Είναι η Εμπιστοσύνη στην Εξουσία, ηλίθιε!
Μετάφραση: Απολλόδωρος | IAIN DAVIS | Διάβαστε το εδώ.
Μόλις πριν από λίγα χρόνια αναγνωριζόταν ευρέως ότι, με βάση σχεδόν κάθε μέτρο, τα παγκόσμια αποτελέσματα της ζωής βελτιώνονταν όλα. Ξαφνικά, όλοι μας στοιχειώνονται από τα φαντάσματα της κατάκτησης, του πολέμου, της πείνας και του θανάτου.
Από το κόστος διαβίωσης, την ενεργειακή και διατροφική κρίση, μέχρι την απειλή μιας διευρυνόμενης διεθνούς σύγκρουσης, μιας κλιματικής καταστροφής και τώρα μιας παγκόσμιας οικονομικής κατάρρευσης, φαίνεται ότι μας έχει κυριεύσει μια παγκόσμια πολυκρίση. Αν υπάρχει πολυκρίση, αυτή είναι εξ ολοκλήρου ανθρωπογενής.
Τα καλά νέα είναι ότι μπορούμε να οικοδομήσουμε κάτι καλύτερο, αν έχουμε τη θέληση. Είμαστε πολλοί και είμαστε ισχυροί, ενώ αυτοί που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την κρίση για να μας ελέγξουν δεν είναι τίποτα από τα δύο.
Πρέπει απλώς να κατανοήσουμε το πρόβλημα: την εμπιστοσύνη μας στην εξουσία τους.
Η Yποτιθέμενη Πολυκρίση
Η παγκόσμια οικονομία και η κοινωνία της δεν οδηγήθηκαν σε σύγχυση από μια “πανδημική ασθένεια”, αλλά μάλλον από την παγκόσμια πολιτική αντίδραση σε μια υποτιθέμενη πανδημική ασθένεια. Ομοίως, ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν προκαλεί πλήρη αναπροσαρμογή του Διεθνούς Νομισματικού και Χρηματοπιστωτικού Συστήματος (ΔΝΧΣ), την “περιφερειοποίηση” των αλυσίδων εφοδιασμού, μια ενεργειακή κρίση ή την ανάδυση μιας πολυπολικής παγκόσμιας τάξης. Για άλλη μια φορά, είναι οι “κυρώσεις” και η απάντηση της γεωπολιτικής πολιτικής στον πόλεμο που ρίχνει τον πλανήτη, και όλους εμάς, βαθύτερα στην αναταραχή.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το διεθνές χάος είναι αποτέλεσμα των σκόπιμων ενεργειών των φορέων χάραξης πολιτικής. Το μόνο ερώτημα είναι αν το χάος είναι το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα των αποφάσεών τους; Όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι είναι.
Μπορούμε εύλογα να αναρωτηθούμε ποιον σκοπό εξυπηρετούν αυτοί οι λεγόμενοι “ηγέτες”; Φαίνεται ότι εκείνοι που λανθασμένα εμπιστευόμαστε να παίρνουν αποφάσεις για εμάς είναι είτε άχρηστοι είτε ψεύτες.
Όπως επισημαίνει ο John Titus, δεν υπάρχει καμία ειλικρίνεια σχετικά με την πραγματική φύση των πραγματικών παγκόσμιων κινδύνων που αντιμετωπίζουμε. Το λεγόμενο Παγκόσμιο “Οικονομικό” Φόρουμ (WEF) δημοσίευσε την φαραωνικά ονομαζόμενη Έκθεση Παγκόσμιων Κινδύνων 2023, στην οποία απαριθμεί κάθε κίνδυνο που θα μπορούσε να φανταστεί, εκτός από τους τραπεζικούς και χρηματοπιστωτικούς κινδύνους -για τους οποίους υποτίθεται ότι είναι “ειδικός”- που πραγματικά απειλούν να αποσταθεροποιήσουν τον πλανήτη. Και αυτός ο κίνδυνος είναι εξ ολοκλήρου ανθρωπογενής και είναι αποτέλεσμα της νομισματικής πολιτικής των ιδιωτικών κεντρικών τραπεζών, ιδίως της Fed και της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών (BIS).
