Πολεοδομική Νομοθεσία: Η μητέρα πάσης οικοδομικής αυθαιρεσίας

«Τέτοια ώρα τέτοια λόγια;», θα αναρωτηθούν κάποιοι διαβάζοντας τον τίτλο. «Εδώ ο κόσμος καίγεται, κι εσύ ασχολείσαι με πολεοδομικά;»

Είναι καιρός τώρα που ανέβαλα να καταπιαστώ με το θέμα αυτό, αλλά τώρα έφτασε ο κόμπος στο χτένι και δεν αντέχω να σωπαίνω άλλο.

Διαβάζοντας  το δημοσίευμα του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας (ΥΠΕΝ) με τίτλο «23 τρόποι εξοικονόμησης ενέργειας» και φτάνοντας στον τρόπο 19, ένιωσα θυμό να φουντώνει μέσα μου και να με ωθεί άρον-άρον  να γράψω γι’ αυτά που με εξοργίζουν μπας και φτάσουν στ’ αυτιά των αρμοδίων και κάνουν κάτι, έστω τώρα που τους έχει πιάσει πρεμούρα για εξοικονόμηση ενέργειας.

Τι προτείνει λοιπόν ο τρόπος 19; Να εγκαταστήσουμε ηλιακό θερμοσίφωνα!

Θα μου πείτε τι κακό βρίσκεις σε αυτό; Κανένα κακό. Μάλιστα είναι σωστό και άγιο διότι ο ηλιακός εξοικονομεί όχι μόνο ενέργεια αλλά και χρήμα στην τσέπη του καταναλωτή. Πού είναι το πρόβλημα όμως;

Το πρόβλημα είναι ότι σε πολλές νεότερες πολυκατοικίες  οι εργολάβοι-κατασκευαστές έχουν καλύψει 100% τις ταράτσες με κεραμοσκεπείς σοφίτες και δεν υπάρχει πρόσβαση και χώρος όχι μόνο για ηλιακό αλλά ούτε για ν’ απλώσει κάποιος τα πλυμένα ρούχα ώστε να μην χρησιμοποιεί – αν έχει – το στεγνωτήριο. Και τι κάνει το κράτος για όλα αυτά; Όχι μόνο κάνει τα στραβά μάτια αλλά τις νομιμοποιεί κιόλας.  Έχει μάλιστα συντάξει ειδικό πολυδαίδαλο νόμο για τις σοφίτες (ν. 4067/2012) ώστε οι άπληστοι εργολάβοι  να μπορούν νόμιμα να καλύπτουν όλες τις ταράτσες.

Πού να βάλει, λοιπόν, ο ιδιοκτήτης διαμερίσματος τον ηλιακό για να εξοικονομήσει ενέργεια και χρήμα; Αντιμετωπίζω η ίδια αυτό το πρόβλημα σε διαμέρισμά μου και εναγωνίως καλώ τους αρμοδίους να βρουν λύση για όλους όσοι αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα με μένα. Τώρα με την κρίση ενέργειας, τώρα είναι η ώρα για κατεπείγουσα τροπολογία που να δίνει εφικτή βιώσιμη λύση στο υπάρχον πρόβλημα και να απαγορεύει στο εξής την πλήρη κάλυψη κοινόχρηστης ταράτσας πολυκατοικίας με σοφίτες.

Ας έρθουμε τώρα σε ένα άλλο πολεοδομικό έγκλημα χωρίς τιμωρία: τους λεγόμενους ημιυπαίθριους που νομιμοποιούνται (“τακτοποιούνται”) παράνομα, καθ’ έξη και κατ’ εξακολούθηση από την εκμαυλίστρια Πολιτεία για εισπρακτικούς και ψηφοθηρικούς λόγους. Παλιότερα δεν είχαν επινοηθεί οι ημιυπαίθριοι. Το ποσοστό κάλυψης ενός οικοπέδου ήταν καθορισμένο και έπρεπε να τηρηθεί αυστηρά. Δεν υπήρχαν τα παραθυράκια των δήθεν ημιυπαίθριων.

Ο Πολεοδομικός Κανονισμός του 1985 θεσμοθέτησε την κατασκευή των ημιυπαίθριων όπου στο άρθρο 2, παράγραφος 32, ορίζεται ο ημιυπαίθριος ως εξής: «Ηµιυπαίθριος χώρος είναι ο στεγασµένος χώρος του κτιρίου, του οποίου η µία τουλάχιστον πλευρά είναι ανοιχτή προς τον κοινόχρηστο χώρο ή τους ακάλυπτους χώρους του οικοπέδου που δεν προσµετρώνται στην κάλυψη και οι υπόλοιπες πλευρές του ορίζονται από τοίχους ή κατακόρυφα φέροντα ή µη στοιχεία και χρησιµοποιείται για τη µετακίνηση ή προσωρινή παραµονή ανθρώπων».

Όπως ήταν αναμενόμενο, ο νόμος αυτός άνοιξε την όρεξη των εργολάβων και μπήκαν στον πειρασμό να κλείσουν στη ζούλα τους ημιυπαίθριους και να τους κάνουν κανονικά δωμάτια, αυξάνοντας έτσι την επιφάνεια των προς πώληση διαμερισμάτων και τα κέρδη τους, και επί της ουσίας αυξάνοντας τον συντελεστή κάλυψης του οικοπέδου.

ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ:https://www.seferou-maria.gr