Γιατί σταυρώθηκε ο Χριστός?

Καλό το ερώτημα, προφανής η  Χριστιανική απάντηση.

– «Για να λυτρώσει τον κόσμο από τις αμαρτίες», θα απαντήσει χωρίς περιστροφές ο πιστός Χριστιανός, και αυτό το σέβομαι.

Προτού πάμε παρακάτω, θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι προσωπικά δεν έχω καμία πρόθεση να κλονίσω την πίστη κανενός, αν και η πίστη που βασίζεται σε γερά θεμέλια δεν κλονίζεται από κανένα εξωτερικό παράγοντα, είτε καλοπροαίρετο είτε κακοπροαίρετο.

Θα εστιάσω, λοιπόν, στα λόγια του Χριστού που είπε «Θα γνωρίσετε την Αλήθεια και η Αλήθεια θα σας ελευθερώσει». (Κατά Ιωάννη 8:32)

Εσύ, πιστέ Χριστιανέ, που με διαβάζεις τώρα γνώρισες την Αλήθεια;

– «Ναι τη γνώρισα» θα μου πεις, «και η αλήθεια είναι ο Χριστός, διότι ο ίδιος είπε: «Εγώ είμαι ο οδός, και η αλήθεια και η ζωή» (Κατά Ιωάννη 14:6)

Ωραία λοιπόν, χαίρομαι. Κι αφού γνώρισες την αλήθεια που ομολογείς ότι  είναι ο Χριστός, νιώθεις λυτρωμένος από την αμαρτία, μια και πιστεύεις ότι γι’ αυτό σταυρώθηκε ο Χριστός; Δηλαδή δεν νιώθεις καμία ροπή προς την αμαρτία, π.χ., να κλέψεις την εφορία, παρόλο που ο Χριστός είπε «Απόδοτε τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα» (Κατά Ματθαίον 22:21), ή να αποταμιεύεις, παρόλο που ο Χριστός είπε «Μη θησαυρίζετε θησαυρούς επί της γης» (Κατά Ματθαίον 6:19); Ούτε νιώθεις καμία ροπή προς τη λαγνεία, την εκδικητικότητα εναντίον εκείνων που σε έβλαψαν, τη ζηλοφθονία εναντίον εκείνων που «τους πάει καλά» ενώ δεν είναι καλοί άνθρωποι σαν κι εσένα, την οργή εναντίον εκείνων που σε καταδυναστεύουν και σε εξαπατούν, και λοιπά; Ούτε φοβάσαι την αρρώστια και το θάνατο;

– «Όχι», μου απαντάς. «Δεν νιώθω λυτρωμένος από όλα αυτά, παρόλο που πιστεύω στο Χριστό, πάω στην Εκκλησία και κοινωνάω τακτικά. Πρέπει να παλεύω διαρκώς κατά των αρνητικών συναισθημάτων και των αμαρτωλών τάσεων».

Μπράβο που είσαι ειλικρινής. Άλλωστε το είπε και ο Απόστολος Παύλος: «Μετά φόβου και τρόμου εργάζεσθε την εαυτών σωτηρίαν»  (Προς Φιλιππησίους 2: 12).

 Επομένως σε τι σε λύτρωσε ο Χριστός με τη σταυρική του θυσία;

– «Με λύτρωσε από την μετά θάνατον αιώνια τιμωρία, την κόλαση», θα μου απαντήσεις.

Αν και δεν μπορείς να το αποδείξεις, καλώς το πιστεύεις, αφού αυτό σε παρηγορεί και σε κάνει πιο δυνατό για να αντιμετωπίζεις τις δυσκολίες της ζωής, τον πόνο, τις αρρώστιες και το θάνατο. Και σε αυτό είναι ανεκτίμητη η αξία της πίστης στο Χριστό. Ωστόσο, κάποιους δεν τους ικανοποιεί η απάντησή σου αυτή κι έτσι η πίστη τους είναι φτερό στον άνεμο. Βλέπουν το ηθικό κατάντημα της υποτιθέμενης Χριστιανικής Δύσης ανά τους αιώνες και αναρωτιούνται: γιατί η Σταυρική θυσία του Χριστού δεν είχε κανένα λυτρωτικό αποτέλεσμα στη συλλογική ζωή της ανθρωπότητας; Γιατί τόσοι πόλεμοι και αλληλοσπαραγμοί, κάποιοι εκ των οποίων μάλιστα έγιναν στο όνομα του Χριστού;

Λοιπόν, πάμε παρακάτω, πρέπει να σου κάνω μερικές ακόμη ερωτήσεις, μήπως και μπορέσεις εσύ ο ίδιος να απαντήσεις στους αμφισβητίες της λυτρωτικής θυσίας του Χριστού, πράγμα που έχεις χρέος να κάνεις αφού σου έχει ανατεθεί η διάδοση του Ευαγγελίου:

Γνώριζε ο Χριστός ότι είχε ενσαρκωθεί για να λυτρώσει όλο τον κόσμο από την αμαρτία;

–  «Φυσικά και το γνώριζε», θα μου πεις, «αφού ήταν τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος».