Το WEF, το οποίο περιγράφει τον εαυτό του ως “ο Διεθνής Οργανισμός Συνεργασίας Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα”, συγκαταλέγεται στα στελέχη του κατεστημένου που δεν θα αποκαλύψουν ποτέ τους πραγματικούς “κινδύνους”. Φλυαρώντας για την “πολυκρίση” που θέλει να φοβόμαστε όλοι μας, το WEF, ενεργώντας ως σωτήρας, προσφέρει την προτεινόμενη λύση του:
Η απόλυτη κλίμακα των ανθρωπιστικών και περιβαλλοντικών κρίσεων αναδεικνύει την ευρύτερη παράλυση και αναποτελεσματικότητα των βασικών πολυμερών μηχανισμών στην αντιμετώπιση των κρίσεων που αντιμετωπίζει η παγκόσμια τάξη, οδηγώντας σε μια αυτοτροφοδοτούμενη και επιδεινούμενη πολυκρίση. [. . .] Καθώς οι παγκόσμιοι κίνδυνοι διαπλέκονται όλο και περισσότερο, η ετοιμότητα πρέπει επίσης να γίνει περισσότερο κοινή ευθύνη μεταξύ των τομέων, με τις τοπικές και εθνικές κυβερνήσεις, τις επιχειρήσεις και την κοινωνία των πολιτών να παίζουν ο καθένας με τα δυνατά του σημεία, αντί για τα παραδοσιακά μοντέλα των κυβερνήσεων που αντιμετωπίζουν τις αποτυχίες της αγοράς όταν αυτές συμβαίνουν. Για παράδειγμα, οι συμπράξεις ιδιωτικού και δημόσιου τομέα μπορούν να συμβάλουν στην κάλυψη βασικών κενών στην καινοτομία, τη χρηματοδότηση, τη διακυβέρνηση και την εφαρμογή μέτρων ετοιμότητας για αναδυόμενους και καθιερωμένους κινδύνους. [. . .] [Οι]περισσότεροι παγκόσμιοι κίνδυνοι δεν “ανήκουν” σε κανέναν και βρίσκονται εκτός του άμεσου ελέγχου οποιασδήποτε οντότητας του δημόσιου ή του ιδιωτικού τομέα – πράγμα που σημαίνει ότι πολλοί παγκόσμιοι κίνδυνοι αντιμετωπίζονται αποτελεσματικότερα μέσω συντονισμένης, παγκόσμιας δράσης. Οι ερωτηθέντες στην GRPS [την έκθεση του WEF για τους “κινδύνους”] μοιράστηκαν τις απόψεις τους. [. . .] Η πλειονότητα θεωρεί ότι οι εθνικές κυβερνήσεις, οι προσπάθειες πολλών χωρών και οι διεθνείς οργανισμοί είναι οι πιο σημαντικοί ενδιαφερόμενοι φορείς για τη διακυβέρνηση αυτών των παγκόσμιων κινδύνων. [. . .]
Όπως είναι ίσως αναμενόμενο, το WEF κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η πολυκρίση που επινόησε σημαίνει ότι τα “παραδοσιακά μοντέλα διακυβέρνησης” δεν έχουν πλέον καμία χρησιμότητα. Αντιθέτως, οι πολυμερείς μηχανισμοί, μέσω οργανισμών όπως ο ΟΗΕ και οι διάφοροι οργανισμοί του, όπως ο ΠΟΥ και η Παγκόσμια Τράπεζα, πρέπει να παραδώσουν την παγκόσμια διακυβέρνηση σε μια παγκόσμια σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα (G3P). Η G3P παρέχει έτσι παγκόσμια εξουσία στις τράπεζες και άλλες ιδιωτικές εταιρείες, οι οποίες, όπως μας λέει το WEF, “θα κυβερνούν αυτούς τους παγκόσμιους κινδύνους”.
Τα καλά νέα για το WEF είναι ότι κάθε ένας από τους κυβερνητικούς “εταίρους” του συμφωνεί. Για παράδειγμα, όπως αναγνωρίστηκε από τους προέδρους Putin και Xi:
Οι πλευρές [κυβερνήσεις της Ρωσίας και της Κίνας] καλούν όλα τα κράτη [. . .] να προστατεύσουν τη διεθνή αρχιτεκτονική που καθοδηγείται από τα Ηνωμένα Έθνη και την παγκόσμια τάξη που βασίζεται στο διεθνές δίκαιο, να επιδιώξουν πραγματική πολυπολικότητα με τα Ηνωμένα Έθνη και το Συμβούλιο Ασφαλείας τους να διαδραματίζουν κεντρικό και συντονιστικό ρόλο. [. . .] Η μορφή της G20 ως σημαντικό φόρουμ για τη συζήτηση θεμάτων διεθνούς οικονομικής συνεργασίας και μέτρων αντιμετώπισης κρίσεων, [. . .] σε τομείς όπως η διεθνής καταπολέμηση των επιδημιών, η παγκόσμια οικονομική ανάκαμψη, η βιώσιμη ανάπτυξη χωρίς αποκλεισμούς, η βελτίωση του παγκόσμιου συστήματος οικονομικής διακυβέρνησης με δίκαιο και ορθολογικό τρόπο για τη συλλογική αντιμετώπιση των παγκόσμιων προκλήσεων.
