Εξήντα χρόνια κομμουνιστικής κατήχησης στα Αμερικάνικα σχολεία

Εγχειρίδιο Κομμουνισμού – Η Αμερικάνικη εκδοχή

Του Thomas DiLorenzo

Η ίδια κυβέρνηση των ΗΠΑ που ξόδεψε εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια και σπατάλησε δεκάδες χιλιάδες αμερικάνικες ζωές στον «ψυχρό πόλεμό» της για να αντισταθεί, υποτίθεται, ενάντια στην κομμουνιστική κατάληψη της Αμερικής, ξόδεψε επίσης εκατοντάδες δισεκατομμύρια για την κομμουνιστική κατήχηση στα αμερικανικά σχολεία τα τελευταία εξήντα χρόνια.

Η τριτοβάθμια εκπαίδευση στην Αμερική είναι ουσιαστικά ένα σοσιαλιστικό ίδρυμα χάρη στη εκτεταμένη κρατική χρηματοδότηση, ακόμη και για σχολεία, όπως το Πανεπιστήμιο Johns Hopkins, που είναι αποδέκτες εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων φορολογουμένων ετησίως, αλλά γελοιωδώς αυτοαποκαλούνται «ιδιωτικά». Το Grove City College και πιθανώς το Hillsdale College είναι τα μόνα δύο πραγματικά ιδιωτικά κολέγια που έχουν απομείνει.

Η ιδεολογία του «woke», του τελευταίου παραπλανητικού ευφημισμού για τον κομμουνισμό, κυριαρχεί πλέον σε όλα τα αμερικανικά ιδρύματα και είναι το αποτέλεσμα εξήντα χρόνων κομμουνιστικής κατήχησης, ξεκινώντας από τα πανεπιστήμια «αντικουλτούρας» της δεκαετίας του 1960 και φθάνοντας σε όλα τα επίπεδα εκπαίδευσης – εκπαίδευσης που χρηματοδοτείται κυρίως από την κυβέρνηση. Το αποτέλεσμα είναι η συνεχιζόμενη κομμουνιστική «woke» επανάσταση που καταστρέφει ό,τι έχει απομείνει από τον δυτικό πολιτισμό στην Αμερική μέρα με τη μέρα.

Ο φίλος μου, ο αείμνηστος Yuri Maltsev, ο οποίος πέρασε τα πρώτα σαράντα χρόνια της ζωής του στη Σοβιετική Ένωση, το αναγνώρισε αυτό τουλάχιστον πριν από μια δεκαετία και κάποτε μου είπε ότι «οι Αμερικανοί είχαν μια τυχερή αναστολή τετραετίας» όταν εκλέχτηκε ο Trump αντί της συνέχισης του καθεστώτος Obama/Hillary Clinton. Είναι πλέον προφανές τι εννοούσε ο Ομπάμα, ο ισόβιος σοσιαλιστής, όταν είπε ότι «εμείς» θέλουμε «να μεταμορφώσουμε θεμελιωδώς την Αμερική».

Τώρα έρχεται η Xi Van Fleet, η οποία έζησε τη φρίκη της «πολιτιστικής επανάστασης» του Mao στην Κίνα προτού δραπετεύσει από θαύμα στην Αμερική ως νεαρή γυναίκα, η οποία έχει γράψει το σημαντικό βιβλίο “Η Αμερική του Μάο: Η προειδοποίηση μιας επιζώσης”. (Mao’s America: A Survivor’s Warning). Όπως ο Yuri Maltsev που έζησε τον σοβιετικό ολοκληρωτισμό, η Van Fleet φρικάρει που το ίδιο ακριβώς –μια μαρξιστική επανάσταση– συμβαίνει στην υιοθετημένη χώρα της (όπου είναι τώρα πολίτης).

Οι παραλληλισμοί μεταξύ της «πολιτιστικής επανάστασης» του Mao και της αμερικανικής πολιτιστικής επανάστασης «woke» είναι εντυπωσιακοί και μερικές φορές συγκλονιστικοί. Οι μαριονετίστες της πολιτιστικής επανάστασης «woke» είναι μαοϊκοί κομμουνιστές, διαχρονικά.

Για παράδειγμα, αποδεικνύει και με το παραπάνω ότι: και οι δύο επαναστάσεις χρησιμοποιούν τις μαρξιστικές τακτικές του διχασμού, της πλύσης εγκεφάλου, της εξαπάτησης, του εξαναγκασμού, της ακύρωσης, της ανατροπής και της βίας. Και οι δύο καταστρέφουν τον παραδοσιακό πολιτισμό και τον αντικαθιστούν με μαρξιστικά συνθήματα και ιδεολογία (Black Lives Matter!!! Φασίστες!!). Και οι δύο «οπλοποιούν τη νεολαία», όπως αυτούς που ο Στάλιν υποτίθεται ότι αποκαλούσε «χρήσιμους ηλίθιους». Και οι δύο μοιράζονται τον στόχο της ολοκληρωτικής εξουσίας στην κοινωνία, και οι δύο επιδιώκουν την καταστροφή της ελευθερίας.

