Αφέντες της Ανθρωπότητας: Ένα υποείδος του homo sapiens

Ώρα για Ανθρωπιά – Μια απατηλή στιγμή…

Good Citizen – May 14, 2022

Ήμασταν κυνηγοί και τροφοσυλλέκτες. Τα σύνορα ήταν παντού. Ήμασταν περιορισμένοι μόνο από τη γη, τον ωκεανό και τον ουρανό. – Carl Sagan

Υπάρχουν βιολογικές επιταγές για όλους τους ζωντανούς οργανισμούς.

Αθανασία ή αναπαραγωγή.

Το πρώτο είναι περισσότερο μια ανθρώπινη φαντασίωση των ισχυρών που δεν μπορούν να αποδεχθούν τους όμορφους περιορισμούς της φύσης και επιδιώκουν να παρακάμψουν την κυριαρχία της. Στους τακτικούς κύκλους ζωής του φυσικού μας κόσμου, η απουσία του πρώτου αφήνει μόνο την αναπαραγωγή.

Το ρολόι χτυπά πάντα στο κατάλληλο παράθυρο στον κύκλο ζωής ενός οργανισμού για αυτή τη διαδικασία. Ο χρόνος είναι η μοναδική σταθερά που μοιράζονται όλα τα ζωντανά όντα. Κάποιοι αντιλαμβάνονται περισσότερο το πέρασμά του από άλλους. Για τα περισσότερα είδη, η βιολογία κάνει τη μέτρηση του χρόνου.

Ο χρόνος επιτρέπει την προσαρμογή, την επιβίωση, την αναπαραγωγή και τον θάνατο, για τα οποία ο ασυγχώρητος φυσικός κόσμος δεν εγγυάται ότι θα φτάσουν με οποιαδήποτε σειρά, μόνο ότι είναι αναπόφευκτος.

Το μέσο προσδόκιμο ζωής για τον homo sapiens στον δυτικό κόσμο μόλις πριν από δύο αιώνες ήταν 33.

Η επιστήμη, ο βιότοπος, οι ασθένειες και ο τρόπος ζωής είναι σημαντικοί παράγοντες που επηρεάζουν αυτόν τον αριθμό.

Το ίδιο και οι πόλεμοι.

Υπάρχουν είδη στον πλανήτη μας που έχουν προσαρμοστεί με τον καιρό με θεαματικούς τρόπους στο περιβάλλον τους. Ο γκρίζος δεντροβάτραχος μπορεί να αποφύγει τους θηρευτές αλλάζοντας το χρώμα και την εμφάνισή του με βάση το φυσικό του περιβάλλον.

Το χταπόδι έχει επίσης μια θαυματουργή ικανότητα να αλλάζει αμέσως το χρώμα του στο υποβρύχιο περιβάλλον του για να κρυφτεί από τα αρπακτικά. Αυτά τα συναρπαστικά πλάσματα έχουν τρεις καρδιές και εννέα εγκεφάλους. Ένας κεντρικός εγκέφαλος, συν ένα για κάθε ανεξάρτητο βραχίονα. Αν χάσουν ένα πλοκάμι μπορούν να το μεγαλώσουν ξανά.

Τα περισσότερα είδη χταποδιών δεν έχουν πολύ χρόνο. Μερικά ζουν για μόλις έξι μήνες. Μετά την αναπαραγωγή, ξεκινούν το τελευταίο στάδιο της ζωής τους που ονομάζεται γήρανση οπότε σταματά η κυτταρική αναπαραγωγή.

Υπάρχουν εδαφικά είδη που προτιμούν να είναι μόνα τους και υπάρχουν είδη αγέλης που προτιμούν την ασφάλεια σε αριθμούς. Τα συστήματα επιβίωσης και αναπαραγωγής διαφέρουν ανάλογα με τον βιότοπο και τους φυσικούς θηρευτές. Οι άνθρωποι έχουν μόνο ένα φυσικό αρπακτικό.