Φαίνεται ότι η ρωσική και η κινεζική κυβέρνηση πιστεύουν επίσης στην πολυκρίση. Διαβεβαιώνουν και αυτές ότι η “διεθνής οικονομική συνεργασία” είναι απαραίτητη για την καταπολέμηση της πολύπλευρης, κρίσης των πάντων.
Η συζήτηση της G20 για “θέματα διεθνούς οικονομικής συνεργασίας και μέτρα αντιμετώπισης της κρίσης” οδήγησε στη Διακήρυξη των ηγετών του Μπαλί του 2022, η οποία αναφέρει
Ορίσαμε την G20 ως το κορυφαίο φόρουμ για την παγκόσμια οικονομική συνεργασία και σήμερα επαναβεβαιώνουμε τη δέσμευσή μας να συνεργαστούμε καθώς αντιμετωπίζουμε, για άλλη μια φορά, τις σοβαρές παγκόσμιες οικονομικές προκλήσεις. [. . .] Συναντηθήκαμε στο Μπαλί [. . .] σε μια εποχή πρωτοφανών πολυδιάστατων κρίσεων. Έχουμε βιώσει την καταστροφή που προκάλεσε η πανδημία Covid-19 και άλλες προκλήσεις, συμπεριλαμβανομένης της κλιματικής αλλαγής, η οποία προκάλεσε οικονομική ύφεση, αύξησε τη φτώχεια, επιβράδυνε την παγκόσμια ανάκαμψη και εμπόδισε την επίτευξη των στόχων βιώσιμης ανάπτυξης. [. . .] Θα προβούμε σε δημόσιες επενδύσεις και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, θα προωθήσουμε τις ιδιωτικές επενδύσεις και θα ενισχύσουμε το πολυμερές εμπόριο και την ανθεκτικότητα των παγκόσμιων αλυσίδων εφοδιασμού, για να στηρίξουμε τη μακροπρόθεσμη ανάπτυξη, τη βιώσιμη και χωρίς αποκλεισμούς, την πράσινη και δίκαιη μετάβαση [. . .] μέσω μιας μεγαλύτερης ποικιλίας καινοτόμων πηγών και μέσων χρηματοδότησης, μεταξύ άλλων για να καταλύσουμε τις ιδιωτικές επενδύσεις, ώστε να στηρίξουμε την επίτευξη των ΣΒΑ.
Η Διακήρυξη του Μπαλί σημειώνει τη δέσμευση της G20 “να επιταχύνει την επίτευξη των ΣΒΑ [Στόχων Βιώσιμης Ανάπτυξης]”. Ο σκοπός της στρατηγικής εταιρικής σχέσης του WEF με τον ΟΗΕ είναι να “επιταχύνει την εφαρμογή της Ατζέντας 2030 για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη”.
Πολύς λόγος έγινε για την απόφαση του WEF να αποκλείσει τους Ρώσους αντιπροσώπους από τις συνεδριάσεις του και να διακόψει επίσημα τους δεσμούς του με τις ρωσικές εταιρείες. Αυτό ήταν ουσιαστικά μια άσκηση δημοσίων σχέσεων για να πεισθεί ο κόσμος ότι υπήρχε κάποιου είδους διαφωνία μεταξύ των καπιταλιστών-μετόχων του WEF και της Ρωσίας. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει καμία πρακτική “διάσταση”.
Η Διακήρυξη της G20, όπως ακριβώς και η έκθεση κινδύνου του WEF, υποστηρίζει ότι “οι απαράμιλλες πολυδιάστατες κρίσεις” —πολυκρίσεις— δικαιολογούν τη μετάβαση του κόσμου σε ένα σύστημα δημόσιας-ιδιωτικής παγκόσμιας διακυβέρνησης. Η ρωσική κυβέρνηση διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στην κατάρτιση της Διακήρυξης του Μπαλί. Υπάρχει απόλυτη συμφωνία μεταξύ Ανατολής και Δύσης στο θέμα αυτό.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν γνήσιες διαφωνίες μεταξύ των εθνών κρατών, ή μεταξύ άλλων ενδιαφερομένων μερών της G3P για το θέμα αυτό. Αλλά η σύγκρουση προκύπτει καθώς τσακώνονται για τη θέση τους στο πλαίσιο ενός, προτεινόμενου συστήματος παγκόσμιας διακυβέρνησης.