Η Κριτική Θεωρία Φυλών είναι ένα πρωταρχικό εργαλείο του αμερικανικού κομμουνιστικού κινήματος. Όπως γράφει: «Το κομμουνιστικό καθεστώς χρησιμοποίησε την ίδια κριτική θεωρία για να διχάσει τον λαό. Η μόνη διαφορά είναι ότι χρησιμοποιούσαν τις τάξεις αντί για τη φυλή». Στην Κίνα το κομμουνιστικό καθεστώς άλλαξε τα ονόματα των σχολείων «για να είναι πολιτικά ορθά». Οι μαθητές διδάχθηκαν να μισούν την ιστορία και την κληρονομιά τους. Αγάλματα και σύμβολα της ιστορίας της Κίνας καταστράφηκαν. Οι μαθητές ενθαρρύνθηκαν να καταδίδουν ο ένας τον άλλον (ο πρώην εργοδότης μου, το Πανεπιστήμιο Loyola Maryland, δημοσίευσε μεγάλες αφίσες που ενθαρρύνουν τους μαθητές να καλέσουν έναν αριθμό ή ένα email για να αναφέρουν οποιαδήποτε πολιτικά εσφαλμένη γλώσσα που μπορεί να ακούσουν στην πανεπιστημιούπολη). Όλα αυτά συμβαίνουν σήμερα και στην Αμερική.

Οι [Only] Black Lives Matter/Antifa ταραχές του 2020 θύμισαν στη Van Fleet την ενορχηστρωμένη από την κυβέρνηση βία στα νιάτα της στην Κίνα υπό τον Mao. Στην κομμουνιστική Κίνα η ελευθερία του λόγου επιτρεπόταν μόνο για την κυβέρνηση και τα φερέφωνά της, όπως ακριβώς στην Αμερική σήμερα «η ελευθερία του λόγου επιτρέπεται τώρα μόνο για τη ηχηρά προοδευτική αριστερά».

Το Κομμουνιστικό Μανιφέστο περιλαμβάνει με μεγάλα μαύρα γράμματα την «Κατάργηση της Οικογένειας» ως έναν από τους πρωταρχικούς στόχους του, εφόσον οι γονείς μπορούν να ανταγωνιστούν το κράτος στην εκπαίδευση των παιδιών. Έτσι, «το CRT στα σχολεία, όπου οι διδασκαλίες έχουν σχεδιαστεί για να παραβιάζουν και να προσβάλλουν την ιερότητα της οικογένειας και να σφετερίζονται τις γονικές αξίες», έχει κάνει τα παιδιά να περιφρονούν τους γονείς τους ως λευκούς ρατσιστές και χειρότερα.

Η Xi Van Fleet περιγράφει τις πρώτες κιόλας μέρες της δολοφονικής «πολιτιστικής επανάστασης» του Mao, όταν ξαφνικά, από το πουθενά, έγινε «η ξαφνική εμφάνιση γιγαντιαίων αφισών» με κάθε λογής κομμουνιστικά συνθήματα. Αυτό θύμιζε πραγματικά όλες τις δικές σας γιγάντιες αφίσες «Black Lives Matter» που επίσης εμφανίστηκαν φαινομενικά από το πουθενά. (Ένας απόφοιτος του Loyola University Maryland μου έγραψε για το ανατριχιαστικό κατά την επιστροφή στην πανεπιστημιούπολη για έναν γάμο όταν είδε παντού γιγαντιαία πανό Black Lives Matter, ύψους 20-30 ποδιών, μερικά μάλιστα πολύ μεγαλύτερα, να εκτείνονται σε όλο το πλάτος της North Charles Street, την κύρια λεωφόρο Βορρά/Νότου στη Βαλτιμόρη).

Η λεγόμενη «κουλτούρα ακύρωσης» δεν είναι κάτι καινούργιο. Η Van Fleet δίνει κεφάλαιο και στίχο για το πώς οι Κινέζοι που θεωρούνταν ύποπτοι ότι δεν ήταν αρκετά κομμουνιστές ακυρώνονταν συστηματικά και οι ζωές τους καταστρέφονταν με ευχαρίστηση από το κράτος και τους κολλητούς του.

H Xi Van Fleet, και αυτό δεν αποτελεί έκπληξη, είναι θαυμάστρια του Ron Paul. Εξήγησε ότι όταν ανησυχούσε για πρώτη φορά για το τι συνέβαινε στην Αμερική και τον ρόλο της κυβέρνησης στην προώθηση μιας εκκολαπτόμενης μαρξιστικής επανάστασης, άρχισε να παρακολουθεί πολιτικούς υποψηφίους στην τηλεόραση το 2008. Και λέει:

«Ένας υποψήφιος. . . τράβηξε ξαφνικά την προσοχή μου. Δεν έμοιαζε με κανέναν από τους άλλους υποψήφιους. Μιλούσε για θέματα κατά μέτωπο και με πολλή αντικειμενικότητα. Τίποτα από αυτά που έλεγε δεν φαινόταν να είναι λουστραρισμένα σλόγκαν ή πολιτική διγλωσσία. Πρώτη φορά άκουγα κάτι πολιτικό που δεν ακουγόταν πολιτικάντικο. Μου έκανε πραγματική αίσθηση. Μιλάω για το τότε μέλος του Κογκρέσου Ron Paul… Σύντομα αγόρασα και διάβασα το βιβλίο του End the Fed ».

Ο έλεγχος του λόγου ήταν ένα ουσιαστικό μέρος της κομμουνιστικής κατήχησης στην Κίνα, όπως και στην Αμερική σήμερα, γιατί «αν μπορείτε να προγραμματίσετε τις λέξεις που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι και πώς τις χρησιμοποιούν, μπορείτε να ελέγξετε την ομιλία τους και επομένως τις σκέψεις τους». Ακούγεται οικείο;