Μετά τον Covid και η Ρωσο-Ουκρανική σύγκρουση εργαλειοποιείται από τη διεθνή ολιγαρχική κλίκα για την προώθηση της ατζέντας της τυραννικής Νέας Παγκόσμιας Τάξης – Ο Πούτιν δείχνει να πέφτει στην παγίδα που του έστησαν…
Μετάφραση Μαρία Σεφέρου - ΜΕΡΟΣ Α
Διακήρυξη του κ. Carlo Maria Viganò, Αρχιεπισκόπου, πρώην Αποστολικού Πρεσβευτή (Nuncio) του Πάπα στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, σχετικά με την κρίση Ρωσίας-Ουκρανίας
«Τίποτα δεν χάνεται με την ειρήνη. Όλα μπορούν να χαθούν με τον πόλεμο. Αφήστε τους ανθρώπους να δείξουν κατανόηση. Αφήστε τους να ξαναρχίσουν τις διαπραγματεύσεις. Διαπραγματευόμενοι με καλή θέληση και με σεβασμό ο ένας στα δικαιώματα του άλλου, αφήστε τους να συνειδητοποιήσουν ότι μια έντιμη επιτυχία δεν αποκλείεται ποτέ όταν υπάρχουν ειλικρινείς και ενεργές διαπραγματεύσεις. Και θα αισθανθούν υπέροχα – με αληθινό μεγαλείο – αν επιβάλουν σιωπή στις φωνές του πάθους, είτε συλλογικές είτε ατομικές, και αφήσουν τη λογική στην κανονική επικράτειά της. Έτσι, θα γλιτώσουν την αιματοχυσία των αδελφών τους και την καταστροφή της πατρίδας τους».
Με αυτόν τον τρόπο, στις 24 Αυγούστου 1939, ο Πάπας Πίος XII απευθύνθηκε τόσο σε ηγεμόνες όσο και σε λαούς, καθώς ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν επικείμενος. Δεν ήταν λόγια κενού ειρηνισμού, ούτε συνένοχης σιωπής για τις πολλαπλές παραβιάσεις της δικαιοσύνης που επιτελούνταν σε πολλές πλευρές. Σε εκείνο το ραδιοφωνικό μήνυμα, που κάποιοι θυμούνται ακόμα να άκουσαν, η έκκληση του Ρωμαίου Ποντίφικα επικαλέστηκε τον «σεβασμό των δικαιωμάτων του άλλου» ως προϋπόθεση για γόνιμες ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις.
Το αφήγημα των ΜΜΕ
Αν δούμε τι συμβαίνει στην Ουκρανία. Χωρίς να παραπλανηθούμε από τις χονδροειδείς παραποιήσεις των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης, συνειδητοποιούμε ότι ο σεβασμός των δικαιωμάτων του άλλου έχει αγνοηθεί εντελώς. Πράγματι, έχουμε την εντύπωση ότι η Αμερικανική κυβέρνηση Biden, το ΝΑΤΟ και η Ευρωπαϊκή Ένωση θέλουν σκόπιμα να διατηρήσουν μια κατάσταση εμφανούς ανισορροπίας, ακριβώς για να καταστήσουν αδύνατη κάθε προσπάθεια ειρηνικής επίλυσης της ουκρανικής κρίσης, προκαλώντας τη Ρωσική Ομοσπονδία να πυροδοτήσει μια σύγκρουση.
Εδώ έγκειται η σοβαρότητα του προβλήματος. Αυτή είναι η παγίδα που έχει στηθεί τόσο για τη Ρωσία όσο και για την Ουκρανία, χρησιμοποιώντας και τις δύο για να μπορέσει η ελίτ της παγκοσμιοποίησης να πραγματοποιήσει το εγκληματικό της σχέδιο.
Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι ο πλουραλισμός και η ελευθερία του λόγου, που επαινούνται τόσο πολύ σε χώρες που ισχυρίζονται ότι είναι δημοκρατικές, αποκηρύσσονται καθημερινά από τη λογοκρισία και τη μισαλλοδοξία απέναντι σε απόψεις που δεν ευθυγραμμίζονται με την επίσημη αφήγηση. Αυτού του είδους οι χειρισμοί έχουν γίνει ο κανόνας κατά τη διάρκεια της λεγόμενης πανδημίας, εις βάρος γιατρών, επιστημόνων και διαφωνούντων δημοσιογράφων, οι οποίοι έχουν απαξιωθεί και εξοστρακιστεί , μόνο και μόνο για το γεγονός ότι τόλμησαν να αμφισβητήσουν την αποτελεσματικότητα των πειραματικών ενέσεων.
Δύο χρόνια αργότερα, η αλήθεια για τις αρνητικές επιπτώσεις και την ατυχή διαχείριση της υγειονομικής έκτακτης ανάγκης έχει αποδείξει ότι έχουν δίκιο, αλλά η αλήθεια αγνοείται πεισματικά γιατί δεν ανταποκρίνεται σε αυτό που ήθελε και θέλει το σύστημα σήμερα.
Εάν τα παγκόσμια μέσα ενημέρωσης μπόρεσαν μέχρι τώρα να ψεύδονται ξεδιάντροπα για ένα θέμα αυστηρά επιστημονικής σημασίας, διαδίδοντας ψέματα και κρύβοντας την πραγματικότητα, θα πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί, στην παρούσα κατάσταση, θα έπρεπε ξαφνικά να ξαναβρούν αυτή την πνευματική ειλικρίνεια και τον σεβασμό στον κώδικα ηθικής που αρνήθηκαν ευρέως με τον Covid.
Αλλά εάν αυτή η κολοσσιαία απάτη έχει υποστηριχθεί και διαδοθεί από τα μέσα ενημέρωσης, πρέπει να αναγνωριστεί ότι τα εθνικά και διεθνή ιδρύματα υγείας, οι κυβερνήσεις, οι δικαστές, οι υπηρεσίες επιβολής του νόμου και η ίδια η Καθολική Ιεραρχία μοιράζονται την ευθύνη για την καταστροφή – καθένας στη δική του σφαίρα με το να υποστηρίζει ενεργά ή να αποτυγχάνει να αντιταχθεί στην αφήγηση – μια καταστροφή που έχει επηρεάσει δισεκατομμύρια ανθρώπους στην υγεία τους, την περιουσία τους, την άσκηση των ατομικών τους δικαιωμάτων και ακόμη και την ίδια τους τη ζωή.
Ακόμη και σε αυτήν την περίπτωση, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι όσοι έχουν διαπράξει τέτοιου είδους εγκλήματα για την υποστήριξη μιας πανδημίας, που ήταν προγραμματισμένη και μεγαλοποιήθηκε με κακόβουλο τρόπο, θα μπορούσαν ξαφνικά να έχουν ένα τίναγμα αξιοπρέπειας και να δείξουν συμπάθεια για τους πολίτες και την πατρίδα τους όταν ένας πόλεμος απειλεί την ασφάλεια και την οικονομία τους.