Η Διακήρυξη της G20 προωθεί με ενθουσιασμό το ψηφιακό νόμισμα των κεντρικών τραπεζών (CBDC):
Υποστηρίζουμε τη συνέχιση της εφαρμογής του χάρτη πορείας της G20 για την ενίσχυση των διασυνοριακών πληρωμών. [. . .] Ενθαρρύνουμε τις κεντρικές τράπεζες, άλλες δημόσιες αρχές και τον κλάδο των πληρωμών να συνεχίσουν να συνεργάζονται για τις σημαντικές αυτές πρωτοβουλίες. [. . .] Χαιρετίζουμε επίσης την κοινή έκθεση της CPMI της BIS [Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών], της BISIH [BIS Inovation Hubs], του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας σχετικά με τις επιλογές για την πρόσβαση και τη διαλειτουργικότητα των ψηφιακών νομισμάτων των κεντρικών τραπεζών (CBDC) για διασυνοριακές πληρωμές. [. . .] Χαιρετίζουμε τη συνέχιση της διερεύνησης του τρόπου με τον οποίο τα CBDCs θα μπορούσαν ενδεχομένως να σχεδιαστούν για να διευκολύνουν τις διασυνοριακές πληρωμές, διατηρώντας παράλληλα τη σταθερότητα και την ακεραιότητα του διεθνούς νομισματικού και χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Σε αντίθεση με την εντελώς κατασκευασμένη “πολυδιάστατη” – “πολυκρίση”, η CBDC παρουσιάζει έναν πραγματικό κίνδυνο για την ανθρωπότητα. Η λύση στο επινοημένο πρόβλημα είναι η πραγματική απειλή.
Οι διαλειτουργικές “διασυνοριακές πληρωμές” του CBDC θα εξασφαλίσουν ένα ενιαίο, κεντρικά ελεγχόμενο σύστημα προγραμματιζόμενου χρήματος. Ικανό να καθορίσει κάθε πτυχή της χρήσης του CBDC, αν το υιοθετήσουμε, το παγκόσμιο δίκτυο διεθνών τραπεζιτών που κατευθύνει το G3P θα ελέγχει τις ζωές μας.
Το καλύτερο στοίχημά μας φαίνεται να είναι να διαμαρτυρηθούμε, να πιέσουμε ή να διεκδικήσουμε μεταρρυθμίσεις όσο καλύτερα μπορούμε. Δυστυχώς, όπως βλέπουμε αυτή τη στιγμή στη Γαλλία, η δημόσια οργή για τους πολιτικούς, οι οποίοι συνεχίζουν να λαμβάνουν πολιτικές αποφάσεις προς το συμφέρον κανενός άλλου παρά μόνο της τάξης των παρασίτων, απειλεί να ξεχειλίσει. Η μόνη άλλη φαινομενικά διαθέσιμη επιλογή μας είναι να εκλέξουμε μια άλλη ομάδα ηλίθιων μαριονετών που θα υπηρετήσουν επίσης την τάξη των παρασίτων και το G3P.
Όπως οι κάτοικοι των σπηλαίων που παρακολουθούσαν τις σκιές στον τοίχο, είμαστε καθηλωμένοι από ελεγχόμενες ψευδαισθήσεις που μας αφήνουν τυφλούς στην πραγματικότητα. Δεν θα δούμε ποτέ αυτό που βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας, εκτός αν κοιτάξουμε προς τη σωστή κατεύθυνση.
Η Πραγματική Απειλή
Το 1998, ο τότε Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, Κόφι Ανάν, εκφώνησε την κεντρική ομιλία στο Νταβός στο WEF. Περιγράφοντας αυτό που αποκάλεσε “ήσυχη επανάσταση”, ο Ανάν είπε ότι είχε επέλθει μια “θεμελιώδης αλλαγή”, καθώς ο ΟΗΕ είχε υποστεί μια “πλήρη αναμόρφωση”:
[. . .] η ειρήνη και η ευημερία δεν μπορούν να επιτευχθούν χωρίς εταιρικές σχέσεις στις οποίες συμμετέχουν κυβερνήσεις, διεθνείς οργανισμοί, η επιχειρηματική κοινότητα και η κοινωνία των πολιτών. [. . .] Οι επιχειρήσεις των Ηνωμένων Εθνών εμπλέκουν τις επιχειρήσεις του κόσμου.
Το 2005, ο ειδικός οργανισμός του ΟΗΕ, ο ΠΟΥ, δημοσίευσε το έγγραφο στρατηγικής “Συνδέοντας για την υγεία”. Περιέγραφε τον αντίκτυπο των Αναπτυξιακών Στόχων της Χιλιετίας -που στη συνέχεια μετονομάστηκαν σε Στόχους Βιώσιμης Ανάπτυξης- στο διεθνές πλαίσιο πολιτικής για την παροχή δημόσιας υγείας:
Οι αλλαγές αυτές συνέβησαν σε έναν κόσμο αναθεωρημένων προσδοκιών σχετικά με το ρόλο της κυβέρνησης: ότι ο δημόσιος τομέας δεν διαθέτει ούτε τους οικονομικούς ούτε τους θεσμικούς πόρους για να ανταποκριθεί στις προκλήσεις τους και ότι απαιτείται ένας συνδυασμός δημόσιων και ιδιωτικών πόρων. [. . .] Οι κυβερνήσεις μπορούν να δημιουργήσουν ένα ευνοϊκό περιβάλλον και να επενδύσουν στην ισότητα, την πρόσβαση και την καινοτομία.