Τότε πώς εξηγούνται τα ακόλουθα λόγια που αποδίδονται στον Χριστό;

– «Δεν ήρθα για να καλέσω δικαίους αλλά αμαρτωλούς σε μετάνοια» (Κατά Ματθαίον 9:13).  Δηλαδή, δεν χρειάζονταν όλοι οι άνθρωποι τη σωτηρία και τη λύτρωση από το «Προπατορικό Αμάρτημα», ένεκεν του οποίου μαθαίνουμε στη Γένεση ότι ο Θεός καταράστηκε (Γένεσις 3:17) τον άνθρωπο, και γι’ αυτό έπρεπε ο ίδιος ο Χριστός να γίνει «κατάρα» (Προς Γαλάτας 3:13) για να άρει την κατάρα του Θεού από το ανθρώπινο γένος; 

– «Δεν απεστάλην ειμή εις τα πρόβατα τα απολωλότα του οίκου Ισραήλ» (Κατά Ματθαίον 15:24), συμπληρώνοντας μάλιστα ότι «Δεν είναι καλό να λάβει κανείς τον άρτον των τέκνων και να ρίψη εις τα κυνάρια» (στίχος 26), αποκαλώντας τους μη Ιουδαίους «κυνάρια»!

Και γιατί κρυβόταν από τους Ρωμαίους στρατιώτες που τον έψαχναν για να τον στείλουν στον Πιλάτο και να τον δικάσει; Δεν γνώριζε ότι είχε έρθει για να σταυρωθεί, ώστε να πάει και να παραδοθεί μόνος του; Γιατί έπρεπε να τον προδώσει ο Ιούδας, να κολαστεί ο ίδιος και στη συνέχεια να αυτοκτονήσει; Και εν τοιαύτη περιπτώσει, αν δεν υπήρχε ο προδότης Ιούδας και ο Χριστός κρυβόταν επιτυχώς εσαεί, πώς θα είχε οδηγηθεί στο Σταυρό του Μαρτυρίου για να λυτρώσει την ανθρωπότητα, εξαγοράζοντάς την από το «Διάβολο», πληρώνοντάς τον με το ίδιο του το αίμα, όπως πιστεύει ο Χριστιανισμός; Σε τελευταία ανάλυση, αν για κάποιον ακατανόητο λόγο ήταν απαραίτητη μια προδοσία, γιατί ο Ιούδας να μην έχει ανακηρυχθεί «άγιος» που έπαιξε αυτόν τον βρώμικο ρόλο, κολάζοντας τον εαυτό του, ώστε  να συλληφθεί και να σταυρωθεί ο Χριστός, λυτρώνοντας έτσι με το αίμα του την ανθρωπότητα;

Και γιατί στον Κήπο της Γεθσημανή  ο Χριστός είπε στους μαθητές του ότι η ψυχή του ήταν περίλυπος έως θανάτου και  προσευχόταν λέγοντας «Πάτερ μου, εάν είναι δυνατόν, ας παρέλθει απ’ εμού το ποτήριον τούτο, πλην όμως όχι όπως εγώ θέλω αλλά όπως Εσύ»; (Κατά Ματθαίον 26: 39). Δηλαδή δεν ήθελε και ο ίδιος να σταυρωθεί για να λυτρώσει την ανθρωπότητα, απλά έκανε το θέλημα του Πατέρα;

Και γιατί πάνω στο Σταυρό προτού εκπνεύσει ανέκραξε: «Θεέ μου, Θεέ μου, ίνα τι με εγκατέλιπες»; (Κατά Μάρκον 15:34) Δεν είχε καταλάβει, ούτε την τελευταία στιγμή, ότι αυτό ήταν το προαιώνιο σχέδιο του Θεού; Ούτε είχε καταλάβει ότι ο Θεός δεν τον είχε εγκαταλείψει αλλά ήταν Παρών στην ιερή αυτή στιγμή για να παραλάβει το πνεύμα του;

Βεβαίως η συνήθης απάντηση είναι ότι ο Ιησούς, στις στιγμές αυτές της αδυναμίας του, έδειξε ότι εκτός από Θεός ήταν και άνθρωπος.

