Μέσω της Ρωσο-Ουκρανικής κρίσης οι Αγγλοσάξονες επιδιώκουν να εξαφανίσουν τον Ρωσικό πολιτισμό από τη Δύση και να αποδυναμώσουν την ΕΕ

Η Νέα Παγκόσμια Τάξη που ετοιμάζεται με το πρόσχημα του πολέμου στην Ουκρανία

By Thierry Meyssan  Voltairenet.org  March 30, 2022

Η σύγκρουση στην Ουκρανία δεν ξεκίνησε από τη Ρωσία στις 24 Φεβρουαρίου, αλλά από την Ουκρανία μια εβδομάδα πριν. Ο OSCE (Organization for Security and Co-operation in Europe) είναι μάρτυρας αυτού. Αυτή η περιφερειακή σύγκρουση είχε σχεδιαστεί από την Ουάσιγκτον για να επιβάλει μια Νέα Παγκόσμια Τάξη από την οποία η Ρωσία, και μετά η Κίνα, επρόκειτο να αποκλειστούν. Μην ξεγελιέστε!

Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις της Ρωσίας στην Ουκρανία συνεχίζονται για περισσότερο από ένα μήνα και οι επιχειρήσεις προπαγάνδας του ΝΑΤΟ εδώ και ενάμιση μήνα.

Όπως πάντα, η πολεμική προπαγάνδα των Αγγλοσαξώνων συντονίζεται από το Λονδίνο. Από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Βρετανοί έχουν αποκτήσει μια απαράμιλλη τεχνογνωσία. Το 1914, κατάφεραν να πείσουν τον πληθυσμό τους ότι ο γερμανικός στρατός είχε πραγματοποιήσει μαζικούς βιασμούς στο Βέλγιο και ότι ήταν καθήκον κάθε Βρετανού να έρθει για να σώσει αυτές τις φτωχές γυναίκες. Ήταν μια πιο καθαρή εκδοχή της προσπάθειας του Κάιζερ Γουλιέλμου Β’ να ανταγωνιστεί τη βρετανική αποικιακή αυτοκρατορία. Στο τέλος της σύγκρουσης, ο βρετανικός πληθυσμός ζήτησε να αποζημιωθούν τα θύματα. Έγινε απογραφή και διαπιστώθηκε ότι τα δεδομένα ήταν εξαιρετικά μεγαλοποιημένα.

Αυτή τη φορά, το 2022, οι Βρετανοί κατάφεραν να πείσουν τους Ευρωπαίους ότι στις 24 Φεβρουαρίου οι Ρώσοι είχαν επιτεθεί στην Ουκρανία για να εισβάλουν και να την προσαρτήσουν και ότι η Μόσχα προσπαθούσε να ανασυστήσει τη Σοβιετική Ένωση και ετοιμαζόταν να επιτεθεί διαδοχικά σε όλες τις προηγούμενες κτήσεις της. (…). Στην πραγματικότητα, τα στρατεύματα του Κιέβου επιτέθηκαν στον δικό τους πληθυσμό στο Ντονμπάς το απόγευμα της 17ης Φεβρουαρίου. Στη συνέχεια, η Ουκρανία κούνησε κόκκινο πανί μπροστά στον Ρώσο ταύρο με την ομιλία του Προέδρου Ζελένσκι προς τους πολιτικούς και στρατιωτικούς ηγέτες του ΝΑΤΟ που συγκεντρώθηκαν στο Μόναχο, κατά την οποία ανακοίνωσε ότι η χώρα του επρόκειτο να αποκτήσει πυρηνικά όπλα για να προστατευτεί από τη Ρωσία.

Δεν με πιστεύετε; Εδώ είναι τα στοιχεία του OSCE από τα σύνορα του Ντονμπάς. Δεν υπήρχαν μάχες για μήνες, αλλά οι παρατηρητές της ουδέτερης οργάνωσης παρατήρησαν 1.400 εκρήξεις την ημέρα από το απόγευμα της 17ης Φεβρουαρίου. Αμέσως, οι επαναστατικές επαρχίες του Ντόνετσκ και του Λουγκάνσκ, που θεωρούσαν ακόμη ότι ήταν ουκρανικές αλλά διεκδικούσαν αυτονομία εντός της Ουκρανίας, μετακίνησαν περισσότερους από 100.000 πολίτες για να τους προστατεύσουν. Οι περισσότεροι υποχώρησαν στο εσωτερικό του Ντονμπάς, άλλοι κατέφυγαν στη Ρωσία.