Ο αναθεωρημένος ρόλος των κυβερνήσεων, ο οποίος θεσπίστηκε σε επίπεδο παγκόσμιας διακυβέρνησης από τον ΟΗΕ, σήμαινε ότι οι κυβερνήσεις δεν ηγούνταν πλέον σε τίποτα. Οι παραδοσιακοί φορείς χάραξης πολιτικής δεν ασκούσαν πλέον πολιτική- άλλοι εταίροι της Γ3Π ασκούσαν. Αυτοί οι νέοι φορείς χάραξης πολιτικής ονομάζονταν “ενδιαφερόμενοι φορείς”.
Ο καπιταλισμός των ενδιαφερομένων μερών ξεκίνησε από τον σημερινό εκτελεστικό πρόεδρο του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (WEF), Klaus Schwab,, τη δεκαετία του 1970. Προωθήθηκε ως ο λεγόμενος υπεύθυνος καπιταλισμός, προτείνοντας ότι οι πολυεθνικές εταιρείες, όπως οι διεθνείς τράπεζες, θα πρέπει να εξουσιοδοτηθούν να ενεργούν ως “διαχειριστές” της κοινωνίας.
Στο βιβλίο “Τι είδους καπιταλισμό θέλουμε”, ο Schwab περιέγραψε την τρελή ιδέα του WEF:
Ο καπιταλισμός των συμμετόχων, ένα μοντέλο που πρότεινα για πρώτη φορά πριν από μισό αιώνα, τοποθετεί τις ιδιωτικές εταιρείες ως διαχειριστές της κοινωνίας και είναι σαφώς η καλύτερη απάντηση στις σημερινές κοινωνικές και περιβαλλοντικές προκλήσεις.
Η εμφανής χρήση της λέξης “διαχειριστής” από τον Schwab υπονοεί μια συγκεκριμένη νομική ερμηνεία:
Το πρόσωπο που έχει διοριστεί ή απαιτείται από το νόμο να εκτελέσει ένα καταπίστευμα- εκείνος στον οποίο έχει περιέλθει μια περιουσία, συμφέρον ή εξουσία, βάσει ρητής ή σιωπηρής συμφωνίας να τη διαχειρίζεται ή να την ασκεί προς όφελος ή προς χρήση κάποιου άλλου”.
Ενώ όλοι μας αποσπάται η προσοχή από τις ατέλειωτες παπαριές που μας ταΐζουν με το ζόρι για την πολυκρίση, η παγκόσμια διακυβέρνηση έχει στραφεί σταθερά προς τον “καπιταλισμό των ενδιαφερομένων μερών”. Οι κυβερνήσεις είναι απλώς οι υποτακτικοί “εταίροι” σε αυτό το μοντέλο.
Όπως αποδεικνύεται από τη διακήρυξη του Μπαλί–μαζί με πολλά άλλα έγγραφα και πολιτικές δηλώσεις υψηλού προφίλ–όλες οι κυβερνήσεις είναι πρόθυμες να υποβιβαστούν στο ρόλο των “αρωγών” της G3P. Όλες αγκαλιάζουν το νέο μοντέλο παγκόσμιας διακυβέρνησης, ανεξάρτητα από τις γελοίες αηδίες που μας λένε για την υπόσχεση μιας “πολυπολικής παγκόσμιας τάξης”.
Αντιμέτωποι με αυτό το πρόβλημα, τι πρέπει να κάνουμε; Είμαστε προορισμένοι απλά να είμαστε βοοειδή στη φορολογική φάρμα του G3P;
Ίσως όχι: αν υπάρχει ένας κυρίαρχος φόβος που γεμίζει τους εφιάλτες της τάξης των παρασίτων, των ενδιαφερομένων και των πολιτικών υποτακτικών της, αυτός είναι η απώλεια της “εμπιστοσύνης” μας.
Το θέμα της δεξίωσης του WEF στο Νταβός το 2022 ήταν “Working Together, Restoring Trust” (Δουλεύοντας μαζί, αποκαθιστώντας την εμπιστοσύνη). Στη συγκέντρωση, ο Γερμανός καγκελάριος Όλαφ Σολτς, μιλώντας εκ μέρους του G3P και όχι του γερμανικού λαού, δήλωσε ότι “η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης είναι ο στόχος μας”.