Υπάρχει ένα υποείδος του homo sapiens που υπήρχε καθ’ όλη τη διάρκεια του καταγεγραμμένου χρόνου. Επιδιώκουν να κυριαρχήσουν και να ελέγξουν τους άλλους του είδους τους. Σήμερα αυτό το υποείδος έχει παγκόσμια εμβέλεια, πολύ μεγαλύτερη από κάθε μονάρχη ή αυτοκρατορία.

Ελέγχουν τα χρηματοπιστωτικά, τις οικονομίες, τις κεντρικές τράπεζες, τις προμήθειες και τη διανομή τροφίμων και τα πολύ σημαντικά ιδρύματα, συμπεριλαμβανομένων των κυβερνήσεων. Αποφασίζουν επίσης πότε θα γίνουν πόλεμοι και για πόσο καιρό θα γίνονται και πώς θα διανεμηθούν τα λάφυρα και τα δεινά.

Ο παγκόσμιος αφέντης δεν διάκειται τόσο ευνοϊκά στην προσαρμογή σε έναν κόσμο που αλλάζει. Προκειμένου να επιδείξει την ιδιότητά του ως αφέντη, απλώς σχεδιάζει τον κόσμο για να δημιουργήσει το περιβάλλον στο οποίο αναγκάζονται να προσαρμοστούν άλλοι κατώτερου επιπέδου. Αυτό είναι το επιστημονικό ισοδύναμο του ελέγχου των τρωκτικών μέσα σε ένα εργαστήριο για πειραματισμό. Σε αυτή την περίπτωση, το εργαστήριο είναι ο πλανήτης ή ο δυτικός πολιτισμός και οι άνθρωποι είναι τα τρωκτικά.

Για τον παγκόσμιο αφέντη αναπαραγωγή είναι γραφική, μια επιτελεστική φυσική κίνηση για λάγνα ευχαρίστηση ή απλώς για να συνεχίσουν την κληρονομική τους καταγωγή. Εκτός από τη δική τους παραγγελία, είναι ως επί το πλείστον μια τριτοκοσμική ενόχληση. Ο παγκόσμιος αφέντης βλέπει όλους τους λαούς, συμπεριλαμβανομένων των προηγμένων εθνών, ως τον τρίτο κόσμο.

Οι άνθρωποι είναι απλώς μονάδες κατανάλωσης και μονάδες παραγωγής άνθρακα. Οι άνθρωποι είναι απλώς αντικείμενα για να ξαναφτιάχνουν τα πάντα στην εικόνα που αναζητούν. Μια συγχώνευση βιολογίας και τεχνολογίας σε μια μετα-ανθρώπινη εκδοχή του είδους μας.

Τα εμφυτευμένα τσιπ εγκεφάλου θα σχηματίσουν ένα διασυνδεδεμένο δίκτυο οργανισμών που ελέγχονται από συχνότητες και διαδικασίες που θα μπορούσαν να είναι καταστροφικές σε κυτταρικό επίπεδο. Αυτές οι συχνότητες είναι ήδη παντού γύρω μας, καταστρέφοντάς μας σε κυτταρικό επίπεδο. Πρέπει να γίνουν θυσίες. Η αθανασία δεν μπορεί να περιμένει. Απλώς δεν υπάρχει αρκετός χρόνος.

Θα θυσιαστούν δισεκατομμύρια καθώς γινόμαστε πιο αποτελεσματικοί αλλά και πιο εξαρτημένοι. Όλα δείχνουν ότι παρεμβαίνουν στη φυσική τάξη για να μας καταστήσουν κάτι λιγότερο από ανθρώπους. Η ελεύθερη βούληση, η επιθυμία και η ελευθερία θεωρούνται εμπόδια σε αυτήν την ατζέντα. Θα μας επιτραπεί να υπάρχουμε με πολύ λίγα, και όλα τα άλλα θα είναι τεχνητές ψευδαισθήσεις και περισπασμοί.

