ Άλμπα «δεν υπάρχουν εθνοτικές γενιές πια» και αυτό γιατί οι πολυπολιτιμιστές ισχυρίζονται ότι εκκαθαρίζουν τα άκρα και συναιρούν βίαια τις αντιθέσεις. Ενώ όμως η πολιτικός  Κάμαλα Χάρις διαθέτει μια φύρδην μήγδην πολιτικό-πολιτιστική στρατηγική ως εισαγγελέας στο Σαν Φρανσίσκο (2004-2011) εξαντλούσε την αυστηρότητά της κατά προκλητικό τρόπο που ακόμη και οι σύντροφοι της του Δημοκρατικού Κόμματος, της το είχαν χρεώσει.

Για τις εσφαλμένες καταδίκες, για τις αστυνομικές παρεμβάσεις, νομοθέτηση περί ναρκωτικών για θέματα που το Δημοκρατικό Κόμμα έδειχνε μια ευαισθησία η Κάμαλα Χάρις σφύριζε αδιάφορα.

Ο Τζο Μπάϊντεν και η Κάμαλα Χάρις ήταν και είναι τα αγαπημένα και προστατευμένα παιδιά των ΜΜΕ των ΗΠΑ. Το αμερικάνικο παρτεναλιστικό σύστημα είναι ένα σύστημα που κηδεμονεύεται από τα ΜΜΕ. Μέσα στη περιπαθή υποκρισία των ειδήσεων τα ΜΜΕ (και αυτό το ζήσαμε με την  προεδρία αλλά και την προεκλογική εκστρατεία του Τράμπ) όλες οι σημασίες της πληροφόρησης  έχουν κατασκευή από μια σύνθετη σύνταξη του σκοπού που θέλουν να επιβάλλουν και από μια συνδυαστική στοιχείων που οργανώνουν τα φεικ νιους.

Έτσι πρόσωπα όπως ο Τζο Μπάϊντεν και η Κάμαλα Χάρις, παραδίνονται στη λογική της κατανάλωσης από τα ΜΜΕ ως προϊόντα με ωραίο περιτύλιγμα. Ο Τζο Μπάϊντεν ως δημοκράτης πολιτικός με κτυπήματα από  οικογενειακές ατυχίες, αλλά ειλικρινής και κουρασμένος, ως παππούς που θέλει μόνο το καλό όλων των πολιτών. Και η Κάμαλα Χάρις ως η δυναμική εκείνη που θα συνεχίσει την πορεία των Δημοκρατικών και θα ξορκίσει κάθε τι που επιβουλεύεται την παγκοσμιοποίηση.

Οι ελπίδες λοιπόν ο ηλικιωμένος  Τζο να κυβερνήσει – ακόμη και αν πετύχει αναγνώριση, ακόμη και αν το Ανώτερο Δικαστήριο τον προφυλάξει από τις νοθείες του κόμματος του – είναι ανύπαρκτες. Και αυτό γιατί οι Δημοκρατικοί πάντα θέλουν μια πολιτική προσωπικότητα που να μπορεί να διαθέτει μυστική πρόθεση, ακλόνητη πορεία στις εντολές που έχει λάβει από τα κέντρα των ελιτ και επιπλέον να έχει ικανότητες στο θέατρο εξαπάτησης των πολιτών. Ο παππούς Τζο δεν έχει αυτά τα προσόντα.

Απόστολος Αποστόλου

Δρ. Φιλοσοφίας.