Οι κορυφαίες παγκοσμιοποιητικές δεξαμενές σκέψης έχουν εμμονή με το ζήτημα της “εμπιστοσύνης” μας. Το βρετανικό παράρτημα του Carneigie Endowment for International Peace (CEIP), το οποίο κάποτε θεωρούσε ότι ο πόλεμος ήταν ο καλύτερος τρόπος για να αλλάξει η ζωή ενός ολόκληρου λαού, εκφράζοντας θλίψη για την απώλεια της εμπιστοσύνης του κοινού, δήλωσε
Η εμπιστοσύνη είναι το θεμέλιο ενός λειτουργικού δημοκρατικού συστήματος. [. . .] [Για να αισθάνονται οι άνθρωποι θετικά για τη συμμετοχή τους στις δημοκρατικές διαδικασίες και τη λήψη αποφάσεων, είναι απαραίτητο να υπάρχει δημόσια εμπιστοσύνη σε όλα τα επίπεδα.
Οι κυβερνήσεις επίσης φοβούνται ότι δεν θα τις “εμπιστευόμαστε” πλέον. Ο λόγος για τον οποίο προσπαθούν απεγνωσμένα να λογοκρίνουν το διαδίκτυο είναι ότι φοβούνται την ικανότητα του κοινού να μοιράζεται ανοιχτά πληροφορίες. Κάθε πληροφορία που αμφισβητεί το κράτος -ή το κυρίαρχο παρασιτικό κατεστημένο- χαρακτηρίζεται “παραπληροφόρηση” ή “αντιπληροφόρηση”.
Η ελευθερία του λόγου έχει μετατραπεί σε “ρύπανση της πληροφορίας”, καθώς διακυβερνητικοί οργανισμοί, όπως η ΕΕ, προσπαθούν να κλείσουν την ελεύθερη και ανοιχτή ανταλλαγή ιδεών και πληροφοριών. Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι λιγότερο “δημοκρατικό”, αλλά αυτοί οι επικίνδυνοι τυχάρπαστοι είναι απολύτως πρόθυμοι να αψηφήσουν όλα τα δημοκρατικά ιδεώδη, ενώ έχουν το θράσος να ισχυρίζονται ότι υπερασπίζονται τη δημοκρατία.
Πρόκειται για ένα αρρωστημένο αστείο:
Οι δημοκρατίες σε όλο τον κόσμο αντιμετωπίζουν τη διάδοση ψευδών πληροφοριών, οι οποίες ενδέχεται να αποσταθεροποιήσουν τους δημοκρατικούς θεσμούς τους και να υπονομεύσουν την εμπιστοσύνη των πολιτών. Για την αντιμετώπιση της παραπληροφόρησης, της παραπληροφόρησης και της ξένης παρέμβασης απαιτούνται διαφορετικές πολιτικές απαντήσεις.
Αυτοί οι τρελοί θέλουν στα σοβαρά να πιστέψουμε ότι πρέπει να επιτρέψουμε στις αντιπροσωπευτικές μας κυβερνήσεις να ορίζουν την αλήθεια. Θα αποφασίσουν ποιες πληροφορίες είναι ψευδείς και ποιες όχι.
Όλη αυτή η μπούρδα περί “παραπληροφόρησης” είναι η ίδια “dezinformatsiya”. Η δημοκρατία δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την εμπιστοσύνη μας στους “δημοκρατικούς θεσμούς”. Η δημοκρατία έχει να κάνει με τον έλεγχό μας στη διαδικασία λήψης αποφάσεων.
Η υποτιθέμενη “αντιπροσωπευτική δημοκρατία” βασιζόταν πάντα στην ιδέα ότι παραδίδουμε αυτόν τον έλεγχο σε αυτούς που ηγούνται αυτών των “θεσμών”. Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι το αντίθετο της “δημοκρατίας”.
Είναι η Εμπιστοσύνη στην Εξουσία, ηλίθιε!
Μας εκμεταλλεύεται μια παρασιτική ομάδα ληστρικών βαρόνων και απατεώνων, των οποίων ολόκληρη η αυτοκρατορία βασίζεται σε μια βασική προϋπόθεση: εμπιστευόμαστε την εξουσία τους.
Ίσως είναι πιο δίκαιο να πούμε ότι οι περισσότεροι από εμάς εμπιστευόμαστε την υποτιθέμενη εξουσία του “αντιπροσώπου” μας. Όσο συνεχίζουμε να δουλεύουμε με την ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να εκλέξουμε “νέους ηγέτες”, θα παραμένουμε χαμένοι. Στην πραγματικότητα δεν μπορούμε. Το παρασιτικό κατεστημένο των ενδιαφερομένων (G3P), που στην πραγματικότητα καθορίζει την πολιτική, δεν εκλέγεται από κανέναν.
Το 1992, ο σχολιαστής των μέσων ενημέρωσης και διευθυντής της προεκλογικής εκστρατείας του Κλίντον, James Carville, επινόησε το ηχητικό σύνθημα “η οικονομία, ηλίθιε”. Αυτό έχει γίνει η ευρέως παραφρασμένη ρήση, “it’s the economy, stupid”.
