Ο ανίκητος ελληνικό παραλογισμός

Όλα σ’ αυτή τη χώρα φαίνονται να κλείνουν μέσα τους ένα παράλογο τόσο δυνατό και ακατανίκητο που δύσκολα μπορείς να αποδράσεις από τις  συνθήκες της αυτοκρατορίας του.

Ο Αριστοτέλης αν ζούσε είναι σίγουρο ότι θα δικαζόταν για εσχάτη προδοσία επειδή θα υπερασπιζόταν τη συστηματοποίηση της λογικής. Επειδή όριζε τη σκέψη ως κατάκτηση της λογικής στην αυτοτέλεια των τρόπων της ισορροπίας, στις συσχετίσεις των δεσμών, στην οικονομία της ζωής.

Για όλους αυτούς τους λόγους ο Αριστοτέλης θα  είχε εξοριστεί επισήμως και όχι όπως συνέβη το 323 π.χ.

Θαυμάστε τώρα τις ανακλάσεις της παραλογίας: Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης αναφερόμενος στο γιατί το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο δεν έλαβε αποφάσεις για κυρώσεις στην Τουρκία, για την προκλητική της στάση απέναντι στην χώρα μας υπογράμμισε. «Οι κυρώσεις δεν είναι αυτοσκοπός, η απειλή κυρώσεων αποτελεί το καλύτερο εργαλείο πίεσης για να αλλάξει συμπεριφορά η Τουρκία.»

 Ναι, το παράλογο κάνει υπερωρίες σ’ αυτή χώρα δεν κοιμάται ποτέ.

Η Τουρκία θα αλλάξει συμπεριφορά επειδή θα υπάρξουν φραστικές ψευτοκαταδίκες από τους Ευρωπαίους;

Ε, λοιπόν εδώ γελάνε όλα τα ορνιθοτροφεία της χώρας.

Μάλλον ο πρωθυπουργός ξεχνάει πως υπάρχουν και ψηφίσματα του ΟΗΕ κατά της Τουρκίας για την εισβολή της στην Κύπρο, αλλά η Τουρκία προβαίνει και σε καινούργιες διεκδικήσεις σε Κύπρο και σε Αιγαίο.

Σύμφωνα με την επιστήμη της Λογικής το παραπάνω επιχείρημα του κ. Μητσοτάκη εκφράζει τον παραλογισμό κατά την «ύλη». Είναι η κατά παράβαση λογική (δηλαδή αναζητείται και δεν βρίσκεται το ζητούμενο «petition principia») που προσπαθεί να αποδείξει ένα συμπέρασμα (μια απόφανση) με προτάσεις (προκείμενες) που έχουν οι ίδιες ανάγκη να αποδειχτούν. Με άλλα λόγια κουρεύει το στραγάλι ο κ. πρωθυπουργός και αντιστρέφει τη ροή του καταρράκτη Μούλαφοσουρ από κάτω προς τα πάνω.

Φυσικά ο τόπος του παραλόγου δεν μπορεί να είναι αλλού, αλλά μόνο σ’ αυτό το μπαλκόνι του Αιγαίου, στην Ελλάδα. Στη χώρα που σκορπίζει τον ίλιγγο της αντιλογίας, εκεί όπου παράλογο και απάτη συναντιούνται σ’ όλη τη διαδρομή της ελληνικής ιστορίας.

Οι ανακλάσεις  των χιλίων καθρεπτών  της παραλογίας καλά κρατεί στην ελληνική πραγματικότητα. Δείτε τον αριθμό 9 των καλεσμένων στα  ρεβεγιόν των εορτών.

Ποιος επέβαλε τον συγκεκριμένο αριθμό ως όριο των καλεσμένων; Η κυβέρνηση ή οι άσοφοι/σοφοί ιατρογνώμονες της επιτροπής; Οι ιατρογνώμονες λένε η κυβέρνηση. Με ποιο κριτήριο; Δεν μπορούν να υπάρχουν οικογένειες με περισσότερα από 9 άτομα; Ερώτημα στα κυβερνητικά μυαλά που αποφασίζουν με δικά τους κριτήρια.