Αυτά, βέβαια, μπορεί να είναι τα συνετά αντανακλαστικά όσων θέλουν να παραμείνουν ουδέτεροι και να κοιτάζουν με αποστασιοποίηση και σχεδόν αδιαφορία τα όσα συμβαίνουν γύρω τους. Αλλά αν εμβαθύνουμε τις γνώσεις μας για τα γεγονότα και τα τεκμηριώσουμε, βασιζόμενοι σε έγκυρες και αντικειμενικές πηγές, ανακαλύπτουμε ότι οι αμφιβολίες και οι αμηχανίες γίνονται σύντομα ανησυχητικές βεβαιότητες.
Ακόμα κι αν θέλουμε να περιορίσουμε την έρευνά μας μόνο στην οικονομική πτυχή, καταλαβαίνουμε ότι τα ίδια τα πρακτορεία ειδήσεων, η πολιτική και οι δημόσιοι θεσμοί εξαρτώνται από έναν μικρό αριθμό χρηματοπιστωτικών ομάδων που ανήκουν σε μια ολιγαρχία που, σε σημαντικό βαθμό, ενώνεται όχι μόνο από το χρήμα και την εξουσία, αλλά από τον ιδεολογικό δεσμό που καθοδηγεί τη δράση και την παρέμβασή τους στην πολιτική των εθνών και όλου του κόσμου. Αυτή η ολιγαρχία απλώνει τα πλοκάμια της στον ΟΗΕ, στο ΝΑΤΟ, στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, στην Ευρωπαϊκή Ένωση και σε «φιλανθρωπικούς» θεσμούς όπως η Ανοικτή Κοινωνία του Τζορτζ Σόρος και το Ίδρυμα Bill & Melinda Gates.
Όλες αυτές οι οντότητες είναι ιδιωτικές και δεν απαντούν σε κανέναν παρά μόνο στον εαυτό τους, και ταυτόχρονα έχουν την εξουσία να επηρεάζουν τις εθνικές κυβερνήσεις, μεταξύ άλλων μέσω των δικών τους αντιπροσώπων που μεθοδεύουν να εκλέγονται ή να διορίζονται σε βασικές θέσεις. Το παραδέχονται και οι ίδιοι, όταν γίνονται δεκτοί με όλες τις τιμές από αρχηγούς κρατών και παγκόσμιους ηγέτες, ξεκινώντας από τον Ιταλό πρωθυπουργό Μάριο Ντράγκι, και τους οποίους σέβονται και φοβούνται αυτοί οι ηγέτες ως τους πραγματικούς κυρίους της μοίρας του κόσμου.
Έτσι, όσοι κατέχουν την εξουσία στο όνομα του «λαού» καταπατούν τη βούληση του λαού και περιορίζουν τα δικαιώματά του, για να είναι υπάκουοι σαν αυλικοί σε κυρίους που κανείς δεν έχει εκλέξει, αλλά που ωστόσο υπαγορεύουν την πολιτική και οικονομική τους ατζέντα στα έθνη.
Ερχόμαστε τώρα στην κρίση της Ουκρανίας, η οποία μας παρουσιάζεται ως συνέπεια της επεκτατικής αλαζονείας του Βλαντιμίρ Πούτιν απέναντι σε ένα ανεξάρτητο και δημοκρατικό έθνος πάνω στο οποίο προσπαθεί να διεκδικήσει παράλογα δικαιώματα. Ο «πολεμιστής Πούτιν» λέγεται ότι σφαγιάζει τον ανυπεράσπιστο πληθυσμό, που ξεσηκώθηκε με θάρρος για να υπερασπιστεί το έδαφος της πατρίδας του, τα ιερά σύνορα του έθνους του και τις καταπατημένες ελευθερίες των πολιτών. Ως εκ τούτου, η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι Ηνωμένες Πολιτείες, «υπερασπιστές της δημοκρατίας», λέγεται ότι δεν μπορούν να μην επέμβουν μέσω του ΝΑΤΟ για να αποκαταστήσουν την αυτονομία της Ουκρανίας, να εκδιώξουν τον «εισβολέα» και να εγγυηθούν την ειρήνη.
Μπροστά στην «αλαζονεία του τυράννου», λέγεται ότι οι λαοί του κόσμου πρέπει να σχηματίσουν ένα κοινό μέτωπο, επιβάλλοντας κυρώσεις στη Ρωσική Ομοσπονδία και στέλνοντας στρατιώτες, όπλα και οικονομική βοήθεια στον «φτωχό» Πρόεδρο Ζελένσκι, «εθνικό ήρωα» και «υπερασπιστή» του λαού του. Ως απόδειξη της «βίας» του Πούτιν, τα μέσα ενημέρωσης διέδωσαν εικόνες βομβαρδισμών, στρατιωτικών ερευνών και καταστροφών, αποδίδοντας την ευθύνη στη Ρωσία. Και υπάρχουν ακόμα περισσότερα: ακριβώς για να εγγυηθούν μια «διαρκή ειρήνη», η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ ανοίγουν διάπλατα την αγκαλιά τους για να καλωσορίσουν την Ουκρανία ως μέλος. Και για να αποτρέψει τη «σοβιετική προπαγάνδα», η Ευρώπη μαυρίζει τώρα το Russia Today και το Sputnik , προκειμένου να διασφαλίσει ότι οι πληροφορίες είναι «ελεύθερες και ανεξάρτητες».
Αυτή είναι η επίσημη αφήγηση, στην οποία συμμορφώνονται όλοι. Όντας σε πόλεμο, η διαφωνία μετατρέπεται αμέσως σε λιποταξία, και όσοι διαφωνούν είναι ένοχοι προδοσίας και αξίζουν, περισσότερο ή λιγότερο, σοβαρές κυρώσεις, ξεκινώντας από τον δημόσιο διασυρμό και τον εξοστρακισμό, έχοντας καλή εμπειρία με τον Covid εναντίον των ανεμβολίαστων.
Αλλά η αλήθεια, αν θέλετε να τη μάθετε, μας επιτρέπει να βλέπουμε τα πράγματα διαφορετικά και να κρίνουμε τα γεγονότα γι’ αυτό που είναι και όχι για το πώς μας παρουσιάζονται. Πρόκειται για ένα αληθινό και σωστό ξε-σκέπασμα, όπως δείχνει η ετυμολογία της ελληνικής λέξης ἀ-λήθεια. Ή ίσως, με μια εσχατολογική ματιά, πρόκειται για μια revelation, μια ἀποκάλυψις.
Η επέκταση του ΝΑΤΟ
Πρώτα απ’ όλα, είναι απαραίτητο να θυμόμαστε τα γεγονότα, τα οποία δεν λένε ψέματα και δεν επιδέχονται αλλοίωση. Και τα γεγονότα, όσο εκνευριστικό κι αν είναι να τα θυμούνται αυτοί που προσπαθούν να τα λογοκρίνουν, μας λένε ότι, από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν επεκτείνει τη σφαίρα της πολιτικής και στρατιωτικής τους επιρροής σε όλα σχεδόν τα κράτη-δορυφόρους της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Ακόμη και πρόσφατα, προσαρτήθηκαν στο ΝΑΤΟ η Πολωνία, η Τσεχική Δημοκρατία και η Ουγγαρία (1999), καθώς και η Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Σλοβενία, Σλοβακία, Βουλγαρία και Ρουμανία (2004), Αλβανία και Κροατία (2009), Μαυροβούνιο (2017) και Βόρεια Μακεδονία (2020). Τώρα ο Οργανισμός του Βορειοατλαντικού Συμφώνου ετοιμάζεται να επεκταθεί στην Ουκρανία, τη Γεωργία, τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη και τη Σερβία.
