Λύσσα: Ο “ιός” του Φόβου

8 Σεπτεμβρίου, 2022

0 194 46 minutes read

Μετάφραση: Απολλόδωρος ViroLIEgy Διαβάστε το εδώ

Καθώς περπατάτε στο σκοτεινό δρόμο αργά το βράδυ, είχατε ποτέ αυτόν τον βασανιστικό φόβο για το αν το απόσπασμα των ρακούν που ψάχνει στους κοντινούς κάδους απορριμμάτων και σας κοιτάζει με τα κίτρινα μάτια του, είναι έτοιμο και περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να ορμήσει; Ή μήπως σας έχει τύχει ποτέ να τρυπήσουν κατά λάθος το άκρο του δαχτύλου σας οι κοφτεροί κυνόδοντες ενός σκίουρου ενώ τον ταΐζατε καρύδια και αναγκαστήκατε να τρέξετε στο νοσοκομείο με τη συμβουλή μιας νοσοκόμας για να σας πει ο γιατρός ότι οι σκίουροι δεν μεταφέρουν τον “θανατηφόρο ιό”; Σας έχει δαγκώσει ποτέ ένα μωρό πιγκουίνος στο πολύ τρυφερό λεπτό σημείο του δέρματος ανάμεσα στον αντίχειρα και τον δείκτη σας, ενώ το ταΐζατε ψάρια στον ζωολογικό κήπο της Ομάχα; Εντάξει, το τελευταίο προφανώς δεν σχετίζεται με τη λύσσα, καθώς ο “ιός” κάνει διακρίσεις ως προς τα ζώα που μολύνει. Το αν ο σκίουρος μπορεί να κολλήσει ή να μεταδώσει τη λύσσα εξαρτάται από το ποιον ρωτάτε. Σε κάθε περίπτωση, όλα αυτά είναι αληθινές εμπειρίες για μένα και ναι, με έχουν δαγκώσει πολλά ζώα ενώ τα τάιζα. Όπως πολλοί άλλοι, έχω αντιμετωπίσει τον φόβο να μολυνθώ από το δάγκωμα ενός δυνητικά λυσσασμένου ζώου και ότι αν περίμενα πολύ καιρό για να λάβω θεραπεία, θα ήταν πολύ αργά για να σταματήσω τον “ιό” πριν εισβάλει στον εγκεφαλικό μου φλοιό και με κάνει να μετατραπώ σε έναν τρελό σκύλο-άνθρωπο που γαβγίζει. Ευτυχώς, ούτε ένα από τα κωμικοτραγικά ατυχήματα που μου προκάλεσαν τα τρυπήματα δεν με άφησε να υποκύψω σε κάποια ασθένεια. Όπως θα ανακάλυπτα αργότερα, οι φόβοι μου ήταν στην πραγματικότητα τόσο παράλογοι όσο και οι μύθοι γύρω από τη λύσσα, οι οποίοι βασίζονται σε μια βάση απάτης και ψευδοεπιστήμης.

Παρόλα αυτά, η λύσσα φαίνεται να είναι μία από τις ασθένειες που όσοι προσκολλώνται στην αφήγηση περί “ιού” αγαπούν να αναφέρουν σαν να είναι το Άγιο Δισκοπότηρο της απόδειξης ότι οι “ιοί” υπάρχουν πραγματικά. Με την πάροδο των δεκαετιών, οι εικόνες του ψωριασμένου αφρισμένου σκύλου που γρυλίζει και είναι έτοιμος να επιτεθεί έχουν εμπεδωθεί βαθιά στο υποσυνείδητό μας μέσω της αποτελεσματικής προπαγάνδας των μέσων ενημέρωσης που βασίζεται στον φόβο.

Η απεικόνιση των θυμωμένων άρρωστων ζώων ενίσχυσε τον φόβο των ανθρώπων για οτιδήποτε άγριο και μη εξημερωμένο και δημιούργησε στο μυαλό τους τη ζωντανή κινούμενη ενσάρκωση ενός αόρατου “ιού” που έρχεται να μολύνει τους ανυπεράσπιστους με ένα σαλιάρικο δάγκωμα. Ο φόβος για την απόκτηση της θανατηφόρας ασθένειας ήταν το τέλειο εργαλείο που χρησιμοποίησε ο Λουί Παστέρ στα τέλη του 1800 για να ενστερνιστεί τους ανθρώπους στην αναδυόμενη θεωρία των μικροβίων. Αρκεί ένα δάγκωμα για να βρει ο ύπουλος “ιός” το δρόμο του στην κυκλοφορία του αίματος, να επιτεθεί στον εγκέφαλο και να προκαλέσει οδυνηρό θάνατο. Φαίνεται, με την πρώτη ματιά, να είναι μια ανοιχτή και κλειστή υπόθεση. Ωστόσο, αυτό που θα διαπιστώσετε κατά την έρευνα για τη λύσσα είναι ότι το μοντέλο που παρουσιάζεται με το δάγκωμα του λυσσασμένου ζώου που μεταφέρει έναν μολυσματικό “ιό”, ο οποίος με τη σειρά του προκαλεί την ασθένεια, δεν είναι καθόλου ακριβής απεικόνιση και ήταν απλώς ένας τρομακτικός μύθος που χρησιμοποιήθηκε για να διαδώσει τις αυταπάτες ενός τρελού που ήθελε να αποκτήσει δόξα, περιουσία και κύρος.

Πριν από λίγους μήνες, εξέτασα τις ανήθικες και δόλιες πρακτικές που χρησιμοποίησε ο Λουί Παστέρ τη δεκαετία του 1880 στην προσπάθειά του να αποδείξει ότι ένα παθογόνο της λύσσας υπάρχει και προκαλεί ασθένειες, προκειμένου να πουλήσει τα εμβόλιά του. Ο Παστέρ παραδέχτηκε ανοιχτά ότι δεν ήταν σε θέση να απομονώσει κανέναν μικροοργανισμό που λέγεται ότι προκαλεί λύσσα, αλλά ανέπτυξε το εμβόλιό του κατά του αόρατου παθογόνου ούτως ή άλλως. Αυτό παραδέχτηκε ανοιχτά και το Ινστιτούτο Παστέρ:

“Οι αρχικές προσπάθειες του Λουί Παστέρ να απομονώσει τον ιό της λύσσας αποδείχθηκαν ανεπιτυχείς, καθώς ο ιός παρέμενε αόρατος. Οι ιοί δεν μπορούσαν να γίνουν ορατοί λόγω της χαμηλής ανάλυσης των μικροσκοπίων που χρησιμοποιούνταν. Ο ιός δεν έγινε αντιληπτός παρά μόνο σχεδόν έναν αιώνα αργότερα, το 1962, με την έλευση της ηλεκτρονικής μικροσκοπίας.

Καθώς όμως η λύσσα είναι μια ασθένεια του νευρικού συστήματος, μαζί με τον Emile Roux, ο Louis Pasteur είχε τότε την ιδέα να εμβολιάσει μέρος του εγκεφάλου ενός λυσσασμένου σκύλου απευθείας στον εγκέφαλο ενός άλλου σκύλου. Ο εμβολιασμένος σκύλος στη συνέχεια πέθανε”.

https://www.pasteur.fr/en/institut-pasteur/history/troisieme-epoque-1877-1887

Έτσι, ο Παστέρ δεν εργάστηκε ποτέ με κανέναν καθαρισμένο και απομονωμένο “ιό” και έκανε αυτό που οι ιολόγοι κάνουν ακόμα και σήμερα, δηλαδή να υποθέσουν ότι μια αόρατη οντότητα επιπλέει ελεύθερα στα μη καθαρισμένα διαλύματα των άρρωστων ζώων, τα οποία στη συνέχεια εμβολιάζονται σε υγιή ζώα σε μια προσπάθεια να προκαλέσουν ασθένεια και να αποδείξουν την παθογένεια. Είναι ενδιαφέρον ότι, όπως αναφέρεται στην παρακάτω εργασία του 1930, ο Παστέρ απέτυχε πολλές φορές στις προσπάθειές του να μολύνει ζώα με σάλιο από ζώα που ισχυρίζονταν ότι ήταν λυσσασμένα, τα ίδια τα υγρά στα οποία υποτίθεται ότι βρίσκεται ο “ιός”. Ακόμη και αν θεωρούνταν επιτυχής, τα συμπτώματα δεν εμφανίζονταν για μήνες, πράγμα ανήκουστο για οποιοδήποτε παθογόνο. Έτσι, αναζήτησε άλλους τρόπους μόλυνσης των ζώων μέσω της ένεσης σε σκύλους απευθείας στον εγκέφαλο με τη γαλακτωματοποιημένη κρανιακή γλίτσα από ζώα που ισχυρίζονταν ότι ήταν λυσσασμένα. Μόλις το υγιές ζώο πέθαινε από την τοξική ένεση στον εγκέφαλο, αυτό θεωρήθηκε επιτυχία:

–> Το έργο του Παστέρ με τη λύσσα

“Ο εμβολιασμός με σάλιο βρέθηκε να είναι μια μέθοδος που δεν παρήγαγε πάντα λύσσα και τα συμπτώματα δεν δήλωναν για μήνες. Η θεωρία ότι ο ιός της νόσου προσβάλλει τα νευρικά κέντρα είχε ήδη διατυπωθεί από τον δρα Ντιμπούς του Παρισιού. Κατά συνέπεια, ο Pasteur εμβολίασε υποδόρια έναν αριθμό ζώων με μέρος της εγκεφαλικής ουσίας από άλλα ζώα που είχαν πεθάνει από λύσσα. Τα περισσότερα από τα εμβολιασθέντα εμφάνισαν λύσσα, αλλά όχι όλα.
Ο Παστέρ συνέλαβε τότε την ιδέα να εισάγει στον εγκέφαλο πειραματόζωων λίγο από τον νευρικό ιστό ενός ζώου που είχε πεθάνει από λύσσα. Το πείραμα αυτό βασίστηκε στην αρχή της παροχής στους αιτιολογικούς οργανισμούς του θρεπτικού μέσου που ανταποκρίνεται καλύτερα στις απαιτήσεις τους. Ο Παστέρ, αναγκασμένος να θυσιάσει τόσα πολλά ζώα, έτρεφε πραγματική αντιπάθεια για τη ζωοτομία- αν το ζώο έκλαιγε λίγο, ήταν γεμάτος οίκτο. Η ιδέα της διάτρησης του κρανίου του σκύλου ήταν απωθητική γι’ αυτόν, ήθελε να γίνει αλλά φοβόταν να τη δει να γίνεται. Έτσι έγινε μια μέρα που έλειπε. Την επόμενη μέρα, όταν πληροφορήθηκε τον ενδοκρανιακό εμβολιασμό, συγκινήθηκε από οίκτο για το φτωχό σκυλί”.

https://doi.org/10.2307/3410286

Ενώ η ακριβής σύνθεση των εμβολιασμών παραμένει μυστήριο λόγω της μυστικοπαθούς φύσης του Παστέρ, τα εμβόλια που χρησιμοποίησε περιείχαν έναν νευροτροπικό παράγοντα που ήταν γνωστό ότι προκαλούσε τις ίδιες ακριβώς νευρολογικές καταστάσεις που παρατηρούνται στα λυσσασμένα ζώα. Ενώ η έγχυση οποιουδήποτε υλικού στον εγκέφαλο θα προκαλούσε δυνητικά νευρολογικές βλάβες και θάνατο, δεν είναι υπερβολικό να πιστεύουμε ότι ο Παστέρ χρησιμοποίησε τους ίδιους νευροτροπικούς παράγοντες στους πειραματικούς εμβολιασμούς του για να αποδείξει την παθογένεια, ειδικά καθώς λέγεται ότι αποτελούνταν από γαλακτωματοποιημένο εγκεφαλικό και νευρικό ιστό. Αυτό δημιούργησε ένα ζήτημα στον προσδιορισμό του κατά πόσον ήταν ο αόρατος “ιός” ή οι ίδιες οι ενέσεις που προκάλεσαν νευρολογική βλάβη ή/και θάνατο. Ωστόσο, έχει παραδεχθεί ότι τα ίδια τα εμβόλια οδηγούσαν στην πλειονότητα των νευρολογικών παθήσεων και όχι οι “άγριες” περιπτώσεις λύσσας, καθώς αυτό θεωρούνταν σπάνιο φαινόμενο στη φύση. Αυτό είναι ένα ακόμη από τα πολλά περιστατικά όπου το εμβόλιο δημιούργησε την ασθένεια την οποία υποτίθεται ότι προλαμβάνει.

Ευτυχώς, μπορούμε να μάθουμε πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία σχετικά με τη λύσσα (ή την έλλειψή της) από το έργο του Gerald Geison, ενός κορυφαίου ερευνητή και ιστορικού του Λουί Παστέρ, ο οποίος είχε πρόσβαση στα προσωπικά του σημειωματάρια. Σε ένα δοκίμιο που έγραψε το 1978 σχετικά με την ηθική του εμβολιασμού κατά της λύσσας, ο Geison επεσήμανε μερικές από τις ιδιαιτερότητες της λύσσας, όπως το γεγονός ότι θεωρούνταν πάντα σπάνια ασθένεια στον άνθρωπο, καθώς και το γεγονός ότι η λύσσα δεν μπορεί να μεταδοθεί από άνθρωπο σε άνθρωπο. Σημείωσε επίσης ότι, ως παθογόνος νόσος, η λύσσα έχει ασυνήθιστα μακρά περίοδο επώασης. Ενώ λέγεται ότι συνήθως διαρκεί 6 έως 8 εβδομάδες, ο Geison υποστήριξε ότι στην πραγματικότητα μπορεί να διαρκέσει ένα χρόνο ή και περισσότερο. Στην πραγματικότητα, έχουν αναφερθεί περιπτώσεις με περίοδο επώασης της λύσσας από 6 χρόνια μέχρι και 25 χρόνια. Αν αυτό δεν ήταν αρκετά εξωφρενικό για να κάνει κάποιον να αμφισβητήσει την εγκυρότητα όσων μας λένε για την ασθένεια, ο Geison δήλωσε ότι υπάρχει μεγάλος βαθμός αβεβαιότητας όσον αφορά τη συσχέτιση μεταξύ των δαγκωμάτων ζώων και των συμπτωμάτων λύσσας, καθώς και την απειλή θανάτου από το δάγκωμα από ένα σαφώς λυσσασμένο ζώο:

–> Η εργασία του Pasteur για την Λύσσα: Επανεξετάζοντας τα Ηθικά Ζητήματα

“Η λύσσα ήταν πάντα σπάνια στον άνθρωπο. Πιθανότατα δεν είχε ποτέ περισσότερα από εκατό θύματα σε οποιοδήποτε έτος στη Γαλλία, και οι εκτιμήσεις του Fiench για τα έτη που προηγήθηκαν αμέσως πριν από το περίφημο έργο του Παστέρ δείχνουν ετήσια θνησιμότητα σημαντικά μικρότερη από πενήντα. Επιπλέον, η λύσσα δεν είναι μολυσματική ασθένεια με τη συνήθη έννοια- δεν μεταδίδεται από άνθρωπο σε άνθρωπο. Λόγω αυτών των δύο χαρακτηριστικών, ο γενικός ή υποχρεωτικός εμβολιασμός δεν φάνηκε ποτέ κατάλληλος όσον αφορά τη λύσσα.
“Ένα ακόμη πιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της λύσσας είναι η μακρά περίοδος επώασης της απουσία ανιχνεύσιμων συμπτωμάτων. Καμία άλλη θανατηφόρα ασθένεια ταχείας κλινικής εξέλιξης δεν πλησιάζει καν τη λύσσα ως προς τη διάρκεια της επώασης –συνήθως έξι έως οκτώ εβδομάδες, αλλά μερικές φορές ένα έτος ή και περισσότερο.
“Δυστυχώς για τον Παστέρ και τους διαδόχους του, υπάρχει πολύ μεγάλος βαθμός αβεβαιότητας στη συσχέτιση μεταξύ των δαγκωμάτων ζώων και της επακόλουθης εμφάνισης λύσσας – ακόμη και όταν το ζώο που δαγκώνει είναι αποδεδειγμένα λυσσασμένο. Ενώ η θνησιμότητα της κλινικής λύσσας είναι σχεδόν 100 τοις εκατό, η απειλή θανάτου από το δάγκωμα ενός λυσσασμένου ζώου είναι πολύ μικρότερη. Ο κίνδυνος εξαρτάται από διάφορους παράγοντες, συμπεριλαμβανομένου του είδους του ζώου που επιτίθεται (τα δαγκώματα λύκου και γάτας, για παράδειγμα, ενέχουν πολύ μεγαλύτερο κίνδυνο από τα δαγκώματα σκύλου), τη θέση και το βάθος των δαγκωμάτων, καθώς και την εφαρμογή ή το χρόνο καυτηρίασης. Ανάλογα με αυτές και άλλες περιστάσεις, οι εκτιμήσεις για τον κίνδυνο προσβολής από λύσσα από τα δαγκώματα ζώων που είναι γνωστό ότι είναι λυσσασμένα κυμαίνονται από 80 τοις εκατό έως 0,5 τοις εκατό. Είναι ίσως μάταιο να προσπαθήσουμε να καταλήξουμε σε ένα ουσιαστικό “μέσο” ποσοστό μέσα σε αυτό το εύρος, αλλά ο ίδιος ο Παστέρ υπολόγισε ότι το 16% όσων δαγκώθηκαν από λυσσασμένους σκύλους θα πέθαιναν τελικά από λύσσα, εκτός αν υποβάλλονταν στη νέα του θεραπεία”.

Στο βιβλίο του The Private Science of Louis Pasteur (1995), ο Geison επεσήμανε ότι, σύμφωνα με την Αγγλική Επιτροπή για τη λύσσα, υπήρχε επίσης μεγάλη αβεβαιότητα στις στατιστικές για τη λύσσα. Είχαν την υποψία ότι τουλάχιστον ένας άνθρωπος είχε πεθάνει όχι από λύσσα αλλά από το εμβόλιο του Παστέρ αντ’ αυτού και στην πραγματικότητα ευνοούσαν τους κανονισμούς για τα ζώα έναντι της προσέγγισης του εμβολιασμού του Παστέρ:

“Αλλά η αγγλική επιτροπή επέστησε επίσης την προσοχή στην αβεβαιότητα όλων των στατιστικών στοιχείων για τη λύσσα, αναφέροντας τη δυσκολία να αποδειχθεί ότι το ζώο που επιτέθηκε ήταν πράγματι λυσσασμένο, καθώς και τις μεταβλητές επιπτώσεις της θέσης και του βάθους των δαγκωμάτων, των διαφορών στη θανατηφόρα δράση των δαγκωμάτων λυσσασμένων ζώων σε διαφορετικά είδη και φυλές και των πιθανών προληπτικών αποτελεσμάτων της καυτηρίασης ή άλλων θεραπειών που εφαρμόστηκαν στα δαγκωμένα θύματα πριν υποβληθούν στη θεραπεία του Παστέρ. Η επιτροπή υποπτευόταν επίσης ότι τουλάχιστον ένας άνθρωπος μπορεί να πέθανε ως άμεσο αποτέλεσμα των ενέσεων του Παστέρ και τελικά προτίμησε αυστηρούς κανονισμούς για τα δυνητικά λυσσασμένα ζώα (φίμωση και καραντίνα) έναντι της πιο δραστικής θεραπείας του Παστέρ”.

Από τον Geison μαθαίνουμε επίσης ότι, σε μεγάλη αντίθεση με όσα μας λένε για τη λύσσα, η μεγάλη πλειονότητα των θυμάτων λύσσας θα μπορούσε να παραλείψει οποιαδήποτε θεραπεία και να μην έχει ποτέ καμία απολύτως αρνητική επίπτωση:

“Εν ολίγοις, η μεγάλη πλειονότητα των θυμάτων από δαγκώματα λυσσασμένων ζώων θα μπορούσε να παραιτηθεί από τη θεραπεία του Παστέρ χωρίς να αντιμετωπίσει στο μέλλον οποιεσδήποτε δυσάρεστες συνέπειες. Και έπρεπε να αποφασίσουν αν θα υποβάλλονταν ή όχι στη θεραπεία σε ένα σημείο που δεν είχαν κανένα σύμπτωμα της νόσου. Διότι η αποτελεσματικότητα και η ίδια η δυνατότητα του εμβολίου του Παστέρ εξαρτιόταν από την ιδιαζόντως μακρά περίοδο επώασης που χωρίζει τα μολυσματικά δαγκώματα ενός λυσσασμένου ζώου από το ξέσπασμα των συμπτωμάτων”.

Ο Geison εστίασε ακόμη και σε αυτό που ήταν γνωστό ως “ψευδής λύσσα“, οι οποίες ήταν περιπτώσεις με τα ίδια ακριβώς συμπτώματα της νόσου που σχετίζεται με τη λύσσα, τα οποία εμφανίζονταν παρά την πλήρη απουσία δαγκώματος του θύματος από λυσσασμένο ζώο. Τα συμπτώματα αυτά λέγεται ότι προκαλούνταν είτε αποκλειστικά και μόνο από το φόβο είτε από τον αλκοολισμό. Με άλλα λόγια, και μόνο η σκέψη της λύσσας θα μπορούσε να δημιουργήσει μια αρκετά έντονη αντίδραση που θα προκαλούσε την ίδια ασθένεια, επομένως δεν είναι απαραίτητο κάποιο αόρατο μικροσκοπικό παθογόνο. Ο Παστέρ τόνισε στην πραγματικότητα αυτές τις περιπτώσεις για να υπερασπιστεί το εμβόλιό του, καθώς υπήρχε μια αυξανόμενη χορωδία επικρίσεων ότι το εμβόλιό του δεν προστάτευε τα θύματα και στην πραγματικότητα προκαλούσε τα συμπτώματα της λύσσας που οδηγούσαν στο θάνατό τους. Επομένως, ο Παστέρ είχε έννομο συμφέρον να δείξει ότι τα ίδια συμπτώματα θα μπορούσαν να εμφανιστούν και εκτός των δαγκωμάτων ζώων και του εμβολιασμού:

“Ο ίδιος ο Παστέρ επεσήμανε αργότερα ορισμένες από τις αβεβαιότητες που περιβάλλουν τη διάγνωση της λύσσας. Δύο χρόνια μετά την I’affair Girard, για παράδειγμα, μίλησε στην Academie des sciences για αρκετές περιπτώσεις “ψευδούς λύσσας”. Βασιζόμενος στην αυθεντία ενός Dr Trousseau, ο Pasteur ανέφερε δύο περιπτώσεις στις οποίες τα συμπτώματα της νόσου είχαν προκληθεί αποκλειστικά και μόνο από το φόβο. Στη μία περίπτωση, ένας άνδρας εμφάνισε ξαφνικά αρκετά από τα κλασικά χαρακτηριστικά της λύσσας -συμπεριλαμβανομένων των σπασμών στο λαιμό, του πόνου στο στήθος, του ακραίου άγχους και άλλων νευρικών συμπτωμάτων- μόνο και μόνο επειδή η ασθένεια είχε γίνει θέμα συζήτησης κατά τη διάρκεια ενός γεύματος. Και αυτός ο άνδρας δεν είχε καν αντιμετωπίσει ποτέ λυσσασμένο ζώο. Πιθανότατα πιο συχνή ήταν η δεύτερη περίπτωση, αυτή ενός δικαστή του οποίου το χέρι είχε γλείψει πολύ πριν ένας σκύλος που αργότερα ήταν ύποπτος για λύσσα. Όταν έμαθε ότι πολλά ζώα που είχε δαγκώσει αυτός ο σκύλος είχαν πεθάνει από λύσσα, ο δικαστής έγινε εξαιρετικά ταραγμένος, ακόμη και σε παραλήρημα, και έδειξε φρίκη για το νερό. Τα συμπτώματά του εξαφανίστηκαν δέκα ημέρες αργότερα, όταν ο γιατρός του τον έπεισε ότι θα ήταν ήδη νεκρός αν είχε προσβληθεί από πραγματική λύσσα”.
Στην ίδια ομιλία, ο Παστέρ σχολίασε ένα πρόσφατα δημοσιευμένο ιστορικό περιστατικού “ψευδούς λύσσας”. Εν μέρει επειδή περιλαμβάνει μια συναρπαστική περιγραφή των κλασικών συμπτωμάτων της λύσσας, το σχόλιό του αξίζει να παρατεθεί εκτενώς. Όπως καταγράφεται στα Comptes rendus της Academie des sciences για τις 17 Οκτωβρίου 1887, ο Pasteur μίλησε ως εξής:

Ο ασθενής στον οποίο αναφέρεται ο Mesnet στο φυλλάδιό του ήταν ένας αλκοολικός, ο οποίος, αφού είδε κάποιο είδος αποθέματος m το ποτήρι του κατά τη διάρκεια του γεύματος, κυριεύτηκε από ένα αίσθημα τρόμου προς το υγρό και από μια σύσφιξη του λαιμού, ακολουθούμενη από πονοκέφαλο και από χωλότητα και κόπωση σε όλα τα άκρα του. Πέρασε την Κυριακή σε αυτή την κατάσταση.

Κατά τη διάρκεια εκείνης της νύχτας και κατά τη διάρκεια της ημέρας της Δευτέρας και της Τρίτης, χωρίς ύπνο, κρίση ασφυξίας, σπασμούς στο λαιμό και τρόμο για τα υγρά, τα οποία έσπρωχνε στο ποτήρι του. Το πρόσωπό του εξέφραζε ανησυχία. Τα μάτια του ήταν σταθερά, γυάλινα, οι κόρες του πολύ διεσταλμένες. Η ομιλία του ήταν σύντομη, σπασμωδική, γρήγορη. Δυσκολευόταν να αναπνεύσει. Όταν του προσφέρθηκε ένα ποτήρι νερό, το έσπρωξε στην άκρη με τρόμο και υπέστη κρίσεις ασφυξίας και σύσφιξης του λαιμού. Τα φωτεινά αντικείμενα και το φως του ήταν ιδιαίτερα δυσάρεστα. Επηρεαζόταν οδυνηρά όταν ο αέρας αναδευόταν μπροστά από το πρόσωπό του. Πέθανε το βράδυ της Τετάρτης αφού υπέφερε από βίαιο παραλήρημα, με έντονη ταραχή, ουρλιαχτά και κραυγές, εξαιρετικά άφθονη σιελόρροια, φτύσιμο, δάγκωμα των σεντονιών του και προσπάθεια να δαγκώσει και το άτομο που τον φρόντιζε.

Εν ολίγοις, ο άνδρας αυτός εμφάνιζε όλα τα χαρακτηριστικά της έξαλλης λύσσας [I’hydrophobie funeuse]. Αλλά δεν πέθανε από λύσσα. Ποτέ δεν είχε δαγκωθεί και σε αρκετές περιπτώσεις, σε μεγάλα χρονικά διαστήματα, είχε ήδη εμφανίσει συμπτώματα ανάλογα με τη ψευδολυσία. Ο άνδρας αυτός ήταν αλκοολικός και ανήκε, επιπλέον, σε μια οικογένεια της οποίας ένα μέλος είχε πεθάνει από παραφροσύνη [alienation mentale].

Μέχρι τον Οκτώβριο του 1887, όταν έδωσε αυτή την ομιλία, ο Pasteur είχε συμφέρον να τονίσει τη δυσκολία της διάγνωσης της λύσσας. Διότι τότε υπερασπιζόταν τον εαυτό του απέναντι σε ισχυρισμούς ότι το εμβόλιό του κατά της λύσσας όχι μόνο μερικές φορές απέτυχε να προστατεύσει όσους υποβλήθηκαν σε αυτό, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις ήταν το ίδιο η αιτία της λύσσας και, επομένως, του θανάτου. Μερικοί εχθρικοί επικριτές επέμεναν ότι ορισμένοι άνθρωποι πέθαναν από λύσσα όχι μόνο παρά το εμβόλιο του Παστέρ αλλά εξαιτίας του, και προσπαθούσαν να καταστήσουν τον Παστέρ και τη θεραπεία του υπεύθυνους για τον θάνατο οποιουδήποτε εμφάνιζε συμπτώματα νευροπάθειας. Προς υπεράσπιση του εμβολίου του, ο Παστέρ τόνισε τώρα τον βαθμό στον οποίο συμπτώματα όπως αυτά της λύσσας μπορούσαν να εμφανιστούν σε ασθενείς που δεν είχαν τη νόσο. Επέμεινε, λοιπόν, ότι η διάγνωση της λύσσας μπορούσε να τεθεί με βεβαιότητα μόνο με πειράματα στα οποία ο ιστός από τον εγκέφαλο του θύματος μεταδιδόταν σε ζώα ευαίσθητα στη νόσο”.

https://www.jstor.org/stable/j.ctt7zv2b1

Υπάρχει σοβαρός λόγος για τον υψηλό βαθμό αβεβαιότητας σχετικά με τη συσχέτιση μεταξύ των δαγκωμάτων ζώων και της εμφάνισης συμπτωμάτων, τα πραγματικά στατιστικά στοιχεία για τη λύσσα, καθώς και την ικανότητα ακριβούς διάγνωσης της νόσου. Για αρχή, υπάρχουν πολλές άλλες παθήσεις που μπορούν να προκαλέσουν τα ίδια ακριβώς συμπτώματα με τη λύσσα τόσο στα ζώα όσο και στους ανθρώπους. Στα ζώα, η κυνική πυρετός, η εγκεφαλίτιδα και η δηλητηρίαση είναι μερικές από τις καταστάσεις που μπορούν να μιμηθούν τη λύσσα. Στους ανθρώπους, αυτό περιλαμβάνει την πολιομυελίτιδα, το μεθύσι ή/και τη μέθη από ορισμένα φάρμακα, το σύνδρομο Guillain-Barré και, όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, την εγκεφαλίτιδα που προέρχεται από το ίδιο το τοξικό εμβόλιο.