Γνωστή καθηγήτρια επιδημιολογίας η κ. Αθηνά Λινού δήλωσε ότι ο αριθμός 9 είναι αυθαίρετος.

Το παράλογο κάνει κούρσα και καταρρίπτει ρεκόρ στην ελληνική πραγματικότητα. Γίνεται ο κοινός παρονομαστής στη βάση της εγχώριας συμπεριφοράς.

Αναρωτιέσαι τι τρέχει πιο γρήγορα σ’ αυτή τη χώρα  η βλακεία, η απάτη, ή ο παραλογισμός. Είναι γεγονός ότι και τα τρία κάνουν καλή παρέα.

Ο Ευάγγελος  Λεμπέσης στο γνωστό βιβλίο του «Η τεράστια κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίο» γράφει: «Αν ο βλάκας καταφεύγει στην επιτηδειότητα λόγω των φτωχών πνευματικών του μέσων απ’ την ίδια έλλειψη ανωτέρων πνευματικών μέσων οδηγείται και στην απάτη».

Και συνεχίζουμε, για να δούμε στιγμές από επίδοξους καλλιεργητές της ανθοφορίας του παραλογισμού. Ιδιαίτερα η ανθοφορία του παραλογισμού ανθεί  στους άσοφους/σοφούς της επιτροπής του κόβιντ 19.

Μας λέμε με μπόλικο θράσος και απειλητική αναίδεια. Τα μικρά καταστήματα πχ, βιβλιοπωλεία θα πωλούν μόνο ένα βιβλίο σε κάθε καταναλωτή, αν θελήσει ωστόσο ο καταναλωτής να αγοράσει γραφική ύλη πχ, δύο στυλό, θα τηλεφωνήσει ώστε να πάει να παραλάβει σε συγκεκριμένη ώρα το προϊόν. Ωστόσο στα σούπερ μάρκετ, εξακολουθεί να γίνεται ένας χαμός, από την καταναλωτική υπνοβασία κανένα μέτρο, όπως και οι αεροπορικές εταιρείες τιγκάρουν τα αεροσκάφη τους.

Και εδώ η επιστήμη της Λογικής, μας έχει δώσει τα φώτα της και έχει αναφερθεί στην παραλογία της άγνοιας του ελέγχου (ignoratio elenchi). Δηλαδή εκείνος που επιχειρηματολογεί απομακρύνεται από τη «θέση» που πρέπει να αποδείξει και επικαλείται λόγους που οδηγούν όχι στο ζητούμενο,  αλλά σε άλλο άσχετο συμπέρασμα.

Το παράλογο δίνει παραστάσεις με τρομερή επιτυχία στην Ελλάδα.

Όχι μη κάνετε τον κόπο να το συνδυάσετε με το θεατρικό παράλογο του Μπέκετ ή του Ιονέσκο, γιατί εκεί το παράλογο γίνεται σημείο διηνεκούς έντασης, δηλαδή ο άνθρωπος στα έργα των παραπάνω συγγραφέων μάχεται για την αξιοπρέπεια του, η οποία θεμελιώνεται ως παραδοχή της παράλογης κατάστασης του.

Το ελληνικό παράλογο αποτελεί μια ιδιότυπη περίπτωση, έχει μια δική του εξελικτική ακολουθία. Στη Λογική ονομάζεται παραδιάζευξη, δηλαδή το παράλογο διαθέτει μια σκόπιμη σύγχυση ώστε να γεννηθεί μια πρόταση (προκείμενη) πλάνης που θα απαριθμεί εξαντλητικά δυνατότητες απάτης και να βρεθεί εκείνη που θα έχει μια irréductible αδάμαστη ροή. Το παράλογο στη  χώρα που έχει καταστεί ανεμώλιο άθυρμα (Ελλάδα)  πάντα καταλήγει σε μια εξίσωση απάτης.

Απόστολος Αποστόλου Δρ. Φιλοσοφίας