Πρακτικά μιλώντας, το να εξετάζουμε την πιθανή επέκταση του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, χωρίς να σκεφτόμαστε ότι θα προκαλέσει τις νόμιμες διαμαρτυρίες της Ρωσίας, δεν είναι παρά περίεργο, ειδικά δεδομένου του γεγονότος ότι το 1991 το ΝΑΤΟ δεσμεύτηκε στο Κρεμλίνο να μην επεκταθεί περαιτέρω. Όχι μόνο αυτό: στα τέλη του 2021, το Der Spiegel δημοσίευσε προσχέδια συνθήκης με τις Ηνωμένες Πολιτείες και συμφωνία με το ΝΑΤΟ για τις εγγυήσεις ασφαλείας ( εδώ , εδώ και εδώ).
Η Μόσχα απαίτησε νομικές εγγυήσεις από τους δυτικούς εταίρους της που θα εμπόδιζαν το ΝΑΤΟ από την περαιτέρω επέκταση προς την Ανατολή προσθέτοντας την Ουκρανία στη συμμαχία και επίσης από τη δημιουργία στρατιωτικών βάσεων σε μετα-σοβιετικές χώρες. Οι προτάσεις περιείχαν επίσης μια ρήτρα για τη μη ανάπτυξη επιθετικών όπλων από το ΝΑΤΟ κοντά στα σύνορα της Ρωσίας και για την απόσυρση των δυνάμεων του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη πίσω στις θέσεις που είχαν το 1997.
Όπως μπορούμε να δούμε, το ΝΑΤΟ απέτυχε να τηρήσει τις δεσμεύσεις του έναντι της Ρωσίας ή τουλάχιστον χειροτέρεψε την κατάσταση σε μια πολύ ευαίσθητη στιγμή για γεωπολιτικές ισορροπίες. Θα πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί οι Ηνωμένες Πολιτείες – ή μάλλον το αμερικανικό βαθύ κράτος που ανέκτησε την εξουσία μετά την εκλογική νοθεία που έφερε τον Τζο Μπάιντεν στον Λευκό Οίκο – θέλουν να δημιουργήσουν εντάσεις με τη Ρωσία και να εμπλέξουν τους Ευρωπαίους εταίρους της στη σύγκρουση, με όλες τις συνέπειες που μπορούμε να φανταστούμε.
Όπως παρατήρησε καθαρά ο στρατηγός Marco Bertolini, πρώην διοικητής της Κοινής Επιχειρησιακής Διοίκησης Κορυφής (Joint Summit Operational Command): «Οι Ηνωμένες Πολιτείες όχι απλώς κέρδισαν τον Ψυχρό Πόλεμο, αλλά ήθελαν επίσης να ταπεινώσουν [τη Ρωσία] παίρνοντας ό,τι κατά κάποιο τρόπο έπεφτε στην περιοχή τους. [Ο Πούτιν] άντεξε τις χώρες της Βαλτικής, την Πολωνία, τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία [που εντάχθηκαν στο ΝΑΤΟ]. Αντιμέτωπος με την Ουκρανία [να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ], η οποία θα είχε αφαιρέσει κάθε δυνατότητα πρόσβασης στη Μαύρη Θάλασσα, αντέδρασε» (εδώ). Και προσθέτει: «Υπάρχει πρόβλημα σταθερότητας του καθεστώτος, έχει δημιουργηθεί μια κατάσταση με έναν αρκετά απίθανο πρωθυπουργό [Zelensky], έναν που προέρχεται από τον κόσμο της διασκέδασης».
Ο στρατηγός δεν παραλείπει να θυμηθεί, στην περίπτωση επίθεσης των ΗΠΑ στη Ρωσία, ότι «τα Global Hawks που πετούν πάνω από την Ουκρανία αναχωρούν από τη Sigonella [Ιταλία]. Η Ιταλία είναι μια αμερικανική στρατιωτική βάση σε μεγάλο βαθμό. Ο κίνδυνος υπάρχει, είναι παρών και υπαρκτός» ( εδώ ).
Συμφέροντα που προκύπτουν από τον αποκλεισμό των ρωσικών προμηθειών φυσικού αερίου
Θα πρέπει επίσης να αναρωτηθούμε εάν, πίσω από την αποσταθεροποίηση της λεπτής ισορροπίας μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης και Ρωσίας, κρύβονται και οικονομικά συμφέροντα, που απορρέουν από την ανάγκη των χωρών της ΕΕ να αποκτήσουν αμερικανικό υγρό αέριο (για το οποίο χρειαζόμαστε επίσης τις μονάδες επαναεριοποίησης που πολλά έθνη στερούνται, και για τα οποία σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να πληρώσουμε πολύ περισσότερα) αντί του ρωσικού φυσικού αερίου (που είναι πιο οικολογικό).
Η απόφαση της ιταλικής εταιρείας πετρελαίου και φυσικού αερίου ENI να αναστείλει τις επενδύσεις στον αγωγό Blue Stream της Gazprom (από τη Ρωσία στην Τουρκία) συνεπάγεται επίσης τη στέρηση μιας πρόσθετης πηγής εφοδιασμού, καθώς τροφοδοτεί τον Trans-Atlantic Pipeline (από Τουρκία προς Ιταλία).
Επομένως, δεν ακούγεται τυχαίο εάν, τον Αύγουστο του 2021, ο Ζελένσκι δήλωσε ότι θεωρούσε τον αγωγό Nord Stream 2 μεταξύ Ρωσίας και Γερμανίας ως “επικίνδυνο όπλο, όχι μόνο για την Ουκρανία αλλά για όλη την Ευρώπη” ( εδώ ): αγνοώντας την Ουκρανία , στερεί από το Κίεβο περίπου ένα δισεκατομμύριο ευρώ ετησίως έσοδα από τους δασμούς διαμετακόμισης. «Βλέπουμε αυτό το έργο αποκλειστικά μέσα από το πρίσμα της ασφάλειας και το θεωρούμε επικίνδυνο γεωπολιτικό όπλο του Κρεμλίνου», είπε ο Ουκρανός πρόεδρος, συμφωνώντας με την κυβέρνηση Biden. Η Αμερικανίδα υφυπουργός Εξωτερικών Victoria Nuland είπε: «Εάν η Ρωσία εισβάλει στην Ουκρανία, το Nord Stream 2 δεν θα προχωρήσει». Και έτσι έγινε, όχι χωρίς σοβαρή οικονομική ζημιά στις γερμανικές επενδύσεις.
