Κορυφαίος επιστήμονας του κλίματος ομολογεί: «Το μηδενικό καθαρό κόστος είναι απάτη για την αποπληθυσμό»

Ένας κορυφαίος κλιματολόγος, ο Δρ. Richard Lindzen του MIT, χαρακτήρισε το Net Zero ως «απάτη μείωσης του πληθυσμού», αποκαλύπτοντας την εσφαλμένη επιστήμη πίσω από τις παγκόσμιες πολιτικές για το κλίμα. Σε μια νέα εργασία με τον Δρ. William Happer του Πρίνστον, υποστηρίζει ότι ο ρόλος του CO2 στην καταστροφική αύξηση της θερμοκρασίας είναι υπερεκτιμημένος, υπονομεύοντας την προσπάθεια για την εξάλειψη των ορυκτών καυσίμων.

Η μελέτη τους, που δημοσιεύτηκε στις 28 Απριλίου, και βασίζεται σε δεκαετίες φυσικής ακτινοβολίας, διαπιστώνει ότι τα τρέχοντα επίπεδα CO2 έχουν μικρή εναπομένουσα ικανότητα παγίδευσης θερμότητας, καθιστώντας τις προσπάθειες για μηδενικό ισοζύγιο εκπομπών επιστημονικά αβάσιμες και οικονομικά καταστροφικές. Καθώς εντείνεται ο έλεγχος των κλιματικών μοντέλων, τα ευρήματα ευθυγραμμίζονται με τις κινήσεις της κυβέρνησης Τραμπ να καταργήσει τους κανονισμούς που βασίζονται σε αυτές τις αμφισβητήσιμες υποθέσεις.

Το Naturalnews.com αναφέρει: Η ανάλυση των Lindzen και Happer βασίζεται σε μια θεμελιώδη φυσική αρχή: η ικανότητα παγίδευσης θερμότητας του CO2 μειώνεται καθώς αυξάνεται η συγκέντρωσή του στην ατμόσφαιρα – μια έννοια γνωστή ως κορεσμός. Στο σημερινό επίπεδο των περίπου 420 μερών ανά εκατομμύριο (ppm), υποστηρίζουν, το επιπλέον CO2 συμβάλλει αμελητέα στην αύξηση της θερμοκρασίας. Εφαρμοσμένο σε κλιματικά μοντέλα, αυτό σημαίνει ότι ακόμη και η επίτευξη μηδενικών εκπομπών παγκοσμίως έως το 2050 θα κατέστειλε την αύξηση της θερμοκρασίας κατά μόλις 0,06°F έως 0,5°F το πολύ. «Τα δεδομένα δείχνουν ότι το CO2 είναι πλέον ένα ασθενές αέριο του θερμοκηπίου.  Η ιδέα ότι είναι «ο κύριος παράγοντας της κλιματικής αλλαγής» είναι επιστημονικά αδικαιολόγητη»,  δήλωσε ο Happer, ομότιμος καθηγητής του Πρίνστον.

Οι δύο άνδρες απορρίπτουν επίσης ισχυρισμούς που συνδέουν το CO2 με ακραία καιρικά φαινόμενα, τονίζοντας ότι η φυσική μεταβλητότητα του κλίματος και άλλοι παράγοντες κυριαρχούν στα καιρικά πρότυπα. Ιστορικά αρχεία θερμοκρασίας από την ίδια την EPA, σημειώνουν, αποκαλύπτουν ότι οι καύσωνες στις ΗΠΑ τη δεκαετία του 1930 ξεπέρασαν τις σημερινές τάσεις, ωστόσο τα επίπεδα CO2 ήταν πολύ χαμηλότερα. Ο Lindzen επέκρινε τα κλιματικά μοντέλα για τη συνεχή υπερεκτίμηση της θέρμανσης κατά 30-50%, καταλήγοντας: «Δεν κάνουν απλώς λάθος – είναι επικίνδυνα παραπλανητικά».

Πολιτικές μηδενικού καθαρού ισοζυγίου: Οικονομικά και γεωργικά ζητήματα

Οι Happer και Lindzen προειδοποιούν ότι οι εντολές για μηδενικές εκπομπές θα μπορούσαν να καταστρέψουν τις οικονομίες και την επισιτιστική ασφάλεια. Η εξάλειψη των ορυκτών καυσίμων θα διατάρασσε κρίσιμες υποδομές, συμπεριλαμβανομένων των λιπασμάτων με βάση το άζωτο, τα οποία βασίζονται στο φυσικό αέριο και θρέφουν το μισό παγκόσμιο πληθυσμό. «Περισσότερο CO2 σημαίνει περισσότερα τρόφιμα», δήλωσε ο Lindzen. Ο διπλασιασμός του ατμοσφαιρικού CO2 στα 800 ppm θα μπορούσε να ενισχύσει τις παγκόσμιες αποδόσεις των καλλιεργειών κατά 60%, ιδίως σε περιοχές επιρρεπείς στην ξηρασία – ωστόσο, μια τέτοια ανάπτυξη θα καταπνιγόταν από πολιτικές που δαιμονοποιούν τις εκπομπές.

