Υπάρχει ζωή κι έξω από το μπουντρούμι και το φρενοκομείο του ευρώ.
Οι αγρότες βρίσκονται ήδη επί ποδός πολέμου. Οι δικηγόροι, οι γιατροί, οι μηχανικοί και γενικά όλοι οι ελευθεροεπαγγελματίες. Γιατί; Διότι η πολιτική της φορολεηλασίας, της διάλυσης του κοινωνικοασφαλιστικού και το τσάκισμα της οικονομίας που εκδηλώνεται στα λουκέτα, την αναδουλειά, την εξαθλίωση έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο ιστορικό ρεκόρ από την εποχή συγκρότησης της ελληνικής οικονομίας τον 19ο αιώνα.
Τώρα πια τίθεται πλέον ξεκάθαρα ζήτημα επιβίωσης ακόμη και για στρώματα, ή κατηγορίες επαγγελμάτων που δεν αντιμετώπιζαν άμεσα τόσο κρίσιμο πρόβλημα. Ο αγρότης – ειδικά ο μικρός και ο μεσαίος – προορίζεται για τον καιάδα. Η αγροτική γη προορίζεται για χρήση επενδυτικών κεφαλαίων. Το ελεύθερο επάγγελμα πνέει πλέον τα λοίσθια και μιλάμε για πάνω από 25% της απασχόλησης. Πάνω από 15 δις ευρώ τα χρέη τους στον ΟΑΕΕ. Το ίδιο οι δικηγόροι, οι γιατροί, οι μηχανικοί.
Ο συνταξιούχος είναι πια όμηρος του καθεστώτος των μνημονίων. Με αναλγησία που μόνο δοσίλογοι και κατακτητές μπορούν να έχουν, του λένε ότι οφείλει να αρκεστεί στο πενιχρό επίδομα που κατ’ ευφημισμό αποκαλούν σύνταξη. Αφού λεηλάτησαν επί δεκαετίες τα ταμεία, αφού οδήγησαν στην ανεργία, την αδήλωτη εργασία και την αναδουλειά πάνω από το 62% της απασχόλησης, τώρα μας λένε ότι δεν υπάρχουν λεφτά για συντάξεις. Αφού με απροκάλυπτο τρόπο έκλεψαν τον κουμπαρά των επικουρικών ταμείων, που γέμιζε μόνο και αποκλειστικά με εισφορές των εργαζομένων, λένε στους συνταξιούχους ότι δεν μπορούν να εγγυηθούν την επικουρική.
Ποιός στ’ αλήθεια μπορεί να πιστέψει ότι θα επιβιώσει σύνταξη, δουλειά, ταμεία, χώρα υπό τέτοιες συνθήκες; Ποιός μπορεί να πιστέψει ότι αυτός μπορεί να επιβιώσει κι ας χαθούν όλοι οι άλλοι; Γιατί λοιπόν μένουμε σε συντεχνιακά αιτήματα; Γιατί μένουμε μόνο στο να εξαιρεθούμε εμείς, ο δικός μας κλάδος, το δικό μας επάγγελμα; Δηλαδή, άμα εξαιρεθεί σήμερα ο αγρότης και την πληρώσουν όλοι οι άλλοι, μήπως θα σωθεί; Άμα την σκαπουλάρουν τώρα οι γιατροί, οι δικηγόροι, οι μηχανικοί και την πληρώσουν οι υπόλοιποι, είναι δυνατόν να μην βλέπουν ότι θα έρθει και η δική τους ώρα;
Οι μορμόνοι της πολιτικής, σου λένε ότι έτσι είναι τα πράγματα, έτσι είναι ο καπιταλισμός. Είναι το ίδιο με εκείνο που σου λένε κι οι δοσίλογοι, μονόδρομος! Τι θα χρειαστεί ακόμη για να καταλάβεις ότι η πατρίδα και μαζί της όλος ο εργαζόμενος λαός αντιμετωπίζει κίνδυνο μαζικής εξόντωσης. Ως πότε θα ανεχόμαστε την αρχαία προσταγή του Ομήρου «αμύνεσθαι περί πάτρις», να μας το μετατρέπουν κόμματα, συνδικαλιστές και πολιτευτές όλων των αποχρώσεων σε «αμύνεσθαι περί πάρτης»;
Σκέψου λίγο! Βάλε επιτέλους να δουλέψει το μαραφέτι που έχεις στο κεφάλι και ο καλός θεούλης στο χάρισε άδολα για να διαθέτεις ελευθερία σκέψης και επιλογής. Πώς είναι δυνατόν να διασωθείς εσύ και μόνο εσύ μέσα σε μια χώρα που έχει τεθεί υπό καθεστώς κατοχής; Μέσα σε μια χώρα που είτε έχει, είτε δεν έχει κυβέρνηση, είναι το ίδιο και το αυτό; Πώς είναι δυνατόν να πιστεύεις ότι σαν δούλος, σαν ραγιάς χειρότερος από τα προγονικά σου επί Σουλτάνου, εσύ θα έχεις καλύτερη μοίρα;