Ιολογικά εργαστήρια του Πενταγώνου στην Ουκρανία
Ακόμα για το θέμα των αμερικανικών συμφερόντων στην Ουκρανία, αξίζει να αναφερθούν τα ιολογικά εργαστήρια που βρίσκονται στην Ουκρανία, τα οποία τελούν υπό τον έλεγχο του Πενταγώνου και όπου φαίνεται ότι μόνο ειδικοί των ΗΠΑ με διπλωματική ασυλία απασχολούνται απευθείας από το Αμερικανικό Υπουργείο Άμυνας.
Θα πρέπει επίσης να θυμηθούμε την καταγγελία που έκανε ο Πούτιν σχετικά με τη συλλογή γονιδιωματικών δεδομένων για τον πληθυσμό, τα οποία μπορούν να χρησιμοποιηθούν για βακτηριολογικά όπλα με γενετική επιλογή ( εδώ, εδώ και εδώ ). Οι πληροφορίες σχετικά με τη δραστηριότητα εργαστηρίων στην Ουκρανία είναι προφανώς δύσκολο να επιβεβαιωθούν, αλλά είναι κατανοητό ότι η Ρωσική Ομοσπονδία θεώρησε, όχι χωρίς λόγο, ότι αυτά τα εργαστήρια θα μπορούσαν να συνιστούν πρόσθετη βακτηριολογική απειλή για την ασφάλεια του πληθυσμού. Η Πρεσβεία των ΗΠΑ έχει αφαιρέσει όλα τα αρχεία που σχετίζονται με το Πρόγραμμα Μείωσης Βιολογικών Απειλών από τον ιστότοπό της ( εδώ )
Ο Maurizio Blondet γράφει: «Στην εκδήλωση 201, η οποία προσομοίωσε την πανδημική έκρηξη ένα χρόνο πριν συμβεί, παρευρέθηκε (μαζί με τους συνηθισμένους, Bill και Melinda) και το φαινομενικά άκακο Πανεπιστήμιο John Hopkins με το ευλογημένο Κέντρο για την Ασφάλεια Υγείας (Center for Health Security). Το ανθρωπιστικό ίδρυμα είχε για πολύ καιρό ένα λιγότερο αθώο όνομα: ονομαζόταν Κέντρο Στρατηγικών Πολιτικής Βιοάμυνας (Center for Civilian Biodefence Strategies) και δεν ασχολήθηκε με την υγεία των Αμερικανών, αλλά μάλλον με το αντίθετό του: την απάντηση στις στρατιωτικές επιθέσεις της βιοτρομοκρατίας. Ήταν ουσιαστικά μια πολιτικοστρατιωτική οργάνωση. Όταν πραγματοποίησε το πρώτο της συνέδριο τον Φεβρουάριο του 1999 στο Crystal City στο Arlington [Βιρτζίνια], όπου βρίσκεται το Πεντάγωνο, συγκέντρωσε 950 γιατρούς, στρατιωτικό προσωπικό, ομοσπονδιακούς αξιωματούχους και αξιωματούχους υγείας για να συμμετάσχουν σε μια άσκηση προσομοίωσης. Ο στόχος της προσομοίωσης ήταν να αντιμετωπίσει μια φανταστική “στρατιωτικοποιημένη” επίθεση ευλογιάς. Είναι μόνο η πρώτη από τις ασκήσεις που θα ανθίσει στο Event 201 και στο Pandemic Imposture» ( εδώ ).
Προκύπτουν επίσης πειράματα στον ουκρανικό στρατό ( εδώ ) και παρεμβάσεις της Αμερικανικής Πρεσβείας σχετικά με τον Ουκρανό εισαγγελέα Λουτσένκο το 2016, ώστε να μην ερευνήσει «έναν κύκλο δισεκατομμυρίων κεφαλαίων μεταξύ του G. Soros και του B. Obama»
( εδώ ).
Μια έμμεση απειλή για τις επεκτατικές φιλοδοξίες της Κίνας στην Ταϊβάν
Η τρέχουσα Ουκρανική κρίση συνεπάγεται δευτερεύουσες, αλλά όχι λιγότερο σοβαρές, συνέπειες στη γεωπολιτική ισορροπία μεταξύ Κίνας και Ταϊβάν. Η Ρωσία και η Ουκρανία είναι οι μόνοι παραγωγοί παλλαδίου και νέον, τα οποία είναι απαραίτητα για την παραγωγή μικροτσίπ.
«Τα πιθανά αντίποινα της Μόσχας έχουν προσελκύσει περισσότερη προσοχή τις τελευταίες ημέρες αφού η ομάδα έρευνας αγοράς Techcet δημοσίευσε μια έκθεση που υπογραμμίζει την εξάρτηση πολλών κατασκευαστών ημιαγωγών από υλικά ρωσικής και ουκρανικής προέλευσης όπως νέον, παλλάδιο και άλλα. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της Techcet, περισσότερο από 90% των αμερικανικών προμηθειών ημιαγωγών νέον προέρχεται από την Ουκρανία, ενώ το 35% του αμερικανικού παλλαδίου προέρχεται από τη Ρωσία […] Σύμφωνα με την Επιτροπή Διεθνούς Εμπορίου των ΗΠΑ, οι τιμές του νέον αυξήθηκαν κατά 600% πριν από την προσάρτηση της χερσονήσου της Κριμαίας από τη Ρωσία το 2014, επειδή εταιρείες τσιπ βασίστηκαν σε ορισμένες Ουκρανικές εταιρείες» ( εδώ ).
«Αν είναι αλήθεια ότι μια κινεζική εισβολή στη Φορμόζα θα έθετε σε κίνδυνο την παγκόσμια αλυσίδα εφοδιασμού τεχνολογίας, είναι επίσης αλήθεια ότι μια ξαφνική έλλειψη πρώτων υλών από τη Ρωσία θα μπορούσε να σταματήσει την παραγωγή, έτσι ώστε το νησί να χάσει την “ασπίδα μικροτσίπ” και να παρακινήσουν το Πεκίνο να επιχειρήσει την προσάρτηση της Ταϊπέι».
