Να μάθουμε όλη την αλήθεια.. Η τοποθέτηση της Μαρίας Καρυστιανού στην ΕΛΜΕ Καλλιθέας (Video)

ΜΑΡΙΑ ΚΑΡΥΣΤΙΑΝΟΥ: Όταν όλα γύρω μας καταρρέουν και σήμερα βρισκόμαστε εδώ, όλοι μαζί, σε αυτή τη δυνατή στιγμή, είναι γιατί δεν είμαστε διατεθειμένοι να αφήσουμε το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας στα χέρια επιτήδειων που δεν νοιάζονται καθόλου για τη ζωή μας, για την υγεία μας, για την παιδεία μας, για την εξέλιξή μας και για τα προβλήματά μας, αλλά μόνο για τη δική τους τσέπη και των φίλων τους.

Μάθαμε με τον χειρότερο τρόπο ότι μια κοινωνία δεν καταρρέει όταν πέφτει· καταρρέει από τη στιγμή που συνηθίζει να ζει με σκυμμένο κεφάλι. Υποτάσσεται, χάνει τη δύναμή της να ορθώσει ανάστημα απέναντι σε όσους ασελγούν πάνω στις πλάτες της. Έτσι ζήσαμε, σκεφτείτε, για πολλά χρόνια.
Αλλά πλέον στεκόμαστε όρθιοι και δυνατοί. Η ψυχή μας έχει αφυπνιστεί. Και μιλάμε για το δίκαιο με όλη μας τη φωνή.
Μιλάμε απλά και καθαρά. Και ρωτάμε:

Πού είναι η δικαιοσύνη στην Ελλάδα;
Πώς όσοι την υπηρετούν δεν αντιδρούν στην ατελείωτη διαπλοκή;
Πώς ποδοπάτησαν αυτή την ιερή έννοια, με αποτέλεσμα η πλειοψηφία των πολιτών να δηλώνει ξεκάθαρα ότι δεν έχει εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη;

Η ρίζα του προβλήματος είναι η καταπάτηση των αξιών και η αντικατάστασή τους από την αδιαφορία, τη διαπλοκή και την αδιαφάνεια. Και, κυριότερο όλων, από τη μη λογοδοσία και την ατιμωρησία. Γιατί αυτές οι δύο διαιωνίζουν την κατάσταση.

Τι είδαμε τα τελευταία χρόνια;
Τεράστιες ποινικές υποθέσεις που θα έπρεπε να έχουν ταρακουνήσει την ελληνική κοινωνία και να έχουν οδηγήσει τους ποινικά υπόλογους πολιτικούς στο σκαμνί. Αντί γι’ αυτό, τις είδαμε να αρχειοθετούνται άρον άρον. Τα παραδείγματα πολλά:

Η σύμβαση 717, που αν είχε υλοποιηθεί, τα παιδιά μας θα ήταν ζωντανά.
Οι υποκλοπές και το Predator, που παρακολουθούσε όλα τα κέντρα εξουσίας για να χειραγωγεί και να εκβιάζει.
Η υπόθεση Novartis, όπου μετά τη στοχευμένη κατάργηση της Εισαγγελίας Διαφθοράς όλα έμειναν κυριολεκτικά αδιευκρίνιστα.
Υποθέσεις που θάφτηκαν στα συρτάρια.
Σκάνδαλα που πνίγηκαν πριν φτάσουν στις δικαστικές αίθουσες.
Δίκες χωρίς τους πραγματικούς ενόχους, τους υψηλά ιστάμενους, αυτούς που προστατεύονται από το σάπιο σύστημα.

Δείτε την πρόσφατη δίκη στη Λάρισα για την εξαφάνιση του βιντεοληπτικού υλικού του εγκλήματος των Τεμπών. Μια δίκη που όλοι γνωρίζουμε ότι δεν είναι ολόκληρη. Ασχολούμαστε μόνο με ένα κομμάτι της. Η πραγματική δίκη θα έπρεπε να αφορά εκείνον που πρώτος άγγιξε το υλικό. Γιατί αυτό είναι το κρίσιμο σημείο. Όχι μόνο η ιδιότητά του, αλλά η ίδια η πράξη και η ευκολία με την οποία τελέστηκε. Ξεδιάντροπα και απροκάλυπτα.

Κι όμως, στη δικογραφία υπάρχουν ημερομηνίες, υπογραφές, παραλαβές υλικού, έγγραφα που δείχνουν ότι τα βίντεο της εμπορικής αμαξοστοιχίας παραλήφθηκαν και παραδόθηκαν. Και μετά, μήνες αργότερα, ζητήθηκαν ξανά.
Και ρωτώ:
Όταν κάτι έχει παραληφθεί, πώς γίνεται να ζητιέται ξανά;
Πού καταχωνιάστηκε το πρωτογενές υλικό;
Και κυρίως, γιατί ξαναζητήθηκε τόσο καιρό μετά; Αν όχι για να σβηστούν τα ίχνη της δόλιας πράξης της εξαφάνισης των βίντεο.

Αυτά δεν είναι θεωρητικά ερωτήματα. Είναι οι αγωνιώδεις ερωτήσεις ενός γονέα που ψάχνει την αλήθεια για τον θάνατο του παιδιού του. Για όλα τα παιδιά. Και για τη χώρα μας.

Από την αρχή φωνάζαμε για πλήρη διαλεύκανση της υπόθεσης. Μιλήσαμε για συγκάλυψη. Φωνάζαμε: όχι στην αλλοίωση της αλήθειας. Όχι σε επιλεκτικές ευθύνες. Όχι άλλη συγκάλυψη.
Θέλαμε, θέλουμε και δικαιούμαστε να μάθουμε όλη την αλήθεια. Να μην υπάρξει ούτε ένα κενό που θα αφήσει περιθώριο να ξεφύγουν κάποιοι.

Κι όμως, για όλα αυτά μας κατηγόρησαν ανήθικα ότι εργαλειοποιούμε τον πόνο μας, επειδή ήταν προεκλογική περίοδος. Το ίδιο κάνουν και τώρα. Μιλούν για εργαλειοποίηση. Ίδιες λέξεις. Ίδια λάσπη. Ίδια ντροπή για όσους προδίδουν την ψυχή τους και έχουν χάσει την ανθρωπιά τους.

Εμείς, όμως, μείναμε και παραμένουμε ακέραιοι. Ζητήσαμε και ζητάμε πραγματική δικαιοσύνη.