OSCE: Organization for Security and Co-operation in Europe

Αριθμός εκρήξεων που καταγράφηκαν στο Donbass

 (14-22 Φεβρουαρίου 2022)

Πηγή:  OSCE SMM Daily Report

Το 2014 και το 2015, όταν ένας εμφύλιος πόλεμος είχε θέσει σε αντιπαράθεση το Κίεβο με το Ντόνεστκ και το Λούγκανσκ, οι υλικές και ανθρώπινες ζημιές ήταν μόνο θέμα των εσωτερικών υποθέσεων της Ουκρανίας. Ωστόσο, με την πάροδο του χρόνου, σχεδόν ολόκληρος ο ουκρανικός πληθυσμός του Ντονμπάς σκέφτηκε να μεταναστεύσει και απέκτησε διπλή ρωσική υπηκοότητα. Επομένως, η επίθεση του Κιέβου στον πληθυσμό του Ντονμπάς στις 17 Φεβρουαρίου ήταν μια επίθεση εναντίον Ουκρανών-Ρώσων πολιτών. Η Μόσχα ήρθε να τους σώσει, σε έκτακτη ανάγκη, από τις 24 Φεβρουαρίου

Η χρονολογία είναι αδιαμφισβήτητη. Δεν ήταν η Μόσχα που ήθελε αυτόν τον πόλεμο, αλλά το Κίεβο, παρά το προβλέψιμο τίμημα που θα έπρεπε να πληρώσει. Ο Πρόεδρος Zelensky έθεσε εσκεμμένα τον λαό του σε κίνδυνο και φέρει την αποκλειστική ευθύνη για όσα υπομένουν σήμερα.

Γιατί το έκανε αυτό; Από την αρχή της θητείας του, ο Volodymyr Zelensky συνέχισε την υποστήριξη του ουκρανικού κράτους, που ξεκίνησε με τον προκάτοχό του Petro Poroshenko, με την υπεξαίρεση κεφαλαίων από τους Αμερικανούς χορηγούς του για τους (εθνικιστές) εξτρεμιστές στη χώρα του, τους Banderists. Ο Πρόεδρος Πούτιν αποκάλεσε τον πρώτο «ένα μάτσο τοξικομανών» και τον δεύτερο «ένα μάτσο νεοναζί» [1]. Όχι μόνο ο Volodymyr Zelensky δήλωσε δημόσια ότι δεν ήθελε να λύσει τη σύγκρουση στο Donbass εφαρμόζοντας τις Συμφωνίες του Μινσκ, αλλά απαγόρευσε στους συμπολίτες του να μιλούν ρωσικά στα σχολεία και στο Δημόσιο και, χειρότερα, υπέγραψε έναν φυλετικό νόμο την 1η Ιουλίου 2021, εξαιρώντας de facto τους Ουκρανούς που διεκδικούν τη σλαβική τους καταγωγή από την απόλαυση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και των Θεμελιωδών Ελευθεριών.

Ο ρωσικός στρατός εισέβαλε αρχικά στο ουκρανικό έδαφος, όχι από το Ντονμπάς, αλλά από τη Λευκορωσία και την Κριμαία. Κατέστρεψε όλες τις ουκρανικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις που χρησιμοποιούσε το ΝΑΤΟ για χρόνια και πολέμησε τα τάγματα ληστών. Είναι πλέον αποφασισμένος για την εξόντωση τους στα ανατολικά της χώρας. Οι προπαγανδιστές στο Λονδίνο και τα σχεδόν 150 πρακτορεία επικοινωνίας τους σε όλο τον κόσμο μας διαβεβαιώνουν ότι, ωθούμενος από την ένδοξη Ουκρανική Αντίσταση, ο ηττημένος ρωσικός στρατός έχει εγκαταλείψει τον αρχικό του στόχο να καταλάβει το Κίεβο. Ωστόσο, ποτέ, απολύτως ποτέ, ο Πρόεδρος Πούτιν δεν είπε ότι η Ρωσία θα έπαιρνε το Κίεβο, θα ανέτρεπε τον εκλεγμένο Πρόεδρο Ζελένσκι και θα καταλάμβανε τη χώρα του. Αντίθετα, πάντα έλεγε ότι οι πολεμικοί του στόχοι ήταν να αποναζιστικοποιήσει την Ουκρανία και να εξαλείψει τα ξένα αποθέματα όπλων (ΝΑΤΟ). Αυτό ακριβώς κάνει.