Η σύγκρουση συμφερόντων του Biden στην Ουκρανία
Ένα άλλο θέμα που τείνουμε να μην αναλύουμε σε βάθος είναι αυτό που σχετίζεται με την Burisma, μια εταιρεία πετρελαίου και φυσικού αερίου που δραστηριοποιείται στην ουκρανική αγορά από το 2002. Θυμηθείτε ότι «κατά τη διάρκεια της αμερικανικής προεδρίας του Μπαράκ Ομπάμα (από το 2009 έως το 2017) το δεξί του χέρι, μαζί με μια “αντιπροσωπεία” για να χειριστεί τη διεθνή πολιτική, ήταν ο Τζο Μπάιντεν και από τότε είναι που η προστασία που πρόσφερε ο Δημοκρατικός ηγέτης των ΗΠΑ δόθηκε στους Ουκρανούς εθνικιστές, μια γραμμή που δημιούργησε την ασυμβίβαστη διαφωνία μεταξύ Κιέβου και Μόσχας. […]
Ήταν ο Τζο Μπάιντεν εκείνα τα χρόνια που εφάρμοσε την πολιτική να φέρει την Ουκρανία πιο κοντά στο ΝΑΤΟ. Ήθελε να αφαιρέσει την πολιτική και οικονομική δύναμη από τη Ρωσία. […] Τα τελευταία χρόνια, το όνομα του Τζο Μπάιντεν συνδέθηκε επίσης με ένα σκάνδαλο για την Ουκρανία που είχε επίσης κλονίσει την υποψηφιότητά του εξαιτίας αυτού. […] Ήταν Απρίλιος του 2014 όταν η Burisma Holdings, η μεγαλύτερη ενεργειακή εταιρεία στην Ουκρανία (δραστηριοποιείται τόσο στο φυσικό αέριο όσο και στο πετρέλαιο), προσέλαβε τον Χάντερ Μπάιντεν ( δεύτερο γιο του Τζο Μπάιντεν) ως σύμβουλο […] με μισθό 50.000 $ το μήνα.
Όλα διαφανή, εκτός από το ότι κατά τη διάρκεια αυτών των μηνών ο Τζο Μπάιντεν συνέχισε την αμερικανική πολιτική με στόχο την ανάκτηση από την Ουκρανία της κατοχής εκείνων των περιοχών του Ντονμπάς που έχουν γίνει πλέον Δημοκρατίες αναγνωρισμένες από τη Ρωσία. Η περιοχή του Ντόνετσκ πιστεύεται ότι είναι πλούσια σε ανεξερεύνητα κοιτάσματα φυσικού αερίου που έχουν γίνει στόχος της Burisma Holdings. Μια διεθνής πολιτική συνυφασμένη με την οικονομική που έκανε τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης να σηκώσουν μύτη εκείνα τα χρόνια» (εδώ).
Οι Δημοκρατικοί ισχυρίστηκαν ότι ο Τραμπ είχε δημιουργήσει ένα σκάνδαλο στα μέσα ενημέρωσης για να βλάψει την εκστρατεία του Μπάιντεν, αλλά οι κατηγορίες εναντίον τους αποδείχθηκαν αληθινές. Ο ίδιος ο Τζο Μπάιντεν, κατά τη διάρκεια συνάντησης στο Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων Ροκφέλερ, παραδέχτηκε ότι παρενέβη στον τότε Πρόεδρο Petro Poroshenko και τον Πρωθυπουργό Arsenij Yatseniuk για να αποτρέψει τις έρευνες για τον γιο του Hunter από τον γενικό εισαγγελέα Viktor Shokin. Ο Μπάιντεν είχε απειλήσει «να παρακρατήσει την εγγύηση δανείου ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων από τις Ηνωμένες Πολιτείες, κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού του το Δεκέμβριο του 2015 στο Κίεβο», αναφέρει η New York Post. ( εδώ ). «Αν [ο Γενικός Εισαγγελέας Shokin] δεν απολυθεί, δεν θα έχετε τα χρήματα» ( εδώ και εδώ). Και ο Εισαγγελέας ουσιαστικά απολύθηκε, σώζοντας τον Χάντερ από περαιτέρω σκάνδαλα, μετά από αυτά που τον εμπλέκουν.
Οι παρεμβάσεις του Μπάιντεν στην πολιτική του Κιέβου, σε αντάλλαγμα για ευεργεσίες προς τo Burisma Holdings και τους διεφθαρμένους ολιγάρχες, επιβεβαιώνουν το ενδιαφέρον του σημερινού Προέδρου των ΗΠΑ να προστατεύσει την οικογένειά του και την εικόνα του, τροφοδοτώντας την αναταραχή στην Ουκρανία, ακόμη και έναν πόλεμο. Πώς μπορεί ένα άτομο, που χρησιμοποιεί τον ρόλο του για να φροντίζει τα συμφέροντά του και να καλύπτει τα εγκλήματα των μελών της οικογένειάς του, να κυβερνήσει με ειλικρίνεια και χωρίς να υπόκειται σε εκβιασμό;
Το Ουκρανικό πυρηνικό ζήτημα
Τέλος, υπάρχει το θέμα των Oυκρανικών πυρηνικών όπλων. Στις 19 Φεβρουαρίου 2022, σε μια διάσκεψη στο Μόναχο, ο Ζελένσκι ανακοίνωσε την πρόθεσή του να τερματίσει το Μνημόνιο της Βουδαπέστης (1994), το οποίο απαγορεύει στην Ουκρανία να αναπτύξει, να διαδώσει και να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα. Μεταξύ των άλλων ρητρών του Μνημονίου, υπάρχει επίσης αυτή που υποχρεώνει τη Ρωσία, τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο να απόσχουν από τη χρήση οικονομικής πίεσης στην Ουκρανία για να επηρεάσουν την πολιτική της: η πίεση του ΔΝΤ και των Ηνωμένων Πολιτειών να χορηγήσουν οικονομική βοήθεια σε αντάλλαγμα για μεταρρυθμίσεις που συνάδουν με τη Μεγάλη Επανεκκίνηση αποτελούν περαιτέρω παραβίαση της συμφωνίας.
Ο Ουκρανός πρεσβευτής στο Βερολίνο, Andriy Melnyk, υποστήριξε στο ραδιόφωνο Deutschlandfunk το 2021 ότι η Ουκρανία έπρεπε να ανακτήσει το πυρηνικό καθεστώς εάν η χώρα αποτύγχανε να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Οι πυρηνικοί σταθμοί της Ουκρανίας λειτουργούν, ανακατασκευάζονται και συντηρούνται από την κρατική επιχείρηση NAEK Energoatom, η οποία τερμάτισε εντελώς τη σχέση της με ρωσικές εταιρείες μεταξύ 2018 και 2021. Οι κύριοι εταίροι της είναι εταιρείες που προέρχονται από την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς πώς η Ρωσική Ομοσπονδία θεωρεί απειλή την πιθανότητα απόκτησης πυρηνικών όπλων από την Ουκρανία και απαιτεί από το Κίεβο να τηρήσει το σύμφωνο μη διάδοσης.
Η έγχρωμη επανάσταση στην Ουκρανία και η ανεξαρτησία της Κριμαίας, του Ντόνετσκ και του Λουγκάνσκ
Άλλο ένα γεγονός. Το 2013, αφότου η κυβέρνηση του Προέδρου Βίκτορ Γιανουκόβιτς αποφάσισε να αναστείλει τη συμφωνία σύνδεσης μεταξύ Ουκρανίας και Ευρωπαϊκής Ένωσης και να σφυρηλατήσει στενότερες οικονομικές σχέσεις με τη Ρωσία, ξεκίνησε μια σειρά διαδηλώσεων διαμαρτυρίας γνωστές ως Euromaidan, οι οποίες διήρκεσαν αρκετούς μήνες και κορυφώθηκαν με την επανάσταση που ανέτρεψε τον Γιανουκόβιτς και οδήγησε στην εγκατάσταση μιας νέας κυβέρνησης. Ήταν μια επιχείρηση που χρηματοδοτήθηκε από τον Τζορτζ Σόρος, όπως είπε ειλικρινά στο CNN: «Έχω ένα ίδρυμα στην Ουκρανία πριν από την εποχή που ανεξαρτητοποιήθηκε από τη Ρωσία. Αυτό το ίδρυμα ήταν πάντα σε λειτουργία και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στα σημερινά γεγονότα» εδώ , εδώ και εδώ).