Η κοινοτοπία του Carville χρησιμοποιείται τώρα για να καταδείξει ότι, ανεξάρτητα από άλλες ανησυχίες εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής, αυτό που πραγματικά ενδιαφέρει τους ανθρώπους—μας–είναι η οικονομία. Είναι η πηγή του πολιτικού μας συστήματος.
Για την τάξη των παρασίτων υπό την ηγεσία της G3P, η βιτρίνα της εξουσίας τους διατηρείται μόνο όσο την εμπιστευόμαστε. Χωρίς καμία συγκατάβαση, πρέπει να αναγνωρίσουμε εξίσου την πηγή αυτής της εξουσίας.
Είναι η εμπιστοσύνη στην εξουσία, ηλίθιε!
Το όλο νόημα του CBDC, της ψηφιακής ταυτότητας, της βιοασφάλειας και της λογοκρισίας είναι να μας παγιδεύσουν σε ένα σύστημα που έχει απτή εξουσία. Εάν το G3P επιτύχει, τότε η “εμπιστοσύνη” μας θα έχει λιγότερη σημασία. Θα αντιμετωπίσουμε πολύ πραγματικούς περιορισμούς μόλις εγκατασταθεί το παγκόσμιο κράτος ψηφιακής επιτήρησης.
Δεν έχουμε φτάσει ακόμα σε αυτό το σημείο και δεν υπάρχει λόγος να φτάσουμε ποτέ. Για να αποτρέψουμε την υποδούλωση, η αλλαγή που πρέπει να κάνουμε είναι πρώτα και κύρια ψυχολογική.
Πρέπει να ξυπνήσουμε και να συνειδητοποιήσουμε ότι τίποτα από όσα κάνει η κυβέρνηση δεν είναι προς όφελός μας. Δεν έχουμε κανέναν απολύτως λόγο να εμπιστευόμαστε οτιδήποτε λένε οι κυβερνήσεις και πρέπει να σταματήσουμε να πιστεύουμε την προπαγάνδα τους.
Η δύναμη της G3P υπάρχει μόνο επειδή φανταζόμαστε ότι υπάρχει. Με βάση αυτή την εσφαλμένη αντίληψη, κατά συνέπεια συμπεριφερόμαστε όπως μας υποδεικνύουν οι εκπρόσωποί της. Τη στιγμή που συνειδητοποιούμε μαζικά ότι η ισχυριζόμενη εξουσία της είναι μια παρωδία, αυτή η υποτιθέμενη “εξουσία” εξατμίζεται σε μια στιγμή.
Το μόνο που μένει τότε στο G3P είναι η βία και τα απλά μαθηματικά υπαγορεύουν ότι δεν μπορεί να πετύχει. Αυτός είναι ο πραγματικός λόγος για τον οποίο τα παράσιτα φοβούνται τόσο πολύ να χάσουν την “εμπιστοσύνη” μας. Η G3P εκμεταλλεύεται μανιωδώς τη μυθική πολυκρίση σε μια απέλπιδα προσπάθεια να μας κλειδώσει μέσα πριν έρθουμε να δούμε την απάτη της “εξουσίας” της.
Παρά τις προφανείς εχθρότητες, όλες οι κυβερνήσεις συμφωνούν σε ένα, ενιαίο μοντέλο παγκόσμιας διακυβέρνησης. Και είναι αυτό που αντιπροσωπεύει τον μεγαλύτερο “κίνδυνο” για την ανθρωπότητα. Καμία “αρχή” δεν θα μας δώσει ποτέ λύση, επειδή η “αρχή” είναι το πρόβλημα.
Ξεχάστε την πολυκρίση. Είναι ένα μέσο προπαγάνδας.
Εκατομμύρια από εμάς διαμαρτυρήθηκαν κατά του πολέμου στο Ιράκ, εκατομμύρια ακόμη αργότερα διαμαρτυρήθηκαν κατά της επιβολής των περιορισμών κλειδώματος. Η μόνη διαφορά μεταξύ των δύο μαζικών εξεγέρσεων είναι ότι οι διαμαρτυρίες για τον πόλεμο του Ιράκ έλαβαν σχετικά ακριβή ειδησεογραφική κάλυψη. Αυτές οι διαμαρτυρίες δεν έκαναν καμία διαφορά επειδή η τάξη των παρασίτων δεν σκοτώνεται στους πολέμους και δεν υπομένει τη φτώχεια.