Ο ουκρανικός πληθυσμός υποφέρει. Ανακαλύπτουμε ότι ο πόλεμος είναι σκληρός, ότι πάντα σκοτώνει αθώους ανθρώπους. Σήμερα μας κυριεύουν τα συναισθήματά μας και, καθώς αγνοούμε την ουκρανική επίθεση της 17ης Φεβρουαρίου, κατηγορούμε τους Ρώσους, τους οποίους λανθασμένα αποκαλούμε «επιτιθέμενους». Δεν νιώθουμε την ίδια συμπόνια για τα θύματα του ταυτόχρονου πολέμου στην Υεμένη, τους 200.000 νεκρούς, συμπεριλαμβανομένων 85.000 παιδιών, που πέθαναν από την πείνα. Αλλά είναι αλήθεια ότι οι Υεμενίτες είναι, στα μάτια της Δύσης, «μόνο Άραβες».

Το γεγονός του πόνου δεν πρέπει να ερμηνεύεται a priori ως απόδειξη ότι κάποιος έχει δίκιο. Οι εγκληματίες υποφέρουν όπως και οι αθώοι.

Πώς είναι δυνατή μια τέτοια χειραγώγηση του δικαστηρίου; [2] Η Ουκρανία αναφέρθηκε στο γεγονός ότι ο Πρόεδρος Πούτιν, κατά την ομιλία του για τη ρωσική στρατιωτική επιχείρηση, είπε ότι ο λαός του Ντονμπάς ήταν θύματα «γενοκτονίας». Ωστόσο η Ουκρανία αρνήθηκε αυτή τη «γενοκτονία» και κατηγόρησε τη Ρωσία ότι χρησιμοποίησε αυτό το επιχείρημα ανάρμοστα. Στο διεθνές δίκαιο, η λέξη «γενοκτονία» δεν αναφέρεται πλέον στην εξάλειψη μιας εθνοτικής ομάδας, αλλά σε μια σφαγή που διέταξε μια κυβέρνηση.

Τα τελευταία οκτώ χρόνια, μεταξύ 13.000 και 22.000 άμαχοι έχουν σκοτωθεί στο Ντονμπάς, ανάλογα με το αν αναφέρεται κανείς στα στατιστικά της κυβέρνησης της Ουκρανίας ή της Ρωσίας. Η Ρωσία, η οποία είχε στείλει γραπτώς την έκκλησή της, υποστηρίζει ότι δεν βασίζεται στη Σύμβαση για την Πρόληψη και Τιμωρία του Εγκλήματος της Γενοκτονίας, αλλά στο άρθρο 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, το οποίο επιτρέπει τον πόλεμο για αυτοάμυνα,  όπως ο Πρόεδρος Πούτιν είχε δηλώσει ρητά στην ομιλία του. Το Δικαστήριο δεν προσπάθησε να επαληθεύσει τίποτα. Κόλλησε στην ουκρανική άρνηση. Συνεπώς, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η Ρωσία είχε χρησιμοποιήσει ακατάλληλα τη Σύμβαση ως επιχείρημα. Επιπλέον, καθώς η Ρωσία δεν έκρινε απαραίτητη τη φυσική εκπροσώπησή της στο Δικαστήριο, το Δικαστήριο χρησιμοποίησε την απουσία της για να επιβάλει ένα αποκλίνον προσωρινό μέτρο. Η Ρωσία, σίγουρη για το δίκιο της, αρνήθηκε να συμμορφωθεί και απαιτεί επί της ουσίας κρίση με βάσει τα δεδομένα, η οποία δεν θα εκδοθεί πριν από τα τέλη Σεπτεμβρίου.