Αυτή η αλλαγή κυβέρνησης προκάλεσε την αντίδραση των υποστηρικτών του Γιανουκόβιτς και ενός μέρους του ουκρανικού πληθυσμού που αντιτίθεται στη φιλοδυτική μετατόπιση της Ουκρανίας, η οποία δεν είχε ζητηθεί από το λαό, αλλά αποκτήθηκε με μια έγχρωμη επανάσταση, της οποίας είχαν γίνει γενικές πρόβες τα προηγούμενα χρόνια στη Γεωργία, τη Μολδαβία και τη Λευκορωσία.
Μετά τις συγκρούσεις της 2ας Μαΐου 2014, στις οποίες επενέβησαν και εθνικιστικά παραστρατιωτικά περιφερειακά στοιχεία (συμπεριλαμβανομένων εκείνων του Pravyi Sektor ), σημειώθηκε και η σφαγή στην Οδησσό. Ο Δυτικός Τύπος μίλησε επίσης για αυτά τα τρομερά γεγονότα με σκανδαλιστικό τρόπο. Η Διεθνής Αμνηστία ( εδώ ) και ο ΟΗΕ κατήγγειλαν αυτά τα εγκλήματα και τεκμηρίωσαν τη βαρβαρότητά τους. Όμως κανένα διεθνές δικαστήριο δεν κίνησε καμία διαδικασία εναντίον των υπευθύνων, όπως πρόκειται να γίνει σήμερα κατά των φερόμενων ως εγκλημάτων του ρωσικού στρατού.
Μεταξύ των πολλών συμφωνιών που δεν τηρήθηκαν είναι επίσης το Πρωτόκολλο του Μινσκ, το οποίο υπεγράφη στις 5 Σεπτεμβρίου 2014 από την Τριμερή Ομάδα Επαφής για την Ουκρανία, η οποία αποτελείται από εκπροσώπους της Ουκρανίας, της Ρωσίας, της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντόνετσκ και της Λαϊκής Δημοκρατίας του Λουγκάνσκ. Μεταξύ των σημείων της συμφωνίας ήταν επίσης η απομάκρυνση ένοπλων παράνομων ομάδων, στρατιωτικού εξοπλισμού, καθώς και μαχητών και μισθοφόρων από το έδαφος της Ουκρανίας υπό την επίβλεψη του OSCE και ο αφοπλισμός όλων των παράνομων ομάδων. Σε αντίθεση με ό,τι είχε συμφωνηθεί, οι νεοναζιστικές παραστρατιωτικές ομάδες όχι μόνο αναγνωρίζονται επίσημα από την κυβέρνηση, αλλά στα μέλη τους ανατίθενται ακόμη και επίσημες αποστολές .
Επίσης το 2014, η Κριμαία, το Ντόνετσκ και το Λουγκάνσκ διακήρυξαν την ανεξαρτησία τους από την Ουκρανία – στο όνομα της αυτοδιάθεσης των λαών που αναγνωρίζονται από τη διεθνή κοινότητα – και δήλωσαν προσαρτημένα στη Ρωσική Ομοσπονδία. Η Ουκρανική κυβέρνηση εξακολουθεί να αρνείται να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία αυτών των περιοχών, που έχει εγκριθεί με λαϊκό δημοψήφισμα, και αφήνει τις ίδιες τις νεοναζιστικές πολιτοφυλακές και τις ίδιες τις τακτικές στρατιωτικές δυνάμεις ελεύθερες να οργιάζουν εναντίον του πληθυσμού, καθώς θεωρεί αυτές τις οντότητες ως τρομοκρατικές οργανώσεις. Είναι αλήθεια ότι τα δύο δημοψηφίσματα της 2ας Νοεμβρίου 2014 αποτελούν μια επέκταση του Πρωτοκόλλου του Μινσκ, το οποίο προέβλεπε μόνο αποκέντρωση της εξουσίας και μια μορφή ειδικού καθεστώτος για τις περιοχές του Ντόνετσκ και του Λούγκανσκ.
Όπως τόνισε πρόσφατα ο καθηγητής Φράνκο Καρντίνι, «στις 15 Φεβρουαρίου 2022, η Ρωσία παρέδωσε στις Ηνωμένες Πολιτείες ένα σχέδιο συνθήκης για τον τερματισμό αυτής της κατάστασης και την υπεράσπιση των ρωσόφωνων πληθυσμών. Χαμένο χαρτί. Αυτός ο πόλεμος ξεκίνησε το 2014» ( εδώ και εδώ ). Και ήταν ένας πόλεμος στις προθέσεις όσων ήθελαν να πολεμήσουν τη ρωσική μειονότητα του Donbass: «Θα έχουμε δουλειά και συντάξεις, και αυτοί όχι. Θα λάβουμε μπόνους για να κάνουμε παιδιά, και αυτοί δεν θα κάνουν. Τα παιδιά μας θα έχουν σχολεία και νηπιαγωγεία, τα παιδιά τους θα μείνουν στα υπόγεια. Με αυτόν τον τρόπο θα κερδίσουμε αυτόν τον πόλεμο», δήλωσε ο Πρόεδρος Petro Poroshenko το 2015 ( εδώ).
Δεν θα διαφύγει της προσοχής ότι αυτά τα μέτρα είναι παρόμοια με τις διακρίσεις εις βάρος των λεγόμενων «αφορολόγητων», που έχουν στερηθεί την εργασία, τις αμοιβές και την εκπαίδευση. Οκτώ χρόνια βομβαρδισμών στο Ντόνετσκ και το Λούγκανσκ, με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα, 150 νεκρά παιδιά, και πολύ σοβαρές περιπτώσεις βασανιστηρίων, βιασμών, απαγωγών και διακρίσεων ( εδώ ).
Στις 18 Φεβρουαρίου 2022 οι Πρόεδροι του Ντόνετσκ και του Λουγκάνσκ, Denis Pushilin και Leonid Pasechnik, διέταξαν την εκκένωση του άμαχου πληθυσμού των επαρχιών τους στη Ρωσική Ομοσπονδία λόγω των συνεχιζόμενων συγκρούσεων μεταξύ της Λαϊκής Πολιτοφυλακής του Ντονμπάς και των Ουκρανικών Ενόπλων Δυνάμεων. Στις 21 Φεβρουαρίου, η Κρατική Δούμα (Κάτω Βουλή του Ρωσικού Κοινοβουλίου) επικύρωσε ομόφωνα τις συνθήκες φιλίας, συνεργασίας και αμοιβαίας βοήθειας που εισήγαγε ο Πρόεδρος Πούτιν με τη Λαϊκή Δημοκρατία του Ντόνετσκ και του Λουγκάνσκ. Παράλληλα, ο Ρώσος Πρόεδρος διέταξε την αποστολή στρατευμάτων από τη Ρωσική Ομοσπονδία για την αποκατάσταση της ειρήνης στην περιοχή του Ντονμπάς.