Με άλλα λόγια, συνεχίζουν στην ίδια τροχιά που κοπαδοποιούν την ανθρωπότητα για δεκαετίες, με την καταστροφή της φυσικοπαθητικής ιατρικής χάριν της αλλοπαθητικής ιατρικής, τον υπερατομισμό, τα επιδημικά επίπεδα ναρκισσισμού, τη μαζική κατανάλωση, την ψηφιακή αναπαράσταση του εαυτού και των κοινοτήτων για μαζική παρακολούθηση και τη σκόπιμη καταστροφή της οικογενειακής μονάδας, των ρόλων των φύλων και των παραδόσεων που κάποτε ήταν το θεμέλιο των υγιών πολιτισμών.

Ο παγκόσμιος αφέντης δεν μπορεί να διαχειριστεί έναν πληθυσμό που είναι πολύ μεγάλος, πολύ άκαμπτος ή πολύ ελεύθερος. Η Μαλθουσιανική μείωση του πληθυσμού είναι απαραίτητη. Η χειραγώγηση θα γίνει ταυτόχρονα με τη μείωση. Η βιοτεχνολογική συγχώνευση θα συμβεί καθώς η τεχνολογία προχωρά.

Ο αφέντης πιστεύει ότι η αθανασία μπορεί με κάποιο τρόπο να είναι πλέον εφικτή, ίσως σε μια βιολογική παραλλαγή νανο-γραφενίου. Τα πειράματά τους βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη. Για να παρακάμψουν τη φυσική τάξη του κόσμου που έχει διατηρηθεί από καταβολής κόσμου, είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν την ανθρωπότητα για τις φιλοδοξίες τους για αθανασία.

Η αλαζονεία τους είναι εκπληκτική. Η μυωπία τους είναι ανησυχητική. Τα αποτελέσματά τους δεν θα είναι αυτά που φαντάζονται. Η ανθρωπότητα δεν έχει συναινέσει στην ατζέντα τους, αλλά δεν τους ενδιαφέρει. Τα τρωκτικά σε ένα κλουβί δεν μπορούν να συναινέσουν.

Κάποτε ήταν η ευγενέστερη φιλοδοξία μιας γενιάς ανθρώπων να μεταδώσει ό,τι έμαθε στην επόμενη γενιά, κυρίως για επιβίωση, και αργότερα για κατάκτηση και πρόοδο. Κάθε γενιά προωθούσε αυτό τον σκοπό.

Πάντα υποθέταμε ότι θα μεταδώσουμε ό,τι μαθαίνουμε από τη μια γενιά στην άλλη, αλλά αυτό δεν φαίνεται να ισχύει πλέον. Φαίνεται ότι έχουμε πρόθεση να καταστρέψουμε πολύτιμη γνώση για τα είδη και την επιβίωση του πολιτισμού.

Μέχρι να είμαστε έτοιμοι να εγκατασταθούμε στα πλησιέστερα πλανητικά συστήματα, θα έχουμε αλλάξει. Το απλό πέρασμα των γενεών θα μας έχει αλλάξει. Η προσαρμογή θα μας αλλάξει. Είμαστε ένα προσαρμόσιμο είδος.– Carl Sagan

Δεν υπάρχουν πλέον φυσικά σύνορα στη γη, γι’ αυτό εφευρίσκονται νέα, τεχνητά. Η δημιουργική και επιστημονική καινοτομία έμελλε να μας οδηγήσει στην «πρόοδο». Ο παγκόσμιος αφέντης επιδιώκει να διαχειριστεί όλα τα σημεία διαδρομής αυτής της «προόδου». Ενώ παριστάνουν τους καλοπροαίρετους ποιμένες του φυσικού μας κόσμου, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων, επιδιώκουν να τον αξιοποιήσουν, να τον ελέγξουν, να τον αποσπάσουν και να τον υποτάξουν.