Με όλα αυτά, μπορούμε να κατανοήσουμε τη διπροσωπία της Δύσης μόνο αν βάλουμε τα γεγονότα στο πλαίσιό τους. Για μια δεκαετία, Αμερικανοί πολιτικοί επιστήμονες μας λένε ότι η άνοδος της Ρωσίας και της Κίνας θα οδηγήσει σε έναν αναπόφευκτο πόλεμο.

(…) (…) (…)

Από την αρχή της ουκρανικής κρίσης, η Κίνα όχι μόνο πήρε μια ανεξάρτητη θέση, αλλά προστατεύει τον Ρώσο σύμμαχό της στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Οι Ηνωμένες Πολιτείες λανθασμένα φοβήθηκαν ότι το Πεκίνο θα έστελνε όπλα στη Μόσχα. Αυτό δεν συνέβη ποτέ, αν και υπάρχει υλικοτεχνική βοήθεια με τη μορφή προετοιμασμένων γευμάτων για τους στρατιώτες, για παράδειγμα. Η Κίνα παρακολουθεί πώς πάνε τα πράγματα και συμπεραίνει πώς θα πάνε τη στιγμή που προσπαθεί να πάρει πίσω την επαναστατική επαρχία της Ταϊβάν. Το Πεκίνο απέρριψε ευγενικά τις προσφορές της Ουάσιγκτον. Σκέφτεται μακροπρόθεσμα και γνωρίζει εκ πείρας ότι αν αφήσει τη Ρωσία να καταστραφεί, θα λεηλατηθεί η ίδια ξανά από τη Δύση. Η σωτηρία της είναι δυνατή μόνο με τη Ρωσία, ακόμα κι αν πρέπει μια μέρα να την προκαλέσει στη Σιβηρία. (…)

Η Ρωσία γνωρίζει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θέλουν να τη διαγράψουν από τη σκηνή. Προβλέπει μια πιθανή εισβολή/καταστροφή. Όμως η επικράτειά της είναι τεράστια και ο πληθυσμός της ανεπαρκώς μεγάλος. Δεν μπορεί να υπερασπιστεί τα υπερβολικά μεγάλα σύνορά της. Από τον 19ο αιώνα φανταζόταν να αμύνεται κρυβόμενη από τους αντιπάλους της. Όταν ο Ναπολέων και μετά ο Χίτλερ της επιτέθηκαν, εκείνη μετέφερε τον πληθυσμό της όλο και πιο ανατολικά. Και έκαψε τις δικές της πόλεις πριν φτάσει ο εισβολέας. Ο τελευταίος βρέθηκε ανίκανος να εφοδιάσει τα στρατεύματά του. Έπρεπε να αντιμετωπίσει τον χειμώνα χωρίς μέσα και, τελικά, να υποχωρήσει. Αυτή η στρατηγική της «καμένης γης» λειτούργησε μόνο επειδή ούτε ο Ναπολέων ούτε ο Χίτλερ είχαν υλικοτεχνικές βάσεις κοντά.

Η σύγχρονη Ρωσία γνωρίζει ότι δεν μπορεί να επιβιώσει εάν τα αμερικανικά όπλα αποθηκεύονται στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. Γι’ αυτό, στο τέλος της Σοβιετικής Ένωσης, η Ρωσία απαίτησε από το ΝΑΤΟ να μην επεκταθεί ποτέ προς τα ανατολικά. Ο Γάλλος Πρόεδρος Φρανσουά Μιτεράν και ο Γερμανός Καγκελάριος Χέλμουτ Κολ, οι οποίοι γνώριζαν ιστορία, ζήτησαν από τη Δύση να αναλάβει αυτή τη δέσμευση. Την εποχή της επανένωσης της Γερμανίας, συνέταξαν και υπέγραψαν μια συνθήκη που εγγυάται ότι το ΝΑΤΟ δεν θα περνούσε ποτέ τη γραμμή Oder-Neisse, τα γερμανο-πολωνικά σύνορα.