Εδώ μπορεί κανείς να αναρωτηθεί γιατί, σε μια κατάσταση κατάφωρης παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από νεοναζιστικές στρατιωτικές δυνάμεις και παραστρατιωτικούς μηχανισμούς (που υψώνουν σημαίες που φέρουν σβάστικες και επιδεικνύουν το ομοίωμα του Άλδολφ Χίτλερ) εναντίον του ρωσόφωνου πληθυσμού των ανεξάρτητων δημοκρατιών, η διεθνής κοινότητα αισθάνεται υποχρεωμένη να θεωρήσει την παρέμβαση της Ρωσικής Ομοσπονδίας άξια καταδίκης και μάλιστα να κατηγορήσει τον Πούτιν για τη βία;
Πού είναι το περίφημο δικαίωμα του λαού στην αυτοδιάθεση, το οποίο ίσχυε στις 24 Αυγούστου 1991 για τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας της Ουκρανίας και αναγνωρίστηκε από τη διεθνή κοινότητα;
Και γιατί σκανδαλιζόμαστε σήμερα από μια ρωσική επέμβαση στην Ουκρανία, όταν το ΝΑΤΟ έκανε το ίδιο πράγμα στη Γιουγκοσλαβία (1991), στο Κόσοβο (1999), στο Αφγανιστάν (2001), στο Ιράκ (2003) και στη Λιβύη και τη Συρία (2011). ), χωρίς κανείς να εγείρει αντιρρήσεις;
Για να μην αναφέρουμε ότι τα τελευταία δέκα χρόνια το Ισραήλ έχει επανειλημμένα χτυπήσει στρατιωτικούς στόχους στη Συρία, το Ιράν και τον Λίβανο για να αποτρέψει τη δημιουργία ενός εχθρικού ένοπλου μετώπου στα βόρεια σύνορά του, και ωστόσο κανένα έθνος δεν έχει προτείνει την επιβολή κυρώσεων στο Τελ Αβίβ.
Είναι απογοητευτικό να βλέπουμε με ποια υποκρισία η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι Ηνωμένες Πολιτείες – Βρυξέλλες και Ουάσιγκτον – παρέχουν την άνευ όρων υποστήριξή τους στον Πρόεδρο Zelensky, η κυβέρνηση του οποίου εδώ και οκτώ χρόνια συνεχίζει να διώκει ατιμώρητα τους ρωσόφωνους Ουκρανούς ( εδώ ), στους οποίους απαγορεύεται ακόμη και να μιλούν στη δική τους γλώσσα, σε ένα έθνος που περιλαμβάνει πολυάριθμες εθνότητες, εκ των οποίων όσοι μιλούν ρωσικά αντιπροσωπεύουν το 17,2%. Και είναι σκανδαλώδες ότι σιωπούν για τη χρήση αμάχων ως ανθρώπινων ασπίδων από τον ουκρανικό στρατό, ο οποίος τοποθετεί αντιαεροπορικές θέσεις μέσα σε πληθυσμιακά κέντρα, νοσοκομεία, σχολεία και νηπιαγωγεία ακριβώς έτσι ώστε η καταστροφή τους να προκαλέσει θανάτους στον πληθυσμό.
Τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης προσέχουν να μην δείχνουν εικόνες Ρώσων στρατιωτών που βοηθούν πολίτες να φτάσουν σε ασφαλείς θέσεις (εδώ και εδώ ) ή οργανώνουν ανθρωπιστικούς διαδρόμους, στους οποίους πυροβολούν οι ουκρανικές πολιτοφυλακές ( εδώ και εδώ). Όπως επίσης σιωπά για τις “βεντέτες”, τις σφαγές, τη βία και τις κλοπές από περιθωριακούς του άμαχου πληθυσμού, στους οποίους ο Ζελένσκι έχει δώσει όπλα: τα βίντεο που μπορεί κανείς να δει στο διαδίκτυο δίνουν μια ιδέα για το κλίμα του εμφυλίου πολέμου που πυροδοτήθηκε έντεχνα από την ουκρανική κυβέρνηση. Σε αυτό μπορούμε επίσης να προσθέσουμε τους κατάδικους που αφέθηκαν ελεύθεροι για επιστράτευση στο Στρατό αλλά και τους εθελοντές της λεγεώνας των ξένων: μια μάζα φανατικών χωρίς κανόνες και χωρίς εκπαίδευση που θα συμβάλει στην επιδείνωση της κατάστασης, καθιστώντας την αδιαχείριστη.
Πρόεδρος Volodymyr Oleksandrovych Zelensky
Όπως έχει επισημανθεί από πολλά κόμματα, η υποψηφιότητα και η εκλογή του Ουκρανού Προέδρου Ζελένσκι αντιστοιχεί σε αυτό το πρόσφατο κλισέ, που εγκαινιάστηκε τα τελευταία χρόνια, ότι ένας κωμικός ηθοποιός ή προσωπικότητα του θεάματος δανείζεται στην πολιτική. Μην πιστεύετε ότι το να μην έχετε κατάλληλο cursus honorum αποτελεί εμπόδιο για την άνοδο στην κορυφή των θεσμών. Αντίθετα: όσο περισσότερο ένα άτομο είναι προφανώς ξένος στον κόσμο των πολιτικών κομμάτων, τόσο περισσότερο μπορεί να θεωρηθεί ότι η επιτυχία του καθορίζεται από αυτούς που κατέχουν την εξουσία.
Οι παραστάσεις του Zelensky φορώντας γυναικεία ρούχα συνάδουν απόλυτα με την ΛΟΑΤΚΙ ιδεολογία που θεωρείται από τους Ευρωπαίους χορηγούς της ως απαραίτητη προϋπόθεση της «μεταρρυθμιστικής» ατζέντας που κάθε χώρα πρέπει να αγκαλιάσει, μαζί με την ισότητα των φύλων, τις αμβλώσεις και την πράσινη οικονομία. Δεν είναι περίεργο που ο Zelensky, μέλος του WEF (εδώ ), μπόρεσε να επωφεληθεί από την υποστήριξη του Schwab και των συμμάχων του για να έρθει στην εξουσία και να διασφαλίσει ότι η Μεγάλη Επανεκκίνηση θα πραγματοποιηθεί επίσης στην Ουκρανία.