Ποιο είναι το νόημα όλων των τεράστιων δεξαμενών μας επιστημονικής γνώσης εάν δεν ακολουθούμε αυτό που γνωρίζουμε ότι είναι αληθινό και επιστρέφουμε μόνο σε αυτό που μας λένε να πιστεύουμε και να εμπιστευόμαστε άνευ όρων αυτούς που δίνουν διαταγές;

Στην επιθυμία τους να παίξουν τον Θεό με τους ανθρώπους και τη φύση, οι ανακατωσούρηδες αφέντες δεν έχουν περιορισμούς στις εμμονές τους με τον επιστημονισμό και τον μετανθρωπισμό. Δεν υπάρχουν κόκκινες γραμμές. Οτιδήποτε είναι δυνατό γίνεται απαραίτητο πείραμα μέσω της αναγκαστικής εφαρμογής.

Μερικές φορές πωλείται ως ευκολία χωρίς τριβές, παίζοντας με την εγγενή νωθρότητα του είδους μας, που έχουν εμμονή με τους κατανάλωση, που τις περισσότερες φορές υπάρχουν απλώς ως μονάδες κατανάλωσης και αναδιανομής ενέργειας. Δέκα θερμίδες μέσα για κάθε δύο έξω, κυρίως μέσω μη παραγωγικών δραστηριοτήτων.

Και έτσι θεωρούμαστε φουσκωμένα παραταϊσμένα τρωκτικά σε κλουβιά της δικής μας αποδοχής και κατασκευής. Οι εικόνες που προβάλλονται στους τοίχους του κλουβιού μας είναι μια φυλακή της αντιληπτής μας πραγματικότητας που μας κρατά μαγεμένους και παγιδευμένους.

Η αντίληψή μας για το χρόνο διαστρεβλώνεται από τις παγίδες που ρίχνονται στο κλουβί. Η κατανόηση των περιορισμών της ύπαρξής μας αναστέλλεται καθώς βυθίζουμε το μυαλό μας σε ψευδο-πραγματικότητες και τεχνητές ψηφιακές δημιουργίες. Μπορούμε να προγραμματιστούμε να πιστεύουμε αυτά που μας λένε.

Τώρα προγραμματιζόμαστε να πιστεύουμε ότι οι ηλικιωμένοι έχουν ζήσει καλές ζωές και έτσι η ευθανασία γίνεται μια ευγενής πράξη προς όφελος των νεότερων γενεών. Τώρα διαφημίζεται με δυστοπικούς ευφημισμούς όπως «συμπονετική φροντίδα για το τέλος της ζωής». Η Ελβετία έχει επιτρέψει σε αυτήν την ιδιωτική βιομηχανία να λειτουργεί για κάθε ηλικιωμένο άτομο που έχει τα μέσα να πληρώσει. Ο Καναδάς είναι ο επόμενος. Κάθε πελάτης που πληρώνει είναι και μια μονάδα άνθρακα λιγότερη. Ένας λιγότερος δικαιούχος σύνταξης. Η ανθρώπινη ζωή είναι αναλώσιμη στη νέα τάξη της «προόδου».

Η παλιά τάξη ξεθωριάζει. Η αναπαραγωγή αναβάλλεται για εταιρικές προαγωγές στην επιδίωξη μιας άψυχης καριέρας. Ο τερματισμός μιας ανθρώπινης ζωής δεν γίνεται απλώς κοινωνικά αποδεκτός μεταξύ των υστερικών φανατικών και ενθαρρύνεται οικονομικά από την άψυχη εταιρεία, αλλά είναι ένα αναφαίρετο «ανθρώπινο δικαίωμα» στη νεοφιλελεύθερη τάξη «βασισμένο σε κανόνες». Όποιοι απόγονοι δεν τερματίζονται πετιούνται σε ιδρύματα για διορθωτικό προγραμματισμό και συγκερασμό, τα οποία διαχειρίζονται όλο και περισσότερο ψυχικές περιπτώσεις ροζομαλλιάδων, στολισμένες με αποκρουστικά τατουάζ και τρυπήματα, που πιστεύουν ότι η βιολογία είναι απλώς μια κοινωνική κατασκευή. Όλες οι αλήθειες και οι πραγματικότητες αποδομούνται για να γίνουν ανούσιες, κοινωνικά αποδεκτές, κατασκευές, σχεδιασμένες για την υποταγή και την καταστροφή του είδους.