Έχει δηλωθεί ότι είναι σύνηθες να μην εντοπίζονται καν σημάδια δαγκώματος σε περιπτώσεις λύσσας και συχνά, το άτομο δεν είχε ιδέα ότι είχε ποτέ δαγκωθεί. Μια πηγή ανέφερε ότι λιγότερο από το ένα τρίτο των θυμάτων λύσσας στον άνθρωπο παρουσιάζουν ενδείξεις δαγκωματιάς. Με το ευρύ φάσμα των καταστάσεων που μιμούνται τη λύσσα και την έλλειψη σημαδιών δαγκώματος, είναι ασφαλές να αμφισβητήσουμε την ύπαρξη μιας συγκεκριμένης ασθένειας που είναι γνωστή ως λύσσα. Θα ήταν λογικό να συμπεράνουμε ότι η λύσσα δεν είναι τίποτα άλλο παρά το ίδιο σύνολο συμπτωμάτων που έχει λάβει διαφορετική ετικέτα πολλές φορές.

Αυτή η αβεβαιότητα στις περιπτώσεις λύσσας και στις στατιστικές καταλήγει στην αδυναμία ακριβούς διάγνωσης μιας περίπτωσης λύσσας. Για μεγάλο μέρος της δεκαετίας του 1800 έως τα μέσα του 1900, η λύσσα διαγιγνώσκονταν με βάση τα κλινικά συμπτώματα, τα οποία, όπως προαναφέρθηκε, δεν ήταν ειδικά για την ασθένεια. Σημειώνεται επίσης στο εργαστηριακό εγχειρίδιο του ΠΟΥ για τη λύσσα ότι η ιστολογική διάγνωση της λύσσας, η οποία ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του 1800, ήταν επίσης μη ειδική:

Αν συνυπολογιστεί η μη εξειδίκευση της διάγνωσης, η αβεβαιότητα στη συσχέτιση μεταξύ των δαγκωμάτων ζώων και των συμπτωμάτων της νόσου και η συντριπτική πλειοψηφία των θυμάτων που δεν χρειάζονται ποτέ καμία απολύτως θεραπεία, καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα ότι ο μύθος της λύσσας είναι υπερβολικά υπερβολικός. Πρόκειται για φανταστική προπαγάνδα φόβου και όχι για γεγονότα που βασίζονται στην πραγματικότητα. Μπορούμε να σπάσουμε αυτή την απάτη ακόμη περισσότερο εξετάζοντας τον τρόπο με τον οποίο διαγιγνώσκεται η λύσσα στο παρόν σε σχέση με το πώς γινόταν στο παρελθόν. Σύμφωνα με το CDC:

–> Διάγνωση στα ζώα

“Η διάγνωση της λύσσας μπορεί να γίνει μετά την ανίχνευση του ιού της λύσσας από οποιοδήποτε μέρος του προσβεβλημένου εγκεφάλου, αλλά προκειμένου να αποκλειστεί η λύσσα, η εξέταση πρέπει να περιλαμβάνει ιστό από τουλάχιστον δύο σημεία του εγκεφάλου, κατά προτίμηση από το στέλεχος του εγκεφάλου και την παρεγκεφαλίδα.
Η εξέταση απαιτεί την ευθανασία του ζώου. Η ίδια η εξέταση διαρκεί περίπου 2 ώρες, αλλά χρειάζεται χρόνος για να αφαιρεθούν τα δείγματα εγκεφάλου από ένα ζώο για το οποίο υπάρχουν υποψίες ότι πάσχει από λύσσα και να αποσταλούν τα δείγματα αυτά σε ένα κρατικό εργαστήριο δημόσιας υγείας ή κτηνιατρικό διαγνωστικό εργαστήριο για διάγνωση”.

https://www.cdc.gov/rabies/diagnosis/animals-humans.html

Προκειμένου να διαγνωστεί η λύσσα, το ζώο πρέπει να θανατωθεί και να ληφθούν τμήματα από τον εγκέφαλο προκειμένου να προσπαθήσουν να ανιχνεύσουν τον “ιό”. Έχουμε ήδη μερικά προβλήματα εδώ, καθώς κανένας “ιός” δεν καθαρίστηκε και δεν απομονώθηκε ποτέ προκειμένου να καθοριστεί ο τρόπος ανίχνευσής του. Υπάρχει επίσης ένα πρόβλημα με την προσπάθεια να προσδιοριστεί οτιδήποτε από νεκρό ιστό, καθώς ο ιστός, μόλις αφαιρεθεί, αρχίζει αμέσως να αλλάζει μέσω της αποσύνθεσης. Ο βιολόγος Χάρολντ Χίλμαν επεσήμανε συχνά τα σφάλματα στην προσπάθεια δημιουργίας αξιόπιστων πληροφοριών για το τι συμβαίνει στο εσωτερικό των ζωντανών όντων από τη μελέτη νεκρών ιστών:

“Η θανάτωση ενός ζώου αλλάζει κατάφωρα τη βιοχημεία του. Για παράδειγμα, οι συγκεντρώσεις διοξειδίου του άνθρακα, φωσφορικών, γαλακτικών και ιόντων καλίου στο αίμα του, αυξάνονται, ενώ οι συγκεντρώσεις οξυγόνου, ιόντων νατρίου, τριφωσφορικής αδενοσίνης, φωσφοκρεατίνης, μειώνονται. Αυτές οι αλλαγές επηρεάζουν μεγάλο μέρος του μεταβολισμού των ιστών. Ελπίζεται και συνήθως θεωρείται ότι θα αντιστραφούν κατά τη διάρκεια της επώασης. Δεν υπάρχει ρεαλιστικός τρόπος να ελεγχθεί αυτό, δεδομένου ότι ο όγκος και η χημεία του ιστού μεταβάλλονται κατά τη διάρκεια της επώασης. Υπό αυτές τις συνθήκες, αξίζει να αναρωτηθούμε αν οι κυτταρικοί βιολόγοι πρέπει να χρησιμοποιούν καθόλου ιστούς in vitro. Ίσως, θα πρέπει να περιορίσουν τα πειράματά τους στο να εργάζονται με άθικτα ζώα και ανθρώπους, καλλιέργειες ιστών, μονοκύτταρους οργανισμούς και φυτά”.

Κάντε κλικ για να αποκτήσετε πρόσβαση στο a-radical-reassessment-of-the-real-cellular-structure-of-the-mammalian-nervous-system.pdf

Ο σημερινός “χρυσός κανόνας” που χρησιμοποιείται για τη μελέτη του νεκρού εγκεφαλικού ιστού για τη διάγνωση της λύσσας είναι γνωστός ως δοκιμή άμεσου φθορισμού αντισωμάτων. Όπως υποδηλώνει το όνομα, η εξέταση προσπαθεί να ανιχνεύσει αντιγόνα της λύσσας στον εγκέφαλο χρησιμοποιώντας αντισώματα που λέγεται ότι είναι ειδικά για τον “ιό” της λύσσας:”

–> Δοκιμή άμεσου φθορίζοντος αντισώματος

“Η δοκιμασία dFA βασίζεται στην παρατήρηση ότι τα ζώα που έχουν μολυνθεί από τον ιό της λύσσας έχουν στους ιστούς τους πρωτεΐνες (αντιγόνα) του ιού της λύσσας. Επειδή η λύσσα είναι παρούσα στον νευρικό ιστό (και όχι στο αίμα όπως πολλοί άλλοι ιοί), ο ιδανικός ιστός για την εξέταση αντιγόνου λύσσας είναι ο εγκέφαλος. Το σημαντικότερο μέρος μιας εξέτασης dFA είναι το αλευροσέντονο επισημασμένο αντίσωμα κατά της λύσσας. Όταν το επισημασμένο αντίσωμα επωάζεται με ύποπτο για λύσσα εγκεφαλικό ιστό, δεσμεύεται με το αντιγόνο της λύσσας. Το αδέσμευτο αντίσωμα μπορεί να ξεπλυθεί και οι περιοχές όπου υπάρχει αντιγόνο μπορούν να απεικονιστούν ως φθορίζουσες περιοχές με πράσινο-μηλό-πράσινο χρώμα χρησιμοποιώντας ένα μικροσκόπιο φθορισμού. Εάν ο ιός της λύσσας απουσιάζει, δεν θα υπάρξει καμία χρώση”.

https://www.cdc.gov/rabies/diagnosis/direct_fluorescent_antibody.html

Σύμφωνα με το CDC, στα 50 χρόνια που χρησιμοποιείται η εξέταση dFA για την ανίχνευση της λύσσας, δεν έχει αποτύχει να παρουσιάσει αξιόπιστα και ακριβή αποτελέσματα. Αυτή η έμμεση μέθοδος λέγεται κατά κάποιο τρόπο ότι είναι πιο ευαίσθητη και ειδική από την πραγματική “απομόνωση” του “ιού”, γι’ αυτό και ο χαρακτηρισμός “χρυσός κανόνας”. Αναφέρεται επίσης από το ΚΕΕΛΠΝΟ ότι το σάλιο ενός μολυσμένου ζώου περιέχει εκατομμύρια “ιούς”, γεγονός που καθιστά την έλλειψη οποιουδήποτε καθαρισμένου και απομονωμένου “ιού” και την εξάρτηση από την έμμεση εξέταση αντισωμάτων ακόμη πιο κραυγαλέο ζήτημα:

–> Ακρίβεια των τεστ

“Κατά τη διάρκεια των 50 ετών που χρησιμοποιείται στις Ηνωμένες Πολιτείες η δοκιμή άμεσου φθορίζοντος αντισώματος (DFA), δεν υπήρξε καμία ένδειξη ότι απέτυχε να παράσχει ακριβείς κλινικές πληροφορίες σχετικά με την κατάσταση λύσσας ενός ζώου για τους σκοπούς της θεραπείας ενός εκτεθειμένου ατόμου.
Λόγω της υψηλής ευαισθησίας και ειδικότητάς της, σε σύγκριση με τις μεθόδους απομόνωσης του ιού, η εξέταση DFA αποτελεί τη “χρυσή” διαγνωστική μέθοδο για τη λύσσα και έχει αξιολογηθεί αυστηρά από διεθνή, εθνικά και κρατικά εργαστήρια υγείας. Η δοκιμασία DFA είναι επί του παρόντος η μόνη συνιστώμενη διαγνωστική μέθοδος για τον συνήθη προσδιορισμό της λύσσας στα ζώα στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Κατά τη διάρκεια της κλινικής νόσου, εκατομμύρια ιικά σωματίδια μπορεί να βρεθούν κατά διαστήματα στο σάλιο. Θεωρητικά, μόνο ένα μόνο σωματίδιο λύσσας ή ιός απαιτείται για να οδηγήσει σε παραγωγική λοίμωξη”.

https://www.cdc.gov/rabies/diagnosis/accuracy.html

Επιστρέφοντας στο εγχειρίδιο του ΠΟΥ για τη λύσσα, μας δείχνει ακριβώς πώς χρησιμοποιείται η dFA και πώς η διάγνωση καθορίζεται με βάση την ερμηνεία του ατόμου που διαβάζει τα αποτελέσματα. Ο διερμηνέας χρησιμοποιεί μια κλίμακα έντασης και κατανομής φθορισμού αντιγόνου από το +4 έως το +1 για να καθορίσει ένα από τα τέσσερα συμπεράσματα: θετικό, αρνητικό, μη ικανοποιητικό ή ασαφές. Προφανώς, η υποκειμενική προκατάληψη του διερμηνέα δεν παίζει κανένα ρόλο στην ακρίβεια του προσδιορισμού, καθώς οι άνθρωποι σπάνια κάνουν ερμηνευτικά λάθη, σωστά;:

Από τις εργαστηριακές τεχνικές της λύσσας του ΠΟΥ:

https://www.google.com/url?sa=t&source=web&rct=j&url=https://apps.who.int/iris/bitstream/handle/10665/310836/9789241515153-eng.pdf&ved=2ahUKEwiliY6S66_5AhX5jokEHb2GCT84ChAWegQICxAB&usg=AOvVaw12GvHufua9bB36MzV5Q1xR

Στην πραγματικότητα, υπάρχουν πολλά μειονεκτήματα στη χρήση της dFA ως “χρυσού κανόνα” εξέτασης για τη διάγνωση της λύσσας, πέρα από την προαναφερθείσα χρήση νεκρών ιστών. Για αρχή, λόγω της έλλειψης ποτέ κατάλληλου καθαρισμού και απομόνωσης του “ιού” της λύσσας απευθείας από το σάλιο που λέγεται ότι περιέχει εκατομμύρια “ιούς”, οποιοδήποτε αποτέλεσμα αντισώματος είναι εντελώς ανούσιο, καθώς δεν υπάρχει “ιός” για να προσδιοριστεί μια συγκεκριμένη αντίδραση. Έχουμε επίσης το ίδιο πρόβλημα καθαρισμού/απομόνωσης με τα αντισώματα, καθώς αυτές οι οντότητες δεν έχουν επίσης ποτέ ληφθεί και διαχωριστεί απευθείας από τα υγρά ενός ξενιστή προκειμένου να μελετηθούν ανεξάρτητα. Υπάρχει επίσης το ζήτημα ότι τα ίδια τα θεωρητικά αντισώματα είναι εντελώς μη ειδικά και τακτικά λέγεται ότι προσδένονται σε πρωτεΐνες που δεν είναι ο προοριζόμενος στόχος. Έτσι, αντιμετωπίζουμε για άλλη μια φορά το πρόβλημα όπου μια φανταστική οντότητα (ο “ιός” της λύσσας) λέγεται ότι ανιχνεύεται από μια άλλη φανταστική οντότητα (το αντίσωμα). Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι το CDC πιστεύει ότι τα ερμηνευτικά αποτελέσματα αυτής της έμμεσης κυκλικής εξέτασης είναι πιο ακριβή από την πραγματική εύρεση και “απομόνωση” του υποτιθέμενου “ιού”.

Έτσι, πρέπει να αναρωτηθούμε αν αυτές οι δοκιμασίες dFA είναι πραγματικά τόσο ακριβείς όσο δηλώνει το CDC. Αν το κάνουμε αυτό, θα διαπιστώσουμε ότι αυτό σίγουρα δεν ισχύει σύμφωνα με τις τρεις επόμενες πηγές. Αυτό το πρώτο απόσπασμα προέρχεται από μια μελέτη που έγινε σε βακτήρια, η οποία επισημαίνει το προφανές σφάλμα της υποκειμενικής ερμηνείας των αποτελεσμάτων του τεστ dFA, η οποία οδηγεί σε χαμηλή ευαισθησία και σε μια ευρέως μεταβαλλόμενη ειδικότητα, σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς του CDC:

“Η δοκιμή άμεσου φθορισμού-αντισωμάτων (DFA) παρέχει πολύ πιο γρήγορο αποτέλεσμα, αλλά έχει επίσης το μειονέκτημα της χαμηλής ευαισθησίας και η ειδικότητά της ποικίλλει ευρέως λόγω της υποκειμενικής ερμηνείας των αποτελεσμάτων της δοκιμής”.