Η Ρωσία παγιοποίησε αυτή τη δέσμευση το 1999 και το 2010 με τις διακηρύξεις του OSCE στην Κωνσταντινούπολη και την Αστάνα. Αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες την παραβίασαν το 1999 (ένταξη της Τσεχικής Δημοκρατίας, της Ουγγαρίας και της Πολωνίας στο ΝΑΤΟ), το 2004 (Βουλγαρία, Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Ρουμανία, Σλοβακία και Σλοβενία), το 2009 (Αλβανία και Κροατία), το 2017 (Μαυροβούνιο), και ξανά το 2020 (Βόρεια Μακεδονία). Το πρόβλημα δεν είναι ότι όλα αυτά τα κράτη έχουν συμμαχήσει με την Ουάσιγκτον, αλλά ότι έχουν αποθηκεύσει  όπλα  των Η.Π.Α. στη χώρα τους. Κανείς δεν επικρίνει αυτά τα κράτη επειδή επέλεξαν τους συμμάχους τους, αλλά η Μόσχα τα κατηγορεί ότι χρησίμευαν ως πίσω βάση για το Πεντάγωνο στο πλαίσιο της προετοιμασίας μιας επίθεσης από τη Ρωσία.

Τον Οκτώβριο του 2021, η Straussian Victoria Nuland [4], η νούμερο 2 του State Department, ήρθε στη Μόσχα για να παροτρύνει τη Ρωσία να αποδεχθεί την ανάπτυξη αμερικανικών όπλων στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. Υποσχέθηκε ότι η Ουάσιγκτον θα επενδύσει στη Ρωσία ως αντάλλαγμα. Στη συνέχεια απείλησε τη Ρωσία εάν δεν δεχόταν την προσφορά της και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι θα έστελνε τον Πρόεδρο Πούτιν να δικαστεί ενώπιον διεθνούς δικαστηρίου. Η Μόσχα απάντησε με μια πρόταση για μια συνθήκη που εγγυάται την ειρήνη στη βάση του σεβασμού του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών στις 17 Δεκεμβρίου. Αυτό είναι που έχει προκαλέσει την τρέχουσα καταιγίδα. Ο σεβασμός του Χάρτη, ο οποίος βασίζεται στην αρχή της ισότητας και της κυριαρχίας των κρατών, συνεπάγεται τη μεταρρύθμιση του ΝΑΤΟ, του οποίου η λειτουργία βασίζεται σε μια ιεραρχία μεταξύ των μελών του. Πιασμένοι στην «παγίδα του Θουκυδίδη» [3], οι Ηνωμένες Πολιτείες πυροδότησαν τον σημερινό πόλεμο στην Ουκρανία.

Αν παραδεχτούμε ότι στόχος τους είναι να απομακρύνουν τη Ρωσία από τη διεθνή σκηνή, ο τρόπος που αντιδρούν οι Αγγλοσάξονες στην ουκρανική κρίση γίνεται ξεκάθαρος. Δεν προσπαθούν απλά να απωθήσουν τον ρωσικό στρατό στρατιωτικά, ούτε να φέρουν σε δύσκολη θέση τη ρωσική κυβέρνηση, αλλά να εξαφανίσουν κάθε ίχνος ρωσικού πολιτισμού στη Δύση. Και δεύτερον, προσπαθούν να αποδυναμώσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ξεκίνησαν με το πάγωμα των περιουσιακών στοιχείων των Ρώσων ολιγαρχών στη Δύση, ένα μέτρο που επικροτήθηκε από τον ρωσικό πληθυσμό, ο οποίος τους θεωρεί παράνομους δικαιούχους της λεηλασίας της ΕΣΣΔ. Στη συνέχεια επέβαλαν στις δυτικές εταιρείες να σταματήσουν τις δραστηριότητές τους με τη Ρωσία. Τέλος, συνέχισαν κόβοντας την πρόσβαση των ρωσικών τραπεζών στις δυτικές τράπεζες (σύστημα SWIFT).