Πώς μπορεί ένα είδος να επιβιώσει από την επιθυμία του να αρνείται συνεχώς την πραγματικότητα και να ματαιώνει τη δική του βιολογική επιταγή;

Όπως συμβαίνει με κάθε ερώτηση στον κόσμο μας, ο χρόνος θα απαντήσει τελικά σε αυτό.

Ίσως αυτό είναι το μόνο πράγμα που ισοδυναμεί με τον αγωνιστικό χώρο για τρωκτικά και αφέντες. Χρόνος. Ποτέ δεν θα πάρουν ένα λεπτό περισσότερο ή ένα λεπτό λιγότερο από αυτά στα οποία πειραματίζονται. Απλώς έχουν τους πόρους για να το περάσουν με όποιον τρόπο επιλέξουν.

Όλο και περισσότερο επιλέγουν να το περάσουν όρθιοι πάνω από τα κλουβιά μας, παίρνοντας αποφάσεις που μας επηρεάζουν όλους καθώς αισθανόμαστε αβοήθητοι, ιδιαίτερα εκείνοι που μπορούν να δουν πέρα ​​από τους τοίχους των δικών τους κλουβιών. Ορισμένες από αυτές τις αποφάσεις θα έχουν μη αναστρέψιμες καταστροφικές συνέπειες για το είδος μας. Πράγματι για όλα τα είδη. Είναι πιθανό να μην πάρουν καν αυτή την απόφαση, αλλά να μας μεταφέρουν εκεί τυχαία στην αναζήτησή τους για «πρόοδο».

Τα δίκτυα διοίκησης και ελέγχου στα πυρηνικά έθνη λαμβάνουν εντολές και τις διανέμουν σε σιλό πυραύλων και υποβρύχια σε στρατηγικές τοποθεσίες. Οι μονάδες έχουν λιγότερο από δέκα λεπτά για να ολοκληρώσουν τα πρωτόκολλα εκτόξευσης πριν γίνουν οι ίδιες στόχοι.

Η εξελικτική προσαρμογή δεν διορθώνει γρήγορα τα πράγματα. Η διαφήμιση και η προπαγάνδα που βασίζεται στην ψυχολογία δεν είναι παρά έναν αιώνα παλιά. Ο γνωστικός πόλεμος πέμπτης γενιάς είναι νέος. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν ιδέα ότι είναι ανοιχτοί στόχοι. Παρακολουθούμε αυτούς τους απροσάρμοστους sapiens σε κούρσα πραγματικού χρόνου προς τις νάρκες ξηράς με χαμογελαστές φατσούλες τύπου ίμοτζι. Χαρούμενοι στα κλουβιά τους.

Υπάρχουν είδη και μετά υπάρχουν αδαείς παραλλαγές ειδών. Μόνο στους ανθρώπους μπορούν να φτάσουν στην κορυφή της δύναμης.

Η κορυφή της εξουσίας επιδιώκει να ωθήσει τη Ρωσία ή την Κίνα πολύ πέρα από τα  άκρα και έχουν ανόητες ιδέες για την προσποίηση ενός απομονωμένου πυρηνικού γεγονότος που ενεργοποιεί νευρικά δάχτυλα προς τα κόκκινα κουμπιά, τα οποία μόλις πατηθούν δεν μπορούν να αναιρεθούν.