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC85400/

Αυτή η δεύτερη μελέτη επισημαίνει επίσης τα ελαττώματα της υποκειμενικής ερμηνείας των αποτελεσμάτων της εξέτασης καθώς και την ανάγκη για ακριβό εξοπλισμό και αντιδραστήρια ελεγχόμενης ποιότητας, τις ποικίλες παραμέτρους που χρησιμοποιούνται για επιτυχή αποτελέσματα και τα ζητήματα που σχετίζονται με τους χρόνους επώασης και τις θερμοκρασίες, καθώς και την ανάγκη ύπαρξης καλά εκπαιδευμένου προσωπικού που εκτελεί και ερμηνεύει τα αποτελέσματα:

“Ωστόσο, η DFA έχει αρκετά μειονεκτήματα, όπως η ανάγκη για ακριβό φθορίζον μικροσκόπιο, καλά εκπαιδευμένο προσωπικό και αντιδραστήρια ελεγχόμενης ποιότητας (αντισώματα, συζεύγματα), και ποικίλες παράμετροι που χρησιμοποιούνται κατά τη διάρκεια της μικροσκοπίας, καθώς και χρόνοι επώασης και θερμοκρασίες, για να μην αναφέρουμε την υποκειμενικότητα στην ερμηνεία των αποτελεσμάτων της εξέτασης [27,28,29,30]. Επιπλέον, η ακετόνη που χρησιμοποιείται ως στερεωτικό στην DFA δεν αδρανοποιεί πλήρως τον ιό, όπως αποδεικνύεται από τη μολυσματικότητα ιστών που έχουν στερεωθεί με ακετόνη για κύτταρα νευροβλαστώματος [31], αποτελώντας δυνητικό βιολογικό κίνδυνο για το προσωπικό του εργαστηρίου. Πράγματι, η πλήρης αδρανοποίηση του ιού της λύσσας που προέρχεται από κυτταρικές καλλιέργειες φαίνεται να απαιτεί >30% ακετόνη [32]”.

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC5876580/

Και τέλος, από αυτή τη μελέτη του 2017 που δημοσιεύθηκε στο PLOS Neglected Tropical Diseases, μπορούμε για άλλη μια φορά να δούμε τα προβλήματα με την υποκειμενική ερμηνεία των αποτελεσμάτων της εξέτασης dFA σε δράση. Η μελέτη χρησιμοποίησε 23 ανεξάρτητα εργαστήρια για να βοηθήσει στον εντοπισμό “των διαφορών στα εργαστηριακά πρωτόκολλα που θα μπορούσαν να εξηγήσουν τα αποκλίνοντα εργαστηριακά αποτελέσματα και να παράσχει βασική γνώση για την περιφερειακή τυποποίηση των πρωτοκόλλων”. Στο καθένα από τα εργαστήρια στάλθηκαν 20 δείγματα, τα οποία περιλάμβαναν 17 δείγματα δοκιμής και 3 δείγματα ελέγχου. Οι θετικοί ιστοί περιείχαν σημαντικές παραλλαγές του “ιού” της λύσσας που κυκλοφορούσαν στην αμερικανική ήπειρο, ενώ τα αρνητικά δείγματα αποτελούνταν από ιστούς που αποδείκνυαν πλήρη απουσία αντιγόνου του “ιού” της λύσσας και τεχνουργήματα. Κάθε εργαστήριο κλήθηκε να εξετάσει τα δείγματα χρησιμοποιώντας τα δικά του τυποποιημένα πρωτόκολλα και να καταγράψει τα αποτελέσματά του (θετικότητα, ένταση και κατανομή της χρώσης φθορισμού) καθώς και τη μικροσκοπική κατάσταση και την ποιότητα εντύπωσης των ιστών (καλή, αποδεκτή ή ανεπαρκής), όπως αξιολογήθηκαν από τον χειριστή του εργαστηρίου.

Τα αποτελέσματα αυτής της μελέτης του 2017 έδειξαν ότι υπάρχουν σημαντικές διαφορές στα συνολικά αποτελέσματα της dFA και στην ερμηνεία της εξέτασης, καθώς “το επίπεδο συμφωνίας μεταξύ των 23 συμμετεχόντων εργαστηρίων και της ομάδας CDC παρουσίασε μεγάλη διακύμανση”. Μόνο δύο εργαστήρια είχαν 100% συμφωνία, ενώ το 91% των εργαστηρίων είχαν τουλάχιστον ένα δείγμα με ασυμφωνία, με συνολικά 26 ψευδώς θετικά και 61 ψευδώς αρνητικά αποτελέσματα μεταξύ όλων των εργαστηρίων:

–> Μια άσκηση διεργαστηριακών δοκιμών επάρκειας για τη διάγνωση της λύσσας στη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική

“Τα αποτελέσματά μας δείχνουν ότι, αν και όλα τα εργαστήρια μπορούν να εκτελέσουν τη δοκιμή άμεσου φθορισμού αντισωμάτων, υπάρχουν σημαντικές διαφορές στα συνολικά αποτελέσματα και στην ερμηνεία της δοκιμής. Η μελέτη αυτή εντόπισε σημαντικά κενά στην τυποποίηση ή/και την εναρμόνιση μεταξύ των εργαστηρίων, τα οποία θα μπορούσαν να ξεπεραστούν και να διορθωθούν με κατάλληλα πρωτόκολλα DFA που θα τυποποιούνταν σε όλη τη ΛΑΚ, συμπεριλαμβανομένης της ευρείας διανομής του και της κατάλληλης εκπαίδευσης.”
“Η πειστική διάγνωση της λύσσας μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τις κατάλληλες εργαστηριακές εξετάσεις. Η κλινική και επιδημιολογική διάγνωση αποτελεί πρόκληση και οδηγεί σε υποδηλώσεις [1, 2, 3]. Η εξέταση άμεσου φθορίζοντος αντισώματος (DFA) για την ανίχνευση του αντιγόνου του ιού της λύσσας παραμένει ως η εξέταση χρυσού προτύπου για την εργαστηριακή διάγνωση της λύσσας σε μεταθανάτιους εγκεφαλικούς ιστούς [3].”
“Η συμφωνία μεταξύ των εργαστηριακών αποτελεσμάτων και αυτών του ΚΕΕΛΠΝΟ, όπως μετρήθηκε με βάση την ευαισθησία, την ειδικότητα, τη συμφωνία και τις τιμές kappa, παρουσιάζονται στον Πίνακα 2. Δύο εργαστήρια αναγνώρισαν σωστά όλα τα δείγματα που εξετάστηκαν (ευαισθησία και ειδικότητα 1,0). Ωστόσο, το 30% (7/23) όλων των εργαστηρίων ανέφερε τουλάχιστον ένα ψευδώς θετικό δείγμα και το 83% (19/23) όλων των εργαστηρίων ανέφερε τουλάχιστον ένα ψευδώς αρνητικό δείγμα. Η μέση ευαισθησία ήταν 76% με εύρος από 40% έως 100%. Η μέση ειδικότητα ήταν 88% με εύρος 22% έως 100%. Ενώ η πλειονότητα των εργαστηρίων είχε χαμηλά ποσοστά ψευδώς θετικών δειγμάτων, υπήρχαν σημαντικές διαφορές στην ευαισθησία (Εικ. 1). Η μέση συμφωνία ήταν 81% με εύρος από 50% έως 100% και η μέση βαθμολογία kappa ήταν 0,56 με εύρος από 0,02 έως 1,00″.
“Το επίπεδο συμφωνίας μεταξύ των 23 συμμετεχόντων εργαστηρίων και της ομάδας CDC παρουσίασε μεγάλη μεταβλητότητα. Δύο εργαστήρια είχαν 100% συμφωνία, ενώ το 91% των εργαστηρίων είχαν τουλάχιστον ένα δείγμα με ασυμφωνία, με συνολικά 26 ψευδώς θετικά και 61 ψευδώς αρνητικά αποτελέσματα μεταξύ όλων των εργαστηρίων”.
“Ο τύπος του συζεύγματος μπορεί επίσης να επηρεάσει την ευαισθησία της εξέτασης DFA (μονοκλωνικό κοκτέιλ έναντι πολυκλωνικού, ενδοεπιχειρησιακό έναντι εμπορικού). Για την παρούσα άσκηση, τα εργαστήρια χρησιμοποίησαν συζεύγματα του εμπορίου (65%) ή εσωτερικά (35%). Μια μελέτη 12 εργαστηρίων αναφοράς λύσσας στην Ευρώπη κατέδειξε ότι η μεταβλητότητα των συζευγμάτων θα μπορούσε δυνητικά να οδηγήσει σε ασυμφωνία αποτελεσμάτων και να επηρεάσει την ευαισθησία της εξέτασης [19]”.

https://journals.plos.org/plosntds/article?id=10.1371/journal.pntd.0005427

Απαντώντας στον ισχυρισμό του CDC ότι “κατά τη διάρκεια των 50 ετών που χρησιμοποιείται στις Ηνωμένες Πολιτείες το τεστ άμεσου φθορίζοντος αντισώματος (DFA), δεν έχει υπάρξει καμία ένδειξη ότι απέτυχε να παράσχει ακριβείς κλινικές πληροφορίες σχετικά με την κατάσταση λύσσας ενός ζώου για τους σκοπούς της θεραπείας ενός εκτεθειμένου ατόμου”, μπορούμε να συμπεράνουμε με ασφάλεια ότι πρόκειται προφανώς για ψευδή δήλωση. Η δοκιμασία dFA έχει αποδειχθεί ότι έχει χαμηλή ευαισθησία και πολύ διαφορετική ειδικότητα, καθώς και μείζονα ζητήματα σχετικά με την υποκειμενική ερμηνεία των αποτελεσμάτων ανάλογα με το άτομο που κάνει την ερμηνεία. Τα 23 εργαστήρια που συμμετείχαν στη μελέτη του 2017 είχαν μεγάλη διακύμανση στη συμφωνία με την ομάδα του ίδιου του CDC. Όποιος κοιτάζει αυτή την έμμεση εξέταση με ένα ίχνος διανοητικής ειλικρίνειας μπορεί εύκολα να διαπιστώσει ότι το “χρυσό πρότυπο” της εξέτασης λύσσας του CDC δεν φαίνεται πια τόσο χρυσό.

Ενώ το τεστ dFA είναι το “go to” διαγνωστικό μέτρο στη σύγχρονη εποχή, υπάρχουν και άλλες διαθέσιμες μέθοδοι που μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε μια προσπάθεια να ισχυριστεί κανείς ότι ένα ζώο έχει μολυνθεί από τον “ιό” της λύσσας. Μία από αυτές είναι η “απομόνωση” του “ιού” σε καλλιέργειες ιστών και κυττάρων, η οποία αποτελούσε παλαιότερα το “χρυσό πρότυπο” για την απόδειξη της ύπαρξης ενός “ιού” και της μολυσματικότητας. Παραδόξως, το CDC δήλωσε ότι η υποτιθέμενη “απομόνωση” του “ιού” της λύσσας δεν είναι τόσο ευαίσθητη ούτε τόσο ειδική όσο το τεστ dFA. Πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό;

Πρώτον, παραδέχεται ότι ο “ιός” της λύσσας δεν παράγει στην πραγματικότητα το επιθυμητό κυτταροπαθογόνο αποτέλεσμα (CPE) όταν καλλιεργείται:

–> Ανίχνευση του πολλαπλασιασμού του ιού της λύσσας: δοκιμές εμβολιασμού

“Η άλλη ομάδα διαθέσιμων τεχνικών στοχεύει στην ανίχνευση του πολλαπλασιασμού του ιού σε ζωντανά υποστρώματα, π.χ. κύτταρα. Η απομόνωση του ιού μπορεί να είναι απαραίτητη για την επιβεβαίωση ασαφών αποτελεσμάτων στην FAT/dRIT και για τον χαρακτηρισμό του στελέχους του ιού. Σε κύτταρα νευροβλαστώματος, ο ιός της λύσσας αναπτύσσεται γενικά χωρίς κυτταροπαθητικό αποτέλεσμα- και πάλι είναι απαραίτητη η χρήση FAT για την επιβεβαίωση της παρουσίας του ιού της λύσσας. Μετά από ενδοκρανιακή εφαρμογή, η λύσσα προκαλεί κλινικά συμπτώματα σε ποντίκια που είναι σχετικά τυπικά αλλά πρέπει να επιβεβαιωθούν με FAT. Δεδομένου ότι η κυτταροκαλλιέργεια είναι εξίσου ευαίσθητη με τη δοκιμασία εμβολιασμού σε ποντίκια, θα πρέπει να δημιουργηθούν μονάδες στα εργαστήρια για την αντικατάσταση των δοκιμασιών εμβολιασμού σε ποντίκια, καθώς αποφεύγεται η χρήση ζωντανών ζώων, είναι λιγότερο δαπανηρή και δίνει ταχύτερα αποτελέσματα.”

https://www.who-rabies-bulletin.org/site-page/diagnosis-rabies

Γιατί είναι σημαντικό να σημειωθεί αυτό; Το κυτταροπαθογόνο αποτέλεσμα (CPE) είναι οι δομικές και μορφολογικές αλλαγές στο κύτταρο που υποστηρίζεται ότι προκαλούνται από τον “ιό” καθώς εισέρχεται στο κύτταρο, διασπώντας το καθώς ο “ιός” δημιουργεί περισσότερα αντίγραφα του εαυτού του. Αυτό το φαινόμενο υποτίθεται ότι λέει στους ερευνητές ότι ο “ιός” είναι παρών μέσα στην καλλιέργεια. Σύμφωνα με τις ιστορίες τους, χωρίς αυτό το φαινόμενο, θα έπρεπε να είναι σαφής ένδειξη ότι ο ξενιστής δεν έχει μολυνθεί από τον “ιό”. Ωστόσο, η ιολογία αγαπά να λυγίζει τους δικούς της κανόνες και σε μια ξεκάθαρη περίπτωση που έχει και την πίτα της και την τρώει, οι ιολόγοι ισχυρίζονται ότι ορισμένοι “ιοί” δεν προκαλούν CPE στα φυσικά κύτταρα του ξενιστή τους. Δηλώνουν ότι υπάρχουν διαφορετικά επίπεδα CPE με βάση τον τύπο του κυττάρου που χρησιμοποιείται:

Μη επιτρεπτό κύτταρο – ο ιός δεν μπορεί να μολύνει
Επιτρεπτό κύτταρο – ο ιός μπορεί να πολλαπλασιαστεί, αλλά δεν προκαλεί εμφανή CPE
Πολύ επιτρεπτό κύτταρο – ο ιός πολλαπλασιάζεται και προκαλεί εμφανή CPE

https://cytosmart.com/resources/virus-induced-cytopathic-effect

Οποιοσδήποτε το βλέπει αυτό με λογική μπορεί να δει ότι τα “μη επιτρεπτά” και τα “επιτρεπτά” κύτταρα είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα. Κανένα από αυτά τα κύτταρα δεν παράγει CPE όταν “μολύνεται” από τον “ιό”. Ωστόσο, οι ιολόγοι θα καταφύγουν σε άλλα έμμεσα μέτρα προκειμένου να ισχυριστούν ότι ο “ιός” είναι παρών παρά την έλλειψη οποιουδήποτε CPE που παρατηρείται. Στην περίπτωση της λύσσας, η δοκιμασία dFA χρησιμοποιείται για να επιβεβαιωθεί εάν υπάρχει “ιός” σε μια καλλιέργεια. Ωστόσο, εάν η δοκιμασία dFA θεωρηθεί ασαφής, η κυτταροκαλλιέργεια χρησιμοποιείται για την επιβεβαίωση του αποτελέσματος της dFA. Λίγο κυκλικό αυτό, δεν νομίζετε; Μια άλλη επιβεβαίωση γίνεται με την έγχυση της τοξικής σούπας κυτταροκαλλιέργειας χωρίς CPE στον εγκέφαλο ενός ποντικιού και τη διαπίστωση της εμφάνισης συμπτωμάτων. Εάν ναι, το ποντίκι θανατώνεται και ο νέος κατεστραμμένος εγκέφαλος λαμβάνεται και εξετάζεται με dFA για επιβεβαίωση. Βλέπετε το πρόβλημα;

Αν ούτε η dFA ή/και η καλλιέργεια κυττάρων είναι αρκετά ικανοποιητικά έμμεσα στοιχεία για να ισχυριστεί κανείς την ύπαρξη του “ιού” της λύσσας, μπορεί να στραφεί στους παλιούς τρόπους της ιστοπαθολογίας για να προσπαθήσει να χτίσει μια έμμεση υπόθεση εναντίον της αόρατης οντότητας. Μαζί με την προσπάθεια διάγνωσης κάποιου με βάση τα κλινικά συμπτώματα, η οποία χάρη στον Λουί Παστέρ και την “ψευδή λύσσα” γνωρίζουμε ότι είναι ανακριβής λόγω της μη ειδικότητας των συμπτωμάτων, η ιστοπαθολογία ήταν η κύρια μέθοδος που χρησιμοποιούνταν για δεκαετίες για να διαπιστωθεί αν ένα ζώο ήταν πράγματι λυσσασμένο. Αυτή συνίστατο στη χρώση των εγκεφαλικών ιστών με χημικές ουσίες όπως η αιματοξυλίνη και η ηωσίνη και στην αναζήτηση μοτίβων εγκεφαλοπάθειας καθώς και στην παρουσία των λεγόμενων σωμάτων Negri. Τα σώματα Negri είναι στρογγυλά ή ωοειδή εγκλείσματα μέσα στο κυτταρόπλασμα των νευρικών κυττάρων των ζώων, τα οποία ανακαλύφθηκαν από τον Dr. Adelchi Negri το 1903. Εκείνη την εποχή, ισχυρίστηκε ότι αυτά τα εγκλείσματα ήταν ο αιτιολογικός παράγοντας της λύσσας. Ενώ η υπόλοιπη ιολογική κοινότητα διαφωνούσε με τον Dr. Negri, η ανακάλυψή του θεωρήθηκε ως ένα αποκαλυπτικό σημάδι της λοίμωξης από λύσσα στον εγκέφαλο και η εύρεση αυτών των εγκλεισμάτων χρησίμευε ως βάση για τη διάγνωση της λύσσας για πάνω από 60 χρόνια. Ωστόσο, υπάρχει μάλλον μεγάλο πρόβλημα για αυτές τις ιστοπαθολογικές εξετάσεις. Τα σημάδια εγκεφαλίτιδας και η ανεύρεση σωματίων Negri είναι και τα δύο εντελώς μη ειδικά και παρατηρούνται σε περιπτώσεις που δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τη λύσσα. Στην πραγματικότητα, τα σωμάτια Negri λέγεται ότι βρίσκονται μόνο στις μισές περιπτώσεις λύσσας:

–> Ιστολογική εξέταση, Γενική ιστοπαθολογία

“Η ιστολογική εξέταση των ιστών βιοψίας ή αυτοψίας είναι περιστασιακά χρήσιμη στη διάγνωση ανυποψίαστων περιπτώσεων λύσσας που δεν έχουν εξεταστεί με μεθόδους ρουτίνας. Όταν ο εγκεφαλικός ιστός από ζώα μολυσμένα από τον ιό της λύσσας χρωματίζεται με μια ιστολογική χρώση, όπως η αιματοξυλίνη και η ηωσίνη, τα στοιχεία της εγκεφαλομυελίτιδας μπορούν να αναγνωριστούν από έναν εκπαιδευμένο μικροσκόπο. Η μέθοδος αυτή είναι μη ειδική και δεν θεωρείται διαγνωστική για τη λύσσα.
Πριν από τη διάθεση των σημερινών διαγνωστικών μεθόδων, η διάγνωση της λύσσας γινόταν με τη χρήση αυτής της μεθόδου και του κλινικού ιστορικού. Στην πραγματικότητα, τα περισσότερα από τα σημαντικά ιστοπαθολογικά χαρακτηριστικά (αλλαγές στους ιστούς που προκαλούνται από την ασθένεια) της λοίμωξης από λύσσα περιγράφηκαν στο τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα. Μετά τα επιτυχή πειράματα του Louis Pasteur με τον εμβολιασμό κατά της λύσσας, οι επιστήμονες παρακινήθηκαν να προσδιορίσουν τις παθολογικές αλλοιώσεις του ιού της λύσσας.
Οι ιστοπαθολογικές ενδείξεις της εγκεφαλομυελίτιδας (φλεγμονής) της λύσσας στον εγκεφαλικό ιστό και στις μήνιγγες περιλαμβάνουν τα εξής:

Μονοπυρηνική διήθηση
Περιαγγειακή περίσφιγξη λεμφοκυττάρων ή πολυμορφοπύρηνων κυττάρων
Λεμφοκυτταρικές εστίες
Οζίδια Babes που αποτελούνται από γλοιακά κύτταρα
Σωμάτια Negri

–> Σώματα Negri (Negri bodies)

Το 1903 είχαν αναγνωριστεί τα περισσότερα από τα ιστοπαθολογικά σημεία της λύσσας, αλλά τα εγκλείσματα της λύσσας δεν είχαν ακόμη ανιχνευθεί. Εκείνη την εποχή, ο Dr. Adelchi Negri ανέφερε την ταυτοποίηση αυτού που πίστευε ότι ήταν ο αιτιολογικός παράγοντας της λύσσας, το σώμα Negri. Στην έκθεσή του, περιέγραψε τα σώματα Negri ως στρογγυλά ή ωοειδή εγκλείσματα εντός του κυτταροπλάσματος των νευρικών κυττάρων των ζώων που είχαν μολυνθεί από λύσσα. Το μέγεθος των σωματίων Negri μπορεί να κυμαίνεται από 0,25 έως 27 μm. Βρίσκονται συχνότερα στα πυραμιδικά κύτταρα του κέρατος του Ammon και στα κύτταρα Purkinje της παρεγκεφαλίδας.
Βρίσκονται επίσης στα κύτταρα του μυελού και σε διάφορα άλλα γάγγλια. Σώματα Negri μπορούν επίσης να βρεθούν στους νευρώνες των σιελογόνων αδένων, της γλώσσας ή άλλων οργάνων. Η χρώση με τις χρωστικές Mann’s, giemsa ή Sellers μπορεί να επιτρέψει τη διαφοροποίηση των εγκλεισμάτων της λύσσας από άλλα ενδοκυτταρικά εγκλείσματα. Με αυτές τις χρώσεις, τα σωμάτια Negri εμφανίζονται σε ματζέντα χρώμα και έχουν μικρά (0,2 μm έως 0,5 μm), σκούρα μπλε εσωτερικά βασεόφιλα κοκκία.
Η παρουσία των σωματίων Negri είναι μεταβλητή. Η ιστολογική χρώση για τα σωμάτια Negri δεν είναι ούτε τόσο ευαίσθητη ούτε τόσο ειδική όσο άλλες εξετάσεις. Ορισμένα πειραματικά μολυσμένα κρούσματα λύσσας εμφανίζουν σωμάτια Negri στον εγκεφαλικό ιστό- άλλα όχι. Η ιστολογική εξέταση ιστών από κλινικά λυσσασμένα ζώα εμφανίζει σωμάτια Negri σε περίπου 50% των δειγμάτων- αντίθετα, η δοκιμασία dFA εμφανίζει αντιγόνο λύσσας σχεδόν στο 100% των δειγμάτων. Σε άλλες περιπτώσεις, μη λυσσασμένοι ιστοί έχουν παρουσιάσει εγκλείσματα που δεν διακρίνονται από τα σωμάτια Negri. Λόγω αυτών των προβλημάτων, η παρουσία σωματίων Negri δεν πρέπει να θεωρείται διαγνωστική για τη λύσσα”.

https://www.geosalud.com/pets/rabies_diagnosis.html

Καθώς τα σώματα Negri έπαιξαν τόσο ουσιαστικό ρόλο στον καθορισμό της διάγνωσης της λύσσας και στη δημιουργία των στατιστικών στοιχείων των κρουσμάτων που χρησιμοποιήθηκαν για να πουλήσουν στο κοινό έναν “ιό” που χρειάζεται εμβολιασμό και εξάλειψη, ας δούμε δύο ακόμη μελέτες για να μάθουμε λίγα περισσότερα για αυτές τις μη ειδικές διαγνωστικές φούσκες. Το 1942, ήταν ήδη γνωστό ότι τα σωμάτια Negri δεν ήταν ειδικά για τη λύσσα και μπορούσαν να συγχέονται με άλλα εγκλείσματα που παρατηρούνται στους ιστούς κατά την εξέταση. Αυτό είναι μια μάλλον μεγάλη υπόθεση, καθώς ο μαζικός εμβολιασμός των σκύλων δεν ξεκίνησε για άλλα 5 χρόνια, το 1947. Έτσι, μπορούμε ήδη να δούμε ότι η κύρια μέθοδος που χρησιμοποιήθηκε για τη διάγνωση ήταν εσφαλμένη, γεγονός που θέτει υπό αμφισβήτηση τις όποιες στατιστικές για τη λύσσα που είχαν παραχθεί μέχρι τότε με τη χρήση αυτής της μεθόδου. Οι συγγραφείς συνεχίζουν να παραδέχονται ότι υπήρχαν ελλείψεις στη μέθοδο που χρησιμοποιήθηκε για την εξέταση αυτών των εγκλείστων. Αναφέρεται ότι κάθε έμπειρος μικροσκόπος αντιμετώπιζε δυσκολία στο να αποφασίσει αν τα σώματα που παρατηρούνταν ήταν πράγματι σώματα Negri ή αν αντίθετα ήταν φυσιολογικές ή ενδεχομένως παραμορφωμένες κυτταροπλασματικές δομές. Στη μελέτη 84 ποντικιών που λέγεται ότι έλαβαν λύσσα με ένεση, τα σώματα Negri βρέθηκαν μόνο 8 φορές στον ιππόκαμπο καθώς και μόνο 4 φορές στον εγκεφαλικό φλοιό. Οι συγγραφείς κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι υπάρχουν πολλές περιπτώσεις λύσσας χωρίς να υπάρχουν σώματα Negri κατά την εξέταση και ότι υπάρχουν διάφορες δομές που μοιάζουν με τα σώματα Negri που βρίσκονται συνήθως σε φυσιολογικά ζώα:

–> Προβλήματα στο εργαστήριο – Διάγνωση της λύσσας*

“Η διάγνωση της λύσσας στο εργαστήριο βασίζεται αποκλειστικά στη μικροσκοπική επίδειξη των σωμάτων Negri και στον εμβολιασμό των ζώων. Η επίδειξη των σωμάτων Negri είναι η μέθοδος εκλογής, δεδομένου ότι η διάγνωση μπορεί έτσι να γίνει μέσα σε λίγα λεπτά ή ώρες. Όταν η χρησιμοποιούμενη τεχνική επιδεικνύει τυπικά σώματα, το αποτέλεσμα είναι άκρως πειστικό και ικανοποιητικό. Ωστόσο, τα αρνητικά και αμφίβολα αποτελέσματα αφήνουν πολλά περιθώρια και πρέπει να γίνει εμβολιασμός ζώων. Οι δυσκολίες στην επίδειξη των σωμάτων Negri προκύπτουν από δύο πηγές σφάλματος που μπορούν να απαριθμηθούν ως η αδυναμία διαφοροποίησής τους από άλλα εγκλείσματα και κυτταρικές δομές και οι εγγενείς ελλείψεις στις μεθόδους εξέτασης”.
“Ωστόσο, κάθε έμπειρος μικροσκόπος έχει αντιμετωπίσει τη δυσκολία να αποφασίσει αν τα σώματα που παρατηρούνται σε ορισμένα παρασκευάσματα είναι σώματα Negri ή κυτταροπλασματικές δομές φυσιολογικές για το κύτταρο ή αν δεν είναι φυσιολογικές τουλάχιστον μόνο παραμορφωμένες κυτταρικές δομές. Ο Goodpasture αναφέρεται στη διακύμανση του μεγέθους των σωμάτων Negri και κάνει λόγο για τη δυνατότητα επίδειξης των μικρότερων μορφών. Όταν τα μικρά σώματα συνδέονται με τα μεγάλα, τα οποία παρουσιάζουν την τυπική εσωτερική δομή, δεν παρατηρείται σύγχυση. Όταν, ωστόσο, εμφανίζονται μόνο μορφές τόσο μικρές που η επίδειξη του “Innenkorper” είναι αμφίβολη, η διάγνωση είναι αμφίβολη. Ο εγκέφαλος των γατών, ιδιαίτερα, προσφέρει δυσκολία λόγω του κοκκώδους υλικού ροζ χρώσης στα κύτταρα και επίσης επειδή τα σώματα Negri στα πυραμιδικά και τα κύτταρα Purkinji αυτού του ζώου είναι συχνά πολύ μικρά. Η αποτυχία της μικροσκοπικής διάγνωσης της λύσσας, όπως αποδεικνύεται με εμβολιασμό ποντικού, παρουσιάζεται στον πίνακα 1″.
“Παραπάνω αναφέραμε την περιστασιακή εμφάνιση φαινομενικά “σωμάτων λύσσας” ή μικρών σωμάτων Negri στον εγκέφαλο ορισμένων ζώων που δεν παρήγαγαν λύσσα όταν εμβολιάστηκαν σε ποντίκια. Τα σώματα αυτά βρίσκονται συχνότερα στον εγκέφαλο και στο μυελό. Δεδομένου ότι κατά τη μελέτη 84 περιπτώσεων λύσσας που αποδείχθηκαν με εμβολιασμό σε ποντίκια βρήκαμε σωμάτια Negri μόνο στον ιππόκαμπο 8 φορές και μόνο στον εγκεφαλικό φλοιό 4 φορές (Πίνακας 2), η ανεύρεση ηωσινόφιλων σωμάτων σε οποιοδήποτε τμήμα του εγκεφάλου ενός ζώου για το οποίο υπάρχει υποψία ότι έπασχε από λύσσα δημιουργεί αμφιβολία ως προς τη διάγνωση”.
“Από τα αποτελέσματα αυτά προκύπτει ότι με τη μικροσκοπική εξέταση των τομών και σε ορισμένα επιχρίσματα είμαστε σε θέση να καταδείξουμε ηωσινόφιλα σώματα που μοιάζουν με “σώματα Λύσσας” και άτυπα σώματα Negri, τα οποία δεν συνδέονται στον εγκέφαλο με τον ιό της λύσσας. Επίσης, τα αποτελέσματα δείχνουν ότι δείγματα εγκεφάλου στα οποία η μικροσκοπική εξέταση αφήνει τη διάγνωση σε αμφιβολία περιέχουν λύσσα. Τα σώματα που προκαλούν αυτή τη σύγχυση στη μικροσκοπική διάγνωση της λύσσας είναι παρόμοια με αυτά που βρίσκονται σε ορισμένα μέρη του εγκεφάλου φυσιολογικών βοοειδών και άλλων ζώων και με άτυπα ή μικρά σώματα Negri”.

doi: 10.2105/ajph.32.2.171.