Αν και πρέπει να χρησιμοποιήσουμε όλα τα ειρηνικά μέσα που έχουμε στη διάθεσή μας για να διατηρήσουμε την πίεση που μπορούμε, είναι απελπιστικά μη ρεαλιστικό να περιμένουμε από την πολιτική διαδικασία ή τις διαμαρτυρίες να φέρουν οποιαδήποτε πραγματική αλλαγή. Κάθε φορά που οι διαμαρτυρίες γίνονται βίαιες, το μόνο που επιτυγχάνεται είναι να δίνεται στο κράτος η ευκαιρία να διεκδικήσει τη νομιμοποίηση των καταστολών και της επιβολής στρατιωτικού νόμου.
Δεν χρειάζεται να εμπλακούμε σε αιματηρές επαναστάσεις για να οικοδομήσουμε ένα καλύτερο μέλλον. Πρέπει απλώς να συνειδητοποιήσουμε την πραγματική φύση της τεράστιας δύναμής μας.
Δεν υπάρχει ενιαία λύση, αλλά αν, για παράδειγμα, κατανοήσουμε το πραγματικό νόημα της δημοκρατίας και ασκήσουμε την εξουσία ακύρωσης από τους ενόρκους- αν κατανοήσουμε την πραγματική πρόθεση των συνταγμάτων μας και ιδρύσουμε τα δικά μας δικαστήρια του κοινού δικαίου, αν χρειαστεί- αν ασκήσουμε την επιλογή του καταναλωτή και εγκαταλείψουμε την ευκολία υπέρ της ενεργής επιδίωξης ηθικών επιλογών, όπως η επιμονή στην πληρωμή μόνο με μετρητά, και αν επικεντρωθούμε συνειδητά στις αποφάσεις που λαμβάνουμε καθημερινά, κινούμενοι σταθερά προς την ελευθερία και μακριά από τον κρατικό έλεγχο, μπορούμε να σταματήσουμε τα σχέδια της G3P στην πορεία τους.
Για να γίνει αυτό θα πρέπει επιτέλους να αποδεχτούμε ότι η υπακοή δεν είναι αρετή. Η υπακοή στην εξουσία δεν είναι ένα νέο πρόβλημα, αλλά η κλίμακα των φιλοδοξιών και η τεχνολογική ικανότητα της τάξης των παρασίτων είναι.
Πριν από περίπου 500 χρόνια, ο Etienne de La Boétie διερεύνησε την “Πολιτική της Υπακοής” στο έργο του Discourse of Voluntary Servitude (Συζήτηση για την εθελοντική δουλεία). Μιλώντας για την υπακοή μας στην εξουσία, έγραψε:
Να βλέπεις ένα ατελείωτο πλήθος ανθρώπων όχι απλώς να υπακούουν, αλλά να οδηγούνται σε δουλοπρέπεια; [. . .] Υποφέρουν από λεηλασίες, ακολασία, σκληρότητα, όχι από ένα στρατό, όχι από μια ορδή βαρβάρων [. . .], αλλά από ένα μόνο ανθρωπάκι. [. . .] Να πούμε ότι όσοι τον υπηρετούν είναι δειλοί και λιπόψυχοι; [. . .] Μια τέτοια στάση δείχνει μάλλον αδιαφορία παρά δειλία; [. . .] Ποιο τερατώδες βίτσιο, λοιπόν, είναι αυτό που δεν αξίζει καν να ονομάζεται δειλία, ένα βίτσιο για το οποίο δεν μπορεί να βρεθεί κανένας αρκετά χυδαίος όρος, το οποίο η ίδια η φύση αποκηρύσσει και η γλώσσα μας αρνείται να το ονομάσει;
Η υπακοή είναι ένα πραγματικά “τερατώδες βίτσιο”. Μας επιτρέπει να αφεθούμε στην πολυτέλεια της ευκολίας και να παραιτηθούμε από το καθήκον μας να αναλάβουμε την ευθύνη για τη ζωή και τις πράξεις μας. Η “υπακοή” προτιμά αντ’ αυτού να μεταβιβάζει τα δικαιώματα, και συνεπώς τη λήψη αποφάσεων, σε άλλους.
Θα πρέπει να κάνουμε θυσίες αν θέλουμε να αποφύγουμε να ζήσουμε κάτω από τον ζυγό μιας τυραννίας της παγκόσμιας διακυβέρνησης G3P. Αλλά έχουμε υποφέρει εδώ και πολύ καιρό από την καταστροφική κυριαρχία της κυβέρνησης. Μπορούμε και πρέπει να οικοδομήσουμε μια καλύτερη κοινωνία βασισμένη στις αρχές του Φυσικού Νόμου και της αυθόρμητης τάξης. Δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε και τα πάντα να κερδίσουμε.
Η λύση του Etienne de La Boétie ήταν τόσο αληθινή τότε όσο και τώρα:
Αποφασίστε να μην υπηρετείτε πια, και αμέσως ελευθερώνεστε.
***Δικτυογραφία:
It’s the Trust in Authority, Stupid! – Iain Davis Substack
