Ο νέος- πατριωτισμός

Τα φληναφήματα περί νέου πατριωτισμού αυξάνονται και πληθύνονται . Το 2010 ο τότε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Παπανδρέου μόλις μας έβαλε στο ΔΝΤ μας μίλησε για το νέο – πατριωτισμό.

Που ουσιαστικά επρόκειτο για το νέο μηχανισμό εξουσίασης και καταπίεσης, για μια νέα κανονιστική και συλλογική συμπεριφορά όπως θα έλεγε και ο Ρόπμερτ Παρκ.

Οι νέες συνθήκες απαιτούσαν από τους πολίτες να παρακολουθήσουν τις εξελίξεις.

Τις εξελίξεις τις όριζαν τα καινούργια καστικά συμφέροντα (Σελεστέν Μπουγκλέ) και οι νέες νομοκατεστημένες τάξεις.

Στη λογική του Γιώργου Α Παπανδρέου περί νέου πατριωτισμού, συμπορεύτηκε και ο Αλέξης Τσίπρας όταν στις 4 Μαρτίου του 2008 σε συνάντηση του με τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια αναφερόμενος τον γεωγραφικό προσδιορισμό των Σκοπίων μας μίλησε για το νέο πατριωτισμό.

Αλλά και η νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου κατά την τελετή ανάληψης των καθηκόντων της στο Προεδρικό Μέγαρο στις 13 Μαρτίου του 2020, αναφέρθηκε σ’ ένα «μέλλον που, με έμπνευση το ευρωπαϊκό όραμα, συνδέεται μ’ έναν νέο πατριωτισμό, ο οποίος δεν αντιστρατεύεται τον κοσμοπολιτισμό, αλλά αποτελεί προϋπόθεσή του».

Τέλος ο νυν πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης ανήμερα της 25ης Μαρτίου θα τονίσει ότι «με συνείδηση ότι ο εχθρός, τώρα, είναι η πανδημία. Απέναντί της θα παρελάσουν, σήμερα, η ισχύς και η ενότητά μας. Σ’ αυτό το μέτωπο κρίνεται ο πατριωτισμός της ευθύνης».

Ο νέος-πατριωτισμός είτε είναι η τεχνολογική παγκοσμιοποίηση, είτε πρόκειται για μια υγειονομική θεραπευτική επιτήρηση ή ακόμη για κλιματολογική σωτηρία του πλανήτη , αποτελεί πηγή παθητικότητας, και οργανώνει τον ιστορικό φαταλισμό με τις αναμφίβολες περιστολές και τις απαγορευτικές καταστάσεις.

πρόκειται για φενακιασμένη και πλαστή συνείδηση που επιβάλει παθητικά και τετελεσμένα ο οπορτουνισμός της νέας πραγματικότητας.

Το κοντέρ της ιστορίας άρχισε να ξαναγράφει από την αρχή και ο παγκοσμιοποιημένος πολίτης οφείλει να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα.

Ο νέος πατριωτισμός απαιτεί συμμετοχικό ενθουσιασμό. Αλλά και την αποδοχή του επιταχυνόμενου ολοκληρωτικού παροξυσμού ότι ο κόσμος είναι ενιαίος, δηλαδή ένα μεγάλο χωριό που θα πρέπει να ακολουθεί τα διεθνή προγράμματα των παγκόσμιων οργανισμών. (ΠΟΥ, ΔΝΤ, ΠΟΕ, ΔΟΕ, κλπ).

Ιστορικά ο πατριωτισμός προκύπτει μέσα από τους πολέμους και κυρίως μέσα από τους νικητές των συγκρούσεων. Ας δούμε όμως τους πολέμους και τα πατριωτικά μοντέλα.

Ο πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος έθεσε το τέλος της αποικιακής ηγεμονίας. Ο δεύτερος εξαφάνισε τον ναζισμό. Ο τρίτος – ένας αδήλωτος πόλεμος – διέλυσε τον κομμουνισμό. Ο τέταρτος ο οποίος είναι και εκείνος αδήλωτος αλλά υπαρκτός που τον ζούμε σήμερα και βρίσκεται εν εξελίξει αποτελεί την παγκοσμιοποίηση.

Στον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμος εμφανίζεται ο πατριωτισμός του συστήματος των Βερσαλλιών. Στο δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο έχουμε τον πατριωτισμό της ελεύθερης αγοράς. Ο αδήλωτος τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος είναι εκείνος του πατριωτισμού της ομογενοποιημένης κοινωνικής υδαρότητας. Και ο τέταρτος είναι ο πατριωτισμός της παγκοσμιοποίησης εκείνο δηλαδή που συμβαίνει σήμερα ως αναγκαία και διαρκή εξέλιξη και είτε το θέλουμε, είτε δεν το θέλουμε δεν μπορούμε να αντισταθούμε.

Εδώ ας σημειωθεί ότι η αντίληψη που υπήρχε στον ελληνικό κόσμο τόσο στην αρχαιότητα όσο και στο Μεσαίωνα δηλαδή, εκείνο που προέβαλε η ελληνική κουλτούρα ήταν ο οικουμενισμός και όχι η παγκοσμιοποίηση. Που σημαίνει ότι ήταν η πρόθεση να κάνουμε κάτι, ή αλλιώς η πρόθεση να προβούμε σ’ ένα σχεδιασμό διαμόρφωσης με την αρχή πάντα της αναλογικότητας.

Ο νέος όμως πατριωτισμός της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας μας, είναι ο θρίαμβος του κομφορμισμού και της ετερονομίας, ο ορίζοντας της κατοχής της προσωπικής έκφρασης, η απόσυρση του πολίτη από τη δημόσια σκηνή, ο απόλυτος νόμος των ομοίων, η αποδοχή των νέων αφεντικών και η ένταξη μας στη φάρμα των ζώων.

Απόστολος Αποστόλου. Δρ. Φιλοσοφίας.