Η τηλεοπτική σειρά 57 επεισοδίων που παρήγαγε και πρωταγωνίστησε ο Ζελένσκι, καταδεικνύει ότι τα μέσα ενημέρωσης σχεδίαζαν την υποψηφιότητά του για Πρόεδρος της Ουκρανίας και την προεκλογική του εκστρατεία. Στην παράσταση φαντασίας The Servant of the People έπαιξε το ρόλο ενός δασκάλου γυμνασίου που έγινε απροσδόκητα Πρόεδρος της Δημοκρατίας και πολέμησε ενάντια στη διαφθορά της πολιτικής. Δεν είναι τυχαίο ότι η σειρά, η οποία ήταν απολύτως μέτρια, κέρδισε ακόμα το βραβείο WorldFest Remi (ΗΠΑ, 2016), μπήκε στους τέσσερις πρώτους φιναλίστ στην κατηγορία των ταινιών κωμωδίας στα Seoul International Drama Awards (Νότια Κορέα) και βραβεύτηκε με το βραβείο Intermedia Globe Silver στην κατηγορία τηλεοπτικών σειρών ψυχαγωγίας στο World Media Film Festival του Αμβούργου.
Η διαφήμιση από τα μέσα ενημέρωσης που απέκτησε ο Ζελένσκι με την τηλεοπτική σειρά του έφερε πάνω από 10 εκατομμύρια ακόλουθους στο Instagram και δημιούργησε την προϋπόθεση για την ίδρυση του ομώνυμου πολιτικού κόμματος Υπηρέτης του Λαού (Servant of the People), του οποίου ο Ιβάν Μπακάνοφ, Γενικός Διευθυντής και μέτοχος (μαζί με τον ίδιο τον Ζελένσκι και ο ολιγάρχης Kolomoisky) του Kvartal 95 Studio , και ιδιοκτήτης του τηλεοπτικού δικτύου TV 1+1, είναι επίσης μέλος. Η εικόνα του Ζελένσκι είναι ένα τεχνητό προϊόν, μια μυθοπλασία των ΜΜΕ, μια επιχείρηση χειραγώγησης της συναίνεσης, που έχει καταφέρει να δημιουργήσει στην ουκρανική συλλογική φαντασία τον πολιτικό χαρακτήρα που στην πραγματικότητα, και όχι στη μυθοπλασία, έχει κατακτήσει την εξουσία.
«Μόλις ένα μήνα πριν από τις εκλογές του 2019 που τον είδαν να κερδίζει, ο Zelensky πούλησε την εταιρεία [Kvartal 95 Studio ] σε έναν φίλο, βρίσκοντας ακόμα τρόπο να πάρει τα έσοδα της επιχείρησης που είχε επίσημα αφήσει στην οικογένειά του. Αυτός ο φίλος ήταν ο Serhiy Shefir, ο οποίος αργότερα διορίστηκε Σύμβουλος της Προεδρίας […] Η πώληση των μετοχών πραγματοποιήθηκε προς όφελος της Maltex Multicapital Corp., μιας εταιρείας που ανήκει στη Shefir και είναι εγγεγραμμένη στις Βρετανικές Παρθένους Νήσους» ( εδώ ).
Ο νυν Πρόεδρος της Ουκρανίας προώθησε την προεκλογική του εκστρατεία με ένα διαφημιστικό, τουλάχιστον ανησυχητικό ( εδώ ), στο οποίο, κρατώντας δύο πολυβόλα, πυροβόλησε εναντίον βουλευτών, που χαρακτηρίζονταν ως διεφθαρμένοι ή υποτελείς στη Ρωσία. Η καταπολέμηση της διαφθοράς που σαλπίζει ο Ουκρανός Πρόεδρος σε ρόλο «υπηρέτη του λαού» δεν ανταποκρίνεται, ωστόσο, στην εικόνα που προκύπτει από τα λεγόμενα Pandora papers, στα οποία φαίνεται να έχουν πληρωθεί 40 εκατομμύρια δολάρια σε αυτόν την παραμονή των εκλογών από τον Εβραίο δισεκατομμυριούχο Kolomoisky [1] μέσω offshore λογαριασμών ( εδώ , εδώ και εδώ ). [2]
Στην πατρίδα του, πολλοί τον κατηγορούν ότι αφαίρεσε την εξουσία από τους φιλορώσους ολιγάρχες όχι για να τη δώσει στον ουκρανικό λαό, αλλά για να ενισχύσει τη δική του ομάδα συμφερόντων και ταυτόχρονα να απομακρύνει τους πολιτικούς του αντιπάλους:
«Εκκαθάρισε τους υπουργούς της παλιάς φρουράς, πρώτα απ’ όλα τον πανίσχυρο υπουργό Εσωτερικών, [Arsen] Avakov. Έστειλε στη σύνταξη αγενώς τον πρόεδρο του Συνταγματικού Δικαστηρίου που λειτουργούσε ως ελεγκτής των νόμων του. Έκλεισε επτά τηλεοπτικά κανάλια της αντιπολίτευσης Συνέλαβε και κατηγόρησε για προδοσία τον Viktor Medvedcuk, έναν φιλορώσο υποστηρικτή αλλά πάνω από όλα τον ηγέτη του κόμματος Πλατφόρμα της Αντιπολίτευσης (Platform of Opposition ) – Για το κόμμα For Life , το δεύτερο κόμμα του Ουκρανικού Κοινοβουλίου μετά το δικό του κόμμα (Servant of the People ).
Στέλνει επίσης σε δίκη για προδοσία τον πρώην Πρόεδρο Poroshenko, ο οποίος ήταν καχύποπτος με όλους εκτός από αυτούς που τα πήγαιναν καλά με τους Ρώσους ή τους φίλους τους . Ο δήμαρχος του Κιέβου, ο δημοφιλής πρώην παγκόσμιος πρωταθλητής της πυγμαχίας Vitaly Klitchko, έχει ήδη υποβληθεί σε κάμποσες έρευνες και συλλήψεις . Εν ολίγοις, ο Ζελένσκι φαίνεται να θέλει να κάνει μια καθαρή σάρωση οποιουδήποτε δεν ευθυγραμμίζεται με την πολιτική του». ( εδώ).
Στις 21 Απριλίου 2019, ο Ζελένσκι εξελέγη Πρόεδρος της Ουκρανίας με 73,22% των ψήφων και στις 20 Μαΐου ορκίστηκε. Στις 22 Μαΐου 2019 διόρισε τον Ivan Bakanov, Γενικό Διευθυντή της Kvartal 95, ως Πρώτο Αναπληρωτή Επικεφαλής των Υπηρεσιών Ασφαλείας της Ουκρανίας και Επικεφαλής της Κύριας Διεύθυνσης για την Καταπολέμηση της Διαφθοράς και του Οργανωμένου Εγκλήματος της Κεντρικής Διεύθυνσης της Υπηρεσίας Ασφαλείας της Ουκρανίας. Μαζί με τον Bakanov, αξίζει να αναφέρουμε τον Mykhailo Fedorov, Αντιπρόεδρο και Υπουργό Ψηφιακού Μετασχηματισμού, μέλος του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ ( εδώ ). Ο ίδιος ο Ζελένσκι έχει παραδεχτεί ότι έχει ως έμπνευση τον Πρωθυπουργό του Καναδά Justin Trudeau ( εδώ και εδώ ).
www.aldomariavalli.it Μετάφραση από τη Μαρία Σεφέρου
ΜΕΡΟΣ Α…Συνεχίζεται με ενα ακόμη μέρος.
ΜΕΡΟΣ Β
