Η μετακοινωνική τάξη πραγμάτων

Η εποχή μας καλεί να ξεχάσουμε ότι ξέραμε μέχρι σήμερα. Ξεχάστε τον Ηράκλειτο και τις μονιές του λόγου του, όταν εκείνος όριζε με το ποιητικό-φιλοσοφικό του ύφος τη σημασία του κοινωνικού: «Καθ’ ό,τι αν κοινωνήσωμεν αληθεύομεν, ά δε αν ιδιάσωμεν ψευδόμεθα», δηλαδή, κάθε τι επαληθεύεται όταν βεβαιώνεται κοινωνικά. Ξεχάστε τον Αριστοτέλη όταν και εκείνος μας τόνιζε στα Ηθικά Ευδήμεια (1242325-26) ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο πολιτικό όν αλλά και οικονομικό και κοινωνικό. Και ας λησμονήσουμε και τον Κάρολο Μαρξ με το αξόδευτο χρέος του στον Διαφωτισμό όταν στα Οικονομικά και Φιλοσοφικά Χειρόγραφα αναφερόταν στην αρχή της κοινωνικής εμπειρίας.

Η νέα γνώση είναι άπροικη και στήνει τη λαιμητόμο των γνώσεων του παρελθόντος. Μας καλεί όλους να γίνουμε πατροκτόνοι, αυτή είναι η λύση στην εξίσωση της νέας εποχής.

Το πρόταγμα της είναι να προσκυνήσουμε τις υπερμητέρες της τεχνολογία, της κανονιστικότητα και της αυτοϊκανοποιημένη αδιαφορία.

Αυτό είναι το τοπογραφικό διάγραμμα στη μετακοινωνική τάξη πραγμάτων. Καλούμαστε τώρα πια να πιστέψουμε στην παραισθητική μεταλήθεια της μετακοινωνικής τάξης πραγμάτων που μας λέει: «εν τη ασημαντότητί σου θα είσαι ακατανίκητος», δηλαδή θα είσαι νικητής της παρανοϊκής σου ήττας.

Η νεύρωση θα είναι και η αυτοϊαση σου, η ατολμία σου θα είναι η σωτηριολογική σου άσκηση και το λαχάνιασμα της ζωής σου θα είναι το χρέος σου.

Κανένας νόμος δεν θα είναι σε ισχύ. Ο νόμος του Θεού, ο νόμος της Φύσης, ο νόμος της Ύλης, σβήνουν, τελειώνουν, γίνονται χρεοκοπημένα σύμβολα.

Το νόμο τον αντικατέστησε ο κανόνας. Ο μεθοδισμός, ο σταλινισμός και ο ναζισμός παραδόσεις που δούλεψαν με εργαλείο τον κανόνα έχουν καταγράψει αποτελέσματα προσαρμογής και πειθαρχίας της απανθρωποποίησης.

Ο νόμος ανήκε στην αναπαραστατική τάξη που ήθελε τη φαντασία να πρωταγωνιστεί. Δηλαδή νομιμοποιούσε τη μεταφορά του ποιητή, την επίνοια του πολιτικού, τον οίστρο του καλλιτέχνη, έδινε βήμα στο συνθετικό και εναρμονιστικό, ενώ ο κανόνας λειτουργεί με τη τάξη του διατάγματος και της απόφασης, κινείται στην απλουστευτική ανάλυση και το συνδυασμό.

Ο νόμος έδινε προβάδισμα στη διαχρονικότητα, ενώ ο κανόνας στη συγχρονικότητα. Ο νόμος μοίραζε πίστη, και δημιουργούσε μια

συμβολική συμφωνία, ο κανόνας δοκιμάζεται στην ανάγκη και στο τελετουργικό σύστημα των υποχρεώσεων.

Ο νόμος περιέγραφε ένα σύστημα εννοιών και αξιών, και στηριζόταν στην προαιρετικότητα του, ενώ ο κανόνας θεμελιώνει την «απαραβατικότητα» του.

Η εργαλειοθήκη του κανόνα εμπεριέχει το τρόμο και το φόβο ως κολαστήριες τεχνικές. Οι αποκτηνωτικοί κτύποι των ταμπούρλων (όπως θα έλεγε ο Α. Köstler) της μετακοινωνικής τάξης πραγμάτων ακούγονται σαν ρυθμικοί ήχοι προσκλητηρίου για να συνταχθούμε σε στάση προσοχής.

Σε πρώτη φάση λειτουργεί ο τρόμος για να μας μουδιάσει, ωστόσο επειδή οι χορογράφοι του προσκλητηρίου ξέρουν ότι ο τρόμος είναι πάντα αντιστρεπτός και στρέφεται εναντίον αυτών που τον ασκούν, προχωρούν γρήγορα στο φόβο. Ο φόβος κινείται κυκλικά, δημιουργεί ένα ωκεάνειο συναίσθημα απόγνωσης της οργανοψυχής μας. Είναι συφιλιδικός μεταδίδεται με την επαφή των γεγονότων. Επιπλέον αριθμοποιεί την κοινωνία, από ευνουχισμένους και θυσιασμένους οπαδούς και μας καθιστά όλους σταυροφόρους της καταθλιπτικής και θεληματικής μοναξιάς.

Οι ορδές των φοβισμένων ζουν στον μελαγχολικό χρόνο τους και στον μουδιασμένο τόπο της απραξίας τους. Εξάλλου ο χρόνος και ο τόπος δεν χρειάζονται είναι νεκροί, έχει φροντίσει η μετακοινωνική τάξη πραγμάτων ώστε να ζούμε τη μεγάλη μας αποστασιοποίηση.

Το καθεστώς της αποστασιοποίησης νομοθετείται πλήρως είμαστε στην εξορία της επαφής με τον άλλον, στο ναυάγιο της πρόσκλησης από τη ζωή και ένας ιδιότυπος ναρκισσισμός που για πρώτη φορά κάνει την εμφάνιση του στην ιστορία είναι εδώ, είναι εκείνος που τροφοδοτεί το Εγώ ως υπερπροστατευμένο και σε πλήρη

απομολυσματικότητα. Ο νέος μετακοινωνικός άνθρωπος έχει παραχθεί και κάνει τα πρώτα του βήματα στη γη.

Απόστολος Αποστόλου. Δρ. Φιλοσοφίας.