Ωστόσο, εάν αυτά τα οικονομικά μέτρα ήταν καταστροφικά για τις ρωσικές τράπεζες (αλλά όχι για τη ρωσική κυβέρνηση), απεναντίας, τα μέτρα κατά των εταιρειών που εργάζονται στη Ρωσία είναι ευνοϊκά για τη Ρωσία, η οποία ανακτά τις επενδύσεις της με χαμηλότερο κόστος. Επιπλέον, το Χρηματιστήριο της Μόσχας, το οποίο ήταν κλειστό από τις 25 Φεβρουαρίου (την επομένη της ρωσικής απάντησης) έως τις 24 Μαρτίου, κατέγραψε άνοδο μόλις άνοιξε ξανά. Ο δείκτης RTS υποχώρησε κατά 4,26% την πρώτη ημέρα, αλλά μετρά κυρίως κερδοσκοπικές μετοχές, ενώ ο δείκτης IMOEX, που μετρά την εθνική οικονομική δραστηριότητα, ενισχύθηκε κατά 4,43%. Οι πραγματικοί χαμένοι των δυτικών μέτρων είναι τα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης που είχαν τη βλακεία να τα πάρουν.

Ήδη το 1991, ο Straussian Paul Wolfowitz έγραφε σε επίσημη αναφορά ότι οι ΗΠΑ θα έπρεπε να εμποδίσουν μια δύναμη να αναπτυχθεί σε σημείο που να την ανταγωνιστεί. Εκείνη την εποχή, η ΕΣΣΔ ήταν διαλυμένη. Έτσι κατονόμασε την Ευρωπαϊκή Ένωση ως τον πιθανό αντίπαλο που θα έπρεπε να  καταστραφεί [5]. Αυτό ακριβώς έκανε το 2003, όταν, ως νούμερο 2 στο Πεντάγωνο, απαγόρευσε στη Γερμανία και τη Γαλλία να συμμετάσχουν στην ανοικοδόμηση του Ιράκ [6]. Αυτό είναι επίσης εκείνο για το οποίο μίλησε και η Victoria Nuland το 2014 όταν έδωσε εντολή στον Αμερικανό πρέσβη της στο Κίεβο να «γ*μ*σει την Ευρωπαϊκή Ένωση» (sic) [7].

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έλαβε τώρα εντολή να σταματήσει τις εισαγωγές ρωσικών υδρογονανθράκων. Εάν συμμορφωθεί με αυτήν την εντολή, η Γερμανία θα καταστραφεί και μαζί της ολόκληρη η Ένωση. Αυτό δεν θα είναι παράπλευρη ζημία, αλλά καρπός δομημένης σκέψης, που εκφράζεται ξεκάθαρα εδώ και τριάντα χρόνια.

Το πιο σημαντικό πράγμα για την Ουάσιγκτον είναι να αποκλείσει τη Ρωσία από όλους τους διεθνείς οργανισμούς. Ήδη έχει καταφέρει, το 2014, να την αποκλείσει από το G8. Το πρόσχημα δεν ήταν η ανεξαρτησία της Κριμαίας (την οποία απαιτούσε από τη διάλυση της ΕΣΣΔ, αρκετούς μήνες πριν η Ουκρανία σκεφτεί τη δική της ανεξαρτησία), αλλά η ένταξή της στη Ρωσική Ομοσπονδία. Η φερόμενη ως επιθετικότητα κατά της Ουκρανίας αποτελεί πρόσχημα για τον αποκλεισμό της από τους G20. Η Κίνα επεσήμανε αμέσως ότι κανείς δεν θα μπορούσε να αποκλειστεί από ένα άτυπο φόρουμ χωρίς σύνταγμα. Ωστόσο, ο Πρόεδρος Biden επέστρεψε στις 24 και 25 Μαρτίου στην Ευρώπη.

Η Ουάσιγκτον αυξάνει τις επαφές της για να αποκλείσει τη Ρωσία από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου. Σε κάθε περίπτωση, οι αρχές του ΠΟΕ υπονομεύονται από τις μονομερείς «κυρώσεις» που εφαρμόζει η Δύση. Μια τέτοια απόφαση θα ήταν επιζήμια και για τις δύο πλευρές. Εδώ μπαίνουν στο παιχνίδι τα γραπτά του Paul Wolfowitz. Έγραψε το 1991 ότι η Ουάσιγκτον δεν πρέπει να επιδιώκει να είναι η καλύτερη σε αυτό που κάνει, αλλά να είναι η πρώτη σε σχέση με τους άλλους. Αυτό συνεπάγεται, σημείωσε, ότι για να διατηρήσουν την ηγεμονία τους, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν πρέπει να διστάσουν να βλάψουν τον εαυτό τους, αν κάνουν πολύ περισσότερα σε άλλους. Όλοι θα πληρώσουμε το τίμημα αυτού του τρόπου σκέψης.