Αγαπητέ αναγνώστη, φίλος ο Χριστιανισμός, φίλη η Ορθοδοξία, φίλες οι παραδόσεις, αξιολάτρευτος ο Χριστός, αλλά φιλτάτη η Αλήθεια που είναι η μόνη που ελευθερώνει. Μήπως πρέπει ν’ αρχίσουμε να ψάχνουμε το εσωτερικό νόημα των λόγων του Χριστού σε άλλα εδάφια της Καινής Διαθήκης που παραμένουν ανεξερεύνητα;

Τι εννοούσε ο Χριστός όταν είπε: «Η βασιλεία του Θεού είναι εντός υμών»; (Κατά Λουκά 17:21)

Ποια είναι αυτή η βασιλεία του Θεού μέσα μας, την οποία δεν έχουμε συνειδητοποιήσει και πραγματώσει, με αποτέλεσμα η ανθρωπότητα να ψάχνει εις μάτην, αιωνίως και αενάως, για εξωτερικούς θεούς που θα τη σώσουν από τα βάσανα, ενώ οφείλει και μπορεί αυτή η ίδια η ανθρωπότητα να σώσει τον εαυτό της;

Ας δούμε μερικά άλλα σχετικά εδάφια του Ευαγγελίου που ρίχνουν φως σε αυτή την άγνωστη στους πολλούς «βασιλεία του Θεού μέσα μας»:

«Πάλιν  ομοία είναι η βασιλεία των ουρανών με θησαυρόν κεκρυμμένον εν τω αγρώ, τον οποίον ευρών άνθρωπος έκρυψε, και από τη χαρά του υπάγει και πωλεί πάντα όσα έχει και αγοράζει τον αγρόν εκείνον.

Πάλιν ομοία είναι η βασιλεία των ουρανών με άνθρωπον έμπορον όστις ευρών ένα πολύτιμον μαργαρίτην υπήγε και επώλησε τα πάντα και ηγόρασεν αυτόν». (Κατά Ματθαίον 13: 44-46)

Ποιος είναι άραγε αυτός ο κρυμμένος θησαυρός, ο πολύτιμος μαργαρίτης, που όταν τον βρει ο άνθρωπος πουλάει τα πάντα για να τον αγοράσει;

Ο απόστολος Παύλος μας βοηθάει να τον αντιληφθούμε: «Έχομεν δε τον θησαυρόν τούτον εις οστράκινα σκεύη». (Β’ Προς Κορινθίους 4:7)

Μέσα μας, λοιπόν, είναι αυτός ο Θησαυρός, μέσα στο «οστράκινο σκεύος» του σώματός μας. Εκεί πρέπει να τον αναζητήσουμε. Και όταν αξιωθούμε και τον βρούμε και τον ψηλαφίσουμε, και πιούμε νερό από την πηγή του, και αναζωογονηθούμε από την πνοή του, τότε θα πουλήσουμε τα πάντα για να τον κρατήσουμε, διότι τα πάντα θα φαίνονται πια ασήμαντα για μας!

Πρόκειται για το πνεύμα μέσα μας, το θεϊκό σπόρο που δεν ανιχνεύεται με μικροσκόπια και δεν μπορεί κανένας τύραννος να τον καταργήσει. Πρόκειται για το λύχνο του Θεού εντός ημών. Σε αυτό αναφέρθηκε και ο Σοφός Σολομών, λέγοντας: «Λύχνος του Κυρίου είναι το πνεύμα του ανθρώπου, το οποίον διερευνά πάντα τα ενδόμυχα της καρδίας»  (Παροιμίες 20:27)

 Και αυτό είχε συνειδητοποιήσει και ο Προφητάναξ Δαβίδ όταν έγραφε: «Εγώ είπα θεοί εστέ και υιοί Υψίστου πάντες, σεις όμως ως άνθρωποι αποθνήσκετε…» (Ψαλμοί 82: 6), και το επιβεβαίωσε ο Ιησούς ενώπιον του Πιλάτου (Κατά Ιωάννη 10:34).

Ας αναζητήσουμε λοιπόν το αλληγορικό μήνυμα των παθών του Κυρίου και της Ανάστασης, διότι μέσα σε αυτό υπάρχει ελπίδα σωτηρίας.

Ο «Θησαυρός» μέσα μας, που είναι το θείο πνεύμα, δηλαδή ο «Χριστός» (κεχρισμένος) μέσα μας, σταυρώνεται καθημερινά από πιστούς και άπιστους, και αν πρόκειται να υπάρξει ελπίδα παλιγγενεσίας – ατομική, συλλογική, εθνική και παγκόσμια – για να ανατραπεί η πορεία της ανθρωπότητας προς τη αυτοκαταστροφή, αυτόν τον εσωτερικό «Χριστό» πρέπει να αναστήσουμε και να τον κάνουμε οδηγό της ζωής μας.

Καλή Ανάσταση, αδέλφια, ό,τι κι αν πιστεύετε, όπως και να πιστεύετε, σε όποιον θεό κι αν πιστεύετε! Ειρήνη!

Μαρία Σεφέρου

*Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν τον υπογράφοντα και οχι απαραίτητα την Ηλεκτρονική Εφημερίδα μας