Ενώ η μελέτη του 1942 θα έπρεπε να αποτελέσει το τέλος του σώματος Negri ως διαγνωστικού δείκτη της λύσσας, η μέθοδος αυτή συνέχισε να χρησιμοποιείται κατά τη διάρκεια των δεκαετιών. Το 1975, εμφανίστηκε μια άλλη μελέτη που έθεσε υπό αμφισβήτηση το δόγμα που περιέβαλλε αυτούς τους επί μακρόν διατηρημένους δείκτες της νόσου της λύσσας. Αναφέρεται ότι υπήρχε καθολική αποδοχή του σώματος Negri ως ειδικού δείκτη της λύσσας και ότι λόγω αυτού του ευρέως υποστηριζόμενου δόγματος, κάθε φορά που παρατηρούνταν ένα σώμα Negri, γινόταν διάγνωση λύσσας, ανεξάρτητα από τις συνθήκες που αφορούσαν την περίπτωση.

Ωστόσο, στην παρούσα μελέτη, αναφέρθηκε μια περίπτωση ατόμου που θεωρήθηκε απαλλαγμένο από λύσσα μέσω της dFA και της ηλεκτρονικής μικροσκοπίας, αλλά κατά την εξέταση βρέθηκαν ακόμη σώματα Negri. Το εύρημα αυτό δεν συμφωνούσε με την ιδέα της ειδικότητας των σωμάτων αυτών στη λύσσα. Ο συγγραφέας επεσήμανε πολλά ελαττώματα με τη χρήση των σωμάτων Negri ως διαγνωστικό εργαλείο, καθώς εκτός από την ανεύρεσή τους κατά την εξέταση, η λύσσα είναι μη ειδική και μιμείται άλλες ασθένειες όπως η ευλογιά. Αναφέρεται ότι η εγκεφαλίτιδα από λύσσα δεν έχει παθογνωμονικά κλινικά ή παθολογικά χαρακτηριστικά που να τη διακρίνουν από άλλες ασθένειες. Η απουσία σωμάτων Negri σε σημαντικό αριθμό θανατηφόρων περιπτώσεων λύσσας, η απουσία οποιασδήποτε φλεγμονώδους αντίδρασης, η απουσία ιστορικού επαφής με ζώα σε περισσότερο από το 30% των θανατηφόρων περιπτώσεων και η έλλειψη ειδικών συμπεριφορικών συμπτωμάτων της λύσσας στα ζώα οδήγησαν τον συγγραφέα στο συμπέρασμα ότι οποιαδήποτε συσχέτιση μεταξύ αυτής της διαγνωστικής μεθόδου και της νόσου της λύσσας είναι αδικαιολόγητη. Έτσι, γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι οποιαδήποτε και όλες οι στατιστικές για τα κρούσματα λύσσας που βασίζονται στην κλινική διάγνωση και τα ευρήματα των σωμάτων Negri θα πρέπει να απορριφθούν:

–> Είναι το σώμα Negri Ειδικό για τη λύσσα;

“Από όλες τις ιογενείς ασθένειες που προσβάλλουν το νευρικό σύστημα των ανθρώπων και των ζώων, η λύσσα φαίνεται να είναι η μόνη στην οποία μόνο η φωτεινή μικροσκοπία μπορεί να παράσχει οριστική αιτιολογική διάγνωση. Αυτό βασίζεται στην καθολικά αποδεκτή πεποίθηση για την ειδικότητα του σώματος Negri για τη λύσσα. Συνεπώς, η παρουσία σώματος Negri στον εγκέφαλο ασθενούς που δεν έπασχε από λύσσα είναι ένα θέμα που χρήζει προσοχής”.
“Νευροπαθολογικά, ο αποκλεισμός της λύσσας στην παρούσα περίπτωση βασίζεται στο αρνητικό ανοσοφθοριστικό αποτελέσμα της μελέτης για τη λύσσα και στην απουσία του ιού της λύσσας εντός των σωμάτων Negri (φωτομικροσκόπιο), όπως καταδεικνύεται με ηλεκτρονικό μικροσκόπιο. Μια τέτοια παρατήρηση, βέβαια, δεν συνάδει με την ιδιαιτερότητα του σώματος Negri ως προς την ένδειξη της παρουσίας λύσσας. Ως εκ τούτου, είναι εύλογο να αναρωτηθούμε: Ποια είναι τα άλλα σωμάτια εγκλεισμού που εμφανίζονται σε άλλες περιοχές εκτός του νευρικού συστήματος και είναι μορφολογικά παρόμοια με το σώμα Negri;”
“Το αποτέλεσμα ενός παγκοσμίως αποδεκτού δόγματος όπως αυτό είναι προφανές: σε κάθε περίπτωση που παρατηρήθηκε ένα “σώμα Negri”, η διάγνωση της λύσσας έγινε ανεξάρτητα από τις συνθήκες.
Για να σκιαγραφηθούν ορισμένες από τις σχετικές πτυχές του προβλήματος, τα ακόλουθα σημεία αξίζουν etnphasis:

Εκτός από την εμφάνιση του σώματος Negri, η εγκεφαλίτιδα από λύσσα δεν έχει παθογνωμονικά κλινικά ή παθολογικά χαρακτηριστικά. Ο ιός Variola-vaccinia, για παράδειγμα, μπορεί να προκαλέσει τις ίδιες κλινικές εικόνες. Οι δερματικές εκδηλώσεις μπορεί να είναι επαρκώς αραιές ώστε να μη γίνονται αντιληπτές κατά τη φυσική εξέταση ή μπορεί να απουσιάζουν εντελώς (variole sans eruptione). Υπάρχει αξιοσημείωτη ποικιλομορφία στην ένταση της κυτταρικής φλεγμονώδους αντίδρασης στη λύσσα-εγκεφαλίτιδα. Αυτό, σε κάποιο βαθμό, μπορεί να αντικατοπτρίζει τη σφοδρότητα με την οποία αναζητούνται αυτές οι αντιδράσεις, δεδομένου ότι οι διαγνωστικές προσπάθειες στο παρελθόν κατευθύνονταν κυρίως στο “ειδικό” εύρημα του σώματος Negri. Η απουσία των σωμάτων Negri σε σημαντικό αριθμό θανατηφόρων περιπτώσεων λύσσας και η αξιοσημείωτη έλλειψη φλεγμονώδους αντίδρασης σε ορισμένες περιπτώσεις της νόσου υποδηλώνουν τη σημασία της λήψης προσεκτικού ιστορικού. Η οριστική αιτιολογική διάγνωση της λύσσας, ωστόσο, απαιτεί τη λήψη θετικών αποτελεσμάτων με ανοσοφθοριστικές ή ηλεκτρονικές μικροσκοπικές μεθόδους ή και με τις δύο μεθόδους. Η πρώτη μέθοδος χαρτογραφεί την εμφάνιση του αντιγόνου του ιού της λύσσας σε οποιαδήποτε μορφολογική μορφή (με ή χωρίς την παρουσία των εγκλεισμάτων), ενώ η δεύτερη προσδιορίζει τον χαρακτηριστικό ιό σε σχήμα σφαίρας.
Απουσία ιστορικού επαφής με ζώα έχει αναφερθεί σε περισσότερο από το 30% των θανατηφόρων περιπτώσεων λύσσας. Και εδώ, η αδιαμφισβήτητη συσχέτιση μεταξύ του σώματος Negri και της λύσσας αποτελεί το μοναδικό έδαφος για την οριστική αιτιολογική διάγνωση. Η τελευταία αναφορά είναι αξιοσημείωτη για την απουσία ιστορικού επαφής με ζώα και την εμφάνιση της θανατηφόρας νόσου μία εβδομάδα μετά τον εμβολιασμό για την ευλογιά. Ακόµη και στην περίπτωση ύπαρξης ιστορικού επαφής µε ζώα, θα πρέπει να υπενθυµίζεται ότι η συσχέτιση αυτή είναι αδικαιολόγητη, καθώς οι µεταβολές της συµπεριφοράς των ζώων δεν είναι παθογνωµονικές για κάποια ασθένεια.
Είναι πιθανό ότι οι αποτυχίες της αντιλυσσικής θεραπείας και η εμφάνιση ψευδώς αρνητικών αποτελεσμάτων ανοσοφθορισμού σχετίζονται με τη μη ειδικότητα του σώματος Negri για τη λύσσα.
Σε καμία άλλη ιογενή νόσο η φωτομικροσκόπηση και μόνο δεν αποτελεί αποδεκτή μέθοδο για την οριστική αιτιολογική διάγνωση μιας νόσου.

Η εγκυρότητα των παρόντων παρατηρήσεων χρειάζεται επιβεβαίωση από άλλους παρατηρητές και η απάντηση θα βρεθεί “όχι με το δόγμα ή τον σκεπτικισμό, αλλά με την ανοιχτόμυαλη αβεβαιότητα”.

doi: 10.1001/archneur.1975.00490440025002.

–> Συνοψίζοντας:

Σύμφωνα με το Ινστιτούτο Παστέρ, οι αρχικές προσπάθειες του Λουί Παστέρ να απομονώσει τον “ιό” της λύσσας αποδείχθηκαν ανεπιτυχείς, καθώς ο “ιός” παρέμεινε αόρατος
Ο “ιός” δεν έγινε αντιληπτός παρά μόνο σχεδόν έναν αιώνα αργότερα, το 1962, με την έλευση της ηλεκτρονικής μικροσκοπίας
Ο Λουί Παστέρ είχε την ιδέα να εμβολιάσει μέρος του εγκεφάλου ενός λυσσασμένου σκύλου απευθείας στον εγκέφαλο ενός άλλου σκύλου, προκαλώντας στη συνέχεια τον θάνατο του εμβολιασμένου σκύλου
Ο εμβολιασμός με σάλιο (όπου υποτίθεται ότι βρίσκεται ο “ιός”) διαπιστώθηκε ότι ήταν μια μέθοδος που δεν παρήγαγε πάντα λύσσα και τα συμπτώματα δεν δήλωναν για μήνες
Ο Παστέρ εμβολίασε κατά συνέπεια έναν αριθμό ζώων υποδόρια με μέρος της ουσίας του εγκεφάλου από άλλα ζώα που είχαν πεθάνει από λύσσα
Τα περισσότερα από τα εμβολιασθέντα εμφάνισαν λύσσα, αλλά όχι όλα.
Η ιδέα του Pasteur να εισάγει στον εγκέφαλο πειραματόζωων λίγο από τον νευρικό ιστό ενός ζώου που είχε πεθάνει από λύσσα βασίστηκε στην αρχή (δηλαδή στην υπόθεση) της παροχής στους αιτιολογικούς οργανισμούς του θρεπτικού μέσου που ανταποκρίνεται καλύτερα στις απαιτήσεις τους.
Υπάρχει πολύ μεγάλος βαθμός αβεβαιότητας στη συσχέτιση μεταξύ των δαγκωμάτων ζώων και της επακόλουθης εμφάνισης λύσσας – ακόμη και όταν το ζώο που δαγκώνει είναι αποδεδειγμένα λυσσασμένο.
Ενώ η θνησιμότητα της κλινικής λύσσας είναι “σχεδόν 100 τοις εκατό”, η απειλή θανάτου από το δάγκωμα ενός λυσσασμένου ζώου είναι πολύ μικρότερη
Οι εκτιμήσεις για τον κίνδυνο προσβολής από λύσσα από τα δαγκώματα ζώων που είναι γνωστό ότι είναι λυσσασμένα κυμαίνονται από 80% έως 0,5%.
Ο ίδιος ο Παστέρ εκτιμούσε ότι το 16% όσων δαγκώνονταν από λυσσασμένους σκύλους θα πέθαιναν τελικά από λύσσα, εκτός αν υποβάλλονταν στη νέα του θεραπεία
Το 1887, η αγγλική Επιτροπή για τη λύσσα επέστησε την προσοχή στην αβεβαιότητα όλων των στατιστικών στοιχείων σχετικά με την παραπομπή στη λύσσα:

Η δυσκολία να διαπιστωθεί ότι το ζώο που επιτέθηκε ήταν πράγματι λυσσασμένο.
Τα μεταβλητά αποτελέσματα της θέσης και του βάθους των δαγκωμάτων
τις διαφορές στη θανατηφόρα δράση των δαγκωμάτων λυσσασμένων ζώων σε διάφορα είδη και φυλές
Τα πιθανά προληπτικά αποτελέσματα της καυτηρίασης ή άλλων θεραπειών που εφαρμόστηκαν στα δαγκωμένα θύματα πριν υποβληθούν στη θεραπεία του Pasteur