Το πιο σημαντικό για τους Straussians είναι να αποκλείσουν τη Ρωσία από τα Ηνωμένα Έθνη. Αυτό δεν είναι δυνατό εάν κάποιος σεβαστεί τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, αλλά η Ουάσιγκτον δεν θα ασχοληθεί με αυτόν εκεί περισσότερο από οπουδήποτε αλλού. Ήδη έχει έρθει σε επαφή με όλα τα κράτη μέλη του ΟΗΕ με ελάχιστες εξαιρέσεις. Η αγγλοσαξονική προπαγάνδα έχει ήδη καταφέρει να τους κάνει να πιστέψουν ότι ένα μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας έχει ξεκινήσει έναν κατακτητικό πόλεμο εναντίον ενός από τους γείτονές του. Εάν η Ουάσιγκτον καταφέρει να συγκαλέσει ειδική Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ και να αλλάξει το καταστατικό, θα τα καταφέρει.

Ένα είδος υστερίας έχει κυριεύσει τη Δύση. Οτιδήποτε ρωσικό καταδιώκεται χωρίς να σκεφτόμαστε τους δεσμούς του με την ουκρανική κρίση. Απαγορεύεται στους Ρώσους καλλιτέχνες να παίζουν ακόμη κι αν είναι γνωστό ότι είναι αντίθετοι με τον Πρόεδρο Πούτιν. Εδώ ένα πανεπιστήμιο απαγορεύει τη μελέτη του αντισοβιετικού ήρωα Σολζενίτσιν από το πρόγραμμα σπουδών τους, εκεί ένα άλλο απαγορεύει τον συγγραφέα του διαλόγου και της ελεύθερης βούλησης Ντοστογιέφσκι (1821-1881) που αντιτάχθηκε στο τσαρικό καθεστώς. Εδώ ένας μαέστρος αποπρογραμματίζεται επειδή είναι Ρώσος και εκεί αφαιρείται από το ρεπερτόριο ο Τσαϊκόφσκι (1840-1893). Κάθε τι ρωσικό πρέπει να εξαφανιστεί από τη συνείδησή μας, όπως η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ισοπέδωσε την Καρχηδόνα και κατέστρεψε μεθοδικά κάθε ίχνος της ύπαρξής της, σε σημείο που σήμερα γνωρίζουμε ελάχιστα για αυτόν τον πολιτισμό.

Στις 21 Μαρτίου, ο Πρόεδρος Biden δεν έκρυψε το γεγονός. Μπροστά σε ένα κοινό ηγετών επιχειρήσεων, είπε: «Αυτή είναι η στιγμή που τα πράγματα αλλάζουν. Θα υπάρξει μια Νέα Παγκόσμια Τάξη και πρέπει να την οδηγήσουμε. Και πρέπει να ενώσουμε τον υπόλοιπο ελεύθερο κόσμο για να το κάνουμε» [8]. Αυτή η νέα τάξη [9] θα πρέπει να κόψει τον κόσμο σε δύο ερμητικά στεγανά blocks – ένα διαχωρισμός όμοιο του οποίου δεν έχουμε γνωρίσει ποτέ, και που δεν συγκρίνεται με το Σιδηρούν Παραπέτασμα του Ψυχρού Πολέμου. Ορισμένα κράτη, όπως η Πολωνία, πιστεύουν ότι μπορούν να χάσουν πολλά όπως τα άλλα, αλλά επίσης να κερδίσουν λίγα. Έτσι, ο στρατηγός Waldemar Skrzypczak μόλις ζήτησε να γίνει πολωνικός ο ρωσικός θύλακας του Kaliningrad [10]. Πράγματι, μετά το διαχωρισμό του κόσμου, πώς θα μπορέσει η Μόσχα να επικοινωνήσει με αυτό το έδαφος;

===================

Παραπομπές:

[1] Δείτε το ένατο άρθρο αυτής της σειράς: «Ένα μάτσο τοξικομανείς και νεοναζί» ( “A bunch of drug addicts and neo-Nazis“), 5 Μαρτίου 2022.