Στις 26 Σεπτεμβρίου 1983 οι Ρωσικές άμυνες εντόπισαν πέντε εισερχόμενα ICBM. Στην πραγματικότητα, αυτά τα ICBM (διηπειρωτικοί βαλλιστικοί πύραυλοι) ήταν φαντάσματα που δημιουργήθηκαν από υπολογιστή, αλλά οι Ρώσοι δεν το γνώριζαν αυτό. Συναγερμοί σημειώθηκαν σε καταφύγιο διοίκησης κοντά στη Μόσχα. Αυτό το καταφύγιο ήταν η τελευταία στάση. Εάν επικύρωνε το σήμα, τότε ένα μήνυμα έκτακτης ανάγκης  «Δεχόμαστε επίθεση» (We–Are–Being attacked) θα είχε πάει κατευθείαν στο Κρεμλίνο. Η πίεση ήταν έντονη και το σύστημα ήταν θετικό στην αξιολόγηση των ICBM. Ωστόσο, ο διοικητής του καταφυγίου αποφάσισε – από ένστικτο – ότι επρόκειτο για ψευδή συναγερμό. Δεν υπάκουσε τους υπολογιστές. Αν δεν συνέβαινε αυτό, υπήρχε μόνο το τελευταίο βήμα προτού η Ρωσία ξεκινήσει μια αντεπίθεση. [1]

Με όλα όσα γνωρίζουμε για τα πυρηνικά όπλα και τις καταστροφικές τους δυνάμεις, και αφού είδαμε τη χρήση τους στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, αυτές οι επιλογές είναι ακόμα στο τραπέζι. Έχουμε πλήρη επίγνωση του τι θα σήμαινε αυτό όχι μόνο για την ανθρωπότητα αλλά για όλα τα είδη σε αυτόν τον πλανήτη για πάντα, ωστόσο τα έχουμε ακόμα να περιμένουν, σε αναμονή, κουμπιά που απειλούν να πατηθούν.

Ποιος θα τολμούσε να μιλήσει για τέτοια πράγματα κατηγορηματικά ενώ οι εντάσεις εντείνονται σε ανοιχτές επιδείξεις εχθρότητας που θα μπορούσαν να κλιμακωθούν στο αδιανόητο;

Υπάρχουν είδη ικανά για πολλά περισσότερα πέρα ​​από την επιβίωση και την αναπαραγωγή. Μας αρέσει να θεωρούμε τον εαυτό μας ως έναν από αυτούς.

Πράγματι η ανθρώπινη ζωή είναι ένας θρίαμβος. Είμαστε ένα είδος ικανό για τέτοια ομορφιά και θαυμασμό μέσω της ενσυναίσθησης, της αποδοχής, της αρμονίας μέσω της συμβίωσης και των καινοτόμων επιτευγμάτων που μας οδηγούν στην καλύτερη κατανόηση της επιβίωσης και της ευθύνης του είδους μας ως ευγενείς ποιμένες των οικοσυστημάτων του πλανήτη μας.

Είμαστε επίσης ένα είδος ικανό για φρικτή καταστροφή μέσω της χρήσης όπλων που σε μια παραπλανητική στιγμή παρεξήγησης θα μπορούσαν…

Θα μπορούσαν…

Λοιπόν, ελάτε τώρα. Αυτά τα όπλα είναι λιγότερο από έναν αιώνα παλιά. Η τεχνολογική προσαρμογή δεν γίνεται γρήγορα. Η καμπύλη μάθησης δεν είναι ίδια για όλα τα είδη.

Δώστε μας χρόνο!

Ω!

Θα εκπλαγούν με το πόσο ευάλωτη ήταν κάποτε η αποθήκη όλων των δυνατοτήτων μας. Πόσο επικίνδυνη είναι η βρεφική μας ηλικία. Πόσο ταπεινά τα ξεκινήματά μας. Πόσα ποτάμια έπρεπε να περάσουμε πριν βρούμε το δρόμο μας. – Carl Sagan

Το The Good Citizen δυναμώνεται από Καλούς Πολίτες όπως εσείς. Σκεφτείτε μια συνδρομή επί πληρωμή για να υποστηρίξετε περισσότερα έργα σαν αυτό. Εάν δεν μπορείτε να είστε συνδρομητής επί πληρωμή, μοιραστείτε αυτήν την ανάρτηση με άλλους Καλούς Πολίτες.

Πηγή: The Good Citizen

Μετάφραση από τη Μαρία Σεφέρου