Η επιτροπή υποπτευόταν επίσης ότι τουλάχιστον ένας άνθρωπος μπορεί να είχε πεθάνει ως άμεσο αποτέλεσμα των ενέσεων του Παστέρ, και στο τέλος προτίμησε τους αυστηρούς κανονισμούς για τα δυνητικά λυσσασμένα ζώα (φίμωση και καραντίνα) έναντι της πιο δραστικής θεραπείας του Παστέρ.
Η μεγάλη πλειονότητα των θυμάτων από δαγκώματα λυσσασμένων ζώων μπορούσε να αποφύγει τη θεραπεία του Παστέρ χωρίς να αντιμετωπίσει δυσάρεστες συνέπειες στο μέλλον
Ο ίδιος ο Παστέρ επεσήμανε αργότερα ορισμένες από τις αβεβαιότητες που περιβάλλουν τη διάγνωση της λύσσας
Ο Παστέρ ανέφερε δύο περιπτώσεις στις οποίες τα συμπτώματα της νόσου είχαν προκληθεί αποκλειστικά από φόβο χωρίς να υπάρχει δάγκωμα ζώου, καθώς και μια άλλη περίπτωση που προκλήθηκε από αλκοολισμό
Ο Παστέρ είχε έννομο συμφέρον να τονίσει τη δυσκολία της διάγνωσης της λύσσας, καθώς τότε υπερασπιζόταν τον εαυτό του έναντι ισχυρισμών ότι το εμβόλιό του κατά της λύσσας όχι μόνο μερικές φορές απέτυχε να προστατεύσει όσους υποβλήθηκαν σε αυτό, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις ήταν το ίδιο η αιτία της λύσσας και, επομένως, του θανάτου
υπερασπιζόμενος το εμβόλιό του, ο Παστέρ τόνισε τώρα τον βαθμό στον οποίο συμπτώματα όπως αυτά της λύσσας μπορούσαν να εμφανιστούν σε ασθενείς που δεν είχαν την ασθένεια
Σύμφωνα με το CDC, η διάγνωση της λύσσας μπορεί να γίνει μετά την ανίχνευση του “ιού” της λύσσας από οποιοδήποτε μέρος του προσβεβλημένου εγκεφάλου, κατά προτίμηση από το εγκεφαλικό στέλεχος και την παρεγκεφαλίδα
Η εξέταση απαιτεί την ευθανασία του ζώου
Σύμφωνα με τον βιολόγο Harold Hillman: “Η θανάτωση ενός ζώου αλλάζει κατάφωρα τη βιοχημεία του. Για παράδειγμα, οι συγκεντρώσεις διοξειδίου του άνθρακα, φωσφορικών, γαλακτικών και ιόντων καλίου στο αίμα του, αυξάνονται, ενώ οι συγκεντρώσεις οξυγόνου, ιόντων νατρίου, τριφωσφορικής αδενοσίνης, φωσφοκρεατίνης, μειώνονται. Αυτές οι αλλαγές επηρεάζουν μεγάλο μέρος του μεταβολισμού των ιστών”.
Ο Hillman θεώρησε ότι: “αξίζει να αναρωτηθούμε αν οι κυτταρικοί βιολόγοι πρέπει να χρησιμοποιούν καθόλου ιστούς in vitro”
Το σημερινό “χρυσό πρότυπο” τεστ που χρησιμοποιείται για την ανίχνευση του “ιού” στον εγκεφαλικό ιστό είναι το άμεσο τεστ φθορίζοντος αντισώματος (dFA)
Η δοκιμασία dFA βασίζεται στην “παρατήρηση” ότι τα ζώα που έχουν μολυνθεί από τον “ιό” της λύσσας έχουν πρωτεΐνες (αντιγόνο) του “ιού” της λύσσας στους ιστούς τους.
Επειδή η λύσσα είναι παρούσα στον νευρικό ιστό (και όχι στο αίμα όπως πολλοί άλλοι “ιοί”), ο ιδανικός ιστός για την εξέταση αντιγόνου λύσσας είναι ο εγκέφαλος
Όταν το επισημασμένο αντίσωμα επωάζεται με ύποπτο για λύσσα εγκεφαλικό ιστό, η ιστορία λέει ότι θα δεσμευτεί με το αντιγόνο της λύσσας και το μη δεσμευμένο αντίσωμα μπορεί να ξεπλυθεί, έτσι ώστε οι περιοχές όπου υπάρχει αντιγόνο να μπορούν να απεικονιστούν ως φθορίζουσες περιοχές με πράσινο χρώμα χρησιμοποιώντας ένα μικροσκόπιο φθορισμού
Σύμφωνα με το CDC, κατά τη διάρκεια των 50 ετών που χρησιμοποιείται η δοκιμή άμεσου φθορίζοντος αντισώματος (DFA) στις Ηνωμένες Πολιτείες, δεν υπήρξε καμία ένδειξη ότι απέτυχε να παράσχει ακριβείς κλινικές πληροφορίες σχετικά με την κατάσταση λύσσας ενός ζώου για τους σκοπούς της θεραπείας ενός εκτεθειμένου ατόμου.
Το CDC δηλώνει ότι λόγω της υψηλής ευαισθησίας και ειδικότητάς της, σε σύγκριση με τις μεθόδους απομόνωσης του “ιού”, η εξέταση DFA αποτελεί το “χρυσό πρότυπο” διαγνωστικής μεθόδου για τη λύσσα (τρόπος για να πυροβολήσεις την απομόνωση του “ιού” στο πόδι. έεε CDC;;...).
Κατά τη διάρκεια της κλινικής νόσου, εκατομμύρια σωματίδια “ιού” μπορεί να βρεθούν κατά διαστήματα στο σάλιο (πράγμα που κάνει κάποιον να αναρωτιέται γιατί πρέπει να σκοτώσουν ένα ζώο και να κάνουν έμμεσες εξετάσεις αντισωμάτων σε αποσυντιθέμενο εγκεφαλικό ιστό για τη διάγνωση αντί να καθαρίσουν και να απομονώσουν σωστά τον “ιό” απευθείας από το σάλιο που υποτίθεται ότι περιέχει εκατομμύρια από αυτές τις οντότητες)
Θεωρητικά, μόνο ένα μόνο σωματίδιο λύσσας ή “ιός” απαιτείται για να οδηγήσει σε παραγωγική μόλυνση.
Τα αποτελέσματα της dFA βασίζονται στη γνώμη ενός διερμηνέα ο οποίος χρησιμοποιεί μια κλίμακα έντασης και κατανομής φθορισμού αντιγόνου από το +4 έως το +1 για να καθορίσει ένα από τα τέσσερα συμπεράσματα: θετικό, αρνητικό, μη ικανοποιητικό ή ασαφές.
Η δοκιμασία dFA έχει το μειονέκτημα της χαμηλής ευαισθησίας και η ειδικότητά της ποικίλλει σε μεγάλο βαθμό λόγω της υποκειμενικής ερμηνείας των αποτελεσμάτων της δοκιμασίας.
Το dFA έχει διάφορα μειονεκτήματα, όπως:

Η ανάγκη για ένα ακριβό μικροσκόπιο φθορισμού
Καλά εκπαιδευμένο προσωπικό
Ποιοτικά ελεγχόμενα αντιδραστήρια (αντισώματα, συζεύγματα)
Ποικίλες παράμετροι που χρησιμοποιούνται κατά τη μικροσκόπηση
Χρόνοι επώασης και θερμοκρασίες
Η υποκειμενικότητα στην ερμηνεία των αποτελεσμάτων της εξέτασης

Σύμφωνα με μια μελέτη του 2017 που εξέτασε και επανεξέτασε την dFA με τη βοήθεια πολυάριθμων εργαστηρίων, τα αποτελέσματα έδειξαν ότι, αν και όλα τα εργαστήρια μπορούν να εκτελέσουν την εξέταση άμεσου φθορισμού αντισωμάτων, υπάρχουν σημαντικές διαφορές στα συνολικά αποτελέσματα και στην ερμηνεία της εξέτασης
Οι συγγραφείς δήλωσαν ότι η πειστική διάγνωση της λύσσας μπορεί να επιτευχθεί μόνο με κατάλληλες εργαστηριακές εξετάσεις, καθώς η κλινική και επιδημιολογική διάγνωση αποτελεί πρόκληση και οδηγεί σε υποδηλώσεις
Η συμφωνία μεταξύ των εργαστηριακών αποτελεσμάτων και εκείνων του ΚΕΕΛΠΝΟ, όπως μετρήθηκε με βάση τις τιμές ευαισθησίας, ειδικότητας, συμφωνίας και kappa:

Μόνο δύο εργαστήρια αναγνώρισαν σωστά όλα τα δείγματα που εξετάστηκαν (ευαισθησία και ειδικότητα 1,0).
Ωστόσο, το 30% (7/23) όλων των εργαστηρίων ανέφερε τουλάχιστον ένα ψευδώς θετικό δείγμα και το 83% (19/23) όλων των εργαστηρίων ανέφερε τουλάχιστον ένα ψευδώς αρνητικό δείγμα
Η μέση ευαισθησία ήταν 76% με εύρος από 40% έως 100%.
Η μέση ειδικότητα ήταν 88% με εύρος 22% έως 100%.
Ενώ η πλειονότητα των εργαστηρίων είχε χαμηλά ποσοστά ψευδώς θετικών αποτελεσμάτων, υπήρχαν σημαντικές διαφορές στην ευαισθησία
Η μέση συμφωνία ήταν 81% με εύρος από 50% έως 100% και η μέση βαθμολογία kappa ήταν 0,56 με εύρος από 0,02 έως 1,00

Το επίπεδο συμφωνίας μεταξύ των 23 συμμετεχόντων εργαστηρίων και της ομάδας CDC παρουσίασε μεγάλη μεταβλητότητα
Δύο εργαστήρια είχαν 100% συμφωνία, ενώ το 91% των εργαστηρίων είχαν τουλάχιστον ένα δείγμα με ασυμφωνία, με συνολικά 26 ψευδώς θετικά και 61 ψευδώς αρνητικά αποτελέσματα μεταξύ όλων των εργαστηρίων.
Ο τύπος του συζεύγματος μπορεί επίσης να επηρεάσει την ευαισθησία της δοκιμασίας DFA (μονοκλωνικό κοκτέιλ έναντι πολυκλωνικού, εσωτερική παραγωγή έναντι εμπορικής)
Μελέτη 12 εργαστηρίων αναφοράς λύσσας στην Ευρώπη κατέδειξε ότι η μεταβλητότητα των συζευγμάτων θα μπορούσε ενδεχομένως να οδηγήσει σε ασυμφωνία αποτελεσμάτων και να επηρεάσει την ευαισθησία της ανάλυσης
Μια άλλη μέθοδος διάγνωσης της λύσσας είναι η “απομόνωση” του “ιού” με καλλιέργεια ιστών ή κυττάρων
Η “απομόνωση του ιού” μπορεί να είναι απαραίτητη για την επιβεβαίωση ασαφών αποτελεσμάτων στην dFA/dRIT και για τον χαρακτηρισμό του στελέχους του “ιού”
Σε κύτταρα νευροβλαστώματος, ο “ιός” της λύσσας αναπτύσσεται γενικά χωρίς κυτταροπαθητική επίδραση
Σε μια μικρή κυκλική συλλογιστική, είναι απαραίτητη η χρήση dFA για την επιβεβαίωση της παρουσίας του “ιού” της λύσσας μέσω κυτταροκαλλιέργειας, ενώ η κυτταροκαλλιέργεια μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί για την επιβεβαίωση ασαφών αποτελεσμάτων dFA
Μετά από ενδοκρανιακή (στον εγκέφαλο… μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ) εφαρμογή, η λύσσα προκαλεί κλινικά συμπτώματα σε ποντίκια που είναι σχετικά τυπικά, αλλά πρέπει να επιβεβαιωθούν με dFA (δηλαδή το ποντίκι στο οποίο έχει εγχυθεί τοξική γλίτσα κυτταροκαλλιέργειας στον εγκέφαλό του που προκαλεί συμπτώματα πρέπει στη συνέχεια να θανατωθεί για να εξεταστεί ο κατεστραμμένος από την κυτταροκαλλιέργεια εγκέφαλός του με dFA για να επιβεβαιωθεί η μόλυνση)
Η ιστολογική εξέταση των ιστών βιοψίας ή αυτοψίας που αναζητούν ενδείξεις εγκεφαλίτιδας είναι περιστασιακά χρήσιμη για τη διάγνωση ανύποπτων περιπτώσεων λύσσας που δεν έχουν εξεταστεί με τις συνήθεις μεθόδους.
Ωστόσο, η μέθοδος αυτή είναι μη ειδική και δεν θεωρείται διαγνωστική για τη λύσσα
Πριν από την ύπαρξη των σημερινών διαγνωστικών μεθόδων, η διάγνωση της λύσσας γινόταν με τη χρήση αυτής της μεθόδου και του κλινικού ιστορικού (δηλαδή μη ειδικές και ακατάλληλες για διάγνωση μέθοδοι χρησιμοποιούνταν για την αναγνώριση της λύσσας για το μεγαλύτερο μέρος του 19ου και 20ού αιώνα)
Οι ιστοπαθολογικές ενδείξεις της εγκεφαλομυελίτιδας (φλεγμονής) της λύσσας στον εγκεφαλικό ιστό και στις μήνιγγες περιλαμβάνουν τα εξής:

Μονοπυρηνική διήθηση
Περιαγγειακή περίσφιγξη λεμφοκυττάρων ή πολυμορφοπύρηνων κυττάρων
Λεμφοκυτταρικές εστίες
Οζίδια Babes που αποτελούνται από γλοιακά κύτταρα
Σώματα Negri