[2]«Ισχυρισμός γενοκτονίας βάσει της Σύμβασης για την Πρόληψη και Τιμωρία του Εγκλήματος της Γενοκτονίας», Διάταγμα, Διεθνές Δικαστήριο Δικαιοσύνης, 16 Μαρτίου 2022.

[3] “The Thucydides Trap: Are the U.S. and China Headed for War?“, Graham T. Alllison, The Atlantic, 24 Σεπτεμβρίου 2005. Destined For War: Can America and China Escape Thucydides’s Trap;, Graham T. Allison, Mariner Books; (2017).

[4] Για το τι είναι οι Straussians, δείτε το όγδοο άρθρο αυτής της σειράς, «Ο Βλαντιμίρ Πούτιν κηρύσσει τον πόλεμο στους Straussians», 5 Μαρτίου 2022.

[5] Αυτό το έγγραφο αποκαλύφθηκε στο “US Strategy Plan Calls For Insuring No Rivals Develop“, Patrick E. Tyler, New York Times, 8 Μαρτίου 1992. Δείτε επίσης τα αποσπάσματα που δημοσιεύτηκαν στη σελίδα 14: «Αποσπάσματα από το σχέδιο του Πενταγώνου: Αποτρέψτε την επανεμφάνιση ενός νέου αντιπάλου». Πρόσθετες πληροφορίες παρέχονται στο “Keeping the US First, Pentagon Would Preclude a Rival Superpower” («Διατηρώντας τις ΗΠΑ πρώτες, το Πεντάγωνο θα απέκλειε μια αντίπαλη υπερδύναμη») Barton Gellman, The Washington Post, 11 Μαρτίου 1992.

[6] «Οδηγίες και συμπεράσματα σχετικά με τις συμβάσεις ανοικοδόμησης και βοήθειας στο Ιράκ», του Paul Wolfowitz, Réseau Voltaire, 10 Δεκεμβρίου 2003.

[7] «Τι θα λέγατε στο να ζητήσετε συγγνώμη από την Ουκρανία, Mrs. Nuland;», του Andrey Fomin, Oriental Review (Ρωσία), Voltaire Network, 7 Φεβρουαρίου 2014.

[8] «Παρατηρήσεις του Προέδρου Biden πριν από την τριμηνιαία συνάντηση στρογγυλής  τραπέζης των CEO του επιχειρήσεων», Λευκός Οίκος, 21 Μαρτίου 2022

[9] «Ιστορία της Νέας Παγκόσμιας Τάξης», του Pierre Hillard, Réseau Voltaire, 21 Φεβρουαρίου 2010. «Το σχέδιο για μια Νέα Τάξη Πραγμάτων σκοντάφτει σε γεοπολιτικές πραγματικότητες», του Imad Fawzi Shueibi, Μετάφραση Roger Lagasse, Voltaire Network, 17 Αυγούστου 2012

[10] «Η Πολωνία διεκδικεί το Kaliningrad», Voltaire Network, 27 Μαρτίου 2022

————————–

Τα καλύτερα του Thierry Meyssan 

—————————–

Thierry Meyssan: Γάλλος διανοούμενος, ιδρυτής και πρόεδρος του Voltaire Network and του Axis for Peace Conference. Οι στήλες του που ειδικεύονται στις διεθνείς σχέσεις εμφανίζονται σε ημερήσιες εφημερίδες και εβδομαδιαία περιοδικά στα αραβικά, ισπανικά και ρωσικά. Τα δύο τελευταία βιβλία του που εκδόθηκαν στα αγγλικά: 9/11 the Big Lie και Pentagate.

Τα άρθρα στο Voltaire Network μπορούν να αναπαραχθούν ελεύθερα με την προϋπόθεση ότι αναφέρεται η πηγή, γίνεται σεβαστή η ακεραιότητά τους και δεν χρησιμοποιούνται για εμπορικούς σκοπούς (άδεια CC BY-NC-ND).

lewrockwell.com

Μετάφραση από τη Μαρία Σεφέρου