Δέστο και διαφορετικά. Τι όφελος έχει ο άνεργος, ο ήδη εξαθλιωμένος, ο ταλαιπωρημένος μέχρις εξοντώσεως Έλληνας, που ήδη πλέον ακόμη και με τα επίσημα στοιχεία πλησιάζει το 50% του πληθυσμού, να κερδίσει αν μόνο ο δικηγόρος, μόνο ο γιατρός, ή μόνο ο μηχανικός σκαπουλάρει προς στιγμή τον οδοστρωτήρα; Γιατί να συμπαρασταθεί στο δικό σου αγώνα;
Και χωρίς αυτούς, χωρίς όλους μας μαζί σου δεν πρόκειται να κερδίσεις απολύτως τίποτε. Αντίθετα το καθεστώς θα σε στιγματίσει, θα σε απομονώσει, θα εξαγοράσει όπως συνηθίζεται τις ηγεσίες του αγώνα σου και θα σε συντρίψει. Ποιός λοιπόν θα σε σηκώσει στους δικούς του ώμους, όταν έρθει η ώρα σου;
Επιτέλους, πότε θα βγάλουμε τα αναγκαία συμπεράσματα; Πόσο αίμα ακόμη πρέπει να χυθεί; Φτάσαμε να έχουμε τους περισσότερους θανάτους ετήσια λόγω των κοινωνικών συνθηκών που επικρατούν, από την εποχή της μεγάλης πείνας της παλιάς ναζιστικής κατοχής. Τι περιμένουμε; Έως πότε θα λέμε, εμένα δεν με νοιάζει γιατί δεν πέθανε ο δικός μου άνθρωπος, αλλά αυτός του διπλανού μου;
Πόσο ανάποδα είναι όλα στις μέρες μας; Οργίζεσαι – και καλά κάνεις – με τις «επιστημονικές» αναφορές ενός ανεκδιήγητου κομματικού κηφήνα που βρίσκεται στο θώκο του κατοχικού υπουργού παιδείας όταν αμφισβητεί προκλητικά την ιστορικά αποδεδειγμένη γενοκτονία των Ποντίων, αλλά αδιαφορείς για την γενοκτονία των συμπατριωτών μας που βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη. Εκτός κι αν πιστεύεις ότι τα κολητηλίκια και οι τεμενάδες σε βουλευτές, κόμματα και πολιτευτές θα σε σώσουν.
Τα πράγματα είναι πλέον πολύ απλά, όσο το δίλημμα Ζωή ή Θάνατος. Ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Κάποτε ο ελληνικός λαός κατακτούσε το δικαίωμά του να ζει και να καλυτερεύει τη ζωή του, αυτός και οι γενιές των απογόνων του, φωνάζοντας Ελευθερία ή Θάνατος, που ισοδυναμούσε με το Πατρίδα ή Θάνατος. Σήμερα δεν μπορείς εσύ, δεν μπορεί κανένας μας να λουφάζει μπρος στους ντόπιους και ξένους λύκους που έχουν βαλθεί να μας κατασπαράξουν.
Ήρθε πλέον η ώρα της ενότητας του λαού. Όλοι μαζί. Αγρότες, επαγγελματίες, έμποροι, εργαζόμενοι, νέοι, όλοι μαζί, αλλιώς χαθήκαμε. Θέλουμε τη ζωή μας πίσω! Θέλουμε την πατρίδα μας πίσω! Θέλουμε εμείς να είμαστε τα αφεντικά στον τόπο των πατέρων μας! Δεν θυσιάζουμε κανέναν στο βωμό των αγορών! Υπάρχει ζωή κι έξω από το μπουντρούμι και το φρενοκομείο του ευρώ. Ελευθερία, δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη.
Δεν μας αρκεί η ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών. Θέλουμε την ανατροπή του καθεστώτος κατοχής της πατρίδας μας. Όχι αφού πεθάνουν τα παιδιά και τα γονικά μας, αλλά εδώ και τώρα! Εμπρός για συντονιστικά αγώνα μακριά από πουλημένους συνδικαλιστές και κομματόσκυλα. Συντονιστικά ενότητας για να συντονιστεί ο ανένδοτος αγώνας όλων μας εναντίον του καθεστώτος. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να αποφύγουμε το μοιραίο. Μόνο έτσι θα αποκτήσουμε την αξιοπρέπεια μας. Μόνο έτσι θα διεκδικήσουμε αυτό μας αξίζει σε μια λεύτερη κι ευημερούσα πατρίδα. Ήρθε η ώρα μας!
katoxika nea