Το 1903, ο Dr. Adelchi Negri ανέφερε την ταυτοποίηση αυτού που πίστευε ότι ήταν ο αιτιολογικός παράγοντας της λύσσας, το σωμάτιο Negri
Στην έκθεσή του, περιέγραψε τα σωματίων Negri ως στρογγυλά ή ωοειδή εγκλείσματα εντός του κυτταροπλάσματος νευρικών κυττάρων ζώων που είχαν μολυνθεί από λύσσα
Ενώ αυτή ήταν η κύρια μέθοδος διάγνωσης της λύσσας για πάνω από 60 χρόνια, η παρουσία των σωματίων Negri είναι μεταβλητή
Η ιστολογική χρώση για τα σωμάτια Negri δεν είναι ούτε τόσο ευαίσθητη ούτε τόσο ειδική όσο άλλες δοκιμασίες
Ορισμένες πειραματικά μολυσμένες περιπτώσεις λύσσας εμφανίζουν σωμάτια Negri στον εγκεφαλικό ιστό- άλλες όχι
Η ιστολογική εξέταση ιστών από κλινικά λυσσασμένα ζώα εμφανίζει σωμάτια Negri στο 50% περίπου των δειγμάτων.
Σε άλλες περιπτώσεις, μη λυσσασμένοι ιστοί έχουν εμφανίσει εγκλείσματα που δεν μπορούν να διακριθούν από τα σωμάτια Negri.
Λόγω αυτών των προβλημάτων, η παρουσία σωματίων Negri δεν πρέπει να θεωρείται διαγνωστική για τη λύσσα
Παρά τα προβλήματα αυτά, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1960 η διάγνωση της λύσσας στο εργαστήριο βασιζόταν αποκλειστικά στη μικροσκοπική επίδειξη των σωματίων Negri και στον εμβολιασμό των ζώων
Σύμφωνα με μια μελέτη του 1942, η επίδειξη των σωματίων Negri ήταν η μέθοδος εκλογής, δεδομένου ότι η διάγνωση μπορεί έτσι να γίνει μέσα σε λίγα λεπτά ή σε λίγη ώρα
Ωστόσο, οι συγγραφείς παραδέχθηκαν ότι οι δυσκολίες στην επίδειξη των σωμάτων Negri προέκυπταν από δύο πηγές σφάλματος που θα μπορούσαν να απαριθμηθούν ως η αδυναμία διαφοροποίησής τους από άλλα εγκλείσματα και κυτταρικές δομές και οι εγγενείς ελλείψεις στις μεθόδους εξέτασης
Κάθε έμπειρος μικροσκόπος έχει αντιμετωπίσει τη δυσκολία να αποφασίσει αν τα σώματα που παρατηρούνται σε ορισμένα παρασκευάσματα είναι σωματία Negri ή κυτταροπλασματικές δομές φυσιολογικές για το κύτταρο ή αν όχι φυσιολογικές τουλάχιστον μόνο παραμορφωμένες κυτταρικές δομές.
Στη μελέτη 84 περιπτώσεων λύσσας που αποδείχθηκαν με εμβολιασμό ποντικιού βρήκαν σωμάτια Negri μόνο στον ιππόκαμπο 8 φορές και μόνο στον εγκεφαλικό φλοιό 4 φορές.
Οι συγγραφείς διαπίστωσαν ότι η ανεύρεση ηωσινόφιλων σωμάτων σε οποιοδήποτε τμήμα του εγκεφάλου ενός ζώου για το οποίο υπάρχουν υποψίες ότι έπασχε από λύσσα δημιουργεί αμφιβολίες ως προς τη διάγνωση
Από τα αποτελέσματά τους φάνηκε ότι με τη μικροσκοπική εξέταση των τομών και σε ορισμένα επιχρίσματα, μπόρεσαν να καταδείξουν ηωσινόφιλα σώματα που μοιάζουν με “σώματα λύσσας” και άτυπα σωμάτια Negri τα οποία δεν σχετίζονται στον εγκέφαλο με τον “ιό” της λύσσας
Επίσης, τα αποτελέσματα έδειξαν ότι δείγματα εγκεφάλου στα οποία η μικροσκοπική εξέταση αφήνει τη διάγνωση σε αμφιβολία περιέχουν λύσσα (δηλ. διαπίστωσαν ότι η έγχυση ποντικιών στον εγκέφαλο προκαλεί λύσσα χωρίς να βρεθούν σώματα Negri)
Τα σώματα που προκαλούν αυτή τη σύγχυση στη μικροσκοπική διάγνωση της λύσσας είναι παρόμοια με αυτά που βρίσκονται σε ορισμένα μέρη του εγκεφάλου φυσιολογικών βοοειδών και άλλων ζώων και με άτυπα ή μικρά σωμάτια Negri
Σε μια μελέτη του 1975, αναφέρεται ότι η λύσσα είναι ο μόνος “ιός” που μπορεί να διαγνωστεί με φωτομικροσκόπηση με βάση την παγκοσμίως αποδεκτή πεποίθηση για την ειδικότητα του σώματος Negri για τη λύσσα
Ωστόσο, οι συγγραφείς παρουσίασαν μια περίπτωση ασθενούς χωρίς λύσσα, όπως διαπιστώθηκε από τα αρνητικά αποτελέσματα της μελέτης ανοσοφθορισμού για λύσσα και την απουσία του “ιού “της λύσσας “εντός των σωματίων Negri (φωτομικροσκόπιο), όπως αποδείχθηκε με ηλεκτρονική μικροσκοπία
Μια τέτοια παρατήρηση δεν συνάδει με την ιδιαιτερότητα του σωματίου Negri ως προς την ένδειξη της παρουσίας λύσσας.
Το αποτέλεσµα αυτού του καθολικά αποδεκτού δόγµατος είχε ως αποτέλεσµα να διαγιγνώσκεται η λύσσα σε κάθε περίπτωση που παρατηρήθηκε ένα “σωμάτιο Negri”, ανεξάρτητα από τις συνθήκες.
Εκτός από την εμφάνιση του σώματος Negri, η εγκεφαλίτιδα από λύσσα δεν έχει παθογνωμονικά κλινικά ή παθολογικά χαρακτηριστικά (δηλαδή μη ειδικά και επικαλυπτόμενα συμπτώματα που σχετίζονται με πολλές ασθένειες).
Ο “ιός” της Variola-βακχινίας (ευλογιάς), για παράδειγμα, μπορεί να προκαλέσει τις ίδιες κλινικές εικόνες
Υπάρχει αξιοσημείωτη ποικιλομορφία στην ένταση της κυτταρικής φλεγμονώδους αντίδρασης στην εγκεφαλίτιδα από λύσσα
Οι διαγνωστικές προσπάθειες στο παρελθόν κατευθύνονταν κυρίως στο “ειδικό” εύρημα του σωματίου Negri
Η απουσία των σωμάτων Negri σε σημαντικό αριθμό θανατηφόρων περιπτώσεων λύσσας και η αξιοσημείωτη έλλειψη φλεγμονώδους αντίδρασης σε ορισμένες περιπτώσεις της νόσου υποδηλώνουν τη σημασία της λήψης προσεκτικού ιστορικού
Απουσία ιστορικού επαφής με ζώα έχει αναφερθεί σε περισσότερο από το 30% των θανατηφόρων περιπτώσεων λύσσας.
Σε αυτές τις περιπτώσεις, η αδιαμφισβήτητη συσχέτιση μεταξύ του σωματίου Negri και της λύσσας αποτελεί τη μοναδική βάση για την οριστική αιτιολογική διάγνωση.
Ακόμα και στην περίπτωση ύπαρξης ιστορικού επαφής με ζώα, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι μια τέτοια συσχέτιση είναι αδικαιολόγητη, καθώς οι αλλαγές στη συμπεριφορά των ζώων δεν είναι παθογνωμονικές για κάποια ασθένεια (δηλαδή υπάρχουν πολλές ασθένειες που λέγεται ότι προκαλούν τα ίδια συμπτώματα στα ζώα)
Είναι πιθανό ότι οι αποτυχίες της αντιλυσσικής θεραπείας και η εμφάνιση ψευδώς αρνητικών αποτελεσμάτων ανοσοφθορισμού σχετίζονται με τη μη ειδικότητα του σωματίου Negri για τη λύσσα.
Σε καμία άλλη “ιογενή” νόσο η φωτομικροσκόπηση και μόνο δεν αποτελεί αποδεκτή μέθοδο για την οριστική αιτιολογική διάγνωση μιας νόσου
Ο συγγραφέας καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι απαντήσεις στις παρατηρήσεις που έγιναν θα βρεθούν “όχι με το δόγμα ή τον σκεπτικισμό, αλλά με την ανοιχτόμυαλη αβεβαιότητα”.

Όταν κάποιος εξετάζει την ιστορία της λύσσας και τις μεθόδους που χρησιμοποιούνται για τη διάγνωση της νόσου, γίνεται αναμφισβήτητο ότι το μυθικό καθεστώς που περιβάλλει αυτή τη βασισμένη στο φόβο φανταστική αφήγηση που τροφοδοτείται στις μάζες ανά τους αιώνες είναι εντελώς αδικαιολόγητο και αδικαιολόγητο. Δεν υπάρχει κυριολεκτικά τίποτα που να υποστηρίζει τη λύσσα ως μια ξεχωριστή ασθένεια που προκαλείται από έναν συγκεκριμένο “ιό” που μεταδίδεται στον άνθρωπο μέσω του δαγκώματος ενός άρρωστου ζώου. Αν θέλαμε να εκθέσουμε τα γεγονότα ενώπιον ενόρκων, η καταδίκη θα ήταν εύκολη:

Οι κομβικές στιγμές της ανακάλυψης στα τέλη του 19ου αιώνα χτίστηκαν πάνω στα δόλια θεμέλια που έθεσε ο Λουί Παστέρ, ένας άνθρωπος που χειραγώγησε και παραποίησε τα δικά του δεδομένα προκειμένου να πουλήσει τις θεωρίες του και το εμβόλιό του για δόξα και περιουσία.
Η υποτιθέμενη “απομόνωση” του “ιού” δεν πραγματοποιήθηκε καν μέχρι σχεδόν έναν αιώνα αφότου ο Παστέρ παραδέχτηκε ότι δεν εντόπισε ποτέ έναν αιτιολογικό παράγοντα και παρόλα αυτά δεν πληρούσε την απαραίτητη απαίτηση να αποδειχθεί οποιαδήποτε έμμεση απόδειξη ότι ο “ιός” είχε καταλάβει το κύτταρο, καθώς η καλλιέργεια δεν είχε καμία ένδειξη της κυτταροπαθογόνου επίδρασης.
Η πραγματική συσχέτιση μεταξύ των δαγκωμάτων των ζώων και των συμπτωμάτων της νόσου θεωρούνταν εξαιρετικά αβέβαιη και όσοι δέχονταν επίθεση και δαγκώματα από σαφώς λυσσασμένα ζώα μπορούσαν εύκολα να αποφύγουν οποιαδήποτε θεραπεία χωρίς κακές επιπτώσεις στην υγεία.
Η περίοδος επώασης της νόσου είναι ασυνεπής και λέγεται ότι κυμαίνεται από 6 εβδομάδες έως και 25 χρόνια πριν από την εμφάνιση των συμπτωμάτων.
Τα σοβαρά συμπτώματα που σχετίζονται με τη λύσσα είναι σπάνιο φαινόμενο στη φύση και στην πραγματικότητα παρατηρούνται συχνότερα ως ανεπιθύμητη αντίδραση στο εμβόλιο που λέγεται ότι περιέχει νευροτροπικά συστατικά.
Η αναγνώριση από τον Παστέρ της “ψευδούς λύσσας”, η οποία λέγεται ότι προκαλείται αποκλειστικά και μόνο από το ΦΟΒΟ της απόκτησης της νόσου καθώς και από τη χρήση αλκοόλ ή/και ναρκωτικών, χρησιμοποιήθηκε για να αποσπάσει την προσοχή από το εμβόλιό του που προκαλεί τραυματισμούς και θανάτους.
Οι στατιστικές σχετικά με τα κρούσματα λύσσας θεωρήθηκαν αναξιόπιστες λόγω της έλλειψης συγκεκριμένων συμπτωμάτων που να προσδιορίζουν τη νόσο, καθώς πολλές ασθένειες σε ζώα και ανθρώπους μιμούνται την κλινική εικόνα.
Η διάγνωση της λύσσας, για μεγάλο μέρος της ιστορίας της, βασιζόταν στα κλινικά συμπτώματα και στα ιστοπαθολογικά ευρήματα που σχετίζονται με την εγκεφαλίτιδα και τα σώματα Negri, τα οποία είναι όλα μη ειδικά και δεν είναι κατάλληλα ως διαγνωστικό μέτρο για τη νόσο, θέτοντας έτσι υπό αμφισβήτηση οποιαδήποτε στατιστικά στοιχεία για τα κρούσματα που σχετίζονται με τη λύσσα.
Ο μόνος τρόπος για να ισχυριστεί κανείς την παθογένεια του “ιού” είναι μέσω της εντελώς αφύσικης οδού του ενδοκρανιακού εμβολιασμού νοσούντων εγκεφαλικών και νευρικών ιστών απευθείας στους εγκεφάλους σκύλων και ποντικών.
Η πιο πρόσφατη σύγχρονη μέθοδος των άμεσων τεστ αντισωμάτων φθορισμού, που θεωρείται το “χρυσό πρότυπο” διαγνωστικής εξέτασης, υποστηρίζεται ότι είναι ιδιαίτερα ευαίσθητη και ειδική, ωστόσο τα αποτελέσματα των τεστ είναι ανοιχτά στην ανθρώπινη ερμηνεία και έχουν αποδειχθεί σε ανασκοπήσεις ότι έχουν χαμηλή ευαισθησία και ποικίλη ειδικότητα.

Η αφήγηση γύρω από τη λύσσα βασίζεται σε πολλούς αρχέγονους φόβους. Παίζει με τον φόβο του θανάτου, τον φόβο του αγνώστου και τον φόβο του ακρωτηριασμού. Ακριβώς όπως το λυσσασμένο ζώο που παραμονεύει στις σκιές έτοιμο να χτυπήσει, έτσι και ο “ιός” κρύβεται μέσα στο σώμα μόλις μολυνθεί, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να εξαπολύσει έναν οδυνηρό και βασανιστικό θάνατο, εκτός αν ο μολυσμένος πηδήξει εγκαίρως για τη θαυματουργή θεραπεία. Αν αργήσει έστω και μια στιγμή και εμφανιστούν τα συμπτώματα, το παιχνίδι τελείωσε. Το ίδιο σενάριο πωλείται τακτικά στις μάζες στην καθημερινή μας ψυχαγωγία με την πρόσφατη τρέλα των ζόμπι. Κάποιος πρέπει να φοβάται το δάγκωμα. Μόλις δαγκωθεί, ο “ιός” παίρνει σάρκα και οστά και το θύμα καταδικάζεται σε βέβαιο θάνατο.

https://www.who.int/news-room/fact-sheets/detail/rabies

Ωστόσο, όπως ακριβώς ο Λουί Παστέρ διηγείται ιστορίες φοβισμένων που υπέκυψαν στα ίδια ακριβώς συμπτώματα χωρίς να υπάρχει δάγκωμα ζώου, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο πραγματικός εχθρός εδώ δεν είναι ένας “ιός” αλλά ένας βαθιά ριζωμένος φόβος που πηγάζει από ξεπερασμένες και αναπόδεικτες φανταστικές αφηγήσεις. Περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη πιο κοινή ασθένεια της εποχής, όπως η ευλογιά και η σύφιλη, η λύσσα ήταν η τέλεια μασκότ για να πείσει το αμφισβητούν κοινό ότι οι παθογόνοι παράγοντες που προκαλούν ασθένειες υπάρχουν, μπορούν να μεταδοθούν και μπορούν να προληφθούν μέσω του εμβολιασμού. Η εικόνα του βρώμικου κατακρεουργημένου σκύλου που σκοντάφτει στο δρόμο, αφρίζει από το στόμα και αναζητά το επόμενο θύμα του για να μεταφέρει το παρασιτικό του περιεχόμενο, ήταν ένα ισχυρό οπτικό εργαλείο για τα παθογόνα που παρέμεναν τότε μόνο άμορφες σκέψεις.

Ωστόσο, τα στοιχεία μάς δείχνουν σταθερά ότι δεν υπάρχει καμία επικίνδυνη αόρατη οντότητα που να περιμένει μέσα στο σάλιο ενός λυσσασμένου ζώου και να περιμένει να εισχωρήσει στην ανοιχτή πληγή ενός σημείου δαγκώματος. Δεν υπάρχει κανένας λόγος για οποιοδήποτε θύμα μιας επίθεσης ζώου να υποβληθεί σε τοξικές θεραπείες με βάση το φόβο ενός επικείμενου φρικτού θανάτου. Ακριβώς όπως δεν υπάρχουν ζόμπι που έρχονται για τα μυαλά σας, δεν υπάρχει και κανένας αφρισμένος “ιός” της λύσσας που να θέλει να κάνει το ίδιο. Τα θεμέλια για τη θεωρία των μικροβίων και τον εμβολιασμό που καθιέρωσε ο Παστέρ δεν οικοδομήθηκαν ποτέ από κάποιον καθαρισμένο και απομονωμένο “ιό” που αποδείχθηκε επιστημονικά ότι υπάρχει στη φύση. Χτίστηκε πάνω στον μοναδικό “ιό” που υπήρξε ποτέ πραγματικά: τον “ιό” του φόβου.

Για μια εξαιρετική ανάλυση της απάτης της λύσσας, δείτε το βίντεο What About Rabies? της Dr. Sam Bailey [Ελληνικοί Υπότιτλοι] κάνοντας κλικ ε δ ώ :