Οι αναλύσεις κόστους-οφέλους των οικονομολόγων υπογραμμίζουν περαιτέρω την κριτική τους: Ουσιαστικά κανένα μετρήσιμο όφελος για το κλίμα δεν δικαιολογεί τις επιδοτήσεις τρισεκατομμυρίων δολαρίων για αιολικά και ηλιακά πάρκα. «Δεν πρόκειται για επιστήμη. Είναι μια απάτη μεταφοράς πλούτου», υποστήριξε ο Χάπερ, επικαλούμενος το πρόγραμμα δαπανών των ΗΠΑ για το κλίμα ύψους 500 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Εν τω μεταξύ, οι φτωχότεροι πληθυσμοί – που εξαρτώνται από την προσιτή ενέργεια – αντιμετωπίζουν δραστικές συνέπειες καθώς τα ορυκτά καύσιμα εξαφανίζονται.

Ο μύθος της συναίνεσης και η πίεση στους διαφωνούντες για το κλίμα

Οι δυο τους αμφισβητούν την συχνά αναφερόμενη «συναίνεση 97%» για την κλιματική αλλαγή ως πολιτικό εργαλείο. «Η επιστήμη δεν καθορίζεται από την πλειοψηφία», είπε ο Χάπερ. Επικαλούμενος το ρητό του φυσικού Ρίτσαρντ Φάινμαν ότι «χρειάζεται μόνο ένα πείραμα για να αποδειχθεί λανθασμένη μια θεωρία», σημείωσε τη συνεχή αποτυχία των κλιματικών μοντέλων να αντιστοιχούν στις πραγματικές θερμοκρασίες του κόσμου.

Οι επιστήμονες που τολμούν να αμφισβητήσουν την ορθοδοξία συχνά αντιμετωπίζουν επαγγελματική εξορία. Η κλιματολόγος Τζούντιθ Κάρι, πρώην πρόεδρος του Georgia Tech, έχασε χρηματοδότηση και αξιοπιστία μετά την ανάκληση μιας μελέτης που συνέδεε τους τυφώνες με την υπερθέρμανση του πλανήτη. Ομοίως, ο βραβευμένος με Νόμπελ Τζον Κλάουζερ ακύρωσε μια ομιλία του στο ΔΝΤ το 2023, αφού κατήγγειλε τον συναγερμό για το κλίμα. «Η ακαδημαϊκή πίεση για συμμόρφωση είναι εξαιρετική», δήλωσε ο Λίντζεν. «Το 1990, κανένα διδακτικό προσωπικό του MIT δεν αυτοαποκαλούνταν κλιματολόγος – τώρα είναι μια επικερδής επαγγελματική πορεία για όποιον είναι πρόθυμος να επωφεληθεί από τα χρήματα της επιχορήγησης».

Μια έκκληση για επιστημονική ακεραιότητα: Απόρριψη της «ψεύτικης συναίνεσης» στην πολιτική

Οι Λίντζεν και Χάπερ παροτρύνουν τον Πρόεδρο Τραμπ να εκδώσει εκτελεστικό διάταγμα που θα υποχρεώνει τις ομοσπονδιακές υπηρεσίες να υιοθετούν αυστηρές πολιτικές βασισμένες σε στοιχεία, απαλλαγμένες από περιστροφές που βασίζονται στη συναίνεση. Τονίζουν την απόφαση State Farm του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ, η οποία ακυρώνει τους κανονισμούς που αγνοούν κρίσιμα δεδομένα ή αποτελέσματα που επιλέγονται με επιλεκτικό τρόπο. «Η IPCC και η EPA έχουν αποκλείσει ζωτικές μελέτες που δείχνουν ότι τα κλιματικά μοντέλα είναι ανεπανόρθωτα ελαττωματικά», δήλωσε η Λίντζεν. «Αυτό δεν είναι σκεπτικισμός – είναι βασική αυστηρότητα».

Για τους επιστήμονες, τα διακυβεύματα είναι υπαρξιακά. «Το Net Zero είναι μια παγκόσμια συμφωνία αυτοκτονίας», προειδοποίησε ο Χάπερ, επισημαίνοντας την αυξανόμενη ενεργειακή φτώχεια και την παρεμπόδιση της ανάπτυξης. «Το CO2 δεν είναι εχθρός – είναι το ελιξίριο της ζωής. Ας επιλέξουν οι αγορές, όχι οι πολιτικοί, το μέλλον μας».

Ένα σταυροδρόμι για την πολιτική για το κλίμα – τα στοιχεία υπερισχύουν του συναγερμού

Καθώς οι κυβερνήσεις αγωνίζονται να εκπληρώσουν τις δεσμεύσεις της Συμφωνίας του Παρισιού, η κριτική των Lindzen και Happer αποκαλύπτει ένα παράδειγμα σε κρίση. Η εστίασή τους στον κορεσμό CO2 και στις οικονομικές επιπτώσεις αμφισβητεί το ίδιο το πλαίσιο της περιβαλλοντικής ρύθμισης. Το αν οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής θα λάβουν υπόψη την έκκλησή τους για αυστηρότητα ή θα προσκολληθούν στη συναίνεση θα διαμορφώσει όχι μόνο τη δράση για το κλίμα, αλλά και το μέλλον δισεκατομμυρίων που βασίζονται σε προσιτή ενέργεια. «Η επιστημονική μέθοδος επιβιώνει», κατέληξε ο Lindzen. «Η αλήθεια επιβιώνει πάντα».